Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly
Annelien92 schreef:Mijn moeder had 2 boekjes gekocht voor mij en mijn broer.. Ik heb die van mijn broer toen gevonden.. Stonden lieve teksten in. Ik was boos omdat ik er geen had. Vond die van mij later nog verpakt in het plastic. Ze was er niet aan toegekomen.
Ik heb niks van de begravenis.. Behalve een graf op een hele rustige plek waar ik heel graag kom om mijn hart te luchten.
Ik heb heel lang alles opgekropt, nu houd ik een dagboek bij waarin ik brieven schrijf aan mijn moeder, heb het boekje al regelmatig open op de grond aangetroffen als ik smorgens wakker werd. Ik ben er dus van overtuigd dat ze ze leest. Dit is echt een tip van mij aan jullie.. Ik word er iig heel rustig van.. Ook al is het 9 jaar geleden dat ze is overleden. Ik mis haar nog steeds even veel..


K_im schreef:Wat ontzettend fijn dat je moeder een brief geschreven heeft. Dat lijkt mij zo mooi! Je weet dan wel niet wat erin staat, maar het zal vast heel lief zijn en wellicht wat bevestiging geven of juist andere ideeën die je kunnen helpen..
Het is inderdaad belangrijk er goed over na te denken, maar gelukkig heb je die keuze!
of een keer dat ik in zijn volkswagen transporter bus reed en hij naast me zat en elke keer zei wat ik allemaal verkeerd deed en dat ik die bus niet waard was
) Was toen ook nog erg gestrest i.v.m. studie enzo dus op zich niet gek... Waren wel erg nare dromen, omdat hij ook helemaal niet zo was in het echte leven, hij was altijd juist heel lief en aanmoedigend. En ook regelmatig zo'n soort droom gehad waarbij ik dan ineens helemaal op het einde van de droom er achter kwam dat hij dood was, als hij plots weer weg was. 
Mijn vader is op 20 December 2009 overleden en ook op kerstavond uitvaart & crematie, namelijk...

maar toch vergeet ze prive veel dingen..
want ik zie niks in haar vriend, maar ben er wel van overtuigd dat hij ooit best een aardige opa zal zijn (nooit zo leuk als....)
ze praat wel eens in een praatgroep. En ik wil best meer met haar praten maar aangezien haar vriend tegenwoordig bijna overal bij is, heb ik daar niet altijd zin in..
Mews schreef:Ik zag ook heel erg op tegen mijn trouwerij (vorige zomer, bijna een jaar geleden); die wilde ik namelijk eerst gaan doen zodat papa er nog bij kon zijn, maar hij is toen in 2 maanden tijd helaas heel snel achteruit gegaan en overleden. Uiteindelijk viel het me erg mee, mijn moeder had het er wel zwaar mee toen hij genoemd werd maar ik voelde me echt heel fijn, alsof hij er gewoon bij was, zo voelde het...
Vriend wilde wel graag trouwen, maar heeft zich er bij neer gelegt dat ik niet wil


__PSM__ schreef:We praten best veel en ze kan er ook met haar nieuwe vriend goed over pratenze praat wel eens in een praatgroep. En ik wil best meer met haar praten maar aangezien haar vriend tegenwoordig bijna overal bij is, heb ik daar niet altijd zin in..

Onze bruiloft was trouwens ook niet het plaatje van de typische bruiloft, sowieso zijn we gewoon in het gemeentehuis getrouwd dus dan heb je al wat minder het 'weggeven' erin.
Ook denk ik dat het meetelt dat dingen die ik aan hem mis vooral dingen zijn die hij zou doen, me zou helpen met iets, flauwe grapjes die hij zou maken, een knuffel, dan valt er zo'n leegte waarin hij normaal iets fijns zou doen ofzo; en op de bruiloft was ik toch ook wel druk geweest met de andere gasten enzo, dan was het erbíj zijn het belangrijkste wat hij kon doen... en dat was hij toch, voor mijn gevoel.
Maar je moet doen wat goed voor je voelt natuurlijk.
Ik vond het echt heerlijk om in dat ding te rijden, omdat ik zo gewend was om naast of achter hem te zitten en hij rijden, het voelde echt als zijn ding. Het viel me zwaar toen mijn moeder besloot hem toch te verkopen (wel logisch hoor, het kostte een boel en ze had zelf geen rijbewijs, dus tja, beetje zonde dan voor die paar keer in het jaar dat je hem nodig hebt om grote dingen te verplaatsen). 
__PSM__ schreef:qua trouwen, het weggeven wat een vader doet is eigenlijk echt iets Amerikaans. Gebeurt niet zo heel veel in Nederland
En dan die oplichter waar we mee in aanraking kwamen, verdomme! Ik ben nog steeds kwaad, verdrietig en teleurgesteld..dat er zulke mensen rondlopen op deze aardbol. Ik kwam met autorijlessen bij hem in de woonplaats, mijn instructeur maar gewaarschuwd dat ik niet voor mezelf in stond, mocht ik hem zien.. En nog steeds niet! Inmiddels 3 jaar verder, maar nog elke dag mis ik hem.. Het was een zware tijd, sterker nog, nog steeds. Nog steeds gaat alles mis..
Maar het is juist een soort acceptatie omdat ik dus niet het gevoel heb dat hij er nog écht is..