Kaartje voor eenzame vader (92)

Moderators: Essie73, ynskek, Ladybird, Polly, Muiz, Telpeva, NadjaNadja

Toevoegen aan eigen berichten
 
 
BusyMissy

Berichten: 1372
Geregistreerd: 15-05-04
Woonplaats: Midden Brabant

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter : 09-08-25 23:37

Heel fijn om jullie medeleven te lezen.
Mijn gevoel gaat nu enkel uit naar hen, op dit moment sta ik er redelijk nuchter in, maar het breekt mijn hart als ik probeer in te voelen wat zij nu moeten voelen. Het verdriet van mijn vader die zijn vrouw weg ziet glijden, de frustratie dat zijn lijf het opgeeft terwijl zijn kop nog fris is.
Ik had ze het zo anders gegund. Ik hoop hetzelfde als jij Jester, ik hoop dat ze niet mee hoeven maken dat de een eerder gaat dan de ander. Ik hoop steeds dat hun innerlijke band zó sterk is dat ze het voelen en weten en samen mogen gaan. Ik kan anders ook niet verklaren dat mijn moeder ineens zo hard achteruit gaat.
Vreemd gevoel dat je wenst dat ze heel snel uit dit lijden verlost gaan worden.
Op deze manier heeft het niet echt toegevoegde waarde om heel oud te mogen worden.
Pfff wat een intens trieste toestand zo.

kally
Berichten: 5459
Geregistreerd: 17-07-04
Woonplaats: Rotterdam

Re: Kaartje voor eenzame vader (92)

Link naar dit bericht Geplaatst: 10-08-25 09:26

Het is heel dubbel je wilt je ouders niet meer zien lijden en wegkwijnen maar zelf moet je afscheid gaan nemen en zeker nu in jou geval allebei gaat toch wel even binnen komen straks….

Martie

Berichten: 2571
Geregistreerd: 17-06-04
Woonplaats: Zuid-oost Brabant

Link naar dit bericht Geplaatst: 10-08-25 10:02

Och BM, wat verdrietig!
Je kan zo'n situatie alleen maar aanzien en helpen waar je kan maar je kan het niet oplossen en dan kan je je machteloos voelen. Ik denk dat jouw vader in wezen hetzelfde voelt, wel willen maar niet (meer) kunnen. Ergens hoop je dat het snel gaat maar aan de andere kant zal het ook een groot verlies zijn.
Ik voel erg met je mee.

Bij mijn schoonmoeder is het nog niet in dit stadium maar we houden ook ons hart vast voor wat er misschien komen gaat. Ze is 94, woont alleen in een appartement op ruim een uur rijden bij ons vandaan, komt nauwelijks meer buiten omdat ze alleen met rollator nog een beetje kan lopen en alles wordt steeds een beetje minder. Ze geeft zelf aan dat ze eigenlijk zit te wachten tot het klaar is. Je hoopt (en zij ook) dat het ineens afgelopen is maar daar heb je geen garantie op. Bejaarden/aanleunwoningen zijn er niet meer, verzorgingshuis is ze nog te goed voor, andere huurwoning bij ons in de buurt is niet te krijgen.