Het gaat ook helemaal niet om de psychiater per se... het gaat om de houding van organisaties en medewerkers. Als je niks kunt bedenken en niks wilt en bij alles bedenkt waarom het niet kan, dan gebeurt er niks.
Maar als je probeert te beginnen bij mogelijkheden, dan kan er dus van alles.
Zo hoef je niet per se alle patienten altijd op deze manier te zien. Als patienten (beeld)bellen voldoende vinden? Prima toch! Misschien zijn ze wel blij dat ze zelf ook geen reistijd hebben. Misschien is bellen wel ideaal omdat het daarmee makkelijker is om bv 2 keer per week 10 minuten te bellen dan 1 keer per week een half uur gesprek. (Ik pluk getallen uit de lucht, dus de consultlengte is een voorbeeld, niet per se de daadwerkelijke tijd.)
En misschien is om de week genoeg en kan de andere week wel telefonisch. Misschien kan een deel van de patienten makkelijk ergens heenreizen (dat kan de instelling of kantoor zijn, maar kan ook een andere plek zijn waar het werkt) en hoef je alleen maar naar de mensen toe die geen vervoer hebben of niet goed op straat durven.
Maar misschien had de organisatie ook allang een paar vergaderruimtes om kunnen bouwen tot gesprek-op-afstand-kamers, of ergens een plexiglas plaatje kunnen schroeven of wat dan ook. Het punt is dat je organisaties ziet waar niks kan, niks verzonnen wordt en niks geprobeerd wordt, waar het bij een aantal van de patienten heel slecht gaat.
En dat er andere organisaties zijn die meer proberen te denken in wat kan of werkt in een specifieke situatie, en dat dat kan helpen. (Nee, nog steeds geen garanties.)
Mieptmiept, toch nog even:
Citaat:Sowieso doen de meeste psychiaters alleen maar korte medicijn consulten vanwege tekort en weinig therapie.
Niet alleen vanwege tekort aan psychiaters, maar vooral ook omdat de verzekeraars en de organisaties al dan niet in overleg de psychiaters geen therapie meer willen laten doen, want te duur. Dus worden psychiaters ook gemaakt tot medicijnen-stempelmachines, wat minstens 1 van de redenen is dat een aantal psychiaters die functie niet meer willen, juist omdat ze wel echt iets op willen bouwen met patienten. Er zit meer achter hoor, maar ook daar is het roepen 'kan niet want er is een tekort' te snel, want die tekorten zijn er niet zomaar gekomen. En de intentie is er nog steeds niet om dat te veranderen. (En dus raken patienten onnodig tussen wal en schip tot een aantal van hen uiteindelijk toch op een gesloten crisisplaatsing terecht komen, en dan zijn al die 'besparingen' en 'bezuinigingen' alweer ongedaan gemaakt
