
Denken aan hem is niet meer dan normaal, dat ga je het komende half jaar nog wel doen. Dat ga je doen zodra er een nieuwe jongen in je leven komt en dat ga je doen als je op plekken komt waar je altijd met hem speciaal heen ging (daarom ontloop ik de efteling nog even)
Je bent niet afhankelijk van hem, en andersom ook niet.
Kan niet uit je berichtjes halen dat jullie nog onopgeloste zaken of dergelijke hebben. Maar vooral dat jij het niet kan/wil loslaten .. kan ik me in voorkomen, maar kijk alsjeblieft uit dat bij hem de bom straks niet barst en hij verkeerde dingen gaat zeggen

Ik zeg dit niet om iemand te pesten heh. Ik heb hele avonden naar mijn mobiel liggen staren of ik niet iets moet zeggen. Ik heb enorm veel '' kracht '' moeten gebruiken om het niet te doen. Ik heb nachten lang tot half 3 's nachts jankend wakker gelegen omdat ik zo in de war was. Ik heb bij een psycholoog gezeten omdat ik het allemaal niet meer wist, dat ik er aan onder door zou gaan. Ik ging mijn vader nóg meer missen omdat hij er nu niet voor me is (hij leeft niet meer) Ik ben echt letterlijk door een hel gegaan en iedere keer dat ik dacht er weer te zijn werd ik er terug in geschopt. Maar hee, ben nu boven water - en daar blijf ik ook. Maar laat je niet zo kisten door je eigen gevoel. Doe wat goed voor je is, en dat is echt niet door achter zijn reet aan te blijven lopen!

Ohja, en wat de psycholoog tegen mij zei: Dit zal niet de eerste keer zijn dat het gebeurd. In een leven gebeuren relatie breuken nu eenmaal.
Dus.. au. Dat deed goed pijn, maar is wel de waarheid. Iemand breekt een brug niet zomaar af.
Edit: En geef je zelf ook even de tijd ... drie weken is nog niets ....