BibicheB schreef:Ook hier geen "papa-syndroom"...Maar wel een relatie met een vent die aardig wat jaartjes ouder is. Ik ben inmiddels 21 en hij is 38, we wonen alweer 2,5 jaar samen en zijn bijzonder happy met elkaar!
We hebben een hele goede relatie, maken veel plezier met elkaar en zijn gelijkwaardig aan elkaar. We zijn allebei flink eigenwijs (of laat ik eigenzinnig zeggen, dat klinkt positiever
) wat misschien daaraan bijdraagt (nee ik ben dus niet het typje wat over me heen laat lopen..). Ook woonde ik op mn 18de (toen we elkaar ontmoette) al op mezelf en was ik zeer zelfstandig/onafhankelijk en hij is gewoon heel erg jong van geest, jong in zijn doen en laten en gewoon een heel leuk persoon.
![]()
Ook heeft mijn vriend 2 kids, die de helft van de tijd hier wonen. Ik ben nog nooit zo gek geweest op een paar van die maffe kereltjes, geweldig!Ook ga ik veel om met mn vriend zijn ex (de moeder van de kids) die op 5 minuutjes fietsen woont en waar ik dus goede vriendinnen mee ben (ja nu zullen er ongetwijfeld mensen zijn die denken; dat kan niet... het kan dus wel! En waarom zou je het elkaar moeilijker maken dan nodig?!) We zitten regelmatig samen op het terras of in de kroeg terwijl papa op de kids past (als hij geen zin heeft om mee te gaan)
![]()
Ik heb altijd wel een voorkeur voor een paar jaar oudere jongens gehad maar dan meer in de richting van tot een jaar of 6 (denk: ik 18- hij 24 etc), wat waarschijnlijk voortkomt uit dat ik al erg jong erg ver voor mijn leeftijd was. Bovendien werkte ik als 15 jarige achter de bar en dacht iedereen dat ik 19 was. Dan direct nog maar een eventueel vooroordeel uit de lucht halen: ik heb een fijne jeugd gehad met hele lieve ouders en een heel leuk zusje, een geweldig thuis dus).Toen ik mijn vriend leerde kennen (we verkeerden in dezelfde vriendengroep) was een relatie in eerste instantie geen optie, maar we vonden elkaar zo leuk dat we uiteindelijk maar gedacht hebben; we zien wel waar het beland! Nou ja; hier dus
Mijn ouders zijn overigens heel erg gek op hem en op de kids! (we gaan zelfs elk jaar met zn allen op wintersport)
Leuk om te lezen hoe goed zo'n relaties kunnen lopen en dan niet alleen met je lief, maar ook met z'n kinderen en zelfs z'n ex! Veel geluk nog.
Maar wel een relatie met een vent die aardig wat jaartjes ouder is. Ik ben inmiddels 21 en hij is 38, we wonen alweer 2,5 jaar samen en zijn bijzonder happy met elkaar!
) wat misschien daaraan bijdraagt (nee ik ben dus niet het typje wat over me heen laat lopen..). Ook woonde ik op mn 18de (toen we elkaar ontmoette) al op mezelf en was ik zeer zelfstandig/onafhankelijk en hij is gewoon heel erg jong van geest, jong in zijn doen en laten en gewoon een heel leuk persoon.
Ook ga ik veel om met mn vriend zijn ex (de moeder van de kids) die op 5 minuutjes fietsen woont en waar ik dus goede vriendinnen mee ben (ja nu zullen er ongetwijfeld mensen zijn die denken; dat kan niet... het kan dus wel! En waarom zou je het elkaar moeilijker maken dan nodig?!) We zitten regelmatig samen op het terras of in de kroeg terwijl papa op de kids past (als hij geen zin heeft om mee te gaan)
Toen ik mijn vriend leerde kennen (we verkeerden in dezelfde vriendengroep) was een relatie in eerste instantie geen optie, maar we vonden elkaar zo leuk dat we uiteindelijk maar gedacht hebben; we zien wel waar het beland! Nou ja; hier dus
Veel geluk samen!
(Mijn moeder zei achteraf over haar nuchtere reactie over de telefoon: tja ik dacht, ik zal hem eerst wel eens zien en dan oordelen)