Geplaatst: 26-10-24 12:41 Marcella schreef:Zodra er geld in het zicht komt houden vaak de goede bedoelingen op.
Maar zoals ik het begrijp wil meneer ze niet spreken.
Dat geldt beslist ook voor "hulpverleners" van buitenaf. Let wel, ik zeg niet dat TS zo is. Maar het staat imo héél raar naar de familie toe, dat TS zaken wil regelen, terwijl de familie nu in zicht is, en bereid blijkt zaken te regelen. Dan hoor je als buitenstaander een stapje achteruit te doen, en de familie het te laten regelen.
Daarbij kan het maar zo zijn, dat de dementerende wel zègt dat er niemand was om te helpen, maar evenzogoed kan er, zonder dat TS dat weet, al familie op de hoogte zijn geweest die probeerde te helpen, wat wellicht afgewezen werd door de persoon, om verschillende redenen, het kan bijvoorbeeld maar zó zijn dat die persoon vergeten is, dat er gisteren familie op bezoek was en aanbood om te helpen. Wat vervolgens afgewezen werd door de dementerende. Ook de huisarts kan op bezoek zijn gekomen, en extra hulp voorgesteld hebben, wat afgewezen werd door de dementerende, vervolgens kan de huisarts niets doen, zolang de persoon geen gevaar voor zijn omgeving vormt. Later kan die persoon dat glad vergeten zijn en ontkennend antwoorden als je vraagt of er iemand van de familie is geweest. Ervaring mee.
Wat betreft beginnende dementie: mijn ervaring is, dat dementie vaak al heel ver is gevorderd, voordat de omgeving beseft dat iemand dementeert. Het kan zijn dat iemand niet eens meer weet wie zijn familie is, of mensen door elkaar haalt. Zo kan iemand zijn eigen echtgenoot niet meer als echtgenoot herkennen, terwijl de kinderen dat niet geloven, als iemand ze dat vertelt.
Het kan maar zo zijn dat het levenstestament al is opgemaakt, terwijl achteraf al aangenomen kan worden dat meneer al dementerend was, dus niet bij zijn volle verstand, en dan vermoed ik dat zijn familie dat levenstestament succesvol kan aanvechten.
Verder is het ook nog zo, dat die meneer hoogstwaarschijnlijk panisch wordt bij het idee te moeten verhuizen, vaak voelen ze ergens zelf ook al aan dat ze het in hun eentje niet meer gaan redden, en/of zijn ze bang alles wat vertrouwd is kwijt te raken, wat maakt dat ze iedere hulp afwijzen.
De praktijk: ik heb het met mijn moeder meegemaakt, wees ook alle hulp af, maar uiteindelijk werd ze in een verpleeghuis geplaatst. Maar goed ook, want 2 dagen voor ze door mij opgehaald werd, had ze bijna een gasexplosie veroorzaakt, want hoe moest je ook al weer een gaspit aansteken??? (Koffie apparaat werkte niet, dus wilde ze thee zetten.)
14 Dagen in het verpleeghuis, vroeg ze letterlijk aan mij of ze er mocht blijven wonen. Ze vond haar oude huishouden maar "verpauperd" en dit was veel netter. En ze zij ook tegen me: Ik dacht altijd dat ik me prima alleen kon redden, maar ik heb mensen om me heen nodig" en die had ze daar.