Bokt.nl

bigone schreef:

Ik vind het ook monsters ondanks dat ze er waarschijnlijk weinig aan kunnen doen. Ze zijn zo geboren en hebben in het begin van een relatie niet op hun voorhoofd staan dat ze narcist zijn .Andere aandoeningen heb je veel sneller door want bij narcisme ( of je moet zoals Joolien) er al ervaring mee hebben) zie je pas na jaren dat je een slachtoffer bent. Bij jou is het nu duidelijk dat je slachtoffer bent geweest, mensen die er middenin zitten zijn zo “ getraind” dat ze dat niet eens doorhebben . Buitenstaanders zien het vaak eerder.

Bloempje13 schreef:

Je hebt helemaal gelijk hoor, maar het is wel of ik een soort puzzel aan het maken ben die door al die informatie, ervaringen etc. wel zo'n beetje compleet is.

Ik heb nog wel last van het gevoel van "he wat voor film zit ik nou in joh", maar verstandelijk kan ik zn gedrag nu wel goed plaatsen. "oh ja dit past in dit hokje, oh ja, dit hoort daarbij". Voor mij is dat wel belangrijk merk ik. En daarnaast ook hartstikke fijn om ongebreideld je frustraties te kunnen uiten

Bloempje13 schreef:

Ik weet alleen niet meer wat normaal is, net of ik niet meer weet of mijn mening wel klopt zeg maar. Soms denk ik "ja zit wat in wat je zegt" (hij is echt enorm intelligent, kan superovertuigend overkomen en mij een schuldgevoel aanpraten) en dan voeg ik me maar weer, want geeft minste stress, dat zit er ook onbewust achter. Als ik advies zou moeten geven: tja, stop hier mee! Dit advies krijg ik ook wel uit mijn omgeving hoor. Maar ik vind het zo moeilijk, ik weet gewoon niet meer beter dan dat het op deze manier gaat.

Het is al heel wat dat ik nu het gesprek aan ben gegaan, want ik ben altijd degene die de rust in huis moet bewaren zeg maar, als hij boos is, is hij boos en zal ook niet direct rekening houden met de kinderen op zo'n moment. En dit soort gesprekken levert gewoon narigheid op, die ik dan weer moet zien te kanaliseren zeg maar.

Evelien_vp schreef:

Veel dingen die ik lees zijn herkenbaar hier ook, ik heb 23 jaren een borderline moeder gehad, ze vond precies niets leuker dan mensen de grond in te duwen, en sinds een half jaar is mijn vader eindelijk weggegaan van haar, ik leefde toen al drie maanden bij mijn tante. Alles is begonnen met de scheiding en dan ontplofte de bom en kwamen het stelen van spullen, fysiek geweld naar mij toe, beschuldigingen en noemt maar op, letterlijk hell. Nog nooit was ik in contact geweest met politie, tot dan, ineens 5 maal na elkaar.

In mijn ogen zal heb ik geen moeder meer, is ze zo goed als dood voor me, en ze zal later ook niet moeten afkomen als ik ooit kinderen zou krijgen, het kan misschien dat met begeleiding en hulp mensen met een psychische stoornis terug normaal kunnen functioneren, maar als ze er zelf niets van willen aannemen dat ze 'ziek' zijn is er geen beginnen aan en ik geloof het ook niet.

Voor mij is een groot deel van mijn jeugd verwoest daardoor, en ja blijvende schade aan mijn vertrouwen in anderen ook. Ik word er ziek van om alleen nog maar te lezen dat er andere mensen zijn die psychisch niet in orde zijn maar wel het leven van hun kinderen zo om zeep helpen. Die wondes liggen vaak zo diep dat ze altijd in je achterbewustzijn blijven hangen...

Op zo momenten denk je dus best aan jezelf (en in dit geval je kinderen) die persoon achterlaten en een beter leven starten, maar ik weet ook dat dit makkelijker gezegd dan gedaan is.
Ik heb overlaatst toch een keuze gemaakt om naar ene psycholoog te gaan voor mijzelf en dat deed wel deugd om erover te babbelen en te zien wat nog dwarszit in mijn hoofd.

Bloempje13 schreef:

Avalanche81 schreef:

Zulke groepen zijn er wel hoor. Google maar eens op KOPP.

Bloempje, ik ben super trots op jou!!!

Ik ook op mij!!! Haha.
Maar wat n ellende. Het gedrag gaat wel gewoon door, dus altijd oppassen wat je zegt. Is toch wel vermoeiend...