Danique_G schreef:Vind het wat kort door de bocht LWDaisy. Het ligt niet altijd aan de ouders. Mijn (half)broers hebben beiden autisme en een crimineel verleden. Ze gaan nog steeds niet helemaal soepel. Ik heb 7 jaar gestudeerd, cum laude alles afgerond en een goede baan. Nature nurture is zeker wel een ding. Tuurlijk gaat de opvoeding vaak niet lekker en ontstaan daardoor bepaalde gedragspatronen. Maar het is ook wel weer erg zwart-wit dat het 100% bij de ouders ligt.
Het ligt zéker niet altijd aan de ouders/opvoeding.
Ik en mijn broer hebben dezelfde opvoeding gekregen - ik zou weglopen als ik zie hoe iemand in elkaar getrapt wordt. Ik spreek dan over mezelf als 18jarige, want ik geloof dat ik nu (als 33jarige) zou ingrijpen.
Idem mijn vriend en zijn broer - dezelfde opvoeding, 2 totaal andere karakters, mijn vriend kwam als jonge kerel ook wel eens in de problemen, in tegenstelling tot zijn broer.
Urbanus, natuurlijk is dat niet normaal bij ons. Wat wél normaal is bij ons, is dat we tegen geweld zijn, en al helemaal tegen geweld tegen vrouwen. Dat maakte dat mijn broer, die nog NOOIT iemand geslagen heeft, de enige was die een paar weken geleden iemand een mep gaf op cafe, omdat hij zag hoe die kerel zijn vriendin sloeg. Over het eerder genoemde bushalte-voorval zijn we niet trots - over wat ik hierboven schrijf wél. We zijn nog steeds tegen geweld - maar dat hij opkwam voor die vrouw (die hij niet eens kent), ja, daar zijn we trots op. Moet dat dan met geweld? Liever niet, maar die kerel was dronken, en het was de enige taal die hij begreep op dat moment. Je kan braaf de politie bellen - maar dan had zij ondertussen nog meer slaag gehad.
Hij kwam die jongen een paar weken later opnieuw tegen. En die jongen is mijn broer gaan bedanken. Hij schaamde zich dood dat hij zijn vriendin geslagen had, en bedankte mijn broer om in te grijpen.
Het ligt niet altijd/helemaal aan de opvoeding.
Maar er zijn gevallen genoeg waarin dat wel is, denk ik. Dat is toch wat ik rond mij zie.