Cassidy schreef:Mijn familie is niet joods, maar ook bij ons hebben we de nodige dingen gedurende WO II meegemaakt.
Zo is mijn Opa en een van zijn broers opgeroepen ter tewerkstelling in Duitsland. Zijn broer ging, en heeft in Mannheim in een Munitiefabriek gewerkt, en een bombardement overleefd omdat hij toevallig in een deuropening stond toen er een bom de gevangenis heeft getroffen en het dak van de cel instortte. Hij heeft het er in mijn bijzijn nooit over gehad, en als hij erover vertelde, kon hij er wekenlang niet van slapen.
Mijn Opa is ondergedoken, werkte als knecht op een boerderij, en werd verraden door een NSB-er. Het is omdat er een communicatiefout was tussen de Duitser die controleerde en de NSB-er en de Duitser het verkeerd begreep, anders hadden ze mijn Grootvader tegen de muur gezet. Door dit heeft mijn Opa lange tijd Duitsland en de Duitsers gehaat.
Toen mijn ouders trouwden, zijn ze geemigreerd naar Duitsland, omdat mijn vader daar werk kon krijgen. Mijn Opa was daar niet blij mee (inmiddels was het 1964), maar hij heeft geleerd Duitsland als land te waarderen en de mensen te accepteren. Als hij op vakantie ging, ging hij naar Duitsland. Duitsland groeide uit tot zijn favoriete vakantieland.
Ik ben er geboren, getogen, en ik heb meer dan dan de helft van mijn leven in Duitsland gewoond. Ik snap de mensen niet die nu nog haatgevoelens jegens de Duitsers koesteren, het is een heel andere generatie.
In de periode dat we in Duitsland woonden, hadden we een buurman die lid was geweest van de waffen SS, hij had de tatoeage nog op zijn arm staan. Als je hem later daarnaar vroeg zei hij alleen dat dat de grootste fout geweest was die hij in zijn leven had gemaakt.
Ik ben het helemaal met je eens hoor. Ik begrijp ook niet dat de generatie van nu dingen aangerekend krijgen die gebeurd zijn. Het moet ook heel frusterend zijn om steeds de oorlog voor je voeten gegooid te krijgen. Een erfenis waar je nu niks mee kan en wat ook beschamend is. Daar wil je toch ook niet constant de schuld van krijgen.