Bokt.nl

**Geplaatst**: 21-12-18 11:40

Re: [HK] Bewust kinderloos gaat verder ... deel #2

Geplaatst: 21-12-18 11:40

Hier ondanks endo "gewoon" vruchtbaar. Zou inderdaad ideaal zijn als dat niet zo was. Nu ben ik panisch iedere 2/3 maanden op een stokje aan het plassen

**Geplaatst**: 21-12-18 11:41

Geplaatst: 21-12-18 11:41

Brainfail schreef:
Ik heb ook altijd zoon gevoel gehad dat ik ze waarschijnlijk niet eens kan krijgen. (of mijn gevoel klopt geen idee het is maar een gevoel en ik ga het niet proberen maar heb wel mijn redenen voor deze gedachte)

Hoe is je vriendin er eigenijk achter gekomen lieveli?
Gezien ze al geen kinderwens had.

Lijkt me idd wel dubbel om erachter te komen omdat je lichaam al unaniem beslist heeft.

Dit gevoel had ik ook altijd. Hele onregelmatige cyclus, vaak zelfs maanden geen cyclus. Jaren aan een stuk het onveilig gedaan met een ex omdat ik nauwelijks ongesteld werd. Als ik ongesteld was bloede ik geregeld 2 weken erg zwaar. Tampon en maandverband na een uur alle 2 doorweekt. Nou goed. Mijn vriend wou dus kinderen. Ik wou toch eerst even alles laten controleren om hem niet blij te maken met een dode mus. Alles zag er goed uit, maar het ging niet makkelijk worden. Wij zouden geluk hebben als wij binnen het jaar zwanger werden. Sowieso het eerste half jaar al niets verwachten.

Puntje bij paaltje: 5 weken na het stoppen met de pil had ik een positieve test vast. Ik was in shock. Echt waar. Denken dat je onvruchtbaar bent, al niet staan springen om een kind en het zeker niet zo snel verwachten. Dus vertrouw niet op dat idee. Echt waar, geloof dat gevoel niet.

**Geplaatst**: 21-12-18 11:43

Geplaatst: 21-12-18 11:43

Selka schreef:
Hier ondanks endo "gewoon" vruchtbaar. Zou inderdaad ideaal zijn als dat niet zo was. Nu ben ik panisch iedere 2/3 maanden op een stokje aan het plassen

**Geplaatst**: 21-12-18 12:11

Geplaatst: 21-12-18 12:11

@Molenhoek; waarom ben je er dan toch aan begonnen? Vind ik wel apart als je er zo over praat.

**Geplaatst**: 21-12-18 12:45

Geplaatst: 21-12-18 12:45

Omdat mijn vriend echt heel graag een kind wou. Ik vond dat ik hem dat niet kon afnemen. Mijn hele zwangerschap heb ik schrik gehad dat ik een slechte moeder ging zijn en dat ik haar niet graag ging zien. Dat ze ging voelen dat ik het eigenlijk niet wou. Ik ben ook niet in huilen uitgebarsten toen ze op mij werd gelegd na de bevalling, was geen overbezorgde moeder en ben dat nu 5 maand later nog steeds niet. Maar ik durf nu wel te zeggen dat ik een goede moeder ben. Ik zie haar graag. Die hormonen hebben daar perfect voor gezorgd dat er binding is. Meer nog, ik ben ondertussen helemaal gek van haar

Maar desondanks is zij ook mijn bevestiging dat 1 kind meer dan genoeg is.

Ik ben er echt gelukkig mee, maar als ik niet zwanger was geworden ging het ook niet iets zijn dat ik ging missen. Ik vond zwanger zijn ook geen ruk aan en heb geen roze wolk. Ik zie haar ook even graag als mijn vriend. Ik heb altijd gehoord dat dat een allesoverheersende liefde is, maar ik kan echt niet zeggen wie ik liever zie. Misschien nog niet zo slecht dat het zo in balans is?

**Geplaatst**: 21-12-18 12:48

Re: [HK] Bewust kinderloos gaat verder ... deel #2

Geplaatst: 21-12-18 12:48

Poe, fijn dat het een goede afloop heeft, maar ik vind dat nogal wat... Voor een ander zoiets permanents aangaan.

**Geplaatst**: 21-12-18 12:52

Re: [HK] Bewust kinderloos gaat verder ... deel #2

Geplaatst: 21-12-18 12:52

Ja het heeft wat voeten in de aarde gehad hoor... Het was zeker geen evidente keuze en ondanks dat hij een 2de wil weet hij dat het hierbij blijft. Het is genoeg.

**Geplaatst**: 21-12-18 12:55

Geplaatst: 21-12-18 12:55

littleroosie schreef:
Vanaf m'n 13e riep ik al dat ik geen kinderen wilde, toen zei ook iedereen wacht maar.. Ben nu 31 en nog geen haar op m'n hoofd die er aan denkt!

Zo ging het bij mij ook en nu nog steeds niet met paar jaar boven de 31.

Nu begint met het langzaam allemaal te begrijpen

**Geplaatst**: 21-12-18 13:11

Geplaatst: 21-12-18 13:11

Niobe schreef:
Poe, fijn dat het een goede afloop heeft, maar ik vind dat nogal wat... Voor een ander zoiets permanents aangaan.

Nou! Ik zou al geen naam laten tatoeëren, laat staan ongewild moeder zijn. Ik ben blij dat ikzelf ook echt uit liefde ben geboren. En ik zou het moederschap denk ik ook niet zo makkelijk vinden als ik het niet zo zag zitten, zeg maar.

Even edit: ik zeg niet dat je geen goede moeder bent of niet genoeg houdt van je kind hé? Ik ben gewoon een beetje in shock.

**Geplaatst**: 21-12-18 13:45

Geplaatst: 21-12-18 13:45

Ik vind je dapper Molenhoek, ik had het niet gedaan, maar ik ben wel blij voor jou en je gezinnetje dat het goed terecht is gekomen

**Geplaatst**: 21-12-18 14:29

Geplaatst: 21-12-18 14:29

DeMolenhoek schreef:
Ja het heeft wat voeten in de aarde gehad hoor... Het was zeker geen evidente keuze en ondanks dat hij een 2de wil weet hij dat het hierbij blijft. Het is genoeg.

heb je geen schrik dat zijn wens voor een tweede zo ver gaat overheersen dat die die ergens anders zoekt?

Ik zit zowat in dezelfde situatie, vriend wil wel kinderen, ik vind andermans kinderen niet leuk (want meestal onopgevoede snotapen), zie er echt tegenop om zwanger te zijn en te bevallen, maar denk ergens wel dat een kind ooit wel leuk kan zijn. (ik bedoel, ik heb geen probleem met het concept "kind", baby's kan ik niet veel mee maar ze worden snel groter, en dan zie ik dat wel zitten. Maar voor mijn part kocht ik het liever in de winkel ofzo ipv zwanger te zijn en die bevalling door te moeten...)
Zijn er beide wel over eens dat het maximaal 1 zal zijn. Maar opnieuw, van mij zou het eigenlijk niet hoeven. Maar daardoor zit ik ook met de schrik, stel dat we er toch voor gaan, en vriendlief besluit binnen X jaar dat hij niet verder wil met mij, dan zit ik wel met een kind opgescheept dat ik in eerste instantie eigenlijk niet persé hoefde...

**Geplaatst**: 21-12-18 14:40

Geplaatst: 21-12-18 14:40

littleroosie schreef:
Vanaf m'n 13e riep ik al dat ik geen kinderen wilde, toen zei ook iedereen wacht maar.. Ben nu 31 en nog geen haar op m'n hoofd die er aan denkt!

Ik toen ik 10 was en ben nu 52. Heel mijn leven nog geen seconde getwijfeld. Durf zelfs nu nog niet met de pil te stoppen...

**Geplaatst**: 21-12-18 14:40

Geplaatst: 21-12-18 14:40

Ik vind dat eigenlijk best wel triest om te lezen. :(:)

‘Straks gaat hij bij me weg en zit ik met dat kind’.

Doe het lekker niet joh. Het is jouw lichaam en jouw leven ook hé. Hij zou moeten denken; als ik mijn zin doordrijf gaat ze misschien wel bij míj weg.

**Geplaatst**: 21-12-18 14:41

Re: [HK] Bewust kinderloos gaat verder ... deel #2

Geplaatst: 21-12-18 14:41

Als ik heel even nogal ‘hard’ mag zijn in die zinn, ik heb bv gewoon schrik van die hormonen. Ik wil helemaal niet dat ik me zo zou voelen, dat die hechting er is etc. Sprak een paar weken terug ook met een vriendin die net bevallen is en ook zei dat ze die overweldigende kracht daarvan voelde toen ze haar kindje bij zich had.

Maar ik zou het gewoon niet willen. Echt bang dat het zelfs zou gebeuren.
Gelukkig dat het dan wel goed gegaan is, en uiteindelijk, niemand is perfect en je kunt maar de beste moeder proberen zijn.
Sterk dat je die keuze dan toch zo gemaakt hebt, en gelukkig zijn is het belangrijkste uiteindelijk.

**Geplaatst**: 21-12-18 14:41

Re: [HK] Bewust kinderloos gaat verder ... deel #2

Geplaatst: 21-12-18 14:41

Nee, geen schrik dat hij het ergens anders gaat zoeken. Hij wist en weet hoe ik erin sta. Wij hebben net samen een huis gekocht en trouwen staat ook op de planning. Volgens mij hoopt hij wel heel hard op een ongelukje :')

**Geplaatst**: 21-12-18 14:43

Geplaatst: 21-12-18 14:43

xApple schreef:
Ik vind dat eigenlijk best wel triest om te lezen.

‘Straks gaat hij bij me weg en zit ik met dat kind’.

Doe het lekker niet joh. Het is jouw lichaam en jouw leven ook hé. Hij zou moeten denken; als ik mijn zin doordrijf gaat ze misschien wel bij míj weg.

Ja mee eens. Denk dat je voor zo'n keuze geen concessies moet doen, maar trouw moet blijven aan je zelf.

**Geplaatst**: 21-12-18 14:46

Re: [HK] Bewust kinderloos gaat verder ... deel #2

Geplaatst: 21-12-18 14:46

Mijn man wil ook heeeeel graag maar geen haar op mb hoofd die er aan denkt om voor hen overstag te gaan. Dat doet wel pijn hoor, hem niet kunnen geven wat hij zo graag wil maar hij weet heel goed waar hij aan toe is.

**Geplaatst**: 21-12-18 14:48

Geplaatst: 21-12-18 14:48

Bloodymary schreef:
xApple schreef:
Ik vind dat eigenlijk best wel triest om te lezen.

‘Straks gaat hij bij me weg en zit ik met dat kind’.

Doe het lekker niet joh. Het is jouw lichaam en jouw leven ook hé. Hij zou moeten denken; als ik mijn zin doordrijf gaat ze misschien wel bij míj weg.

Ja mee eens. Denk dat je voor zo'n keuze geen concessies moet doen, maar trouw moet blijven aan je zelf.

Maar nee, dat is gewoon life. Onze relatie is nu goed, we hebben ook net een huis gekocht, dus alles prima voor elkaar. Niks dat het krijgen van een kind in de weg staat.
Maar ik ben een doemdenker, kom zelf uit een gezin met gescheiden ouders, hij ook, ik zie in de omgeving ook vaak mensen die uit elkaar gaan, zelfs gezinnen met kinderen, mensen die al giga lang samen zijn en doen. Dus ja, zoiets speelt wel door mijn gedachten ... Het is niet omdat het nu goed gaat, dat dit binnen 10 jaar ook nog zo is...
en "dat kind" is nu ook natuurlijk relatief. Ik heb, net zoals iedereen hier wss, geen moedergevoelens of kloppende eierstokken, dus dat is mijn visie nu, "dat kind".
Ik denk echter dat, zoals molenhoek beschrijft, eenmaal "dat kind" er is, het gevoel ertegenover ook wel anders is dan tegenover een of andere willekeurig onopgevoed snotjoch die je restaurantbezoekje verpest

(hoop ik

)

**Geplaatst**: 21-12-18 14:59

Geplaatst: 21-12-18 14:59

En dat gevoel kan ik mij dus niet voorstellen en ik wíl het mij ook niet voorstellen. En al helemaal niet omdat een ander (mijn vriend) het graag zou willen.

Ik zie mijn schoonzus ook zó struggelen het afgelopen jaar. Ze had een vreselijke zwangerschap, en nu een baby die heel veel huilt, een man die vindt dat zij voor 90% moet opdraaien voor ‘het gezin’ maar zij wil zelf koste wat kost ook nog een eigen leven behouden wat gewoon niet gaat. Beide ongelukkig, lopen over van de frustraties en slaapgebrek. Andere zoontje gaat 4 dagen naar familie/oppas. Máár ze houdt wel heel veel van haar kinderen.

Dat geloof ik ook wel, alleen ben je dus niet gelukkig. En mijn eigen geluk gaat toch echt boven die van de kinderwens van mijn vriend (heeft hij niet zo hoor, hij vindt het ook goed zonder kinderen maar denk dat hij met een andere vrouw zeker wel kinderen had gehad).

**Geplaatst**: 21-12-18 15:09

Geplaatst: 21-12-18 15:09

Ik moet zeggen dat ik wel een topvriend heb op dat vlak. De eerste maanden moest ik veel voet bij stuk houden, maar als ik nu als eerste op moet doet hij gewoon de nachten. Etentje met vrienden? Geen probleem, ga maar. Een cursus volgen ‘s avond? Geen probleem, doe maar. Dit gaat uiteraard ook de andere kant op.

Dat was echt 1 van mijn voorwaarden. Je bent alle 2 ouder dus de zorg hoort ook gelijk te zijn. Verder was ik ook heel duidelijk dat als het niet op de natuurlijke weg kon ik geen verdere stappen ondernam. Dus ik snap heel veel wat hier wordt gezegd. Heel veel is ook gewoon waar

Ik moet er vaak om lachen en herken jullie gevoel zeker. Het is een keuze die je maakt

**Geplaatst**: 21-12-18 15:27

Geplaatst: 21-12-18 15:27

Duhelo schreef:
en "dat kind" is nu ook natuurlijk relatief. Ik heb, net zoals iedereen hier wss, geen moedergevoelens of kloppende eierstokken, dus dat is mijn visie nu, "dat kind".
Ik denk echter dat, zoals molenhoek beschrijft, eenmaal "dat kind" er is, het gevoel ertegenover ook wel anders is dan tegenover een of andere willekeurig onopgevoed snotjoch die je restaurantbezoekje verpest (hoop ik )

Oeioei, ik schrik er echt van wat je hier schrijft. Wat als dat nou niet het geval is? Nou ja, dan kun je dat kind altijd nog aan hem meegeven... :')

Nee, dat is een flauwe grap. Maar je gaat wel erg aan je zelf voorbij. Of je bent misschien niet zo anti-kind. Maar ik kan me hier echt niks bij voorstellen.

**Geplaatst**: 21-12-18 15:27

Geplaatst: 21-12-18 15:27

Ik zou er net enorm tegenop zien, als je 1x hebt "toegegeven", dat ze dan net nog hardvochtiger te werk gaan gaan om je voor die 2e ook overstag te krijgen. Omdat het net al 1x is gelukt.

Met een andere vrouw had mijn vriend ook al lang een kind gehad. Maar, eerlijk is eerlijk, daar was hij volgens mij dan ook al lang wel mee getrouwd (we zijn nu niets meer dan feitelijk samenwonend).
Hij begrijpt mijn standpunten echter prima én, niet onbelangrijk, hij heeft al een paar keer gepraat met mijn broer die aan aangeboren handicap heeft. Zijn verhalen over hoe het leven is in een rolstoel, dat heeft hem toch wel doen inzien dat het heus niet allemaal zo vrolijk en vrij is als wordt beweerd. Mijn vriend geeft ook grif toe dat een gehandicapt kindje absoluut niets voor hem is. En ja, ondanks alle mogelijke testen etc die je kan laten doen, de kans is er gewoon altijd.
Al is het maar door bijvoorbeeld zuurstofgebrek tijdens het geboorteproces.

Nog zo'n vereiste van mijn kant is dat ik inderdaad niks van de paarden wil opgeven, en dat kan gewoon niet als ik er niet zelf voor werk. Ik moet mijn vriend al vaak zat missen, geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om dan tijdens die periodes ook nog eens niks als uitlaatklep te hebben.

**Geplaatst**: 21-12-18 15:29

Geplaatst: 21-12-18 15:29

Ik ook niet hoor mijn paarden zijn mijn leven

**Geplaatst**: 21-12-18 15:31

Re: [HK] Bewust kinderloos gaat verder ... deel #2

Geplaatst: 21-12-18 15:31

Ik heb een boerderijtje gekregen waardoor ze nu aan huis staan

**Geplaatst**: 21-12-18 15:34

Geplaatst: 21-12-18 15:34

Die boerderij zou geen probleem zijn, hij is zelfs diegene die met regelmaat met huizen incl. grond komt aandraven :))

Het gaat om de kosten: DA, hoefsmid, voer, hooi, stro, onderhoud van het land, les, tuig, dekens etc... Dat moet ik allemaal wel gewoon zelf betalen. Gaat best lastig als je geen cent kan verdienen.