Shenavallie schreef:Niobe schreef:Ik was (nog steeds wel een beetje) bijvoorbeeld bang voor overgeven, maar dat komt meer vanuit angst voor controleverlies etc dan voor het ziek zijn zelf. Aangezien ik wel een paar keer heb overgegeven over de jaren, maar dat maakte de angst niet minder. Ook niet nog erger overigens.
Maar ik heb nog wel meer fobieën die eigenlijk nergens op slaan. Voor vliegende voorwerpen bijvoorbeeld, zoals drones en ballonnen. En spinnen, om precies dezelfde redenen als jij: ik kan niet voorspellen wat ze doen en ben bang dat ze op mij gaan rennen/vallen etc. Hetzelfde met de ballonnen: wat als ze op me vallen. Slaat nergens op hè, ik weet het, maar het is zo.
Ik vind van die “face your fears” therapieën met dat je de angst letterlijk onder ogen moet zijn dan ook niet passend.
Er waren zelfs therapieën waarbij ze mensen lieten overgeven. Wat echt gruwelijk is en de onderliggende reden niet aanpakt. Maar er zijn ook genoeg therapieën die het wel goed aanpakken, ik zou daar toch echt eens naar informeren. Want kikkers kun je overal tegenkomen. Mijn ouders woonden midden in een woonwijk en zelfs daar hebben we kikkers binnen gehad. De vijver van ons park was echt vele meters verderop.
Letterlijk moeten overgeven tijdens een therapie lijkt me ook niet echt bevordelijk voor je slokdarm en gebit. Niet voor niets dat mensen die (was het nou boulimia of anorexia, ik haal die twee altijd door elkaar) op den duur een slecht/aangetast gebit krijgen van het vele overgeven. Goed dat je die variant niet hebt gedaan.
Ja precies!
Ik weet eigenlijk niet of dat nu nog bestaat. Ik zat in een ver verleden op een emetofobie forum waar daar over gesproken werd en ik vond dat toen al apart. Een psycholoog heeft het ook nog eens voorgesteld. Een mogelijke lover wilde dat ook wel een keer doen met mij in het bos. Super romantisch, maar een enorme afknapper
