Potverdorie wat is het toch een k*tziekte. Mijn vader is zeer recentelijk uiteindelijk overleden aan deze rotziekte, ik zeg uiteindelijk omdat bij hem 13 jaar geleden darmkanker werd geconstateerd en het vanaf toen met vlagen goed, fantastisch, verschrikkelijk en k*t met hem ging. Vooral na allerlei bijverschijnselen en uitzaaiingen. Hij heeft ook gevochten, maar tegen een onzichtbare vijand is het verdomt lastig knokken. De artsen gaven hem in de zomer van 2005 nog maar een jaar, maximaal 2. Gelukkig heeft hij bij ons mogen blijven tot de lente van 2010! Hij zei altijd ik heb zulke mooie jaren al gehad, ik heb jullie, ik heb geleefd maar damn wat wil ik graag nog een paar rotjaren hebben!! Als ik er maar ben! Hij praatte er veel over, vaak met een grap en een grol maar ook wel serieus, dat zou ik jou mee willen geven. Blijf erover praten, het hoeft niet altijd met tranen maar uiteraard horen die erbij.
En ik snap dondersgoed dat je je zoontje nu nog niet gaat lastigvallen met het feit dat mama waarschijnlijk eerder dood zal gaan dan de mama's van zijn vriendjes. Wat je zegt; hij heeft al genoeg te verwerken op zijn jonge leeftijd. Maar vergis je niet, ook op zijn leeftijd hebben ze dingen zo snel door...
Meid ik vind je zo vreselijk sterk dat je dit hier zo helder neer kan zetten. Ook het verlies van je lieve pablo, want dat gaat ook niet in de koude kleren zitten.
Alle respect, kracht en sterkte voor jou en je naasten,
groet Barbara
ps. over het onderwerp euthenasie (mijn vader uiteindelijk) wilde ik het niet uitgebreid hebben. Maar mijn pb staat uiteraard voor je open mocht je er iets over willen weten (een persoonlijk verhaal).