Bokt.nl

miss_lizje schreef:

Hallo dames (en eventueel heren).

Ik zou graag ook mijn verhaal kwijt willen en hoop hier advies en/of een luisterend oor te vinden. Vind het wel moeilijk alles goed te verwoorden.

Bijna 7 jaar geleden leerde ik mijn vriend kennen. We hadden onze ups, downs en verschillen maar over het algemeen altijd een goede tijd. Het laatste jaar is dat echter heel erg aan het veranderen. Hij heeft problemen op zijn studie om af te studeren en ondertussen ben ik geslaagd op mijn opleiding en fulltime aan het werk op mijn stage adres. We hadden wel eens gesprekken over de toekomst, wat we daar in zagen etc. maar nu wilde ik toch wel stappen gaan zetten. Regelmatig kreeg ik wel eens een sneer, dat mij alles aan komt waaien en dat hij overal zo hard zijn best voor moet doen. Dat kon ik altijd met goede argumenten ontkrachten maar ik merkte regelmatig dat er een soort wrok was. Nu is hij altijd wel een beetje dominant type geweest maar nu kwamen er toch dingen naar voren die eerder bij mij nooit als problemen zijn opgevallen.
Ik werk dus fulltime en heb daarnaast mijn paard (die ik tevens met mijn moeder deel) en mede door het fulltime werken heb ik niet altijd even veel energie meer over op de vrijdag avond. Het word mij niet altijd in dank afgenomen dat ik dan geen zin meer heb om de stad in te gaan, want meneer wil niet de gehele avond op de bank zitten. Met een beetje schipperen wist ik dit wel een beetje te buigen, maar van harte ging het nooit.

Toen kwam de kans voorbij om een heel leuk huis te kopen, en dat kon ik niet laten schieten. Samen met onze ouders wezen kijken en ik heb een bod gedaan. Lang verhaal kort, vanaf 1 oktober krijg ik de sleutels.

En toen... Toen begon het gezeik.
Mijn vriend heeft amper tot geen inkomen mede door het gedoe met school, maar wel een hele dure smaak(net als zijn ouders). Alles waar ik mee aankwam (meubels, behang etc.) was voor hem en zijn ouders te min. Later kreeg ik te horen dat hij en zijn ouders al tekeningen hadden gemaakt met hoe de inrichting moet worden en wat voor verf/behang er gebruikt gaat worden. Dit alles zonder overleg met mij of de vraag wat ik hier überhaupt van vond.
Daarna werd er besloten door hem en zijn moeder dat ik maar minder naar mijn paard kon, want huishouden kost tijd. Beter nog, als er kinderen zouden komen moest "dat beest" ,zoals ze hem noemen, de deur maar uit. Dit heb ik allemaal wel een beetje kunnen afvlakken met veel moeite.

Ik kon totaal niet begrijpen waar dit ineens vandaan kwam. Hij heeft mij leren kennen met mijn oude paard, mij gesteund toen ik hem moest laten inslapen en hij heeft gezien hoe veel plezier mijn nieuwe paard mij geeft. Ookal moet ik wel toegeven dat mijn nieuwe paard iets meer tijd vraagt dan mijn vorige paard.

3 weken terug is de bom gebarsten. Mijn paard is een tijdje geblesseerd geweest en in overleg met arts/fysio etc. is er besloten dat het beter was als hij doorgereden zou worden door een andere ruiter. Gelukkig voor mij vonden ze mijn stalgenoot goed genoeg voor dit klusje en hoefde ik mijn paard niet uit het oog te verliezen. Ondertussen was ik samen met mijn moeder al 8 weken groom voor haar tot ik de kans kreeg om een les te pakken bij onze huidige instructeur. Dit zou op een zondag zijn en het leek ons allen wel verstandig dat ik dan de dag ervoor (zaterdag) wel even weer in het zadel gezeten zou hebben onder begeleiding van mijn stalgenoot. Want naast was uitstappen had ik dus al 8 weken niet serieus gereden. Als goede vriendin denk ik, 'ik meld dit ff aan vriendlief'. Waar ik maar 1 reactie op krijg.

"maar ik wil zaterdag naar het strand. En ik wil om 10 uur op het strand liggen".

Na wat over en weer bericht was het zo klaar als een klontje, ik moest mijn stalgenoot maar gaan overtuigen dat ze savonds maar moest komen zodat ik overdag hem en mijzelf naar het strand kon rijden. (meneer heeft geen rijbewijs). Toen ik hiermee niet akkoord ging omdat ik moeilijk iemand waarvan IK afhankelijk ben haar dagplanning kon gaan maken heeft hij mij wel 5x gebeld onder werktijd buiten de pauze.

Savonds is hij langs gekomen om een rondje mee te lopen met de oppashond en kwam het hoge woord er uit. Hij wilde niet op deze voet met mij verder gaan. Zijn eisen waren dat ik van de vrije weekenden die ik heb (werk ook +- 8 weekenden in het jaar) ik minimaal elke zaterdag volledig voor hem vrij moet houden, omdat hij meer spontane dingen wil doen en weg wil kunnen met mij. Dat houd ook in dat ik die dag niet naar mijn paard mag, dat doe ik maar op zondag. Daarnaast moest ik nog meer mee gaan sporten met hem omdat hij en zijn moeder vinden dat ik te dik wordt (74 kg bij +- 1.80 lang). Dit soort "fatshaming" is al een tijdje aan de gang, ik kan nog geen koekje eten in zijn bijzijn zonder dat hij blikken van mijn mond naar mijn buik aan het maken is.
Daarnaast "eist" hij meer intimiteit, sinds ik bezig ben met alles rond maken voor mijn huis heb ik een hoop stres, daarnaast zijn er ook dingen op het werk die gaan veranderen die ook stress geven. Ik hoef jullie denk ik niet uit te leggen wat voor effect stress op een lichaam heeft.

Al met al, de samenvatting is kort: Ik moet veranderen en anders is het klaar. Want er zijn honderden andere leuke vrouwen die voor hem in de rij staan.
Er worden honderden oude koeien uit de sloot gehaald (wilde naar eurodisney, hij houd daar niet van. Dus met mijn moeder geweest. Hij boos want heb vrije dagen verspilt omdat ik die vrije dagen niet met hem heb doorgebracht.)

We hebben even een paar weken een break genomen waarin we minimaal contact hebben gehad, maar hij wil geen pauze meer en zijn mening is onveranderd.

Mijn hart en mijn hoofd zijn in strijd. Enerzijds hou ik van hem, anderzijds kan ik niet mee gaan in zijn eisen. Want wat is het volgende waar ik aan toe moet gaan geven van hem. Ik heb hem altijd alle ruimte gegeven voor zijn hobby's, maar nu stelt hij mij voor een onmogelijke keuze. Ik voel mij benauwd, krijg geen rust in mijn hoofd momenteel en heb op mijn werk een inzinking gehad (wel top collega's die er voor mij zijn).

Okee, volgens mij is het een behoorlijk warrig verhaal geworden. Maar ik bedank jullie alvast voor dit luisterend oor.

miss_lizje schreef:

Huis is op mijn naam gelukkig!

Ik denk dat daar ook een hoop wrok vandaan komt, ik sta nu volwassener in het leven en ben klaar voor volgende stappen terwijl hij de student uit hangt (met bij behorende "School snapt het zelf niet houding" waardoor hij al 2 jaar over afstuderen doet en ook nog eens een schade claim wil indienen voor misgelopen inkomsten). 28 jaar, studieschuld van dik 40.000 en een ego wat niet minder wil dan lacoste. Zijn wil is wet en alles wat niet in zijn norm past niet niet normaal. (zo zou ik ik mijn eigen huis als we zouden samen wonen niet vanaf 3 uur smiddags mijn verjaardag mogen vieren, visite is welkom na 7 uur voor een kop koffie en moet zo snel mogelijk opsodemieteren).

Hij manipuleert mij, en praat mij onzekerheden aan. Heeft mij belachelijk gemaakt om mijn eet/angststoornis. Er wordt niet gevraagd of overlegd, maar mede gedeeld.

En natuurlijk denk ik wel eens als ik in de spiegel kijk dat het buikje wat strakker mag, maar wil niet alle lekkere dingen in de wereld daar voor laten staan.

Ik weet dat dit niet langer kan, ik "lieg" over wanneer ik vrij ben zodat ik mij niet hoef te verantwoorden. Ik moet alles maar in bochten wringen om zowel mijn eigen dingen te kunnen doen en hem tevreden te houden.

Maar het besef doet zo verdomd zeer

miss_lizje schreef:

Hallo dames (en eventueel heren).

Ik zou graag ook mijn verhaal kwijt willen en hoop hier advies en/of een luisterend oor te vinden. Vind het wel moeilijk alles goed te verwoorden.

Bijna 7 jaar geleden leerde ik mijn vriend kennen. We hadden onze ups, downs en verschillen maar over het algemeen altijd een goede tijd. Het laatste jaar is dat echter heel erg aan het veranderen. Hij heeft problemen op zijn studie om af te studeren en ondertussen ben ik geslaagd op mijn opleiding en fulltime aan het werk op mijn stage adres. We hadden wel eens gesprekken over de toekomst, wat we daar in zagen etc. maar nu wilde ik toch wel stappen gaan zetten. Regelmatig kreeg ik wel eens een sneer, dat mij alles aan komt waaien en dat hij overal zo hard zijn best voor moet doen. Dat kon ik altijd met goede argumenten ontkrachten maar ik merkte regelmatig dat er een soort wrok was. Nu is hij altijd wel een beetje dominant type geweest maar nu kwamen er toch dingen naar voren die eerder bij mij nooit als problemen zijn opgevallen.
Ik werk dus fulltime en heb daarnaast mijn paard (die ik tevens met mijn moeder deel) en mede door het fulltime werken heb ik niet altijd even veel energie meer over op de vrijdag avond. Het word mij niet altijd in dank afgenomen dat ik dan geen zin meer heb om de stad in te gaan, want meneer wil niet de gehele avond op de bank zitten. Met een beetje schipperen wist ik dit wel een beetje te buigen, maar van harte ging het nooit.

Toen kwam de kans voorbij om een heel leuk huis te kopen, en dat kon ik niet laten schieten. Samen met onze ouders wezen kijken en ik heb een bod gedaan. Lang verhaal kort, vanaf 1 oktober krijg ik de sleutels.

En toen... Toen begon het gezeik.
Mijn vriend heeft amper tot geen inkomen mede door het gedoe met school, maar wel een hele dure smaak(net als zijn ouders). Alles waar ik mee aankwam (meubels, behang etc.) was voor hem en zijn ouders te min. Later kreeg ik te horen dat hij en zijn ouders al tekeningen hadden gemaakt met hoe de inrichting moet worden en wat voor verf/behang er gebruikt gaat worden. Dit alles zonder overleg met mij of de vraag wat ik hier überhaupt van vond.
Daarna werd er besloten door hem en zijn moeder dat ik maar minder naar mijn paard kon, want huishouden kost tijd. Beter nog, als er kinderen zouden komen moest "dat beest" ,zoals ze hem noemen, de deur maar uit. Dit heb ik allemaal wel een beetje kunnen afvlakken met veel moeite.

Ik kon totaal niet begrijpen waar dit ineens vandaan kwam. Hij heeft mij leren kennen met mijn oude paard, mij gesteund toen ik hem moest laten inslapen en hij heeft gezien hoe veel plezier mijn nieuwe paard mij geeft. Ookal moet ik wel toegeven dat mijn nieuwe paard iets meer tijd vraagt dan mijn vorige paard.

3 weken terug is de bom gebarsten. Mijn paard is een tijdje geblesseerd geweest en in overleg met arts/fysio etc. is er besloten dat het beter was als hij doorgereden zou worden door een andere ruiter. Gelukkig voor mij vonden ze mijn stalgenoot goed genoeg voor dit klusje en hoefde ik mijn paard niet uit het oog te verliezen. Ondertussen was ik samen met mijn moeder al 8 weken groom voor haar tot ik de kans kreeg om een les te pakken bij onze huidige instructeur. Dit zou op een zondag zijn en het leek ons allen wel verstandig dat ik dan de dag ervoor (zaterdag) wel even weer in het zadel gezeten zou hebben onder begeleiding van mijn stalgenoot. Want naast was uitstappen had ik dus al 8 weken niet serieus gereden. Als goede vriendin denk ik, 'ik meld dit ff aan vriendlief'. Waar ik maar 1 reactie op krijg.

"maar ik wil zaterdag naar het strand. En ik wil om 10 uur op het strand liggen".

Na wat over en weer bericht was het zo klaar als een klontje, ik moest mijn stalgenoot maar gaan overtuigen dat ze savonds maar moest komen zodat ik overdag hem en mijzelf naar het strand kon rijden. (meneer heeft geen rijbewijs). Toen ik hiermee niet akkoord ging omdat ik moeilijk iemand waarvan IK afhankelijk ben haar dagplanning kon gaan maken heeft hij mij wel 5x gebeld onder werktijd buiten de pauze.

Savonds is hij langs gekomen om een rondje mee te lopen met de oppashond en kwam het hoge woord er uit. Hij wilde niet op deze voet met mij verder gaan. Zijn eisen waren dat ik van de vrije weekenden die ik heb (werk ook +- 8 weekenden in het jaar) ik minimaal elke zaterdag volledig voor hem vrij moet houden, omdat hij meer spontane dingen wil doen en weg wil kunnen met mij. Dat houd ook in dat ik die dag niet naar mijn paard mag, dat doe ik maar op zondag. Daarnaast moest ik nog meer mee gaan sporten met hem omdat hij en zijn moeder vinden dat ik te dik wordt (74 kg bij +- 1.80 lang). Dit soort "fatshaming" is al een tijdje aan de gang, ik kan nog geen koekje eten in zijn bijzijn zonder dat hij blikken van mijn mond naar mijn buik aan het maken is.
Daarnaast "eist" hij meer intimiteit, sinds ik bezig ben met alles rond maken voor mijn huis heb ik een hoop stres, daarnaast zijn er ook dingen op het werk die gaan veranderen die ook stress geven. Ik hoef jullie denk ik niet uit te leggen wat voor effect stress op een lichaam heeft.

Al met al, de samenvatting is kort: Ik moet veranderen en anders is het klaar. Want er zijn honderden andere leuke vrouwen die voor hem in de rij staan.
Er worden honderden oude koeien uit de sloot gehaald (wilde naar eurodisney, hij houd daar niet van. Dus met mijn moeder geweest. Hij boos want heb vrije dagen verspilt omdat ik die vrije dagen niet met hem heb doorgebracht.)

We hebben even een paar weken een break genomen waarin we minimaal contact hebben gehad, maar hij wil geen pauze meer en zijn mening is onveranderd.

Mijn hart en mijn hoofd zijn in strijd. Enerzijds hou ik van hem, anderzijds kan ik niet mee gaan in zijn eisen. Want wat is het volgende waar ik aan toe moet gaan geven van hem. Ik heb hem altijd alle ruimte gegeven voor zijn hobby's, maar nu stelt hij mij voor een onmogelijke keuze. Ik voel mij benauwd, krijg geen rust in mijn hoofd momenteel en heb op mijn werk een inzinking gehad (wel top collega's die er voor mij zijn).

Okee, volgens mij is het een behoorlijk warrig verhaal geworden. Maar ik bedank jullie alvast voor dit luisterend oor.

lieveli schreef:

Ja wat een eikel! Echt hoor, beter af zonder. Laat m maar terug bij zn mammie gaan wonen.

Lieszje schreef:

Weet dat het geen apper is, maar had wel verwacht dat hij misschien een keer een berichtje zou sturen.
Heb een prima avond gehad, maar denk dat ik beter niet had kunnen gaan..