Resistance schreef:Ik ben gemeen. Ik laat mijn hoofdpersonen waar énorme chemistry tussen is helemaal nóóit bij elkaar komen.Geeneens een kusje.
Heerlijk, ik ben fan!
En dan helemaal als de hoofdpersoon niet met een, maar met twee of drie personen die enorme chemistry heeft (met elke steeds net iets anders) en je als lezer je dus niet alleen continu afvraagt of de hoofdpersoon ooit echt de ware vindt, maar ook wie van de drie nou werkelijk zou zijn. En dat dan heerlijk boeken lang uitrekken...
Dan heb je niet eens meer een plot nodig.
Geeneens een kusje.
.
mensen, gevoelens, gebeurtenissen... ik merk dat ik me veel beter kan inleven wanneer ik iets zelf "herken". 
. Ik heb ze toch maar even uitgelegd dat je een boek niet 'even snel' schrijft. Eigenlijk wil ik ook helemaal niet alle namen terug laten komen, dan voelt het geforceerd. Meestal zoek ik naar namen met een specifieke betekenis namelijk. Nu heb ik van één kind wel de betekenis van haar naam opgezocht, omdat ik echt een leuke band met haar heb, en haar naam geen standaard naam is (in Nederland dan). Die blijkt licht/vuur te zijn, dus besloten om in mijn drakenboek een van de draken wel die naam mee te geven, omdat die zo goed past. Maar ik ga dus echt niet alle kinderen die er om gevraagd hebben noemen in mijn boeken