Bokt.nl

**Geplaatst**: 20-09-11 22:20

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 20-09-11 22:20

Een hele dikke knuffel.
Ik denk aan jullie.

**Geplaatst**: 20-09-11 22:21

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 20-09-11 22:21

Wat gaat het snel.
Heel veel sterkte en ik hoop dat je moeder geen pijn heeft.

**Geplaatst**: 20-09-11 22:27

Geplaatst: 20-09-11 22:27

Stille meelezer meld zich...

Ben op 2 mei 2009 mijn vader verloren aan kanker (Hij was echter al oud (77).
Heb ook geholpen met afleggen, en achteraf ben ik daar ontzettend blij mee.
Ook heb ik veel foto's gemaakt, nadat hij overleden was, advies van de huisarts.
Je hoeft er natuurlijk niet naar te kijken, maar je hébt ze...
Je krijgt geen 2e kans meer daarvoor, ben zelf erg blij dat ik dat gedaan heb, hoewel het op dat moment heel raar voelde.

Meid, je doet het super, en ik wens je heel veel sterkte de aankomende tijd.

Liefs,
Nadesh

**Geplaatst**: 20-09-11 22:57

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 20-09-11 22:57

Het is of ik mijn eigen verhaal lees. Mijn moeder is 3 jaar geleden overleden aan een hersentumor in de hersenstam die niet operabel was. 64 was ze. Bleek later dat het een uitzaaiing was van longkanker, waar we dus totaal geen weet van hadden.
Begon met wat hoofdpijn, duizeligheid en verwardheid. Bleek dat ze een hoge bloeddruk had, dus daar medicijnen voor. Maar het bleef zo en ze ging ook overgeven tot er alleen vocht uitkwam en ze ook niets meer durfde te eten, daarbij steeds verwarder en onstabieler. Na een hoop onderzoeken kwam de diagnose er dus uit. Door de medicijnen die de druk wat wegnamen knapte ze nog eventjes goed op en daarna ging het met een noodvaart bergafwaarts. Het was een zware tijd voor mij (enig kind) mijn vader, man en dochter. Maar ook een hele kostbare, vooral toen ze eventjes nog aanspeekbaar was. Ook al was het een stuk kinderlijker. Maar o wat is het moeilijk om je zo machteloos te voelen. Te zien hoe ze weer "baby" wordt..... Hoe de pijn dwars door alle pijnstilling en morfine heen komt....
En idd het gebonk van de rollator, het vaak naar de wc gaan en het proberen te behoeden voor vallen. En haar dan soms niet kunnen houden.

Heel veel sterkte voor jou en je familie.

**Geplaatst**: 20-09-11 23:02

Geplaatst: 20-09-11 23:02

Nadesh schreef:
Stille meelezer meld zich...

Ben op 2 mei 2009 mijn vader verloren aan kanker (Hij was echter al oud (77).
Heb ook geholpen met afleggen, en achteraf ben ik daar ontzettend blij mee.
Ook heb ik veel foto's gemaakt, nadat hij overleden was, advies van de huisarts.
Je hoeft er natuurlijk niet naar te kijken, maar je hébt ze...
Je krijgt geen 2e kans meer daarvoor, ben zelf erg blij dat ik dat gedaan heb, hoewel het op dat moment heel raar voelde.

Meid, je doet het super, en ik wens je heel veel sterkte de aankomende tijd.

Liefs,
Nadesh

klopt helemaal helaas heb ik dit niet bij mijn vader kunnen/mogen doen ik heb er heel erg veel verdriet om.

( mijn vader is geheel onverwachts overleden op 45 jarige leeftijd, ik was toen 16)

**Geplaatst**: 20-09-11 23:22

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 20-09-11 23:22

pff de tranen lopen over mijn wangen. Gewoon alleen al bij het inleven in jou. Wat ben jij sterk meid, echt waar. Ik weet gewoon niet goed wat ik moet zeggen.. Alles klinkt verkeerd. Dus wil ik je heel veel sterkte wensen, want meer woorden komen er nu niet uit. Ik heb echt heel veel respect voor jullie.

**Geplaatst**: 20-09-11 23:38

Geplaatst: 20-09-11 23:38

Charica schreef:
Ik vind het afleggen wel heel eng hoor... Waarschijnlijk krijg ik dan wel een nervous breakdown.
Maar ik heb de laatste jaren goed voor mama gezorgd. Dit is wel het laatste wat ik kan doen.
En ik moet zorgen dat ze er mooi uit ziet toch?

Ik heb dat ook bij mijn moeder gedaan. En ik ben er zo blij om! Het was fijn om nog even met haar bezig te zijn, haar lievelings make-up te gebruiken en haar haar te doen zoals zij dat graag droeg. Haar lievelingssieraden om te doen etc. Je wordt geholpen door een professional en als hij/zij een beetje goed is in dat werk, dan hebben ze je zo op je gemak.

Ik heb er heel veel aan gehad door dat te doen. Voor iedereen is dat natuurlijk verschillend maar ik vond het alleen maar mooi en helemaal niet eng. Mama was zo vertrouwd en ik was blij dat ik dat nog voor haar heb kunnen doen.

Maar jij moet doen waar je je goed bij voelt, je kunt in dit soort zaken geen foute beslissing maken. Dit is zoiets persoonlijks en als je het liever niet doet dan is dat ook goed. Ik wilde je alleen even mijn ervaring vertellen, misschien dat je er wat aan hebt.

**Geplaatst**: 21-09-11 11:44

Geplaatst: 21-09-11 11:44

echt een heele dikke knuffel toegewenst :(:)

**Geplaatst**: 21-09-11 12:05

Geplaatst: 21-09-11 12:05

Nadesh schreef:
Ook heb ik veel foto's gemaakt, nadat hij overleden was, advies van de huisarts.
Je hoeft er natuurlijk niet naar te kijken, maar je hébt ze...
Je krijgt geen 2e kans meer daarvoor, ben zelf erg blij dat ik dat gedaan heb, hoewel het op dat moment heel raar voelde.

Ook ik heb nog foto's gemaakt van mijn vader met het idee: dan heb ik ze in ieder geval.
Ik heb ze niet meer bekeken (is alweer bijna 4 jaar geleden dat hij overleed), maar ik weet dat er een dag gaat komen dat ik ze weer wil zien.
En bekijk ik ze nooit meer, ook prima.

maikeltje schreef:
Charica schreef:
Ik vind het afleggen wel heel eng hoor... Waarschijnlijk krijg ik dan wel een nervous breakdown.
Maar ik heb de laatste jaren goed voor mama gezorgd. Dit is wel het laatste wat ik kan doen.
En ik moet zorgen dat ze er mooi uit ziet toch?

Ik heb dat ook bij mijn moeder gedaan. En ik ben er zo blij om! Het was fijn om nog even met haar bezig te zijn, haar lievelings make-up te gebruiken en haar haar te doen zoals zij dat graag droeg. Haar lievelingssieraden om te doen etc. Je wordt geholpen door een professional en als hij/zij een beetje goed is in dat werk, dan hebben ze je zo op je gemak.

Ik heb er heel veel aan gehad door dat te doen. Voor iedereen is dat natuurlijk verschillend maar ik vond het alleen maar mooi en helemaal niet eng. Mama was zo vertrouwd en ik was blij dat ik dat nog voor haar heb kunnen doen.

Maar jij moet doen waar je je goed bij voelt, je kunt in dit soort zaken geen foute beslissing maken. Dit is zoiets persoonlijks en als je het liever niet doet dan is dat ook goed. Ik wilde je alleen even mijn ervaring vertellen, misschien dat je er wat aan hebt.

Helemaal mee eens! Je moet doen wat voor jezelf goed voelt en dat is voor iedereen verschillend.
De een houdt zich er liever helemaal niet meer bezig en ziet liever een gesloten kist en de ander wil graag het hele proces zelf doen.

**Geplaatst**: 21-09-11 12:46

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 21-09-11 12:46

Ook ik heb geholpen bij het afleggen van mijn moeder, het heeft me toch een bepaalde steun gegeven, een soort "laatste wat je kunt doen" ding inderdaad.
Echter hebben we wel de dag van overlijden kleding moeten kopen, dat was flink kl*te, mensen die je aankijken terwijl je alleen maar huilt! Overigens doe je in een hospice het afleggen samen met de vrijwilligers, want geloof me, het is emotioneel gebeuren, waarin je jouw deel meer als eigen verwerking moet zien..
Ik vind het dapper als je het durft! Ik ben blij dat ik het wel gedaan heb.
Mijn broer en zusjes hebben mijn moeder tot een paar weken voor het overlijden niet eens meer gezien!!

Nogmaals erg veel sterkte gewenst! Het is al vaker gezegd, maar ik vind dat je je heel sterk opstelt in alles hoor! En je komt hier nog veel sterker uit, al duurt dat nog een tijdje!!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-09-11 12:51

Geplaatst door de TopicStarter : 21-09-11 12:51

Nou, vanochtend naar de maatschappelijk werker geweest. Het was niet echt wat ik er van had verwacht...

Ze vond het maar raar dat ik en mijn zus nog aan het werk gingen. (Maja, mama wou dat) maar goed... We moesten ook door zei ze. Ze vond het ook maar raar dat we maar 1 keer per dag langskwamen. (Maja, mama zegt ook van leuk dat jullie er zijn voor een paar uur, nu mogen jullie wel weer weg. Ga thuis de hond maar uitlaten) Het kwam op mij een beetje over alsof de maatschappelijk werker dacht dat wij haar in het hospice hebben gestopt, en daarna vrolijk naar huis zijn gegaan.

Eerlijk gezegd heeft het gesprek niet geholpen, en was ik nog meer van streek na de tijd. Ze was heel erg streng voor me...

Wat moet ik nu doen?

(Nu begrijp ik dat dit mijn perceptie is van het gesprek, maar de dingen die we deden stootte haar tegen haar hoofd??)

**Geplaatst**: 21-09-11 12:59

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 21-09-11 12:59

Ze zal niet de eerste maatschappelijk werker zijn die vanuit haar eigen perspectief werkt en daarbij volledig de plank mis slaat. Dat zegt meer over haar dan over jou.
Je doet wat je kan en je houdt rekening met de wensen van je moeder. Meer kun je niet doen.
Ik ben zelf net iets jonger dan je moeder en heb dus ook grote kinderen. Ik moet er niet aan denken dat ze in een dergelijke situatie doorlopend naast mijn bed zitten te wachten totdat het afgelopen is. Ik zou hetzelfde willen als jouw moeder, nl dat ze bezig blijven; afleiding zoeken en niet steeds naast het bed zitten. Daar schiet niemand iets mee op.

Meid, ik vind dat je het geweldig doet en dat je gewoon rekening moet houden met je eigen gevoelens en de wensen van je moeder. En dat laatste doe je al. Laat je niet aan het twijfelen brengen door iemand die blijkbaar weinig benul heeft van de situatie.
Misschien kun je beter gewoon met vrienden en familie praten, die wel beter weten. Of met de mensen die je hier proberen te ondersteunen.

Dit soort gesprekken met maatschappelijk werkers kun je nu missen als kiespijn.

Sterkte. En nogmaals... je doet het goed zoals je het doet.
Neem dat maar aan van iemand van je moeders leeftijd met grote kinderen.

**Geplaatst**: 21-09-11 13:01

Geplaatst: 21-09-11 13:01

Wanneer moet je weer?

Geef bij de dame in questie 'duidelijk' aan wat je van de gesprekken verwacht en dat je erg van streek was van dit gesprek.

Wellicht kun je dan ook aangegeven dat een gesprek in trend van het voorgaande voor jou gevoel weinig bijdraagt aan jou/jullie verwerking van het gehele proes en je op deze manier liever geen therapeutische/maatschappelijke hulp hebt van deze persoon.

Gewoon heel duidelijk zijn hoor!! Als dit niet een uitlaadklep kan zijn is het emotioneel alleen maar meer ballast denk ik

.

**Geplaatst**: 21-09-11 13:03

Geplaatst: 21-09-11 13:03

Ik zou per direct een andere maatschappelijk werkster zoeken óf duidelijk maken dat je het gevoel hebt dat ze jullie veroordeeld en dat het niet fijn voelt.

Vervelend zeg!

Mijn moeder had hetzelfde meegemaakt; haar zus en moeder lagen tegelijkertijd op sterven aan kanker (zijn ook binnen 2 maand na elkaar overleden), ook zij is gewoon door gaan werken en eens per dag op bezoek gekomen (en ze sloeg zelfs wel een dag over om wat tijd voor zichzelf te houden). Dat was haar manier, maar ze kreeg veel onbegrip van buitenstaanders (en zelfs de eigen familie!): ze moest maar in een hoekje gaan zitten daar de hele dag, want zo hoorde het

. Toen ze te horen kreeg dat haar broer was overleden, is ze ook diezelfde dag nog gaan werken, want ze zei: ik kan toch niets meer doen nu? Haar eigen zus vond het raar; hoe kun je werken als je broer net is overleden? Toen zei ze: dit is mijn manier om ermee om te gaan en ik kies ervoor om te werken. Geeft afleiding en ik doe nu wat mijn broer niet meer kan: gewoon leven. Mensen gaven haar het gevoel of ze er niets om gaf dat geliefden waren overleden, maar niets was minder waar. Het was juist een belangrijk onderdeel in het rouwproces. Gaf structuur in de moeilijke tijd, anders was ze in bed gaan liggen en er niet uitgekomen. Ieder doet het op zijn/haar manier.

Doe echt wat je zelf wil; het is jouw rouwproces, daar mag niemand over oordelen. Of je nou bij je moeder 24/7 zou zijn of juist aan het werk gaat. Doe wat jezelf goed vind en als dat werken is, is dat toch goed? Helemaal als je moeder dat zelf ook graag wil

**Geplaatst**: 21-09-11 13:05

Geplaatst: 21-09-11 13:05

Tja, je zou het nog een keer aan kunnen kijken en in je gesprek duidelijk je verwachtingen van haar uitspreken. Maar als je je niet goed voelt bij haar heeft het praten weinig zin, en geeft het alleen maar meer stress. Je hebt ook nog altijd de mogelijkheid om naar de huisarts te gaan en een alternatief aan te vragen. Maar misschien dat die zal zeggen dat je het nog even aan moet zien (maar dat is denk ik per huisarts verschillend).

Er is níemand die jou moet vertellen hoe jij met dit alles omgaat, volg je gevoel en doe wat jij wilt, wat jou het beste helpt om jezelf hier doorheen te slepen.

Pff afleggen, ik had gelukkig twee lieve tantes die dat wilden doen. Heb wel hier en daar wat meegeholpen maar ik vond het toch best moeilijk ondanks dat ik het van tevoren ook graag wilde doen.

**Geplaatst**: 21-09-11 13:32

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 21-09-11 13:32

Bel de instantie op die de maatschappelijk werker voor jullie geregeld heeft en geef gewoon heel duidelijk aan dat je hier niet van gediend bent, het is jullie beleving en afscheid en daar moet je in gesteund en eventueeel begeleid worden en niet door iemand nog meer van streek worden gemaakt.
Dit hoeven jullie absoluut niet te nemen dus echt bellen en blijf doen zoals jullie en je moeder het zelf willen.

**Geplaatst**: 21-09-11 13:43

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 21-09-11 13:43

Beste TS,

Per toeval kom ik op je berichtje uit. Zelf heb ik (bijna) hetzelfde meegemaakt. Mijn vader is overleden aan een hersentumor toen ik 18 jaar was.
Wij zijn daar weer op onze eigen manier mee omgegaan, en daar ben ik tot op heden nog steeds heel dankbaar voor.
Mocht je je verhaal kwijt willen, of vragen hebben mag je me altijd even pb-en (vind ik fijner dan mijn ervaringen delen en-public!

**Geplaatst**: 21-09-11 14:22

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 21-09-11 14:22

jeetje kan maar 1 ding zeggen jeetje wat ben jij sterk! heel erg veel sterkte!

**Geplaatst**: 21-09-11 15:48

Geplaatst: 21-09-11 15:48

Wie is die maatschappelijkmedewerkster dat ze jou gaat vertellen dat je wel of niet mag gaan werken.
Jij doet alles naar wens van je moeder.
Je probeert door te gaan, omdat zij dit wil.

Mijn vader heeft een ziekbed van enkele jaren gehad.
Ene keer ging het beter dan de andere keer.
Laatste maanden ging het heel slecht. Lag hij in een ziekenhuisbed in de woonkamer met een morfine en dormicum pomp.
Ik had met mijn chef afgesproken dat ik kwam werken als het ging. Ik mocht wegrennen en even naar buiten als het nodig was.
(soms als ik ertussen uitkneep, stuurde hij wel even iemand achter mij aan om er zeker van te zijn dat ik de haven niet insprong

)
Als er bij mijn ouders thuis wat was, kon ik er direct heen. Zonodig brachten mijn collega's me zelfs weg.
Als ik vanaf de eerste keer dat hij kritiek was bij hem aan zijn bed had blijven zitten, was ik nu vastgegroeid.

Ik denk dat je werk en andere dingen tussendoor doen, je juist afleid, zodat je deze moeilijke periode beter doorkomt.
Dat was in mijn geval in ieder geval zo.

Dus lekker doorgaan met waar jij, je moeder en je familie zich goed bijvoelen.
Ik vind je juist hartstikke sterk overkomen hier.
Je doet goed je best om het je moeder naar haar zin te maken. Heb echt respect voor je over hoe je erover schrijft.

**Geplaatst**: 21-09-11 16:04

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 21-09-11 16:04

Jij moet het doen op de manier waar jij je goed bij voelt. Iedereen beleeft het weer anders.
Er waren ook mensen die het raar vonden dat ik ging paardrijden toen mijn moeder net overleden was, maar voor mij was het juist lekker om even wat anders te hebben. Op het paard kan ik mijn hoofd altijd even helemaal leeg maken, heerlijk.

**Geplaatst**: 21-09-11 16:09

Geplaatst: 21-09-11 16:09

Charica schreef:
Nou, vanochtend naar de maatschappelijk werker geweest. Het was niet echt wat ik er van had verwacht...

Ze vond het maar raar dat ik en mijn zus nog aan het werk gingen. (Maja, mama wou dat) maar goed... We moesten ook door zei ze. Ze vond het ook maar raar dat we maar 1 keer per dag langskwamen. (Maja, mama zegt ook van leuk dat jullie er zijn voor een paar uur, nu mogen jullie wel weer weg. Ga thuis de hond maar uitlaten) Het kwam op mij een beetje over alsof de maatschappelijk werker dacht dat wij haar in het hospice hebben gestopt, en daarna vrolijk naar huis zijn gegaan.

Eerlijk gezegd heeft het gesprek niet geholpen, en was ik nog meer van streek na de tijd. Ze was heel erg streng voor me...

Wat moet ik nu doen?

(Nu begrijp ik dat dit mijn perceptie is van het gesprek, maar de dingen die we deden stootte haar tegen haar hoofd??)

Het enige wat raar is is die maatschappelijk werkster!!
Wat een drol zeg!
Doe lekker waar jij je goed bij voelt en laat je vooral niks opdringen door zo iemand.....
Knuffel!!

**Geplaatst**: 21-09-11 16:20

Geplaatst: 21-09-11 16:20

Sabbientje schreef:
Wie is die maatschappelijkmedewerkster dat ze jou gaat vertellen dat je wel of niet mag gaan werken.
Jij doet alles naar wens van je moeder.
Je probeert door te gaan, omdat zij dit wil.

Inderdaad, ik vind het verschrikkelijk dat ze jou een schuldgevoel gaat aanpraten en doet alsof je er niet genoeg bent.

Bovendien moeten de rekeningen toch ook betaald worden toch..?

2 jaar geleden is bij mijn vader kanker geconstateerd, hij was toen bijna 58... uiteindelijk heeft hij in december, maar een paar maanden later, voor euthanasie gekozen omdat ook bij hem geen enkele behandeling mogelijk was. Ik heb hem niet heel slecht meegemaakt, hij bleef sterk tot het einde.

Ik woonde toen ook nog verder van mijn ouders af, ik was er elk weekend maar ik vond het verschrikkelijk zo ver weg te zitten, en het gevoel te hebben dat ik niet zomaar elk moment kon langskomen. Maarja, ik moest thuis ook gewoon werken om de rekeningen te betalen... en eerlijk gezegd denk ik ook dat het voor ouders ook niet nuttig is als je daar 24/7 zit... Helemaal als je moeder dit zelf aangeeft. Voel goed aan waar jij en je moeder behoefte aan hebben, wat anderen vinden is dan minder belangrijk en iedereen rouwt op een andere manier. Niks is daarin vreemd.

Ik vind het rot dat je dit hebt moeten meemaken met de maatschappelijk werkster, alsof het nog niet moeilijk genoeg voor je is... :(:)

Heel erg veel sterkte gewenst. Het is altijd te vroeg om een familielid te verliezen, helemaal op die leeftijd, en ik hoop dat je er uiteindelijk vrede mee zal kunnen vinden. Persoonlijk heb ik heel veel kracht geput uit de fijne herinneringen en veel over hem praten met vrienden en familie, maar ook met wildvreemden. Het helpt mij veel om aan alle fijne momenten samen te denken en te weten dat we alles tegen elkaar hebben gezegd wat we hadden willen. Het voelt nog steeds te vroeg, maar ik heb er daardoor nu wel meer vrede mee. En hoe vreemd het ook klinkt, nu hij er niet meer fysiek is voelt het ook alsof er altijd een stuk van hem bij me is...

Nogmaals heel veel sterkte. :(:)

**Geplaatst**: 21-09-11 16:31

Geplaatst: 21-09-11 16:31

Zo heb nu vanaf het begin je teksten gelezen zit gewoon met tranen in me ogen.
Heel veel sterkte

**Geplaatst**: 21-09-11 19:09

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 21-09-11 19:09

Wat een rare maatschappelijk werkster zeg. Zowiezo mag je als hulpverlener je eigen mening niet zo door laten schemeren. En daarbij, ik denk dat als je met alles stopt, dat je helemaal geen afleiding meer hebt en er aan onderdoor gaat. Doe gewoon waar je je goed bij voelt, dat is het enige juiste. Een dikke knuffel voor jou hoor, vind je nog steeds ontzettend sterk.

**Geplaatst**: 21-09-11 19:38

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 21-09-11 19:38

Jemig wat een verhaal zeg, raak er stil van!
Ik wil jou en je familie heel veel sterkte wensen :(:)