Bokt.nl

Suzanne F. schreef:

Neevoor2 schreef:

Sorry, ik vind “tel je zegeningen” erg lastig. Ik ben onwijs blij en gelukkig met mijn dochter, maar die wens voor een 2e zit heel diepgeworteld.
Als ik mijn zegeningen tel, kom ik er 1 tekort #sarcasmeuit

Ik heb even na moeten denken wat ik hierop zou antwoorden. Ik krijg het gevoel alsof je niet heel veel tegenslag en ellende hebt moeten meemaken in je leven tot nu toe. Geen idee of dat klopt maar je komt best ondankbaar over. Met tel je zegeningen kan jij in ieder geval nog tellen. En flink ook. Je hebt zoveel om dankbaar voor te zijn. En wat je eigenlijk voor vanzelfsprekend aanneemt. Want het is niet genoeg, je wilt meer. Je wilt je zin hebben.
Bedenk dat je goud in handen hebt nu. En wees heel voorzichtig met dit weggooien alleen om je zin te krijgen. Dat kan enorm tegen je gaan werken.

Zelda_Link schreef:

Ik vind echt dat, zo als ik je berichten hier lees, je veel te veel vanuit je eigen standpunt kijkt.
Je verwijt hem totaal niet open te staan voor een 2de, en daar ook niet over na te willen denken, maar jij staat ook totáál niet open voor het houden bij 1 kind.

Waarom zou jouw wens om een tweede te krijgen, zwaarder wegen dan wens voor 1 kind? Waarom is jouw wil belangrijker en moet hij er maar mee akkoord gaan en dreig je anders met een eventuele scheiding?

Wat mij betreft ben jij dan degene die therapie nodig heeft. Als je wil scheiden omdat hij niet op alles wat jij wil ‘ja en amen’ zegt, dan gaat er écht iets niet goed.

Natuurlijk is het moeilijk en lastig als jij een tweede wil en hij niet. En ja, dat kan heel veel pijn doen. Maar dat doen scheidingen ook. En dreigen met scheidingen doet ook pijn. Om maar niet te spreken over hoe pijn het doet om op te groeien met een ouder die spijt heeft dat je er bent (dat hoeft de ouder niet te zeggen, dat voel je als kind heel goed, kan ik je verzekeren).

Je moet het niet allemaal op je man afschuiven en eisen dat HIJ zijn standpunt wijzigt maar bij jezelf te raden gaan waarom je je eigen mening zo belangrijk vindt dat je hem haast dwingt (want anders scheiden). Jullie zijn gelijkwaardig, ook jullie meningen zijn dat.

Daarnaast heb je dikke kans dat bij jou de biologische klok nu hard tikt en je daardoor die drang naar nog een kind voelt, en dat die drang na een tijdje vanzelf afneemt…

Flux schreef:

TeSzZz schreef:

Wat een moeilijke situatie. Ondanks dat wij zeer bewust maar 1 kind hebben en ik je man zeker begrijp, snap ik ook dat het jou op deze manier wel heel rauw op je dak valt. Je had een plaatje in je hoofd van hoe jouw gezin er hopelijk uit zou zien in de toekomst. Op het moment dat jij denkt dat dat dichterbij komt is het ineens nee (in ieder geval voor jouw gevoel) en kunnen jullie er ook nog eens niet over praten. Dat is nogal een flinke verandering van je toekomstbeeld en ongeacht wat een ander daarvan vindt mag je daar natuurlijk gewoon hartstikke verdrietig en emotioneel om zijn.

Dat hij het niet wil kan je niet veranderen, maar in een relatie zou ik wel verwachten van mijn partner dat het een gespreksonderwerp is en dat ik niet als een soort buitenstaander de al gemaakte beslissing meegedeeld krijg.

Ik denk zeker dat relatietherapie alleen om die reden al een goed idee zou zijn. Niet om daar de een of de ander te proberen te overtuigen van wel of niet een 2e kind, maar om in ieder geval weer met elkaar in gesprek te kunnen gaan. Daarbij zou ik persoonlijk ook met iemand gaan praten want dit roept (logisch) een hoop bij je op, deze emoties kan je niet kwijt bij je man en ik denk dat het heel fijn is als je er met een neutraal iemand over kan praten.

Ik vind dit een fijne opmerking waar ik me bij aansluit. Daarnaast vind ik ook dat beide partners volmondig met een "ja" moeten antwoorden als het gaat om (meer) kinderen. Één nee is voldoende om het niet te doen. Dat gezegd hebbende vind ik wel dat onderwerp besproken mag worden en niet onder het tapijt geveegd met korte antwoorden zonder fundering.

Verstandig dat jullie het hebben laten rusten voor nu en mogelijk kun je straks nog een openhartig gesprek met je man voeren. Omdat jij ondertussen wel met dit gevoel blijft lopen zou ik persoonlijk alvast wel met iemand gaan praten wat dit met jou doet zodat jouw gevoel ook besproken wordt.

Wil je veel wijsheid wensen. Kan me echt voorstellen dat dit je erg verdrietig maakt.

Bismarck schreef:

Ik heb niet alles gelezen en misschien is het al genoemd maar over dit onderwerp is een podcast gemaakt door de Correspondent, de tweede op zoek naar het standaardgezin. Daarin worden meerdere standpunten bekeken en onderzocht. Het staat oa. Op Spotify met ook het audioboek de tweede van Lynn Berger.

LWDaisy schreef:

Hoi TS, ik heb je OP en je antwoorden op andere bokkers gelezen, de reacties van andere bokkers heb ik niet heel aandachtig gelezen want met 10 pagina's ben ik daar wel even mee bezig.

*KNIP ivm anders lange quote*

Je wilt liever niet scheiden want je wilt je kind geen gescheiden ouders aandoen.
Ja, dat is mooi - maar lees je zelf niet dat je daarmee je partner tekort doet? Je moet niet willen scheiden omdat je te veel van je partner houdt. Ik snap wel dat je als ouder je kind over het algemeen op de eerste plaats zet, maar als partner zou ik me wel l*llig voelen - het komt over alsof je bij hem blijft voor je kind, en niet voor hem. Ik zou me héél erg op de tweede plaats gesteld voelen. Natuurlijk deel je die eerste plaats graag met je kind, maar er moet wel dat evenwicht zijn.

Praat over jullie als partners, in plaats van als ouders. Probeer dat gesprek eens te voeren. Laat het niet over kinderen gaan, maar over jullie relatie.

Wat jullie ook doen, ik hoop dat jullie er samen uit komen!

Esaqar schreef:

Wees blij met het kind dat je nu hebt.

Je kan 2 dingen doen.
1) je erbij neerleggen dat je man niet nog een kind wil.
2) bij je man weggaan omdat je je er niet bij neer kan leggen.

Ik vind ik ieder geval wel dat je er over moet kappen tegenover je man, want het is begrijpelijk dat die er helemaal flauw van wordt.

Je hebt er 1 toch? Waarom perse 2? Geniet van wat je hebt!

Rocamor schreef:

En de vraag is: waarom wil de partner geen relatietherapie? Stond er niet iets dat hij niet wilde omdat hij bang was dat het uiteindelijk enkel om dat tweede kind zou gaan?

TeSzZz schreef:

Ik denk dat als dat altijd jouw beeld is geweest van de toekomst, dat het afscheid van dat idee best wel heel heftig kan zijn hoor meggiemeg. Er zijn genoeg mensen waar het wel of niet hebben van een kinderwens een reden is voor het stuklopen van een relatie, gewoon omdat zo'n fundamenteel onderdeel van je leven niet simpel af te schuiven is met een compromis. In het geval van geen of wel kinderen vindt bijna iedereen dat ook nog wel te begrijpen.
In het geval van 1 naar 2 vind ik het ook veel lastiger. Ik denk dat het grootste probleem hier is dat dit voor TS redelijk uit de lucht lijkt te komen vallen en dat er ook nog eens niet over te praten valt. Tuurlijk kan er altijd iets veranderen na het krijgen van een kind, maar ik zou wel verwachten dat mijn partner dat van begin af aan bespreekt.

In dit geval is het voor ze aan kinderen begonnen besproken, beide ideeen van hun toekomst leken overeen te komen en ze zijn ervoor gegaan. Zeg maar wat iedereen op bokt altijd aanraadt voor je aan kinderen begint.
Nu is man degene die van gedachten veranderd, dat is door de tijd heen niet (voldoende) duidelijk geworden aan TS, en nu verwachten sommige mensen hier dat TS dat hele beeld van de ene op de andere dag aan de kant schuift met: Joh jammer dan, 1 is ook leuk.

Dat betekent niet dat man zijn nee een ja moet worden, want imo moeten mensen zeker niet voor een 2e gaan als ze daar niet allebei achter staan, maar dan is het toch helemaal niet gek dat TS daar veel moeite mee heeft, daar verdrietig en boos over is en moeite heeft met het idee dat haar gezinsbeeld van de ene op de andere dag verandert terwijl haar wensen helemaal niet veranderd zijn?
Daarom lijkt het me ook zeker de moeite om daar met iemand over te praten. Je kan man niet veranderen, je kan wel een manier vinden om om te leren gaan met die emoties en daarna rustig overwegen wat het voor jouzelf betekent.

Man heeft alle recht om van mening te veranderen he, begrijp me niet verkeerd. Niemand zou voor een 2e (3e, 4e, 5e) kind moeten gaan omdat dat 8 jaar geleden op date nummer 5 zo besproken is. Maar het bespreken als 2 volwassenen en in relatietherapie gaan om te zien waar het mis is gelopen in de communicatie en hoe ze dit wel of niet een plek kunnen geven in hun relatie lijkt me niet gek. Zoiets zeggen en dan vinden dat het onderwerp klaar is is niet fair naar TS toe.

oji schreef:

Maar het leven geeft je niet altijd waar je altijd van gedroomd hebt. En mensen veranderen in de loop van de tijd, hun dromen en toekomstbeelden veranderen, zeker als de realiteit om je heen je hele andere dingen laat zien die je in je hoofd bedacht had.

Ik snap dat het moeilijk is haar droom aan de kant te zetten, maar dat wil niet zeggen dat haar man haar maar haar zin moet geven en tegen zijn zin in een tweede kind op de wereld zetten. TS vind het moederschap misschien magisch, voor haar man is het allemaal waarschijnlijk wat minder magisch als hij zich voorgesteld had toen er nog over 2 kinderen gesproken werd.

Het gesprek niet aangaan komt van 2 kanten. TS zegt zelf dat toen ze het gevoel kreeg dat hij twijfelde dat ze dit niet bespreekbaar maakte omdat ze zijn antwoord niet wou horen. En als ik het zo lees wil ze eigenlijk nog steeds niet horen wat hij te zeggen heeft. Ik lees vooral dat zij eigenlijk zijn argumenten allemaal niet serieus neemt, wegwuift als non-issues. Dan is het toch logisch dat iemand stopt met praten.

Als iemand gewoon geen kind of tweede kind wil, is dat vnl een gevoel. Als dat gevoel niet goed is, dan is dat zo, hoe verdrietig voor TS ook maar dat ga je echt niet met argumenten weerleggen veranderen. Dat ga je ook niet met veel erover praten veranderen. Het enige wat te bespreken valt is hoe nu verder als er geen tweede kind komt.

Balko schreef:

4 keer een nacht weg per jaar zonder kinderen.
Wij zijn in 4 jaar 2 keer een nacht zonder weggeweest waarvan 1 de bevalling was van de tweede .
Ik hoor zelden stellen die 4 keer per jaar zonder kids buiten de deur slapen, vind dat best vaak.
Tuurlijk ga je wel hapje eten en feestje maar slapen vaak weer met de kindjes thuis.

Sizzle schreef:

Wat verstaat men eigenlijk onder een avondje voor jezelf?
Geen idee hoe de dochter van TS is maar wij hebben iedere dag vanaf 7-8 uur savonds de avond voor onszelf tot 7 uur de volgende ochtend of zo. Ik hoef daarbij niet zo nodig ergens heen of zo.