Kaatastrof schreef:Independence schreef:Elke avond weer de gedachten aan een nieuwe dag, de angst voor een nieuwe dag en de tegenzin. Soms word ik er boos van, soms wanhopig en soms gewoon heel verdrietig. Het klinkt egoïstisch, maar ik ben verdrietig door het besef dat het leven waarschijnlijk nog lang niet klaar is voor mij
Vreselijk herkenbaar helaasMoest het kunnen zou ik mijn leven willen geven aan iemand die er wel van kan genieten.
Hier hetzelfde, maar dan schaam ik mezelf. Mijn zus wilde niet dood en is toch gegaan. Het had ook beter andersom kunnen zijn.
Moest het kunnen zou ik mijn leven willen geven aan iemand die er wel van kan genieten.
) Vervolgens had ik zin om nog eens te gaan skaten. Dus skates meegesleurd in een rugzak en naar een ander jaagpad gegaan. Bleek die dus NIET plat te zijn in het begin. Iets van niet meer kunnen stoppen, proberen het hek te grijpen en kei hard op de grond gesmakt. Bijna nog een dranghek op me getrokken omdat die toch niet zo vast stond als ik dacht.. Toppie
De zin was dan ook al snel weg en na een halfuurtje dan maar teruggekeerd. Vandaag met veel moeite mijzelf buiten gesleurd om te gaan rijden. Galopje op grasveld, ging prima - paardlief is super braaf de laatste tijd. Maar ik heb haar blijven pushen en paard dacht 'Euh, nee. Vliegen zal je.' En dat deed ik. Niet heel hard gevallen ofzo, maar reed met barebackpad dus dat betekende de rest van de rit te voet tot we een bankje tegen kwamen.
Snappen jullie waarom ik de hoop begin te verliezen?