Bokt.nl

rainbow8 schreef:

Ik lees je topic nu pas. Heeeel erg veel sterkte voor beide. Wel positief dat het toch geen epileptie is en je vriend geen medicijnen daarvoor hoeft te slikken.
Ook positief dat de MRI en scan naar voren zijn geschoven. Ik zal voor jullie duimen dat het meevalt.
Hoe gaat het intussen tussen en met jullie? Hoe gaan de vorderingen met je rijbewijs?

Gwen schreef:

Rana, ik kan me heel goed voorstellen hoe zwaar jullie het allebei hebben, die onzekerheid is fnuikend . Ik mag er naartoe om te onderzoeken waarom ik nu diverse TIA's en een herseninfarct heb gehad, dat is al niet misselijk, maar wat jullie te verstouwen is helemaal ontzettend zwaar .

Hebben jullie die MRI ook in Utrecht? Ik moet 7/12 ook daar naartoe, 's avonds, voor de zoveelste scan (een MRA). In Utrecht heb ik nu 1x een afspraak gehad, dat was een heel fijn gesprek, hoewel dat natuurlijk voor iedereen anders kan zijn.

Die heisa met je rijbewijs heb ik eerst gehad toen ik epilepsie bleek te hebben, na een jaar mocht ik weer rijden en heb ik er een jaar van kunnen genieten, maar na dat infarct zit het er voorlopig niet in. Eerst maar eens bekijken of ze een oorzaak kunnen vinden. Die afhankelijkheid is echter echt niet leuk, al zou ik nu niet eens kunnen en durven rijden.

Ik wil jullie een heel groot hart onder de riem steken!

XLeandrosX schreef:

Ik wens jullie heel veel sterkte toe. Wij zitten momenteel in een vergelijkbare situatie, alleen al iets verder in het proces.
Wij wonen in Frankrijk en ik had eerst heel erg mijn twijfels of we niet terug moesten naar NL, maar ik ben blij dat we dat niet hebben gedaan.
We hebben hele goede begeleiding en de wachttijden zoals die in NL zijn, kennen we hier niet. Ook zo lang wachten op een uitslag is voor ons gelukkig niet van toepassing, voor alle scans krijgen wij uiterlijk de volgende dag bericht, maar meestal de zelfde dag. Volgens onze arts is dat een kwestie van organisatie wat ze in NL anders doen.
Ik hoop echt voor jullie en voor alle anderen die in dit topic schrijven en in een dergelijke situatie zitten, alles goed gaat aflopen. Houd moed, houd vol!

Nikka schreef:

Er zijn geen regels voor het er goed mee omgaan, iedereen doet dat op de manier die hem of haar past. Op dit moment steunen jullie elkaar waar nodig en zijn er voor elkaar. Dat je soms even alleen verdrietig bent en dat alleen opvangt is niet raar, er zullen ook wel momenten zijn dat hij bang of verdrietig is en die alleen verwerken.

jokari schreef:

oh meid... ik bots toevallig op je topic, heb snel jouw posts gelezen, dus de andere (nog) niet.

Ik wil je een heel dikke riem onder het hart steken ! ik weet hoe het voelt om naast je man / vriend te liggen, te luisteren naar zijn ademhaling en jezelf gek maken met het idee dat je dat volgende maand mss niet meer kan. Je weet dat je zo niet mag denken, dat je moet geloven dat het wel goed gaat komen, maar met z'n momenten word je gewoon stiepelzot.
En ja, internet kan dan wel eens een opluchting zijn.

Nu, 2,5 jaar later, veel crisissen en hospitalisaties verder, kunnen we eindelijk weer in de toekomst beginnen kijken - en hopen dat we nu idd voor een aantal jaar goed zitten, want helemaal zeker zijn we nooit en helemaal goed komt het sowieso niet meer. Maar ! De zon schijnt terug ! Ik heb afgeleerd te doemdenken, dat ie binnen 10 jaar mss weer ernstige ziek is of erger, we genieten van het nu.

Wij hebben ook veel gepraat, en na zoveel maanden praat je zelfs nuchter over doodgaan, geloof mij zo ver wil je niet geraken. Hij vroeg vaak wat ik zou doen als ie zou sterven, of ik wel m'n plan zou kunnen trekken.

meisje, ik hoop zó dat ze iets kunnen verhelpen aan die tumor en dat voor jullie ook de zon weer mag gaan schijnen.

PB-box staat open !

fargo schreef:

Ehmm sorry.. , maar toch oook wel gelukkig maar dat je af en toe even kan janken en zoals Nikka al zei: er zijn geen goede manieren of slechte manieren. Iedereen heeft zijn eigen manier dat hij/zij met zoiets om probeert te gaan, maar je hoeft niet alles aldoor te delen, zo ontlast je elkaar ook een beetje. Dus je hoeft je daar absoluut niet schuldig over te voelen dat je "egoistisch" ( ) in je eentje hebt liggen huilen. Verder ondersteunen jullie elkaar toch zo goed mogelijk en probeer je dingen bespreekbaar te houden en te delen..
En hoe het na de 18e gaat dat zie je dan wel weer, leef toch maar gewoon stapje voor stapje, dag voor dag, dat is soms al moeilijk genoeg!