Bokt.nl

chanel1985 schreef:

Een andere aanpak in opvoeding, beschouw jij als het niet kunnen aanpassen aan kinderen en je nieuwe leven en daar problemen mee hebben.
Dat is jouw interpretatie van het verhaal, jou ( heel tunnelvisie) mening.

Men kan ook zeggen van ouders die zich compleet over aanpassen aan het kind, dat zij beter geen kinderen hadden genomen, want zo'n opvoeding, daar komen problemen van.

Maar dat zijn uitspraken die ik niet doe, en waar je heel erg mee moet oppassen. Ieder doet zijn eigen ding, iedere aanpak heeft zijn voor en nadelen. Het is aan de persoon zelf om te beslissen hoe ze het gaan doen.
Waarom zo'n uitspraken doen? Moeder zijn ( of vader) is al moeilijk genoeg, onzekerheid, doe ik het wel goed,....
Als je dan zo'n reactie leest, dan kan men nog onzekerder worden, en gaat men misschien van aanpak veranderen terwijl dat dan juist een averechts effect heeft.

akishino schreef:

Mijn dochter heeft de eerste 8 weken van haar leven héél véél gehuild, gek werd ik ervan op een gegeven moment. Ik heb haar vanaf week 5 één nacht per week bij mijn ouders laten slapen zodat ik een nacht kon doorslapen en de rest van het gezin ook (totdat ze 9 weken was).
Daar heb ik zoveel (negatief)commentaar op gekregen, dat ik even aan mezelf als moeder ging twijfelen. Want je "moet" je als moeder compleet geven voor je kinderen, je brengt je baby toch niet naar opa en oma om "ervan af te zijn"!
Totdat ik de knop om heb gezet, dit werkte voor ons gezin en al het commentaar kon me gestolen worden. Mijn ouders hebben mij en mijn broer ook groot gebracht en onze dochter werd daar liefdevol behandeld en wij konden even op adem komen.
Vanaf dat moment doe ik de dingen op mijn manier, ik voed samen met mijn man onze kinderen op en we zijn een gezin waar dingen goed gaan en waar dingen soms minder goed gaan.
Van alle goedbedoelde opvoedadviezen die de wereld over gaan, pikken wij de dingen eruit die bij ons passen en dat werkt voor ons gezin!

Siesjuh schreef:

akishino schreef:

Mijn dochter heeft de eerste 8 weken van haar leven héél véél gehuild, gek werd ik ervan op een gegeven moment. Ik heb haar vanaf week 5 één nacht per week bij mijn ouders laten slapen zodat ik een nacht kon doorslapen en de rest van het gezin ook (totdat ze 9 weken was).
Daar heb ik zoveel (negatief)commentaar op gekregen, dat ik even aan mezelf als moeder ging twijfelen. Want je "moet" je als moeder compleet geven voor je kinderen, je brengt je baby toch niet naar opa en oma om "ervan af te zijn"!
Totdat ik de knop om heb gezet, dit werkte voor ons gezin en al het commentaar kon me gestolen worden. Mijn ouders hebben mij en mijn broer ook groot gebracht en onze dochter werd daar liefdevol behandeld en wij konden even op adem komen.
Vanaf dat moment doe ik de dingen op mijn manier, ik voed samen met mijn man onze kinderen op en we zijn een gezin waar dingen goed gaan en waar dingen soms minder goed gaan.
Van alle goedbedoelde opvoedadviezen die de wereld over gaan, pikken wij de dingen eruit die bij ons passen en dat werkt voor ons gezin!

Ik denk dat dat juist dat je in dat geval de beste oplossing hebt gekozen! Moeder zijn is ook dat je je grenzen kent (en die van de rest van het gezin) en daarop inspeelt. Ik vind een opa en/of oma waar een kind dan een nachtje slaapt een goede optie. Het kindje 'kent' die mensen, er wordt veiligheid geboden en de ouders en de rest van het gezin komen even tot rust, zodat ze er weer volop tegenaan kunnen.
Want, ik vraag me dan af...Puur hypothetisch...Als je je kind uiteindelijk wat aandoet (een tik, schudden, wat dan ook) omdat het allemaal veel te veel is geworden en je zo uitgeput bent dat je eigenlijk geen controle meer over jezelf hebt...zeggen die mensen dan van 'had dan je kind een nacht bij opa en oma gebracht'?

benangelique schreef:

omgaan met woede en frustratie is ook bij ieder kind anders. onze dochter heeft tussen haar 2e en 4e een enorm driftige periode gekend. over alles in discussie en woest als het anders ging dan zij in haar hoofd had, wij juist meeveerden of afleiden. Ze zocht gewoon de confrontatie.
haar alleen laten, bij me nemen, beetpakken etc, alles heeft de revue gepasseerd. Uiteindelijk kwamen we er achter dat ze het meest baat heeft bij fysieke nabijheid, zonder daadwerkelijk aangeraakt te worden of oogcontact te hebben. zij is boos, ik ga in dezelfde ruimte op de grond zitten met mijn rug naar haar toe. zeg niet, doe niets. uiteindelijk komt ze zelf naar me toe, knuffelen we, benoem ik de emoties en kunnen we weer door.

mijn zoon daarentegen is niet zo snel boos te krijgen. en als hij dat wel is, gaat hij zelf naar de keuken om daar achter de kast te gaan staan (voelt blijkbaar veilig ofzo?) en komt er na enkele minuten brullen zelf weer uit.
ook is hij goed af te leiden met een grapje oid, waardoor zijn boosheid snel weg is.

Siesjuh schreef:

akishino schreef:

Mijn dochter heeft de eerste 8 weken van haar leven héél véél gehuild, gek werd ik ervan op een gegeven moment. Ik heb haar vanaf week 5 één nacht per week bij mijn ouders laten slapen zodat ik een nacht kon doorslapen en de rest van het gezin ook (totdat ze 9 weken was).
Daar heb ik zoveel (negatief)commentaar op gekregen, dat ik even aan mezelf als moeder ging twijfelen. Want je "moet" je als moeder compleet geven voor je kinderen, je brengt je baby toch niet naar opa en oma om "ervan af te zijn"!
Totdat ik de knop om heb gezet, dit werkte voor ons gezin en al het commentaar kon me gestolen worden. Mijn ouders hebben mij en mijn broer ook groot gebracht en onze dochter werd daar liefdevol behandeld en wij konden even op adem komen.
Vanaf dat moment doe ik de dingen op mijn manier, ik voed samen met mijn man onze kinderen op en we zijn een gezin waar dingen goed gaan en waar dingen soms minder goed gaan.
Van alle goedbedoelde opvoedadviezen die de wereld over gaan, pikken wij de dingen eruit die bij ons passen en dat werkt voor ons gezin!

Ik denk dat dat juist dat je in dat geval de beste oplossing hebt gekozen! Moeder zijn is ook dat je je grenzen kent (en die van de rest van het gezin) en daarop inspeelt. Ik vind een opa en/of oma waar een kind dan een nachtje slaapt een goede optie. Het kindje 'kent' die mensen, er wordt veiligheid geboden en de ouders en de rest van het gezin komen even tot rust, zodat ze er weer volop tegenaan kunnen.
Want, ik vraag me dan af...Puur hypothetisch...Als je je kind uiteindelijk wat aandoet (een tik, schudden, wat dan ook) omdat het allemaal veel te veel is geworden en je zo uitgeput bent dat je eigenlijk geen controle meer over jezelf hebt...zeggen die mensen dan van 'had dan je kind een nacht bij opa en oma gebracht'?

akishino schreef:

Eén persoon die destijds zoveel commentaar had, is zelf moeder geworden en jawel, haar zoontje huilde en huilde weken achter elkaar. Totdat ze er zo doorheen zat, dat ze radeloos was, helemaal onzeker. Ze is toen een weekend naar haar ouders gegaan en heeft haar zoontje bij de papa gelaten. Ik heb mijn tong er bijna afgebeten...

Sizzle schreef:

Je krijgt altijd kritiek.
Als je niet werkt ben je dom want als de relatie op de klippen loopt ben je niet financieel onafhankelijk.
Als je wel werkt ben je een ontaarde moeder die haar kind alleen maar als hobby genomen heeft.

chanel1985 schreef:

Desiree: Dat bedoel ik, jou voorbeelden ondermeer van die keizersnede. Hoe kan je zo'n uitspraak doen. Ik denk dan doet die persoon dat dan gewoon om haar eigen goed te voelen of vind die het gewoon leuk om een ander zich slecht te laten voelen?

akishino schreef:

Mijn dochter heeft de eerste 8 weken van haar leven héél véél gehuild, gek werd ik ervan op een gegeven moment. Ik heb haar vanaf week 5 één nacht per week bij mijn ouders laten slapen zodat ik een nacht kon doorslapen en de rest van het gezin ook (totdat ze 9 weken was).
Daar heb ik zoveel (negatief)commentaar op gekregen, dat ik even aan mezelf als moeder ging twijfelen. Want je "moet" je als moeder compleet geven voor je kinderen, je brengt je baby toch niet naar opa en oma om "ervan af te zijn"!
Totdat ik de knop om heb gezet, dit werkte voor ons gezin en al het commentaar kon me gestolen worden. Mijn ouders hebben mij en mijn broer ook groot gebracht en onze dochter werd daar liefdevol behandeld en wij konden even op adem komen.
Vanaf dat moment doe ik de dingen op mijn manier, ik voed samen met mijn man onze kinderen op en we zijn een gezin waar dingen goed gaan en waar dingen soms minder goed gaan.
Van alle goedbedoelde opvoedadviezen die de wereld over gaan, pikken wij de dingen eruit die bij ons passen en dat werkt voor ons gezin!

Sizzle schreef:

Zelfs mijn eigen moeder maakt verwijten dat ik niet genoeg kindertaal spreek en te volwassen omga met onze dochter.

Schoonmoeder en moeder beweerde dat ons kind laat was met lopen omdat we geen box hadden (oh schande)

Desiree schreef:

Sizzle schreef:

Zelfs mijn eigen moeder maakt verwijten dat ik niet genoeg kindertaal spreek en te volwassen omga met onze dochter.

Schoonmoeder en moeder beweerde dat ons kind laat was met lopen omdat we geen box hadden (oh schande)

Zelfs moeders zijn naar hun EIGEN dochters vaak hard.

Ik vind moeders voor zonen vaak leukere moeders dan voor dochters weet je dat?

Desiree schreef:

Sizzle schreef:

Zelfs mijn eigen moeder maakt verwijten dat ik niet genoeg kindertaal spreek en te volwassen omga met onze dochter.

Schoonmoeder en moeder beweerde dat ons kind laat was met lopen omdat we geen box hadden (oh schande)

Zelfs moeders zijn naar hun EIGEN dochters vaak hard.

Ik vind moeders voor zonen vaak leukere moeders dan voor dochters weet je dat?