Twist1991 schreef:Ik weet niet wat ik zou doen in jouw situatie. Of ik het echt 'dapper' of 'stoer' vind dat je je eigen plan trekt ben ik niet zo zeker over. Er zijn nog andere dingen die ik eerst had gedaan voordat ik had gezegd, dikke doei, ik ben weg! En dat iedereen in dit topic zoveel medelijden heeft met TS en niet met de man die zijn vader is verloren en de vrouw die haar levenspartner kwijt is vind ik ook een beetje bijzonder. Als ik bij mijn moeder was gaan wonen om voor haar te zorgen aangezien ik dat mijn pas overleden vader had beloofd kan ik me heel goed voorstellen dat ik op dat moment even niet handig reageren omdat ik overloop van verdriet en waarschijnlijk doodop zou zijn. En als mijn partner dan zou zeggen dat hij het niet aankan en boos/gekwetst zou zijn daar niet begrip voor heb en weg zou gaan zou ik daar heel veel pijn van hebben. Er is een grijs gebied tussen voor jezelf opkomen en voor je partner zorgen wanneer die dat nodig heeft. Een relatie is toch niet alleen maar altijd rozengeur en maneschijn. Hoe hier door bokkers wordt gereageerd alsof TS half mishandeld wordt thuis en dat het zo sterk en knap van haar is dat ze zichzelf hieruit heeft onttrokken.. ik heb eerder medelijden met de man die nu zijn partner kwijt is en alle zorg voor zijn rouwende moeder op zijn schouders heeft, inclusief zijn eigen verdriet. Maar goed, dit is kennelijk een extreem controversiele mening!
Ik hoop maar dat geen van jullie ooit in een soortgelijke situatie terecht komen. En als dat wel zo is hoop ik dat jullie partners hebben die sterk genoeg zijn om voor je te zorgen en niet weg te gaan zodra het 'too much' wordt. Nee TS hoeft niet alles te slikken, absoluut niet. Maar ze had ook het gesprek aan kunnen gaan met haar vriend om te kijken hoe ze hier samen uit kunnen komen, hoe ze samen een plan kunnen maken en een oplossing te vinden. Ze zegt letterlijk in haar post dat het nu 'hun probleem' is, en dat komt heel asociaal over op mij.
Jij vindt dit een gezonde situatie na een half jaar?
Hoe je het ook wend of keert, je moet door met je leven en dat doe je niet door in je verdriet te blijven hangen. Vergeten doe je de persoon niet, je hoeft ook niet gelijk feestend door het leven maar stapje voor stapje weer verder en de draad weer oppakken.
Je kunt best dagelijks contact hebben, samen eten, samen koffie drinken, weet ik wat samen ondernemen. Maar de kinderen hebben ook een eigen leven en bouwen samen wat op, het is niet de bedoeling dat een kind een ouder gaat/blijft pamperen.