Bokt.nl

**Geplaatst**: 01-09-15 15:51

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 01-09-15 15:51

Waarom heb je mij zn pijn gedaan. Altijd gedacht dat wij perfect voor elkaar waren. Mooi gezin en toch kwam jij volgens jezelf aandacht tekort en zocht je het bij andere meiden. Je zegt dat je alles eerlijk heb opgebiecht maar ik vraag het mij af.

**Geplaatst**: 04-09-15 19:13

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 04-09-15 19:13

Soms ben je wel eens verdrietig,
verdrietig zonder reden.
Dan denk je aan van alles maar je kunt je vinger er niet op letten waarom je verdriet hebt.
Het kan komen door de dingen die meemaakt, door een zielig liedje, door iets wat je die dag hebt doorgemaakt, doordat je moe bent..
Maar bij mij gaat het steeds maar om 1 ding.
Jij.

Ik mis je lieverd, jij was echt mijn alles en ik kon alles tegen je zeggen en je had vaak ook nog wijze raad. Ik mis mijn beste vriendin zo erg, wil niet zo afstandelijk met je zijn.

Maar je hebt het zelf verpest, dus eigenlijk mag ik je niet missen. En daarom ben ik altijd verdrietig, maar dan zonder reden.

**Geplaatst**: 06-10-15 20:32

Geplaatst: 06-10-15 20:32

Q mag wat mij betreft terugkomen, mits;

hij bereid is er voor te werken, en dus zelf terug wil komen
hij niemand mishandeld, zowel fysiek als mentaal

Dit zijn mijn enige eisen, maar ik vind het belangrijk dat als hij dit niet waar kan maken, dat hij er ala minuut uit gaat.
Dit is omdat ik het echt niet vind kunnen dat hij (met name mijn moeder) heeft geslagen en geschopt. Dit verdiend ze absoluut niet.
Ik ben bereid om Q een allerlaatste kans te geven, dit is niet voor mijzelf maar puur voor hem, omdat ik het hem niets hiervan gun. Toch zal mijn moeder altijd op de eerste plek blijven komen, staat Q haar geluk in de weg dan is hij degene die moet verhuizen. Het sloopt mij om te zien hoe hij haar af en toe behandeld, en zo staat hij niet alleen mama's geluk in de weg maar ook het mijne. Ook al gun ik Q veel meer dan wat hij krijgt, hij heeft het er echt zelf naar gemaakt. Ik ben een heel vergevingsgezind persoon, maar er zijn grenzen. Ik ben op het gebied met al het gezeur dat we hebben doorgemaakt compleet uitgeput.

Ik heb het gevoel dat ik me een paar maanden geleden al langzaam voor Q afgesloten heb, omdat hij mij maar bleef kwetsen. Het punt is, hij kwetste mij niet gericht, maar waardeerde gewoon niet wat ik en mama voor hem deden. Het kwetste mij om te zien hoe hij op school het verpestte door leerlingen te pesten, juffen uit te schelden en het echte dwarse gedrag in het algemeen. Het is niet dat ik gekwetst ben omdat hij mij probeert te kwetsen, maar ik ben gekwetst omdat hij de kansen die wij hem aanboden niet aan nam. Ik en mama hebben 1,5 jaar keihard geknokt om er voor te zorgen dat we dit met zijn 3en wel aankonden, maar Q zette zich (vooral de afgelopen maand) absoluut niet in. Hiervoor was zijn inzet ook altijd maar half half, als het hem even niet uit kwam liet hij alles vallen wat we opgebouwd hadden zodat we weer overnieuw moesten beginnen.

Leven met Q in 1 huis is zwaar. Hij is luidruchtig, vermoeiend en vervelend. Hij grijpt elke kans aan om te zeiken over wat anderen wel niet fout doen, en hoe goed hij zelf is ondanks dat het aan hem ligt. Hij probeert altijd te bewijzen dat hij stoer is, dit is bloedirritant en gigantisch vermoeiend omdat hij dit ook nog eens zelf gelooft (op dat moment dan). Leven met Q betekent altijd op je tenen lopen om er voor te zorgen dat als meneer in een slechte bui is, dat hij niet “ontploft”. Aan de andere kant van zijn persoonlijkheidsstoornis staat het kleine jongetje, die hulp nodig heeft met het strikken van zijn veters, met een rekensom die niet lukt, en die bevestiging nodig heeft bij elk klein ding dat hij doet. Aan deze kant staat ook de aansteller in hem, het kind dat moord en brand schreeuwt als hij een doorntje in zijn duim heeft (en hierdoor erna stennis gaat schoppen en de hele dag verpest). Hetzelfde kind beweert dat hij volwassenen wel even “in elkaar timmert”, een nacht huilend doorbrengt en roept om zijn moeder, het kind dat mijn oma een poedersuiker noemt, het kind dat elke avond “welterusten” naar beneden riep als hij al in bed lag. Hij heeft alles, de positieve kanten maar ook de negatieve kanten.

Ondanks dat ik heel goed besef dat Q niet alleen dood en verderf is en geweldig lief kan zijn, weet ik niet of dit alles het voor mij nog waard is. Begrijp me niet verkeerd, ik gun Q meer dan dat hem gegeven is en alles wat ik voor hem wens is dat hij een rustig en fijn leven kan leiden. Ik ben bereid te lijden voor hem, zijn woedeaanvallen te trotseren, er te zijn voor hem als hij me nodig heeft ondanks dat hij me een uur daar voor uitschold omdat hij zich onzeker voelde. Maar op het moment dat hij er niet beter van word, ondanks dat ik lijd om hem een beter leven te geven, dan vraag ik mij af of dit slim is om mee door te gaan. De laatste maanden is het niet leuk meer thuis, de laatste maanden wenst hij me niet meer welterusten, de laatste maanden is hij zich, ondanks de inzet van mij en mama, verschrikkelijk slecht gaan gedragen, zonder duidelijk aantoonbare reden. Nu ben ik de dupe, ik moet alsnog woedeaanvallen doorstaan, horen dat mijn moeder een poedersuiker is enzovoorts, maar hij gaat zich ook nog eens slechter gedragen. Ik ben bereid te lijden, mits hij daarmee iets van zijn leven maakt. Daar is hij sinds een maand mee opgehouden. Dit werkt op deze manier niet voor mij, ik voel me er rot door en vind het het niet meer waard.

Terwijl ik dit opschrijf voel ik me diep geraakt, ik vind het zo erg dat ik dit niet meer wil. Ik besef dat ik hem geen kansen kan blijven geven, aangezien het mij zelf nu aantast. Begrijp mij alsjeblieft niet verkeerd, Q is zo veel meer dan wie hij zich voor doet te zijn en ik houd zielsveel van hem. Juist daarom vind ik het zo erg, dat ik dit het liefste wil afkappen.
Hij verdient dit absoluut niet, maar aan de andere kant vind ik dat ik het ook niet verdien als het op deze manier moet gaan.

Achteraf ben ik er van overtuigd dat ik op het station hem gewoon had moeten laten gaan. Er knapte iets in me toen ik hem, helemaal alleen op een bijna leeg station zag staan. Wat is er gebeurd dat hem zo tot wanhoop dwong?

Hoe langer ik over die vraag nadenk, des te meer ik weet dat het niet aan mij en mama heeft kunnen liggen. Hetgeen dat hem op die donderdagavond naar het station gebracht heeft is een probleem, dat diep in hem zit. We zullen hier hoogstwaarschijnlijk nooit meer over te weten komen, maar elke dag besef ik mij dat het niet door ons komt. Daarom doet het des te meer pijn dat hij het op ons projecteert.

~~sorry, is een beetje langer geworden dan ik van plan was~~

**Geplaatst**: 06-10-15 21:24

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 06-10-15 21:24

Nogmaals, wel een ander tintje dan de meeste die ik nu gelezen heb:

E,

Wat ben je toch een enorme egoïstische zak. Ik kan niet geloven dat ik het ooit in mijn hoofd heb gehaald om met jou een relatie te hebben. Met je naaistreken, leugens en expres onzekerheden tegen mensen gebruiken, ik kan je uitkotsen. Je bent een zak en ik hoop dat ik je NOOIT meer tegen kom. :evaw:

Zo iets

**Geplaatst**: 07-10-15 14:43

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 07-10-15 14:43

Het spijt me dat het zo gelopen is. Ondanks alles wat er gebeurd is tussen ons, geloof ik nog steeds dat wij samen iets moois hadden kunnen hebben. Ik hou van je, en ik denk oprecht dat dat van twee kanten komt. Natuurlijk kan ik de schuld niet volledig bij jou leggen, dit soort dingen doe je samen, maar... ik vraag me af, wat als jij wél het zelfvertrouwen had gehad om hier voor te gaan en niet voor zekerheid te kiezen?
Ik hoop dat je op een dag voor je eigen geluk durft te kiezen, al vrees ik dat ik daar geen deel meer van uit zal maken, omdat ik inmiddels lang genoeg gewacht heb. Het ga je goed, ik hou van je.
Liefs,

**Geplaatst**: 08-10-15 15:44

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 08-10-15 15:44

Rot toch op met je geslijm, je niets menende excuses! Rot op en laat mij met rust voordat je me verder breekt.

**Geplaatst**: 12-10-15 22:25

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 12-10-15 22:25

Waarom ben ik zo. Wat heb ik fout gedaan in m'n leven dat ik met zo'n gesteldheid moet dealen. Dat ik nooit mijn dromen na kan jagen. Ik wou dat ik een tijdmachine had. Dat ik de tijd terug kon draaien en andere keuzes kon maken in m'n leven....

**Geplaatst**: 24-10-15 11:44

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 24-10-15 11:44

Jouw geur hangt
nog steeds aan jouw verkreukte spullen.
In gebruik door een ander
maar vergeten kan ik je niet.

Jouw geur brengt
nog steeds dubieuze gevoelens
die ik nog steeds
probeer te verstoppen

Jouw geur en
jouw naam en die week
die dag, die nacht, die gebeurtenis
alsof het keer op keer
weer gebeurt.

Waar ben je nu?

**Geplaatst**: 24-10-15 11:48

Geplaatst: 24-10-15 11:48

C_estmoi schreef:
Het spijt me dat het zo gelopen is. Ondanks alles wat er gebeurd is tussen ons, geloof ik nog steeds dat wij samen iets moois hadden kunnen hebben. Ik hou van je, en ik denk oprecht dat dat van twee kanten komt. Natuurlijk kan ik de schuld niet volledig bij jou leggen, dit soort dingen doe je samen, maar... ik vraag me af, wat als jij wél het zelfvertrouwen had gehad om hier voor te gaan en niet voor zekerheid te kiezen?
Ik hoop dat je op een dag voor je eigen geluk durft te kiezen, al vrees ik dat ik daar geen deel meer van uit zal maken, omdat ik inmiddels lang genoeg gewacht heb. Het ga je goed, ik hou van je.
Liefs,

Dit had ik precies kunnen zeggen..

**Geplaatst**: 27-10-15 20:46

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 27-10-15 20:46

Niemand begrijpt je, niemand kan je begrijpen.
Je haat, je liefde, je verdriet, je vrolijkheid.
Ik wil je begrijpen zodat ik je kan helpen, je helpen om beter te worden.
Maar ik haat je tegelijker tijd zo erg. Je kruipt in mijn hoofd en laat me niet meer alleen.
Je onrust kost me te veel energie. De strijd die ik elke dag weer met je moet aan gaan. De ontkenning die ik aan iedereen laat blijken. De vele maskers die ik heb gekregen.
Je hebt mij laten kijken in de spiegel. Je hebt me bewust gemaakt van het leven. Ik walg van je, Ik walg van mijzelf. Je laat me niet meer genieten van eten, je laat me niet meer genieten van het leven.
Laat me met rust. Ga weg. Geef mij mijn oude ik terug. Ik laat je niet meer toe in mijn leven. Ik verban je. Maar je bent te sterk. Ik win dit niet, niet alleen. Ik zal terug komen, dan ben ik sterker dan jij. Dan ga jij mij verlaten en ben ik van je af. Dan heb ik de strijd gewonnen.

**Geplaatst**: 28-10-15 16:59

Geplaatst: 28-10-15 16:59

Beste E.
Goh wat ken ik je al lang. Oktober 2001 ontmoette we elkaar en we werden beste vriendinnen. We hebben samen heel wat meegemaakt en vertelde elkaar alles. We deelde lief en leed. We steunde elkaar met alles en we konden niet zonder elkaar. Je had het moeilijk thuis. Je ouders lieten je aan je lot over en je vond je liefdevolle thuis bij ons. Totdat we een ruzie kregen. Het ging om iets heel simpels, maar het dreef ons uit elkaar. Gelukkig vonden we elkaar weer na een jaar en nadat alles uitgepraat was gingen we weer verder met onze vriendschap die toch wel tegen een stootje kon. Al snel waren we weer net zo close als voorheen. We waren allebei single en ik had een eigen huisje waar jij bijna ook woonde. Je bleef 2 nachten thuis slapen en voor de rest bleef je bij mij. Waar ik was was jij ook. Je ontmoette je vriend. Ineens had je minder tijd voor mij. Logisch ik begreep het. Je nieuwe liefde was ook belangrijk voor je. Toch bleven we vriendinnen al zagen we wat minder vaak. Toen je zwanger was heb ik je met alles geholpen. Je was zo ziek en ik zorgde voor je samen met je vriend. Je dochtertje werd geboren en ik was zo trots op je. Ik had allemaal mooie spulletjes gekocht en ging met een gelukkig gevoel op kraamvisite. Na een paar maanden merkte ik dat ik alleen nog maar belde of smste. Je reageerde wel, maar voelde een afstand. Ik maakte me er nog niet zo zorgen over, want je had het druk met de kleine en je bevalling was ook niet soepel gegaan en had je nog steeds last van. Toen ik op de verjaardag van je vriend kwam werd ik genegeerd. Ik voelde me raar. Je was zo koeltjes en ik besloot wat vroeger als normaal weg te gaan. Ook toen ik afscheid nam reageerde je nauwelijks. Ik snapte het niet. Toen ik je de volgende dag belde kreeg ik het verlossende woord. Je wilde voortaan met mensen omgaan die ook kinderen hadden. Boem dat was een erg harde klap in mijn gezicht. Ik paste dus niet meer in je leven. Ondanks dat ik het niet begreep accepteerde ik het wel van je. Als dit was wat je wilde dan kon ik ook niks meer doen om je in mijn leven te houden ook al was ik kapot van verdriet.

5 jaar later belde je me ineens op mijn verjaardag op. Ik was verrast wist niet goed hoe ik me eigen moest voelen. Ik wist niet of ik blij was of juist niet. Je vertelde me dat je relatie met de vader van je dochter voorbij was en hoe het met mij was. Ik vertelde je dat mijn relatie ook voorbij was en dat ik ondertussen een nieuwe liefde gevonden had. Je vroeg me om een keer af te spreken en ondanks dat mensen in mijn omgeving me sterk waarschuwde ben ik er toch op in gegaan. Ik was nieuwsgierig waarom! Meteen bij binnenkomst pakte je me vast en huilde je dat je me zo gemist had. Ik daarin tegen wist nog steeds niet goed hoe ik op je moest reageren. Je hebt me zo erg gekwetst. Je vertelde me hele verhalen hoe je relatie was gegaan. Hoe het met je gezondheid ging. Je vroeg of je een keer mee op stap mocht en ik zag de kwaad er niet van in dus ging je mee opstap. Wat ik zag was dat je zo veranderd was. Je wilde koste wat het kost een man vinden. Elke week ging je mee en je palmde mijn vrienden in. Ik hoorde van een vriendin van me dat je haar iedere dag appt. Iedere dag! Waarom? je kent haar niet eens! Ik heb zoveel spijt dat ik je weer in mijn leven heb toegelaten! Ik had moeten luisteren naar de mensen om me heen. Niet op haar ingaan. Je bent niks anders dan een achterbakse meid die mij alleen nodig hebt als je niemand meer hebt. Je probeert iedereen van me af te pakken inclusief mijn nieuwe vriend waar je hele verhalen tegen verteld. Je wilt zelfs zijn nummer! Waarom? Je hebt niks met hem te maken. En wat ik nu zie is dat jij hetzelfde doet als je ouders vroeger. Je laat je dochter achter bij opa en oma ieder weekend om zelf aan je trekken te komen. Je dochter is pas 6 jaar!!! Denk eens aan haar en niet zo aan jezelf. Beste E. Ik heb het je al verteld. Recht in je gezicht en via apps. Laat me voortaan met rust en zoek voortaan je eigen vrienden die je gaat lastig vallen met je zielige verhalen. Ik heb jou in ieder geval niet meer nodig!

**Geplaatst**: 28-10-15 17:17

Geplaatst: 28-10-15 17:17

Lieve M,
Weet je nog de eerste keer dat we elkaar zagen. Ik kwam na een zware periode een willigkeurige cafe binnen en meteen bij binnenkomst zag ik jou en jij zag mij. Je lachte en ik lachte terug. Als 2 magneten werden we naar elkaar toegetrokken en we bleven de hele nacht daar in dat cafe op een krukje met elkaar praten. De wereld bestond niet meer. De tijd leek stil te staan, het was jij en ik, ik en jij. We wisselde telefoonnummers uit en vanaf toen hielde we contact en niet zomaar. We appte, belde iedere minuut van de dag. We waren iedere vrije minuut bij elkaar. Binnen een paar weken wiste we alles van elkaar en nog konden we blijven praten. Het is duidelijk. Wij zijn soulmates. Wij zijn voor elkaar geboren. We voelen elkaar aan. Het lijkt wel een sprookje of een romantische film. 1 ding is duidelijk ik wil je nooit meer kwijt. Ik hou van je M.

**Geplaatst**: 21-12-15 21:49

Geplaatst: 21-12-15 21:49

Het feit dat ik meteen kon vertrekken, toen ik aangaf te willen stoppen met werken, zonder dat jij mij om uitleg van de situatie vroeg, zegt meer over jou als baas dan over mij als medewerker.

Blijkbaar interesseert het je geen ene reet dat je medewerkers van de een op de andere dag aangeven te stoppen met werken... En dat terwijl ik iemand was die al drie jaar voor je werkte en me altijd met de 100% heb ingezet.

**Geplaatst**: 15-02-16 22:01

Geplaatst: 15-02-16 22:01

Ik weet niet of al de veranderingen aan mij je zijn opgevallen. De afgelopen dagen ben ik bang geweest weg te drijven. Dus ben ik oude verhalen gaan lezen en gaan denken aan waar ik vandaan kom. Dat is de reden waarom ik vandaag zo afwezig ben. Laat me je zeggen dat ik van je hou en dat je altijd in mijn gedachten bent. Ik word geroepen, ik ga naar huis. Als ik ooit een vreemde zal worden moet je weten dat me dat meer dan verdrietig zou maken. Thuis was en is het enige dat altijd van mij is geweest.

Ik ben veel op reis geweest en zal het ook blijven doen. Ik heb de dingen ontdekt die ik moest ontdekken. De vrienden die ik moest verliezen ben ik verloren, onderweg heb ik nieuwe ontmoet. Ik heb het geprobeerd en zal het blijven proberen, al is er geen ontkomen aan het stelen van dromen. Ik heb veel gevlogen, altijd met een doel en gedreven door de wind.

Nu zit ik hier voor de haard, in een lege kamer met het orkest van de zee op de achtergrond. De vlammen die niet hoger konden, zijn door de wind gedoofd. Maar ik denk helder, mijn weg is vrij en ik weet wat ik morgen ga doen. Wanneer de handen zijn geschud en de zoenen zijn gegeven zal ik verdwijnen.

**Geplaatst**: 15-02-16 22:10

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 15-02-16 22:10

Zo. Dat is lang geleden dat ik me zorgen maakte. Maar eergisteren werd ik helemaal misselijk.
Hoe walgelijk jij van jezelf kan genieten, gatverdamme. Je snapt echt niet dat je fout bezig bent hé?
Je verpest haar, echt waar. En je denkt van jezelf dat je alles goed doet.
Iedere dag weer ga ik met haar knuffelen en kijk ik haar aan. Ik zie die pijn in haar ogen en word opnieuw misselijk. Arm meisje. Je brengt het gal in mijn keel omhoog zo erg ben je.
Ik dacht dat jij wel wist hoe je hiermee moest omgaan maar wederom had ik geen gelijk.
Ik vertrouw je teveel. Ik zou je moeten tegenhouden maarja wie niet luisteren wil..
Meid je doet maar, ik kots je uit.

Zo, dat is eruit! Ik kan niemand vertellen hoe ik me voel en dan is zo'n topic erg lekker.

**Geplaatst**: 15-02-16 23:34

Geplaatst: 15-02-16 23:34

Zou je op me willen wachten in de hemel als je gaat?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-02-16 01:50

Geplaatst door de TopicStarter : 16-02-16 01:50

Namens een gebruiker die het graag anoniem wilt plaatsen:

Citaat:
Wel...niet....wel...niet... ja toch maar wel.
Misschien ooit de moed om het echt te versturen.

'Beste X en Y,

Ten eerste, jullie hoeven hier helemaal niets mee te doen, of doe er mee wat je wil doen.
Verscheur het, gooi het weg, misschien laat je het X niet lezen als je het alleen leest Y. Lach erom, laat het iedereen lezen...allemaal goed. Dat dat kan gebeuren ben ik me wel van bewust.

Ik schrijf dit omdat ik nog steeds een naar gevoel heb bij wat er destijds is gebeurd, maar nooit de moed heb gehad om me er over uit te spreken. Toen niet en nu eigenlijk ook niet.
Achteraf gezien begrijp ik nog steeds niet wat er destijds allemaal is gebeurd, ja dat ik me mee heb laten slepen door Q. en R., dat weet ik wel.

Wat er speelde, heb ik nooit goed geweten. Ik ging af op dat wat ik van hen hoorde, mee in de 'sensatie'. En waarom? Geen idee. Een slap excuus, ik weet het, maar ik heb er geen ander antwoord op.
Bij sommige dingen die door Q. gezegd werden had ik wel twijfels, maar wederom, nooit het lef gehad om het na te vragen.
Bij heel veel dingen was ik er ook nooit bij, het was allemaal van horen zeggen en ik ging er maar van uit dat het klopte. Achteraf belachelijk puberaal gedrag natuurlijk, dat besef ik me nu ook.
Waarom ik me zo mee heb laten slepen door ze, ik weet het niet. Ik weet het nu nog steeds niet. Spijt heb ik er wel van, absoluut.
Al die jaren dat ik bij jullie kwam heb ik een fijne tijd gehad, nooit een kwaad woord of wat dan ook.

Het zal naïviteit geweest zijn, iets waarvan ik anderen altijd betichtte, maar blijkbaar is dat mijn eigen blinde vlek. Ik kon het me gewoon niet voorstellen dat Q. en R. de waarheid niet zouden spreken, waarom zouden ze zoiets doen?

Nu, jaren later en wat ervaringen rijker, kijk ik er toch anders naar.
Nog steeds weet ik niet wat destijds waarheid was en wat niet, ik weet wel dat ik toen dingen heb gedacht en gezegd die ik niet had moeten denken en zeggen.
Door bepaalde omstandigheden zijn mijn ogen in grote mate wel geopend en heeft het mijn blik op het verleden doen veranderen.

Daarom deze brief.
Nogmaals, doe er mee wat je wil. Dit is wat ik graag nog aan jullie kwijt wilde.
Ik wens jullie oprecht het allerbeste voor nu en de toekomst.'

**Geplaatst**: 16-02-16 11:02

Geplaatst: 16-02-16 11:02

Best M,

Sorry voor wat ik toen zei, ik heb spijt!
Zeg ik na die tijd, een paar jaar later.
Omdat ik het toen niet durfde, omdat ik bang was dat je boos op mij was.
En ik weet dat je boos op mij was, zie ik jaren later.
Weet je wat ik nog het ergste vond aan wat ik zei?
Dat ik gelijk had, dat wat ik zei klopte.
Ik zie ook dat je door bent gegaan met je leven, terwijl ik dat schuldgevoel bleef houden.
Ik zie ook dat je kapot was door wat hij heeft gedaan, maar dat het allemaal goed is gekomen,
Sorry M.

**Geplaatst**: 19-02-16 18:54

Geplaatst: 19-02-16 18:54

Citaat:
How is it like to have autism? That's a question that I get a lot but it is hard to answer that question, because I don’t know what it is like to don’t have it.. I mean I was born with it so I don’t know what it's like to don’t have it. So I can't answer that question, I’m sorry about that!

Every day when I wake up, It isn’t a “normal day” It's just a period between sleeping with a lot of obstacles that I need to face but i’m okay with it Every thing is weird for me, there is a lot in this world and it is really crowded but I it's so alone in that crowded because nobody understands me and to be honest? Sometimes I don’t understand myself. And I can tell you that is really annoying. Slowly I get a huge dislike for people because almost everybody thinks that I’m pathetic, but I’m not. I’m not sick, I’m not weird or special, I just don’t understand the whole community, and I don’t know how to react at people.. And if I can believe the people I’m always doing it wrong.. And that is really annoying..

I just learn different than other people do but does that makes me weird? No, I don’t think so, if I can’t learn in the way you teach, maybe you should think outside the box and create a way where I can learn. And that is a part that doesn't happen a lot, if you have autism you just get a stamp on your face with “autistic “ and you just need to get in a box where you can get a treatment and a lot of people who think that you are pathetic and that they need to treat you different and special but that doesn’t need!! All I need is just sometimes more explaining of how things work, and sometimes I need advice of how i need to treat people and of course I need some love but I think that everyone needs love in life.

And if you know that someone has autism, please don’t try to pretend like you understand that person, because honestly you only harm them. And yes I like a definitive schedule because I don’t understand world, new suddenly things are really annoying for me, because I don’t how to react then. So please don’t plann suddenly things!
And yes I understand everything literally, but that's normal I guess because I don’t understand all the things that you say. So please don’t use sarcasm or any kind of proverbes.

Please think before you say something!!! Think logical about it!
And last but not least, don’t forget to correct if I’m wrong! I’m also a human.

Niet zo zeer een brief aan een speciaal persoon, maar toch iets waar ik al een tijdje mee zat. Autisme wordt vaak verkeerd begrepen en ik dacht misschien vinden mensen het leuk/interessant om dit te lezen. Ik ben altijd open om vragen te beantwoorden

Waarschijnlijk ga ik het nog aan mijn ouders laten lezen.

**Geplaatst**: 19-02-16 20:10

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 19-02-16 20:10

This is my story; the story about how I changed and how the world around me never really did.
^ I'm going to write a book and for all the people who tell my I cannot do oliebol, I cannot succeed or be happy I salute you; screw you. Screw the people who always bullied me, deemed me as crazy or as dumb/stupid even. I will show you and the world of what I'm capable of. I'm sick and tired of having to be labeled with things I am not! Screw you people! Watch me! I'll climb this ladder and I will conquer!

**Geplaatst**: 19-02-16 20:16

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 19-02-16 20:16

gewoon kort:

Meid, ga iemand anders lastig vallen met je gezeur.
Je bent een oncollegiaal secreet.

**Geplaatst**: 01-04-16 21:28

Geplaatst: 01-04-16 21:28

Iets in je ogen zorgt ervoor dat ik me wil verliezen,
maakt dat ik me wil verschuilen in jouw armen.
Er is iets dat ik hoor in je stem dat mijn hart sneller laat kloppen,
ik hoop dat ik dit gevoel voor de rest van mijn leven blijf voelen.

Als je wist hoe eenzaam mijn leven is geweest,
hoelang ik mij alleen heb gevoeld en ben geweest.
Je moest eens weten hoe graag ik heb gewild dat er iemand langs zou komen,
die mijn leven zo veranderde zoals jij dat hebt gedaan.

Het voelt als thuis voor mij,
het voelt als waar ik vandaan kom.
Het voelt alsof ik helemaal terug ben,
terug bij het punt waarvandaan ik ooit vertrok.

Er gaat verderop in de straat een autoalarm af,
uren later hebben de buurtkatten het gezellig.
Met mij gaat het goed want jij bent hier,
we zien de ochtend bijna door de nacht.

Weet je wel hoeveel dit moment voor mij betekent,
hoelang ik op je aanraking heb gewacht?
Jij maakt met tot de gelukkigste persoon op aarde,
ik had nooit gedacht ooit zoveel van iemand te houden.

**Geplaatst**: 04-04-16 21:38

Geplaatst: 04-04-16 21:38

there is this feeling of not knowing why
And i can't shake it....
If only i could ask you why??
I miss you every second of every day...
If only i could hold you one last time,and ask you .....WHY???

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-08-16 17:25

Geplaatst door de TopicStarter : 18-08-16 17:25

Even van me afschrijven..
____
Ik weet niet goed hoe ik dit moet beschrijven, maar ik laat het maar gaan zoals het eruit komt.
Iedereen denkt dat ik altijd vrolijk ben, want ik sta er bijna altijd met een big smile, maak altijd wel gezellig een praatje en ben altijd even vriendelijk naar iedereen. Ja, ik sta over het algemeen positief in het leven en dat straal ik vaak ook uit. Maar ook ik zit er wel eens doorheen. Ik laat het niet snel merken, ik wil sterk zijn. Want als iemand mij op zo'n moment vraagt wat er is, dan weet ik dat ik breek en er een waterval aan tranen en woorden uit gaat komen. En dat ik me achteraf zal schamen en bang ben dat mensen anders over mij denken. Maar ergens denk ik, ik ben ook maar een mens en sterk zijn is ook je zwakte durven tonen.. toch?

Ik doe alsof ik "happy single" ben en als ik iemand leuk begin te vinden dan probeer ik het tegen te houden. Want het gaat toch vast weer mis. Maar als diegene in dusverre interesse toont laat ik mijn gevoelens toch weer op de vrije loop, om vervolgens (voor mijn gevoel) keer op keer van een koude kermis thuis te komen. En ik zeg dan wel stoer "Ach, het is/was leuk voor zo lang het leuk is", maar stiekem wil ik iemand waarmee het voor altijd leuk is en die ook echt voor mij gaat. Ik wil geen energie en gedachtes in iemand steken die interesse toont, mij vervolgens laat wachten en vervolgens langzaamaan weer naar de achtergrond sluipt. Voor de zoveelste keer lijk ik er nu weer in te trappen en ik word er moe van. Het slurpt energie welke ik graag in iets anders zou willen steken, in mezelf. Of in iemand die het wel waard is. Maar ik begin te geloven dat die niet bestaat. Dat liefde tegenwoordig sowieso niks meer voorstelt. Ik word er verdrietig van dat ik zo over liefde ben gaan denken, want ik wil zo graag positief blijven. Maar soms lukt dat niet meer. Nu lukt dat niet meer. Ik ben er zo moe van en helemaal klaar mee.
Al zal dat vast niet lang duren, want mij kennende trap ik er denk ik snel weer in. Op naar de volgende teleurstelling..

____
-O-

**Geplaatst**: 18-08-16 17:35

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 18-08-16 17:35

Leven met de angst om iemand te verliezen waar je van houdt, is pijnlijker dan de angst om alleen te blijven.

Houden van... ik blijf het moeilijk vinden...