Neemt niet weg dat het enorm irritant is.
Ik was altijd de jongste in de familie dus baby's of kinderen zijn er gelukkig nooit. Mijn nicht is vorig jaar bevallen maar heeft een super lief kindje. En ze wonen in Amerika sinds kort dus daar krijg je sowieso nooit last van
. Ik gok dat het nog wel een paar jaar kan duren en dan evalueren we mijn gevoel nog wel eens. Waarom is ‘niet’ niet goed genoeg?
Dus prima.
en wat is het héérlijk om uit te kunnen spreken dat hij echt lieve nichtjes heeft, maar dat ik ze voor mezelf écht niet hoef.
Die ging ook krijsen van vermoeidheid na een tijdje, maar dat duurde maar even gelukkig. En er vlogen 2 keer papiertjes naar onze tafel. Maar viel verder het mee.
Fuuuuuuuck. Gelukkig zaten die kinderen aan hun tablet gelijmd en waren er toch wel een paar andere leuke mensen, dus uiteindelijk een geslaagde avond gehad