Frouk schreef:
het is in ieder geval fijn voor jezelf dat je weet en zegt dat het zijn schuld is en niet die van jou. Ik denk namelijk dat als je ook nog denkt dat het je eigen schuld is je helemaal ver van huis bent.. Mag ik vragen waarom je ondanks vreemdgaan etc toch nog bij hem bent? (ik ben ook lang bij mijn ex gebleven, maar dat was omdat hij begon te dreigen, dan durf je niets..)
Lang verhaal hoor

ik heb al een keer getrouwd geweest, waar ik mijn eerste dochter van heb. Die relatie was echt vresselijk, hij was vresselijk jalours en ik mocht helemaal niks, ik moest in huis zijn om het huishouden te doen, daar was ik goed voor. Ik was te jong om te snappen dat dit niet normaal was. Tot dat toch ziet dat in je omgeving die relaties allemaal heel anders zijn. Ook hij dreigte met van alles, dus heeft heel lang geduurd maar uiteindelijk heb ik een hele moeilijke scheiding gehad.
Na 7 maanden kwma ik mijn huidige vriend tegen (ik was helemaal niet niet op zoek) Hij was zo ontzettend lief voor mij en mijn dochter, en had alle begrip en geduld. hij woonde 120 km bij mij vandaar maasr toch zijn we 1,5 jaar heen en weer gaan rijden omdat ik me niet wilde binden.
Net voordat we gingen samen wonen, gebeurde het de eerste keer, dat heeft onze relatie bijna gebroken. Maar ik zag ook in hoe lief hij altijd voor ons wat en hoeveel verdriet en spijt hij had. Ik wist natuulijk ook wat ik hiervoor had gehad.
Toch hebben we onze relatie door gezet, wat erg moeilijk was voor mij. Na de bevalling van onz eerste kindje, princies hetzelfde, ik wilde eindelijk weer een lekker sexen en hij niet, bleek dus dat hij weer achter internet was gekropen. Toen storte mijn wereld in, net bevallen van een kindje met postnatale depressie en komt dat er weer bij.
Uit protest besloot ik om helemaal geen sex meet te hebben met hem, maar dat heb ik niet lang vol gehouden

.
Hij heeft mij weer zo geholpen om van mijn depressie af te krijgen, hij heeft zo veel geduld met mij moeten hebben, want ik was echt niet leuk in die tijd. Dat ik denk misschien staan we wel quiet.
En misschien moet ik het ook maar accepteren als hij het doet, I don`t know.
Maar hij is gewoon super lief voor me, ik kan me toch echt niet voorstellen zonder hem en je denkt ook wel 3 x na als je 2 kinderen hebt (binnekort 3, hihi)
Is een beetje een lang verhaal geworden
Maar goed van je af schrijven is altijd goed he!