Geplaatst: 25-10-07 20:57 Ik weet hoe het is om af en toe met een tik te zijn opgegroeid. Nee, ik was niet bang voor mijn ouders en ik werd er ook niet agressief van. Mijn ouders verloren nooit de controle, schreeuwden zelden en waren erg consequent. Ik was gewoon een hels kind af en toe en dat lag niet aan de opvoeding. Met mij was gewoon niet altijd te praten en mijn slecht gedrag negeren was niet mogelijk als ik in mijn helse bui was. 1 tik of 1 kneep was echter wél voldoende om mij te laten stoppen. Dan kon je pas met mij praten op een normale manier. (vooral als peuter was ik echt een terror kind
)Ik ben er ze er enorm dankbaar voor
Hoe pedagogisch verantwoord praten ook is, je moet eerst wel contact weten te krijgen met een kind. Anders l*l je tegen een histerische muur. Tik gaat niet om de pijn (tik tegen de billen voel je amper namelijk), maar om de kinderen uit hun 'moment' te halen. Er zijn zat kinderen waarbij een tik echt niet werkt of overbodig is en daar geef je dan ook geen tik. Maar er zijn echt kinderen (zoals ik vroeger) bij wie 1 tik meer effect had dan wat dan ook op dat moment (het enige wat effect had eigenlijk....)
...
). Eenmaal weer binnen linea recta naar het tafeltje he! (al nee schuddend 
). Huppekee, weer richting gang en ze begon onmiddelijk weer heeel sielug te huilen (Nou ja, WAAAAAAAAAAAA met dikke tranen...). Boodschap was overgekomen geloof ik, en ze heeft het niet weer geprobeerd! Vond ik wel ok van mezelf...
