Geplaatst: 30-04-11 23:52 
Kon toen niet zover krijgen om te huilen vanwege mijn klasgenoten die in dezelfde bus zaten (zat gelukkig onderin met mijn vrienden). Dit is eigenlijk ook de eerste keer dat ik in tranen zit, omdat ik nu pas besef hoe erg ik Engeland mis. En dan te bedenken dat ik vrijwel niets heb gezien van Engeland, het is een soort van 'liefde op het eerste gezicht'. Ik voelde me die paar uur in Londen enorm thuis, voelde mij thuis in Suffolk op de bedden die vreselijk slecht sliepen. Ik kan gewoon niet wachten tot ik ooit terug kan en meer kan zien van Engeland. 
Nu is het vreemde, dat mijn moeder al jaren droomt van een huis en dat ze die precies kan uittekenen. Tot voor kort had ze ook geen idee waar die kon staan, tot ze op een paranormale beurs iemand sprak die het had over Lancester. Mijn moeder heeft ook altijd al graag naar Engeland gewild maar is nog niet geweest, ik ben dus ook heel benieuwd of ze het zelfde heeft als ik wanneer ze in Engeland is geweest. We zijn tot de conclusie gekomen dat we samen eens gaan rondtrekken in Engeland. Ik sluit trouwens ook even een video bij, Ralph McTell - Streets of London. Meneer Sanderse draaide dat nummer door de luidsprekers van de bus met zijn Iphone en daardoor denk ik continu terug aan Engeland en London. Echte tranentrekker geworden dus.
). Deze mensen wonen in Tel Aviv. Ik ga dan werken ergens langs de kust maar heb nog geen idee hoe of wat. Die mensen uit Tel Aviv gaan mij het land laten zien, ze zitten zelf in de top van het leger en weten hierdoor precies waar ik wel en niet kan komen en waar het wel of niet veilig is. Dat geeft mij op zich wel een veilig gevoel 
.