Telpeva schreef:Ik heb al een paar weken dat ik er tegenop zie om naar mijn verzorgpaard te gaan, heb gewoon helemaal geen zin, en dat voelt zo ondankbaar. Hij is van een vriendin en ik vind het al zo lief dat ze hem een beetje wil delen met mij, en het is ook een heel leuk dier, maar op een of andere manier heb ik er toch steeds geen zin in ofzo.
Het paard is nog vrij jong, hij kent niet alles maar ik heb ook geen ervaring met jonge paarden en ik loop daardoor toch geregeld vast. Ik keek er eigenlijk naar uit om een keer hulp te gaan inschakelen zodra de coronabesmettingen wat minder zouden worden, maar het duurt allemaal zo lang en echt spoed is dit ook niet. Ook heeft mijn vriendin aangegeven dat ze binnen nu en een paar weken/maanden weg moet naar een andere stal, en dan staat het paard voor mij ook te ver weg en dan ben ik hem dus sowieso kwijt als verzorgpaard. Dus nu voelt het ook als verspilde moeite ofzo om er nog geld en energie in te steken om samen verder te kunnen komen, terwijl ik weet dat het binnenkort gaat stoppen. Als ik mij nu aan dit paard blijf hechten en dingen samen met hem ga bereiken dan wordt het straks denk ik alleen nog maar zwaarder om afscheid te nemen.
En hij is zo lief en zo gaaf, ik voel mij echt zo ondankbaar
Volg je gevoel ook al voel je je ondankbaar. Je bent juist eerlijker ook tegen jezelf maar ook tegenover het paard als je zegt ik voel er niks meer voor. Ik vindt het niet gek dat het voelt als verspilde moeite als het paard binnenkort weer weggaat. En als je steeds vastloopt is motivatie vinden ook wel lastig. Ik heb ook een jong paard en nog weinig ervaring met jonge paarden en vindt het soms ook lastig om wat te gaan ondernemen. Helemaal nu ze best wel sterk is... Maar als ik eenmaal wat ga doen voel ik mij wel gemotiveerd. maar om hulp vragen kan soms erg lastig zijn helemaal in de corona periode...
Hopelijk kan je een goede keuze maken!