Het gaat goed met me. Mijn ex is nog steeds in Nederland. We hebben het samen nog een maandje geprobeerd, rond februari, meer omdat hij heel graag weer een gezin wilde zijn. Wel bleef hij in zijn anti kraakpandje winen. Ik had al mijn twijfels, maar toch geprobeerd. Dat was gauw weer afgelopen, iets wat zo kapot is valt niet te lijmen. Dus na een maand heb ik er -dit keer definitief- een punt achter gezet.
Daarna is hij weer volop gaan gebruiken. (Waarschijnlijk daarvoor ook al).
Hij ziet de kinderen ongeveer 1 keer per week. Hij blijft zich gedragen als de verslaafde, de ene dag kan hij een normaal gesprek voeren en de dag daarna kan hij zeggen dat hij hoopt dat ik van een brug spring. Dat doet me niets meer, ik ben helemaal over hem heen.
Ik ga verder met mijn leven, heb sinds een tijdje Tinder en al een paar leuke dates gehad. Ook begin ik in september met een HBO studie, naast mijn werk.
Dit alles vindt mijn ex lastig, vooral in het begin probeerde hij me te controleren. Kreeg ik verzoeken op mijn telefoon of ik mijn GPS locatie wilde delen enzo. Dat is nu over, hij heeft inmiddels een nieuwe scharrel, waardoor zijn focus niet meer zo op mij ligt.
Werk heeft hij zo af en toe, zwart.
Het doet me soms pijn om hem zo te zien, helemaal weer de junk van vorig jaar, maar ik ben zo blij dat hij mij niet meer mee kan trekken in zijn problemen!
De kinderen doen het ontzettend goed, zowel op school als thuis. Ze vragen amper om hun vader. Als hij er is vinden ze het oke, maar ook prima als hij weer weggaat.
Als ik nu terug kijk op vorig jaar ben ik echt heel blij dat ik niet langer ben blijven vechten voor 'ons', het had nooit goed kunnen komen.