Druktemaker schreef:Hoi TO, heb mij speciaal voor jou aangemeld.
Ook mijn partner zit/zat ( nu met een studie bezig in de hoop nog 100 jaar te leven) in de palliatieve fase van stadium 4A kanker. En ik herken veel in je verhaal.
Mijn man partner accepteert ook geen hulp van anderen, alleen van mij. Zelfs als dat inhoudt dat ik hem van de grond af moet rapen en naar boven moet tillen. Ik doe letterlijk alles voor hem. We hebben ook 2 jonge kinderen en een hond en ik doe alles voor ze. Paarden ben ik mee gestopt vanwege de situatie.
In februari ben ik zelf volkomen ingestort. Ik kreeg paniekaanvallen, kon niet logisch meer nadenken, vergat alles en kon eigenlijk alleen nog maar apathisch voor mij uit staren. Mijn man is toen ( in de eerste instantie) voor een week naar een zorghotel gegaan wat uiteindelijk 2 maanden is geworden. Het ging niet zonder slag of stoot maar hij zegt nu zelf ook dat het niet eerlijk was om mij zo te claimen. Inmiddels is hij weer thuis en weer in zijn oude gedrag vervallen maar omdat hij zolang weg is geweest ben ik ook harder geworden. Als hij iets wilt wat hij zelf kan dan moet hij dat ook van mij doen en ik ga makkelijker even het huis uit. Als de kinderen savonds in bed liggen, het huis is aan de kant, de hond is uitgelaten dan installeer ik mijn man op de bank met eten/drinken/medicatie/telefoon etc onder handbereik en dan ga ik zelf weg. Mocht er dan en noodgeval zijn of de kinderen worden wakker dan kan hij mij bellen en ben ik binnen 20 min weer terug. Ook dit gaat met tegenstand van hem want als ik weg ben dan is hij eenzaam en verveeld zich maar dat is dan even nu eenmaal zo.
Verder ben ik ziekenhuisafspraken los gaan laten. Heeft hij een standaard behandeling of controle? Dan kan er ook makkelijk iemand anders mee ( en diegene instrueer ik dan dat zij wel de waarheid vertellen ipv het gaat zo goed), is het een nieuwe enge of nare behandeling dan ben ik natuurlijk wel bij. Dit heeft ervoor gezorgd dat het nog steeds heel zwaar is maar dat mijn leven wel uit meer bestaat dan alleen maar zorgen voor iedereen en wanneer ik dan na een avondje weg weer terug kom dat wij het ook gezelliger hebben.
En qua alchohol heeft mijn man geen problemen maar hij wilt heel de tijd blowen al heeft hij dat al maanden niet meer gedaan terwijl blowen uit den boze is ( door zijn chemo kan hij copd zoals jouw man krijgen) maar dat constante gezeur en gezeik erom was ik zooo zat! Ik heb gezegd dat het zijn beslissing is maar ik ga geen wiet halen, geen joints draaien en hem ook niet de tuin in slepen om te blowen en aangezien niemand daar zin in heeft blowt hij ook niet. Alleen als het zeuren echt heel erg is doe ik het maar dat is misschien 1 keer in de 2 maanden.
En qua aanpassingen in huis moet je maar net weten hoe je iets vraagt. Geen traplift omdat jij hem niet kan dragen maar vanwege zijn zelfredzaamheid etx
Hoi voor jou ook een moeilijke periode dus.
Jij bent al een stuk harder dan ik lees ik wel.
Mijn vriend is ontzettend drammerig (en dat besef komt altijd later) manipulatief. Claimt ontzettend en vind dat heel normaal. En ook egoïstisch.
Alchohol moet hij hebben want wat heeft hij anders nog aldus vriend.
Zorgboerderij 1 a 2 keer per week balletje rolt nog maar gaat niet zo snel als ik zou willen en dat vindt vriend helemaal niet erg.
Zorghotel over zijn lijk. Tenzij ik meega maar dat heeft geen zin want dan ben ik alsnog de sjaak.
Had ik m ook gezegd en toen was de wereld te klein. Ik moest er trots op zijn dat zijne hoogheid mij om hulp vroeg.
Dus dan maar zorgboerderij blijft hier toch compromissen sluiten.
Traplift e.d. heb ik inmiddels op een andere manier geregeld want de gemeente werkt hier absoluut niet mee.
Dus ik verwacht de vergoeding zorgboerderij die ook via de wmo moet niet zonder slag of stoot.
Goddank is er de ggz meneer die evt. nog bij het gesprek wil zijn.
Geplaatst 
