Bokt.nl

MarlindeRooz schreef:

Ik vind dat ook zo irritant. Voor een studie staat 40 uur per week en veel studenten werken er ook nog naast. En hebben enorme reistijd. En dat zonder geld/auto want ja. En werkende mensen krijgen betaald voor de uren die ze maken. Dat motiveert ook wat meer. Als ik weer voor 2 uur (dure) college om 7uur op het station sta baal ik ook wel.

Oh en als je werkt is het ook gewoon om 17:00 klaar. Studeren gaat in drukke periodes in de avonden en weekenden verder. Natuurlijk heb je werk waar je veel meer uren maakt, maar dat betaalt ook meer. En als dat niet zo is dan ben je dom bezig met in je vrije tijd werken. Maar dat is een keuze.

Britta31 schreef:

Ik vind het erg dat ik zo denk,maar ik begin mijn nichtje met Down een beetje zat te worden om haar dwingende gedrag.Als ze haar zin niet krijgt gaat ze huilen,zielig doen en krijgt het toch voor elkaar van haar moeder.Ik heb het een keer gezegd tegen haar en toen keek ze boos,stak haar tong uit en nu praat ze niet meer tegen mij.

Annet_Dottie schreef:

Ik erger me vooral aan mezelf. Ik weet niet wat ik wil, gisteren te horen gekregen van mijn vriend die nooit eens weet wat ie wil (want het switcht bijna wekelijks) dat hij toch niet wil samenwonen terwijl we daar eigenlijk al naartoe aan het werken waren. Ik had al gezegd dat als we niet zouden gaan samenwonen het waarschijnlijk op zou houden tussen ons omdat ik die wens wel heb maar hoewel praktisch iedereen om me heen zegt stop er toch mee je verdient zoveel beter kan ik er gewoon geen punt achter zetten
Ik gun mezelf niks denk ik, zie mijn hele leven steeds instorten ipv dat het eindelijk een keer de goede kant op gaat.
Net keihard uitgehuild bij m'n vader aan de telefoon en dus wéér koppijn, en ik zou morgen beginnen met dieet. Pffff

Zebrastreep schreef:

Als je student bent wil je graag aan het werk want dat voelt dan een stuk rustiger. En als je werkt wil je eigenlijk wel gaan studeren omdat dat toch een stuk rustiger voelde


Overschat het werken niet... ik vindt het soms nog wel even vies tegenvallen. Helemaal met dat schietloontje van mijn. Als student zijnde had ik soms meer geld als nu

Britta31 schreef:

Ik merk dat haar moeder het niet goed meer aan kan.Mijn nichtje zit veel thuis.Ze ging 2 keer per week naar iemand toe en dat is 2 keer een middag geworden.Ze wil niet meer en dan is het goed.Maar haar moeder is wel 2 dagen kwijt waarop ze haar eigen ding ging doen.Er komt steeds meer bij.Nu weer drama met naar bed gaan.Ik zei al doe het naar bed gaan rituel en dan een kus en gaan,maar haar moeder is dan 2 uur bezig.Dat vind mijn nichtje "gezellig"natuurlijk.Ook elke avond de programma's op tv die mijn nichtje wil zien.De eindeloze herhaling van een show.Terwijl ze een kamer heeft die aan de woonkamer grenst met een tv.Ze word elke dag door had moeder gedoucht van top tot teen en ik weet dat ze het zelf heel goed kan.Ik zou haar moeder wel willen helpen,maar dan op mijn manier en dat gaat drama geven.Het gaat mij vooral om de toekomst ,als er iets met haar ouders gebeurt en ze worden ouder natuurlijk zal ze toch naar een woongroep moeten en dat word een hele schok voor haar.Maar ik zie het natuurlijk van een afstand.Maar in mijn ogen kan het leven van haar moeder zoveel makkelijker worden.

Moestuin schreef:

Ik zou zelf knopen doorhakken als iemand met zo een mededeling komt. No way dat die bal in hun kamp blijft liggen.

Moestuin schreef:

Ik zou zelf knopen doorhakken als iemand met zo een mededeling komt. No way dat die bal in hun kamp blijft liggen.

fotolijstje schreef:

Annet_Dottie schreef:

Ik erger me vooral aan mezelf. Ik weet niet wat ik wil, gisteren te horen gekregen van mijn vriend die nooit eens weet wat ie wil (want het switcht bijna wekelijks) dat hij toch niet wil samenwonen terwijl we daar eigenlijk al naartoe aan het werken waren. Ik had al gezegd dat als we niet zouden gaan samenwonen het waarschijnlijk op zou houden tussen ons omdat ik die wens wel heb maar hoewel praktisch iedereen om me heen zegt stop er toch mee je verdient zoveel beter kan ik er gewoon geen punt achter zetten
Ik gun mezelf niks denk ik, zie mijn hele leven steeds instorten ipv dat het eindelijk een keer de goede kant op gaat.
Net keihard uitgehuild bij m'n vader aan de telefoon en dus wéér koppijn, en ik zou morgen beginnen met dieet. Pffff

Zonder donker is er geen licht
Echt waar huil het uit, heb medelijden met jezelf want het is echt zwaar poedersuiker. Gun jezelf alsjeblieft de tijd, en als je vriend niet goed voor je is dan kan je hem beter laten gaan. Hoe moeilijk het is, je komt er echt boven op.
Je bent niet slecht omdat je zo lang bij hem wilt zijn, je hebt moeite in hem gestoken, en je wilt hem niet opgeven, je houdt van hem en daar is niks beschamend aan of niks ergs. Je verdient liefde en geluk maar als hij je dat niet kan geven, ga dan verder.

Schuur_ schreef:

Annet_Dottie schreef:

Ik erger me vooral aan mezelf. Ik weet niet wat ik wil, gisteren te horen gekregen van mijn vriend die nooit eens weet wat ie wil (want het switcht bijna wekelijks) dat hij toch niet wil samenwonen terwijl we daar eigenlijk al naartoe aan het werken waren. Ik had al gezegd dat als we niet zouden gaan samenwonen het waarschijnlijk op zou houden tussen ons omdat ik die wens wel heb maar hoewel praktisch iedereen om me heen zegt stop er toch mee je verdient zoveel beter kan ik er gewoon geen punt achter zetten
Ik gun mezelf niks denk ik, zie mijn hele leven steeds instorten ipv dat het eindelijk een keer de goede kant op gaat.
Net keihard uitgehuild bij m'n vader aan de telefoon en dus wéér koppijn, en ik zou morgen beginnen met dieet. Pffff

Ik ga je de hand schudden. Gisteren samen naar een huis gaan kijken, ik ben om en hij weet niet of hij uberhaupt stappen wil zetten met mij. Ik woon bij hem in met al mijn spullen in de opslag, 30min rijden van de zaak en wil graag verder. We zitten nu dus een beetje op een tweesprong.

Ik wil hier best nog een tijdje blijven maar dan wel met de zekerheid dat hij met mij verder wilt en niet als een inwonende huishoudhulp wachten tot hij heeft besloten of hij me graag genoeg ziet.

Als je na 2 jaar niet weet of je verder wilt met iemand ga je dat na 5 jaar nog altijd niet weten dus hij mag wat knopen door gaan hakken. Ik ben vanmorgen dus lekker naar de zaak gegaan voor wat te klussen en kantoorwerk te doen en vooral koffie drinken met mijn vader, daarna 1,5 met de honden gaan uitwaaien en nu ben ik net thuis en hij nog niet. Wordt dus nog spannend.

Moestuin schreef:

Ik zou zelf knopen doorhakken als iemand met zo een mededeling komt. No way dat die bal in hun kamp blijft liggen.