Geplaatst Zal het morgen wel plaatsen, als ik tijd heb.
In het kort een samenvatting.
Ik heb hem gezegd dat het dus voelde alsof hij me was vergeten, en hij heeft gezegd dat hij me echt niet zomaar vergeten is.
Verteld dat ik zo nu en dan toch echt overal spijt van heb, en het zie als 9 weggegooide maanden. Hij vond het raar dat ik het zo zag, natuurlijk, dat is ook logisch.
Hij heeft nog niets uitgespookt, met niemand.
Hem natuurlijk gevraagd hoe hij het zo makkelijk kan afsluiten, omdat het mij maar niet lukt.
Zijn antwoord was: "Geen gevoel denk ik.."
Dat begreep ik niet helemaal.
Maar als tweede kwam het woord "wegstoppen" zonder dat ik het ook maar 1 keer heb genoemd. Ja, het feit dat ik het wel wilde wegstoppen. Hem ook gezegd dat ik dat gevoel al had.
Hij denkt dat ik het toch echt zelf moet afsluiten..
En hem gezegd dat als hij mij zou zien, hij waarschijnlijk geen centje pijn zou voelen. Het antwoord?
"Ik heb geen idee."
En toen ik zei dat hij niets meer voor me voelde, beaamde hij het dus: "Nee, dan denk ik het niet."
Hem ook gezegd dat ik hem nooit meer face-to-face heb gesproken, en gevraagd of dit toevallig puur angst van zijn kant zou zijn. Angst om in de war te raken.
"Misschien wel..."
Hem gezegd dat zijn spullen geen pootjes krijgen, en hij ziet gelukkig in dat hij ze zelf op moet halen. Het was onze relatie, daar kunnen we zijn zusje in principe niet als twee kleine kinderen bij betrekken. Iets wat ik niet onder woorden kon krijgen, maar het arme kind was al vaak mijn slachtoffer als het ging om vragen of Geert thuis was en dat soort dingen. Niet eerlijk om zijn spullen aan haar mee te geven, hij zei met een naar mijn idee soort tegenzin: "Dus ik moet ze een keer ophalen."
Ja, ze krijgen helaas geen pootjes. Het is geen eten, en het verschimmelt dus niet....
Nou, hij vond dat we dan maar eens moeten zien. En ik zeg weer van uitstel komt afstel.
Ik begrijp hem ook wel, hij lijkt duidelijk onzeker over alles. En is als de dood om weer verliefd te worden. Dat zou ik in zijn situatie tenminste wel zijn!
Gezegd dat hij zichzelf er vooral mee heeft door dingen weg te stoppen, en dingen uitstellen. Want ik ga op een gegeven moment ook door, helaas dan wel met een lichte haat naar hem toe. En hij komt alleen in een stomme cirkel terecht, door weg te rennen voor zijn problemen. Hij zei dat hij er overna zal denken. Ben benieuwd of hij dat ook gaat doen, maar het lijkt me dat ik nu wel duidelijk genoeg ben geweest, dat het om hem gaat. En dat ik toch een vervolg niet zie zitten.
Nog gezegd dat ik hoop dat onze relatie heb toch wel heeft veranderd, en dat hij er van heeft geleerd, net zoals ik heb gedaan. Hij denkt het.
Ik hoop dat ik snel wat van hem hoor, maar we zullen zien.
Hij zei: "Ja is wel goed."
Ik weet niet wat ik van dit gesprek moet zeggen. Behalve dat mijn gevoel dus, voor zover ik het terugzie, wel klopt.
Hij is alleen maar doodsbang voor de confrontatie. Hij is bang om weer verliefd te worden, als je gevoel echt weg is, ben je daar niet zomaar bang voor. Natuurlijk, als je elkaar zolang niet hebt gezien.
Maar zou hij weer verliefd worden, dan denk ik dat hij bang is om onvoorwaardelijk daarvoor te gaan. Bang zijn vrijheid te verliezen.
Ik zou hem een kans geven, maar dat weet hij niet.
Hij heeft na dit gesprek hopelijk geen idee dat ik hem nog steeds wel wil.
Maar ik weet dat mijn gevoel weer eens goed zat, en dat voelt ontzettend goed.
Veel gehuild, dat weet hij niet. Maar het luchtte op dit gesprek.
Nu is het aan de tijd om te beslissen wat er gaat gebeuren. Ik ben in ieder geval voorlopig niet van plan om contact met hem op te nemen. Ik denk dat het nu aan hem is. Ben blij dat hij vanavond op MSN is gegaan, dat hij met me wilde praten, terwijl ik hem ook de kans gaf om nee te zeggen. Al snap ik ook wel dat hij het als een stukje verantwoordelijkheid ziet.
Het gesprek geeft me geen hoop, maar wel een hoop opluchting.
Zal morgen de MSN-Versie even plaatsen. Heb nu alleen maar een muis. En wil niet zijn MSN-naam bekend maken
)
