Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-01-25 16:40

Geplaatst door de TopicStarter : 30-01-25 16:40

Winged schreef:
Ik lees hierin dat er nog geen duidelijk aanwijsbare erfelijkheid is? Dat kan ook een geruststelling zijn. Je hoopt natuurlijk dat iedereen gezond oud kan en mag worden. Uiteraard is het wel heel goed dat de controle zo aanwezig is. Is zijn lichaam ook aan de wetenschap ter beschikking gesteld of is er alleen dna afgenomen? Misschien een botte vraag, hoeft uiteraard geen antwoord op deze nieuwsgierigheid.

nee, zijn lichaam is niet aan de wetenschap ter beschikking gesteld, er is een volledige sectie gedaan na overlijden. Uit het bloed dat toen is afgenomen is het DNA vastgesteld en dat is opgenomen in een landelijke database.
Er zijn nu enkele gen-afwijkingen bekend die bekend staan om een verhoogd risico op deze diagnose. Die zijn bij hem niet terug gevonden. Daarnaast is in de schoonfamilie een systematische controle gedaan en daar zijn meerdere mensen gevonden met een aorta-afwijking en daaruit is wel de aanname gedaan dat er iig een erfelijke factor was, maar dat deze nu nog niet bekend is.

**Geplaatst**: 30-01-25 16:41

Geplaatst: 30-01-25 16:41

Blacky94 schreef:
En met mij zijn er denk ik wel meer collega's die in zo'n situatie hetzelfde zouden voelen. Het is onvermijdelijk maar je wíl echt geen fouten maken of mensen schade berokken. Zeker niet bewust iig.

Toch denk ik dat dit ook iets is wat je wel degelijk moet leren: zorgvuldig handelen betekent ook dat je open staat voor de mogelijkheden om getoetst te worden in je handelen.

Want goede intenties leiden niet altijd tot goede zorg, en daarnaast heeft niet iedereen altijd goede intenties. Dan is het tuchtrecht misschien niet ideaal, maar er wordt wel wat eenzijdig gesproken over de impact op de artsen die daar komen. Terwijl de andere kant dus wel is dat er mensen overlijden, waarbij dat wellicht voorkomen had kunnen worden.

(En bijvoorbeeld een klacht van iemand die gedwongen opgenomen wordt... je sluit iemand wel op. Je ontneemt iemand wel diens vrijheid. Misschien dat daar goede redenen voor zijn - maar daarbij lijkt het me wel heel belangrijk dat iemand die dat overkomt altijd toegang houdt tot de mogelijkheid om eventuele problemen daarin ook aan te kaarten. Als noodzakelijk onderdeel van het de kwaliteit van het vak.)

Citaat:
Maar mijn ervaring is ook dat de meeste mensen vooral op zoek zijn naar een zondebok. Iemand op wie ze de schuld kunnen schuiven, of dat nu wel of niet terecht was.

Is dat zo? En luister je dan wel goed genoeg? Want uit allerlei onderzoeken blijkt volgens mij dat verreweg de meeste mensen op zoek zijn naar oprechte erkenning, niet naar een zondebok. Het lijkt het zoeken naar een zondebok als je zelf vindt dat het 'nou eenmaal' zo is gelopen en het daar dan maar klaar mee moet zijn. Jammer, pech gehad, en weer door. En dat is een overgang die nabestaanden en betrokkenen niet zo luchthartig kunnen nemen. Maar zoeken ze dan echt een zondebok?

(Neem deze situatie, maar dan vanuit het perspectief van de artsen. Die vinden overduidelijk dat ze er wel genoeg aandacht aan hebben besteed. Secricible geeft heel duidelijk aan dat het haar gaat om het leren in de situatie, maar ik weet vrij zeker dat dat niet is hoe de artsen het tot dit moment ervaren - want anders waren ze dat gesprek wel anders aangegaan.)

Het tuchtrecht of iets vergelijkbaars is nodig om dingen hoorbaar te maken die de ontvanger (nog) niet wil horen. Dat schuurt altijd.

**Geplaatst**: 30-01-25 17:32

Geplaatst: 30-01-25 17:32

Mede door jou topic heb ik het dossier van ons zoon opgevraagd. Er zijn toen veel fouten gemaakt en klampten ze zich ook vast aan wat ze niet zagen wat bij de diagnose kon horen.

De arts van zondag heeft ons uiteindelijk niet naar huis gestuurd wegens dreigende uitdroging als dit niet was gebeurd was naar alle verwachting maandag/dinsdag onze zoon van toen 7 er niet meer geweest

Wat wil ik bereiken... Verder kijken dan je neus lang is om het zo maar even te zeggen. Het knaagt al die tijd nog en nu met dit topic was het zetje wat ik nodig had

**Geplaatst**: 30-01-25 17:56

Geplaatst: 30-01-25 17:56

Je verhaal kom ik echt overal tegen. PZC en BN de stem ook. Hopelijk veel bewustwording door jou situatie. Heel veel sterkte alsnog

**Geplaatst**: 30-01-25 19:53

Geplaatst: 30-01-25 19:53

Shadow, ik zeg ook nergens dat ik het niet eens ben of er niet voor open zou staan dat mijn handelen getoetst wordt. Ik wilde mijn verhaal niet te lang maken (en het ook niet teveel om mezelf laten draaien), maar ik vind het tuchtrecht verder prima en goed dat het er is. Ik ben ook niet bang voor VIM/MIM/MIC meldingen en heb er in het verleden ook genoeg zelf geschreven, al dan niet over iets wat ik zelf "niet goed" gedaan heb. En er zijn nog wel andere manieren waarop je handelen (iig als vpk) getoetst wordt.
Maar ik vind het tuchtrecht gevoelsmatig wel next level, zeker als je bijv. leest dat mensen je voor het gebruik van lidocaine bij het verwijderen van een splinter daar al voor willen slepen. Het houdt geen stand en dat bleek ook uit de uitspraak, maar dit is wel het niveau waar sommige zorgverleners (steeds vaker) mee te maken krijgen.

En wellicht komt de "angst" ook voort uit een soort onwetendheid ofzo. Of meer het gevoel dat als je voor de rechter moet verschijnen je vast iets heel goed fouts gedaan moet hebben (en de kijk van de samenleving hierop).
Verder moet ik ook zeggen dat ik tijdens mijn opleiding voor gespecialiseerd vpk ook wel voorbeelden gehoord heb waarbij eigenlijk al heel erg geïmpliceerd werd dat je als zorgverlener aan het kortste eind gaat trekken tijdens een onderzoek/tuchtzaak. Dat in geval van A en opgetreden van complicaties, er gevraagd gaat worden waarom je niet voor B gezorgd hebt, en je bij de keuze voor B (per patients wens) je bij complicaties niet beter je best gedaan hebt om patiënt toch voor A te laten kiezen. Terechte vragen overigens en zo zwart-wit is het natuurlijk niet helemaal want vaak spelen in dit soort situaties ook een hoop (ethische) vragen en omstandigheden mee. Maar er werd iig wel soort van geïmpliceerd dat een tuchtzaak zo ongeveer het ergste is wat je kan overkomen.

Verder denk ik ook zeker dat een hoop problemen opgelost kunnen worden door goed te luisteren. En dat het daar idd nog regelmatig aan schort en er zeker nog een hoop te halen valt.
Ik wil hier verder geen discussietopic van maken dus ik zal ook proberen hier niet te diep op in te gaan. Ik ben mij ook bewust namelijk dat in de verloskunde een hoop dingen net even anders gaan dan op veel andere plekken in de zorg. Maar ik ken ook (een hoop) gevallen waarbij mensen bewust - vaak met een hele hoop gesprekken op de poli om op voorhand risico's te bespreken en afspraken vast te leggen - bepaalde risico's nemen, die vaak betrekking hebben op een hogere kans op overlijden van de baby tijdens de bevalling. Om in sommige gevallen zelfs die afspraken, tegen afspraak in, op het laatste moment aan de kant te gooien. Of niet eens op de poli geweest zijn om dingen vast te leggen ondanks dat de hele zwangerschap er al een wens was om van protocollen af te wijken. In de meeste gevallen gaat het gelukkig goed, maar ik vraag me dan toch vaak wel af of die mensen nog steeds achter hun keuze staan als de baby wél overlijdt tijdens de bevalling (op voorwaarde natuurlijk dat er niet alsnog ergens verwijtbaar is gehandeld). En of ze die consequenties dan durven te aanvaarden zonder toch achter het personeel aan te gaan. Als de inspectie dat niet al doet trouwens. Prima dat ik dan getoetst wordt op mijn handelen maar ik zou het wel heel vervelend vinden om in zo'n onderzoek terecht te komen door bewust genomen risico's van de patiënt zelf.
En gezien al het voorwerk op o.a. de poli zou ik dan toch zeker zeggen dat er in deze gevallen goed geluisterd is naar de mensen. Dit waren immers hun wensen waar we (hopelijk) buiten protocollen om afspraken over gemaakt hadden.
Vandaar ook mijn opmerking over een zondebok zoeken. 1 van de punten uit mijn klacht had bijv. ook betrekking op een wederzijds gemaakte afspraak waar patiënt in overleg ook zelf voor gekozen had. Sowieso ben ik al heel erg van de "wat vind je zelf fijn?". Het is gewoon nogal jammer dat je denkt in goed overleg iets afgesproken te hebben en achteraf iets totaal tegenovergesteld te horen krijgt.

**Geplaatst**: 30-01-25 20:14

Geplaatst: 30-01-25 20:14

Blacky94 schreef:
Maar ik vind het tuchtrecht gevoelsmatig wel next level, zeker als je bijv. leest dat mensen je voor het gebruik van lidocaine bij het verwijderen van een splinter daar al voor willen slepen. Het houdt geen stand en dat bleek ook uit de uitspraak, maar dit is wel het niveau waar sommige zorgverleners (steeds vaker) mee te maken krijgen.

Het helpt hier misschien om te bedenken dat dit niet te maken heeft met de zorg, maar ook hoe je bijvoorbeeld 'autonomen' hebt die de wet niet erkennen. De maatschappij is onrustig omdat er iets teveel partijen de boel lopen op te stoken - en die gebruiken dan alles wat ze kunnen vinden, inclusief het tuchtrecht, alleen is dat volgens mij geen reden om dan dat rechtsmiddel af te schaffen.

Citaat:
En wellicht komt de "angst" ook voort uit een soort onwetendheid ofzo. Of meer het gevoel dat als je voor de rechter moet verschijnen je vast iets heel goed fouts gedaan moet hebben (en de kijk van de samenleving hierop).

Ja, dus dat lijkt me wel echt iets waar op allerlei niveau's iets mee gedaan kan worden. Het moet geen angst-middel zijn maar een rechtsmiddel, lijkt mij.

Citaat:
En of ze die consequenties dan durven te aanvaarden zonder toch achter het personeel aan te gaan. Als de inspectie dat niet al doet trouwens.

De Inspectie doet dat helaas over het algemeen niet. Dat is in elk geval een groot probleem, de Inspectie biedt niet zo gek veel extra veiligheid voor mijn gevoel.

Citaat:
Prima dat ik dan getoetst wordt op mijn handelen maar ik zou het wel heel vervelend vinden om in zo'n onderzoek terecht te komen door bewust genomen risico's van de patiënt zelf.

Dat lijkt me vooral iets wat op te lossen is met goede communicatie en documentatie.

Citaat:
Sowieso ben ik al heel erg van de "wat vind je zelf fijn?". Het is gewoon nogal jammer dat je denkt in goed overleg iets afgesproken te hebben en achteraf iets totaal tegenovergesteld te horen krijgt.

Ja, same. Het is ongelofelijk vervelend - maar bedenk toch, als patient ben je in een nog veel machtelozere positie. En als je denkt dat er veel klachten worden ingediend, denk dan aan alle patienten die geen klacht indienen terwijl er wel degelijk fouten gemaakt worden.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-01-25 20:48

Re: Volgtopic - mijn gang naar de (medisch) tuchtrechter

Geplaatst door de TopicStarter : 30-01-25 20:48

Voor mij geen probleem hoor blacky94. Voorlopig is het hier afwachten en ik blijf het een giga fascinerend onderwerp vinden.

Ik ken nu ook beide kanten. Ik ben niet BIG geregistreerd maar werk veel samen met artsen en voel ook echt wel hoe heftig het is. Dat werd dinsdag nog bevestigd, ze waren echt niet mals, ik kan me voorstellen dat je je als dokter echt heel klein en kwetsbaar voelt.
Ik zei maandag nog tegen mijn leidinggevende dat ik dat dubbele ook voelde. Emotioneel ben ik heel boos over alles. En rationeel besef ik me dat niemand met slechte intenties heeft willen handelen.

Overigens ervaarde ik 1 VS 3 huisartsen alsof het hem weinig deed. Toen de voorzitter vroeg hoe hij er bij zat vandaag was zijn antwoord "ja, wel goed. Gewoon gewerkt vanochtend. Het is ook weer 3 jaar geleden" dus daarmee verdween mijn schuldgevoel richting hem wel als sneeuw voor de zon.

Maar 1 vd artsen had hem eenmalig beoordeelt op de HAP. Ik ken haar niet verder. Weet niet of zij een "slechte" dokter is. Of een hele goede die een slechte keuze heeft gemaakt die dag. Ze liet weinig toetsbaarheid zien, maar tegelijk zag ik wel dat ze intens aangedaan was door alles. Dat raakte me ook echt wel.

**Geplaatst**: 30-01-25 22:00

Geplaatst: 30-01-25 22:00

Ik kwam dit filmpje tegen op TikTok en moest gelijk aan dit topic denken. Het gaat het een psychiater die voor de tuchtrechter moest komen en het tuchtrecht ansich, is uitgezonden op nieuwsuur

https://vm.tiktok.com/ZNeEK1Ht3/

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-01-25 22:43

Geplaatst door de TopicStarter : 30-01-25 22:43

Dat filmpje laat voor mij wel heel duidelijk zien waar het mis gaat met tuchtrecht...

De man kreeg een waarschuwing en zegt dan "ik hecht veel waarde aan het oordeel van mijn collega's. Die kennen mij als een goede psychiater en daar verandert een waarschuwing niks aan"

Waarom zou je een slechte arts zijn als je een waarschuwing krijgt? De definitie bij een waarschuwing is "een zakelijke terechtwijzing die de onjuistheid van een handelwijze naar voren brengt zonder daarop een stempel van laakbaarheid te drukken".
Waarom hang je daar je hele functie als psychiater aan vast? Waarom kun je geen hele goede psychiater zijn die een keer iets mis heeft gedaan? Waarom mag je geen foutje maken?
De hele defensieve houding spat er gewoon vanaf, terwijl dat echt totaal onnodig zou hoeven zijn.
Dat je dat doet na een ernstige straf prima. Maar een waarschuwing...

**Geplaatst**: 30-01-25 22:51

Geplaatst: 30-01-25 22:51

Vind je echt enorm sterk TS en heb echt bewondering voor je handelen. Ik ben benieuwd naar de uitspraak over 6 weken. Hopelijk kan je straks met je kinderen even ontspannen en weer ademhalen.

**Geplaatst**: 30-01-25 22:56

Geplaatst: 30-01-25 22:56

Blijft een interessante discussie hier. Ik zit in hetzelfde soort werk als TS, doe ook regelmatig interne onderzoeken als er iets mis is gegaan en mijn ervaring is eigenlijk ook dat de meeste mensen echt niet zomaar de stap nemen naar het tuchtrecht. Dat gebeurt eigenlijk vooral als men het gevoel krijgt dat er iets in de doofpot gestopt wordt, en/of het onderzoek niet goed is uitgevoerd, en/of iemand die iets fout deed weigert om daar zijn excuses voor aan te bieden en mee te leven met de betrokkenen.
En dat laatste gebeurt in mijn eigen ervaring vooral makkelijk bij artsen. Een aantal daarvan is het vak blijkbaar niet gaan uitoefenen om verantwoordelijkheid te nemen en empathie te tonen alhoewel ze daar dan wel weer mee schermen als het om hun salarissen gaat

Als mensen geld willen zien doen ze liever een beroep op aansprakelijkheid, dat is makkelijker en minder gedoe dan tuchtrecht, ook levert het makkelijker flinke bedragen op.
Een andere route is ook nog een geschillencommissie, dat is ook een zeer juridische benadering van een klachtenprocedure. Twee keer meegemaakt tot nu toe, dat zat echt wel stevig in elkaar, ook met een rechter als voorzitter van de geschillencommissie. Enige nadeel voor de klager: daar is financieel niet echt veel uit te halen, zitten relatief lagere maximumbedragen in. En als het gaat om excuses, of erkenning van schuld, dat gebeurt daar dan vaak weer niet, gaat eerder om een oordeel of een organisatie goed of fout zat met een besluit.
Het voorstel dat ik hier in het topic lees over een verplichte voorbehandeling door een klachtencommissie vind ik nogal zwak.
Weer een extra drempel voor een stap die voor een patient al ingewikkeld genoeg is. Ik zou toch hopen dat we inmiddels beter zouden weten dan dit soort voorstellen doen, in een tijd waarin in de zorg om het hardst wordt geroepen dat het o zo belangrijk is dat de patient meepraat en meebeslist.

**Geplaatst**: 30-01-25 22:58

Geplaatst: 30-01-25 22:58

Justme_Lisaa schreef:
Ik kwam dit filmpje tegen op TikTok en moest gelijk aan dit topic denken. Het gaat het een psychiater die voor de tuchtrechter moest komen en het tuchtrecht ansich, is uitgezonden op nieuwsuur

https://vm.tiktok.com/ZNeEK1Ht3/

Dat overbehandelen of extra diagnostiek herken ik dus niet echt. En als bijna de helft dat zou doen zou dat toch wel in omgevingen merkbaar moeten zijn? Als ik kijk hoe vreselijk je moet vechten Als patiënt om serieus genomen te worden en niet gewoon weggestuurd met kijk maar aan, neem maar een paracetamol of het is stress. Als je de andere kant, dus van patiënten, een aantal vragen zou stellen zouden er wel compleet andere cijfers uit kunnen komen.
Laat ik mijn ziekte nemen, het is niet raar dat er 10 jaar overheen gaat voordat er een diagnose is en daarna is het nog maar de vraag of je hulp krijgt. Zelfs met diagnose worden de benodigde onderzoeken maar bij een heel klein deel gedaan. Die 10 jaar is nadat er nadrukkelijk hulp gezocht is en er al jarenlang daarvoor allerlei klachten waren waarvoor hulp gezocht is. Ik was 27 ofzo met diagnose van iets wat vanaf geboorte aanwezig was, vanaf tienerjaren extreme klachten en vanaf 18e zulke ernstige klachten dat het leidde tot volledige uitval met bijna alles. Om vervolgens daarna geen hulp of onderzoeken te krijgen die wel nodig waren. Jaren later nog hulp gezocht om iets uit te sluiten, ik voldeed aan alle eisen voor die verwijzing die het ziekenhuis stelde, maar ze weigerden me te zien, want ik had al diagnose. Maar had juist alle extra rode vlaggen die zij benoemden waarbij ze dus wel verder onderzoek wilden doen en die onderzoeken dus nooit gehad bij andere ziekenhuis. Maar nee, niet welkom.

Patiënten zullen vast mondiger worden en sneller ook laten weten dat ze niet tevreden zijn of in gevallen dus het hogerop zoeken, maar in een heel aantal gevallen is dat dus echt niet raar. Daar heb je altijd mensen tussen waarbij niks fout is gegaan en die misschien niet terecht zo op hun strepen staan. Maar Er worden ook gewoon een hoop mensen niet geholpen of pas als je enorm op strepen gaat staan. Daar is ts haar zaak en leven helaas een extreem voorbeeld van ook.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-01-25 23:10

Geplaatst door de TopicStarter : 30-01-25 23:10

Civielrechtelijk makkelijker en minder gedoe dan tuchtrecht? Nee, die mening deel ik dan weer niet.
Een civiele zaak kost echt jaren en is onbetaalbaar zonder rechtsbijstand. Alleen al het haalbaarheidsonderzoek om te beoordelen of het zinvol is om te beginnen kost je meer dan 1000euro

Een tuchtzaak is vlot (gemiddeld 7mnd) en kost je 50e die je terug krijgt als je klacht terecht is.

Het levert je alleen niks op in de zin van geld oid. Het tuchtrecht geeft geen schadevergoedingen.

**Geplaatst**: 30-01-25 23:32

Re: Volgtopic - mijn gang naar de (medisch) tuchtrechter

Geplaatst: 30-01-25 23:32

Beroep op aansprakelijkheid kan zo makkelijk zijn als gewoon een briefje aan de zorginstelling, die het weer doorstuurt naar hun aansprakelijkheidsverzekeraar. Geen rechtszaak voor nodig, niks.
De verzekeraar gaat dan aan het werk om te onderzoeken, en keert relatief makkelijk uit als ze vermoeden dat het niet in de haak is.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-01-25 23:45

Re: Volgtopic - mijn gang naar de (medisch) tuchtrechter

Geplaatst door de TopicStarter : 30-01-25 23:45

Dat relatief makkelijk uitkeren herken ik totaal niet.
Zelfs bij een recente zaak in mijn omgeving waar direct aansprakelijkheid werd erkent (ok-fout op film die tot overlijden leidde) heeft het 2 jaar geduurd voor de verzekering de boel afgehandeld had.
Als de verzekering niet erkent kun je die tijd volgens mijn rechtsbijstand nog x5 doen.

**Geplaatst**: 31-01-25 01:35

Geplaatst: 31-01-25 01:35

Achterom schreef:
Beroep op aansprakelijkheid kan zo makkelijk zijn als gewoon een briefje aan de zorginstelling, die het weer doorstuurt naar hun aansprakelijkheidsverzekeraar. Geen rechtszaak voor nodig, niks.
De verzekeraar gaat dan aan het werk om te onderzoeken, en keert relatief makkelijk uit als ze vermoeden dat het niet in de haak is.

Welke verzekeraar werkt op deze manier?

**Geplaatst**: 01-02-25 22:38

Re: Volgtopic - mijn gang naar de (medisch) tuchtrechter

Geplaatst: 01-02-25 22:38

Volgens mij zag ik net al een krantenartikel langskomen over het verhaal van je man. Zou dat kunnen? Het is een premium artikel dus ik kan hem niet openen.

**Geplaatst**: 01-02-25 23:14

Geplaatst: 01-02-25 23:14

carika schreef:
Volgens mij zag ik net al een krantenartikel langskomen over het verhaal van je man. Zou dat kunnen? Het is een premium artikel dus ik kan hem niet openen.

Als je even 1 pagina terugleest zie je dat het idd om TS haar man gaat, hierin ook een link waar je het artikel gratis kunt lezen.

**Geplaatst**: 01-02-25 23:40

Geplaatst: 01-02-25 23:40

Yummy schreef:
carika schreef:
Volgens mij zag ik net al een krantenartikel langskomen over het verhaal van je man. Zou dat kunnen? Het is een premium artikel dus ik kan hem niet openen.

Als je even 1 pagina terugleest zie je dat het idd om TS haar man gaat, hierin ook een link waar je het artikel gratis kunt lezen.

Ahh sorry. Ik dacht dat ik aardig bij was in het topic maar blijkbaar toch gemist.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-02-25 08:50

Re: Volgtopic - mijn gang naar de (medisch) tuchtrechter

Geplaatst door de TopicStarter : 02-02-25 08:50

Haha geeft niet

Ondertussen gisteren ook de verslaggever gemaild om iig eens met elkaar te praten en te zien waar dat op uit komt.

En verder heerlijk met de kids even er op uit geweest. Was de eerste keer alleen met 2 kinderen, dat durfde ik tot nu toe niet aan. Maar het ging eigenlijk hartstikke prima dus dat gaan we zeker vaker doen.

**Geplaatst**: 02-02-25 08:57

Re: Volgtopic - mijn gang naar de (medisch) tuchtrechter

Geplaatst: 02-02-25 08:57

Stoer dat je alleen met je kinderen eropuit bent geweest!

**Geplaatst**: 02-02-25 10:14

Re: Volgtopic - mijn gang naar de (medisch) tuchtrechter

Geplaatst: 02-02-25 10:14

Super stoer van je Secredible! Hoe oud zijn je kinderen?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-02-25 10:21

Re: Volgtopic - mijn gang naar de (medisch) tuchtrechter

Geplaatst door de TopicStarter : 02-02-25 10:21

3 en 6 nu. Toen Sander overleed waren ze net 3 en 8mnd.

We zijn wel vaker dagjes weg geweest, nu voor het eerst echt een weekendje met 3. De oudste heeft nu zwemdiploma's wat het allemaal iets haalbaarder maakt.

Het zijn ook echt de kleine dingen die het lastig maken. Even naar het toilet gaan in een restaurant bijvoorbeeld. Of zoals vrijdag, de sleutels die niet werkte waardoor je steeds op en neer moet. Dat was een jaar geleden echt nog ondenkbaar geweest.
Gelukkig heb ik echt fantastische ouders die dol zijn op de kids maar langzaam komen we nu wel op eigen benen.

**Geplaatst**: 02-02-25 10:36

Re: Volgtopic - mijn gang naar de (medisch) tuchtrechter

Geplaatst: 02-02-25 10:36

Ik had het gelezen en wist meteen dat het jouw verhaal was. Ondanks dat ik nooit met tuchtrecht te maken heb gehad kwam het wel heftig binnen. Ik ben er namelijk heel dichtbij geweest een jaar of zes geleden.
Door niet luisteren door trauma artsen en ic verpleegkundigen naar mijn intuïtie is mijn man bijna dood geweest. Bij ons is het op het nippertje goed gegaan maar dit kwam wel weer heel dichtbij. En maar terugvallen op: Tja , dit is niet het protocol bij inwendige bloedingen. Zit me alweer op te vreten.

**Geplaatst**: 02-02-25 10:41

Re: Volgtopic - mijn gang naar de (medisch) tuchtrechter

Geplaatst: 02-02-25 10:41

Hou op over "protocol" want ik krijg ook moordneigingen van dat woord....