Bokt.nl

_MelloW_ schreef:

Wat een mooi topic en wat een verhalen...

Dit stukje heb ik geschreven voor mijn broer. Ik ben mantelzorger van hem, hij woont nu op een semi gesloten afdeling. Maar ik ben 4 jaar (als hij thuis was, en soms was hij opgenomen) mantelzorger geweest. Mijn moeder regelt het nu weer maar is ernstig ziek geweest vandaar dat ik de zorg op me nam. Als zij op vakantie is neem ik het weer even over. Ik ga ongeveer 1 keer per maand op bezoek maar soms ook even een tijdje niet. Ik heb het er soms nogal moeilijk mee en hoop dat dit stukje mij iets meer helpt in mijn verwerking. Ik merk wel dat het me ''oplucht''. Mijn broer kan nogal ''hangen'' aan mij als hij bijvoorbeeld angstige wanen heeft of bijvoorbeeld naar een tandarts moet, dan ben ik de enige met wie hij erheen wil of waar hij zijn angsten mee deelt. Dat is soms moeilijk maar ik zie daarin ook wel weer de band die wij hadden.




Afscheid nemen bestaat niet.
Want je bent er nog maar ook zo ver weg. Ik ken je niet meer, waar ben je?
Ik mis je zo, de grote broer met wie ik nog zoveel wil delen. Maar dat kan niet meer, want jij bent weg.
Verzonken in jou wereld, maar niet die van mij. Je waanideeen laten jou verzinken in een wereld die ik niet ken. Gewoon even met je delen.... Dat is er niet meer. Ik kan je wel vertellen wat er allemaal gebeurd, maar dan komt jou wereld weer om de hoek en hoor je niet meer wat ik zeg. Zo graag had ik je willen vragen als getuige bij mijn trouwen, ik wilde je er graag bij hebben maar dat kon niet want jou wereld is niet die van mij... Waar ben jij toch gebleven? Verzonken in jou wereld en niet die van mij... De oude jij, ik mis je zo, mijn grote broer waar ik tegenop kijk, het 2 handen op 1 buik gevoel. Je bent er nog, maar ik kan niks meer met je delen want JIJ bent er niet meer. Je wanen en hallicunaties zijn zo overheersend dat ik geen eens een koetjes en kalfjes verhaal meer met je kan hebben. Je ziekte heeft je volledig overgenomen en je bent alleen nog maar verzonken in je eigen wereld. Ik mis de oude jij en heb met een nieuwe jij te maken. Iemand die onbereikbaar is, waarmee ik zoveel wil delen maar dat niet meer kan. Je ziekte laat je rare dingen zeggen en rare dingen doen. En hoe verkeerd dat ook is, het maakt me soms zo kwaad. Ik weet dat je er niks aan kan doen en dat je ziek bent maar toch maakt het me soms zo kwaad. Was er maar een middel waar jij goed op zou reageren, die je weer terug haalt in het hier en nu, maar niks lijkt echt goed te werken. Langzaam moet ik afscheid nemen van de oude jij en die nieuwe accepteren. Maar ik wil je niet vergeten... Ik wil er voor je zijn, je leven nog een beetje aangenaam maken. Je ziekte maakt me boos, ik zie je steeds verder afglijden en er is niks wat ik kan doen daar aan. Ik hou me steeds vast aan de oude jij, maar zal het moeten doen met de nieuwe jij en langzaam afscheid moeten nemen. Maar het doet zeer dat je niet meer terug komt. De nieuwe jij zijn wanen, verhalen waar ik mij niet in kan vinden. Waar ik niet weet hoe ik er op moet reageren. Voor jou is het de ''werkelijkheid'' voor mij zijn het verhalen waar ik soms om moet lachen, en dan lach je met me mee, soms verhalen die ik maar negeer, omdat ik van binnen kook van woede, wat die rotziekte met je doet. De angst die ik soms in je ogen zie, waarin ik je alleen gerust kan stellen door er voor je te zijn. Jou ziekte heeft mij een andere rol gegeven, niet die van je zusje maar die van mantelzorger, en dat doe ik met alle liefde, het is zelfs mijn werk om te zorgen. Maar het is soms zo moeilijk om het bij jou te doen. Als je belt of je extra geld mag hebben die dag en ik nee moet zeggen omdat je die dag ervoor je niet aan de regels hebt gehouden. Ik ben niet meer je ''kleine zusje'' als ik je een nee moet ''verkopen''. Wat je er dan soms uitgooit als je het er niet mee eens bent hoor ik al niet eens meer. Maar dat zijn soms geen lieve woordjes. En weet je, ik begrijp het ook wel... Leuk is anders. Je bent volwassen in leeftijd maar door je ziekte soms zo onbezonnen en mijn rol als ''kleine zusje'' is niet meer maar ik ben ook je moeder niet... Ik heb maar 1 wens, en dat is dat jij gelukkig bent, ik weet niet of je dat nu bent en ik kom er ook niet achter, maar ik hoop het zo want afscheid nemen bestaat niet, maar heel langzaam zal ik je moeten loslaten en die nieuwe jij omarmen, ik wil je niet vergeten, de mens en man die je was maar ik zal je wel moeten loslaten.

uggy schreef:

Lieve papa,

We zijn er net weer van vijf dagen Londen, en wat heeft dat mij goed gedaan.
Vijf dagen samen met jou was geweldig, en wat heeft dat toch weer laten zien hoe gek ik met jou ben. Want wat lijken wij op elkaar..
Dezelfde dingen willen zien, hetzelfde eten bestellen, dezelfde grappen maken.
Twee handen op een buik..
Ook altijd tegelijkertijd boos of gefrustreerd, of juist samen lachen en tv kijken.
Onbewust kijken we altijd dezelfde programma’s , ook al zijn we niet bij elkaar.

Emoties uiten vinden wij allebei moeilijk, en dat kun je soms wel merken.
Soms snap jij me niet, en dan snap ik jou niet. Lijnrecht tegenover elkaar, daar zijn we ook heel goed in. Maar papa, als jij je emotie uit, en verteld me hoe lief je mij vind, en hoe verstandig en groot ik word, dan kruip ik het liefst tegen je aan, om nog even jou kleine meisje te zijn..

Volgend jaar ga ik studeren, en ik weet hoe trots je op mij bent.
Ik zie je ogen lachen, als mensen jou enthousiast vertellen over mij.
En dan weet ik weer precies hoe het s’avonds gaat,
dat je mama dan verteld, hoe goed ik met mensen kan omgaan, en hoe trots je op mij bent.
En dat je vind dat de tijd zo snel gaat.
Je weet niet dat ik dat kan horen, maar ik luister door de muren heen pap..

Ik weet hoe blij je bent, als ik s’avonds thuis kom,
en we samen nog even top gear, formule een, of motorsport kijken.

Daarvoor kom ik elke avond thuis,
En ik zal elke avond tegen je aanliggen als je kleine meisje,
Met een fleecedekentje tot het half 12 is en ik op bed ga..

Ik hou van je,

Liefs je oudste dochter..