Bokt.nl

capopjekop schreef:

Dat is idd wat buitenstaanders makkelijk roepen. Als je in een toxische relatie zit is het toch allemaal iets lastiger

Fly_high schreef:

Bijzondere reacties dit, alsof ze het zonder andermans goedkeuring niet zou weten dat zoiets niet oke was

sabine1979 schreef:

Suzanne F. schreef:

Doet me denken aan een topic waar TS van haar vriend/ex een heel lijstje kreeg met haar minpunten. Een hele SWOT analyse zelfs met alle sterke en zwakke punten en waar de kansen liggen en de bedreigingen. Echt heel bizar.

Denk dat ik dit was

sabine1979 schreef:

Suzanne F. schreef:

Doet me denken aan een topic waar TS van haar vriend/ex een heel lijstje kreeg met haar minpunten. Een hele SWOT analyse zelfs met alle sterke en zwakke punten en waar de kansen liggen en de bedreigingen. Echt heel bizar.

Denk dat ik dit was

Zebrastreep schreef:

Ik weet niet wat erger is , dat best veel mannen dus rare trekjes hebben , of dat ik nu bang begin te worden voor een relatie met een man

Niet best hoeveel vervelende figuren er rond lopen. Al twijfel ik er niet over dat er ook vrouwen zijn die dit doen.

Fly_high schreef:

Bijzondere reacties dit, alsof ze het zonder andermans goedkeuring niet zou weten dat zoiets niet oke was

Lieffiefi schreef:

Wat voor mij echt de druppel was, was deze;

Ik verlies plots zicht aan 1 oog tijdens mijn werk. (Kantoorbaan)
Ik bel de huisarts en die geeft aan dat ik direct naar het oogziekenhuis in Rotterdam moet, met het OV. Ik werkte daar vlakbij.
Mijn auto zette ik vlakbij het huis van mijn toenmalige vriend, omdat de metro te pakken naar het centrum.
Mijn vriend werkte op, 10 min met zowel metro als auto van het oogziekenhuis.

Ik daar aangekomen en na een uur of 5 waren alle onderzoeken gedaan.
Niet goed maar niets levensbedreigend dus ik mocht naar huis.
Ik heb bellen of hij me misschien kon halen, eventueel na zijn werk en mij kon afzetten bij mijn auto. De rest regelde ik wel.

"Nee ik eet vanavond bij Marietje dus ik red het niet."

En hij liet me serieus gewoon staan.
Niet; o wat poedersuiker. Hoe is het? Natuurlijk kom ik.
Nope.. eten met iemand die zich ook mijn vriendin noemde was belangrijker.

Ik heb mijn moeder huilend gebeld, die zat net in een strandtent met mijn zus te genieten van de goede dingen in het leven.
Maar die kwam er gewoon aan... duurde 5 kwartier, maar voelde me zo poedersuiker en schuldig. En ik was heel boos.. kort daarna is het uitgegaan.

sabine1979 schreef:

Hij leeft nog, heb hem nog niet voor de auto gekregen

Zebrastreep schreef:

Ik weet niet wat erger is , dat best veel mannen dus rare trekjes hebben , of dat ik nu bang begin te worden voor een relatie met een man

Niet best hoeveel vervelende figuren er rond lopen. Al twijfel ik er niet over dat er ook vrouwen zijn die dit doen.

hagelslag schreef:

Fly_high schreef:

Bijzondere reacties dit, alsof ze het zonder andermans goedkeuring niet zou weten dat zoiets niet oke was

Hij weet gewoon niet hoe geniaal leestmee is!!
Ze heeft zoveel voor haar kiezen gehad.
En ik geloof dat er echt heel heel veel mensen op bokt haar het beste gunde wat er ook maar mogelijk was

Lugea schreef:

“Ik snap dat je het vraagt, maar ik heb even geen zin in die negativiteit in m’n leven.”

[***] schreef:

Ik wil jouw ex slaan.

VuurVleugels schreef:

Lugea schreef:

“Ik snap dat je het vraagt, maar ik heb even geen zin in die negativiteit in m’n leven.”

Oh ja want jij had die negativiteit in je leven uitgekozen, natuurlijk.

Als mijn toenmalige vriend dat had gezegd rond de euthanasie van mijn moeder............

Lugea schreef:

Er zijn twee momenten geweest dat ik écht met m’n mond vol tanden stond door acties van mijn ex.

De eerste keer was op de dag dat ik te horen kreeg dat mijn moeder een hersentumor heeft. Mijn moeder was ‘s middags met de ambulance opgehaald nadat ze gevallen was door een epileptische aanval en in het ziekenhuis kwamen ze erachter dat er een hersentumor zat. Na zijn werk belde mijn ex me (dit was rond 19:00 uur) om te vragen wat er precies was en ik vroeg hem of hij misschien naar mij toe wilde komen omdat mijn vader en broertje bij mijn moeder in het ziekenhuis zouden blijven slapen. Zijn reactie was toen al best bijzonder achteraf: “Ja, natuurlijk schat. Ik rijd even naar m’n moeder om m’n was op te halen en kom dan zo snel mogelijk jouw kant op.” Toen hij er om 0:00 uur nog niet was en ook niet meer op m’n appjes reageerde besloot ik hem enigszins geïrriteerd op te bellen met de mededeling dat ik zou gaan slapen en dat hij niet meer hoefde te komen. Tijdens dit gesprek gaf hij aan er direct aan te komen en meneer kwam uiteindelijk om 01:00 uur ‘s nachts bij mij thuis aan. Toen ik hem de volgende dag aansprak op het feit dat dit mij echt heel veel pijn deed was zijn reactie: “Maar ik ben toch gekomen? En je weet hoe belangrijk het voor mij is om schone kleren te hebben en m’n moeder even te kunnen zien. Daarnaast was ik super moe van m’n werk en ben ik toch naar je toe gekomen zo laat, maar dat zie je weer niet. Ik vind dat je echt zeurt om niks”. Ik was zo verbaasd dat ik volgens mij echt minutenlang voor me uit heb gestaard en gedacht heb “Zegt hij dit nu echt?”. Ook toen ik er later nog eens over begon bleef hij bij zijn standpunt dat ik hem niets mocht verwijten en dat ik blij moest zijn dat hij wel geweest was.

Een paar weken later belde ik hem op met de vraag of ik ‘s avonds naar hem toe kon komen omdat ik er een beetje doorheen zat en wel even een knuffel kon gebruiken. Ik had die dag de euthanasieverklaring met mijn moeder opgesteld, dus dat was best een emotionele gebeurtenis omdat dat niet echt iets is wat je als 24-jarige voor je moeder van 52 verwacht te moeten doen. Zijn reactie: “Ik snap dat je het vraagt, maar ik heb even geen zin in die negativiteit in m’n leven.”

Laat ik voorop stellen dat ik heel goed begrijp dat het best een lastige situatie is om mee om te gaan, maar iets meer empathisch vermogen was hier wel op z’n plek geweest.

Lugea schreef:

Er zijn twee momenten geweest dat ik écht met m’n mond vol tanden stond door acties van mijn ex.

De eerste keer was op de dag dat ik te horen kreeg dat mijn moeder een hersentumor heeft. Mijn moeder was ‘s middags met de ambulance opgehaald nadat ze gevallen was door een epileptische aanval en in het ziekenhuis kwamen ze erachter dat er een hersentumor zat. Na zijn werk belde mijn ex me (dit was rond 19:00 uur) om te vragen wat er precies was en ik vroeg hem of hij misschien naar mij toe wilde komen omdat mijn vader en broertje bij mijn moeder in het ziekenhuis zouden blijven slapen. Zijn reactie was toen al best bijzonder achteraf: “Ja, natuurlijk schat. Ik rijd even naar m’n moeder om m’n was op te halen en kom dan zo snel mogelijk jouw kant op.” Toen hij er om 0:00 uur nog niet was en ook niet meer op m’n appjes reageerde besloot ik hem enigszins geïrriteerd op te bellen met de mededeling dat ik zou gaan slapen en dat hij niet meer hoefde te komen. Tijdens dit gesprek gaf hij aan er direct aan te komen en meneer kwam uiteindelijk om 01:00 uur ‘s nachts bij mij thuis aan. Toen ik hem de volgende dag aansprak op het feit dat dit mij echt heel veel pijn deed was zijn reactie: “Maar ik ben toch gekomen? En je weet hoe belangrijk het voor mij is om schone kleren te hebben en m’n moeder even te kunnen zien. Daarnaast was ik super moe van m’n werk en ben ik toch naar je toe gekomen zo laat, maar dat zie je weer niet. Ik vind dat je echt zeurt om niks”. Ik was zo verbaasd dat ik volgens mij echt minutenlang voor me uit heb gestaard en gedacht heb “Zegt hij dit nu echt?”. Ook toen ik er later nog eens over begon bleef hij bij zijn standpunt dat ik hem niets mocht verwijten en dat ik blij moest zijn dat hij wel geweest was.

Een paar weken later belde ik hem op met de vraag of ik ‘s avonds naar hem toe kon komen omdat ik er een beetje doorheen zat en wel even een knuffel kon gebruiken. Ik had die dag de euthanasieverklaring met mijn moeder opgesteld voor als de situatie onhoudbaar wordt, dus dat was best een emotionele gebeurtenis omdat dat niet echt iets is wat je als 24-jarige voor je moeder van 52 verwacht te moeten doen. Zijn reactie: “Ik snap dat je het vraagt, maar ik heb even geen zin in die negativiteit in m’n leven.”

Laat ik voorop stellen dat ik heel goed begrijp dat het best een lastige situatie is om mee om te gaan, maar iets meer empathisch vermogen was hier wel op z’n plek geweest.

Lugea schreef:

Het lastige was ook dat hij zijn gedrag volkomen normaal vindt/vond, dus dat ik ook nog aan mezelf ging twijfelen of ik niet te veel verwachtte of te emotioneel reageerde op de situatie. Pas toen ik mezelf af ging vragen “Zou hij komen als ik hem bel dat m’n moeder is overleden?” besefte ik me dat dit geen gezonde situatie meer was en heb ik kort daarna besloten er een punt achter te zetten. Het stomme is dat ik nog steeds wel eens een moment heb waarop ik denk “Heb ik niet overdreven gereageerd door het uit te maken?”, maar tegelijkertijd zou ik het niemand gunnen om je in zo’n situatie zo ontzettend eenzaam te voelen doordat je partner ervoor kiest er niet voor je te willen zijn.

Vervelend om te lezen dat het herkenbaar is.