Bokt.nl

uggy schreef:

Ik heb een brief geschreven voor mijn moeder, omdat ik echt niet altijd makkelijk ben, en ze heel erg haar best voor me doet

Lieve mama,

Ik weet dat we soms wat ‘struggels’ hebben, en dat ik niet altijd een makkelijk kind ben.
Ik heb een hoop foute keuzes gemaakt en ik maak dezelfde fouten ook zo weer. Ik ben nog jong, eigenwijs en naïef, wat de situatie er niet makkelijker op maakt.

Ik weet dat ik veel vaker naar jou zou moeten luisteren omdat jij het met al je levenservaring gewoon alles al aan ziet komen. Jij weet precies hoe ik in elkaar zit. Wat ik wel en niet kan, waar ik gigantisch in onderuit ga en waar ik jou nodig heb, en als ik jou nodig heb mama, dan ben jij er altijd voor mij. Echt altijd, ook als het jou totaal niet uitkomt. Je maakt altijd tijd voor mij.

Ik weet dat ik voor jou een open boek ben, als ik thuiskom van school kan je aan mij zien hoe ik me voel. Je ziet of me iets dwars zit, je begrijpt me altijd, en je zorgt altijd voor me.
Lieve mama, ik weet dat ik het niet zo vaak zeg, maar dankjewel daar voor..

Want ik weet ook dat ik altijd overal tegen in ga. Dat ik alles eerst zelf wil bekijken en ontdekken,dat ik eerst alles over de kop moet trekken vervolgens met mezelf in de knoop zit,een fout maak en vervolgens mezelf hartstikke zat ben.

Dankjewel mama, dat jij er dan bent om me te helpen, elke keer weer.
Ik zal er ook altijd zijn om jou te helpen.

Ik hou van je .

Kus,
Je oudste dochter

Palmera schreef:

Mon amour,

je bent op een onverwacht moment mijn leven binnen gestormd. Op een moment dat ik mijn leven op orde dacht te hebben. Op het moment dat ik mijn eerste eigen zaak wilde openen.
Ik nam je zelf aan. Tijdens je sollicitatie gesprek wist ik het meteen: deze man gaat mijn leven overhoop gooien. En toch nam ik je aan. Hoewel ik wist dat ik verloren was.

Strijd op de zaak en wat een fantastische man privé. Je koppigheid, betweterij en je arrogantie irriteerden me mateloos op de zaak.
Maar privé was je zo'n ander mens. De eerste man die me doorhad. De eerste man die me begreep. De eerste man die me niet als een prinses behandelde. De eerste man die me op mijn plek zette. De eerste man die echt bij mij paste. De eerste man die mij durfde uit te dagen. De enige....

Ruim drie jaar geleden kreeg je je fatale hersenbloeding. Zo oneerlijk. Ik was zo intens gelukkig met je. Maar het mocht niet zo zijn. Ik heb de wereld vervloekt. En jou erbij, want hoe kon je op 43-jarige leeftijd zo uit mijn leven stappen? Wij waren nog maar net begonnen, ik wilde nog zoveel van je leren. En nog zoveel van je genieten. Ik ben er kapot van geweest. En nog steeds mis ik je vreselijk.

Het leven gaat door. Ik moet door. En het is moeilijk zonder jou. Ik heb momenten dat ik je zo vreselijk mis.
En momenten dat ik plezier heb. Ik heb mij lang schuldig gevoeld als ik plezier had. Maar ik weet dat jij dat niet zou willen. Dus ga ik door....

Ik heb alleen zoveel spijt. Zoveel spijt dat ik jou nooit gezegd heb hoeveel ik om je geef. Hoeveel ik van je hou. Van jou kant was het zo duidelijk. En ik was altijd vaag. Terwijl ik knettergek op je was. Niet in staat om mijn gevoelens te uiten. Typisch ik, zou jij zeggen, altijd achter de feiten aanlopend. En dat klopt. Tamelijk stom van me, zou jij zeggen. Klopt ook.
En alle kritiek altijd met die prachtige glimlach van je. Wat mis ik je toch...
Ik hoop het je ooit nog een keer te kunnen zeggen.

Mon amour, je t'aime.....

Ailill schreef:

Ik ben nooit bang geweest voor geesten. ik leef tenslotte dagelijks met ze. Wanneer ik in die spiegel kijk, kijken mijn moeders ogen me aan; mijn mond krult op in de glimlach die mijn overgrootmoeder wist te verleiden tot iets waar ik uiteindelijk uit ben voortgekomen. Nee, hoe zou ik bang kunnen zijn voor de ongekend liefdevolle aanraking van die verdwenen handen? Hoe kan ik bang zijn voor hen die mijn lichaam vormden en hun overblijfselen achterlieten om tot lang na het graf voort te leven?

Nog minder bang kan ik zijn voor de geesten die mijn gedachten in het voorbijgaan beroeren. Elke bibliotheek en zolder is ermee gevuld. Ik kan een boek van een stoffige plank pakken en geraakt worden door de gedachten van iemand die al heel lang dood is - gedachten inmiddels geschreven in het verleden - maar nog net zo levend als in het heden. Natuurlijk zijn het niet de alledaagse en vertrouwde geesten die de slaap verstoren en de wakkere uren verzieken. Kijk om en gebruik een toorts om alle hoekjes van de duisternis te verlichten, luister naar de voetstappen die achter je weergalmen wanneer je alleen loopt.

Het verleden schiet voortdurend langs en door ons heen, verschuilend in de toekomst. Wij kijken in de spiegel en zien de schaduwen van andere gezichten die terugblikken door de jaren; we zien de gestalte van een herinnering in een lege deuropening staan. Ook kiezen wijzelf ervoor om onze geesten te creëren, we spoken bij onszelf. Elke geest verschijnt ongevraagd vanuit de nevelige achtergronden van droom en stilte. Ons verstand zegt: 'Welnee.' Maar een ander, een ouder deel van ons fluistert altijd vanuit de duisternis: 'Ja, maar het kan wel.'

Wij komen en gaan vanuit een mysterie en in de tussentijd proberen wij te vergeten. Maar heel af en toe streelt in een stille kamer een zachte bries liefdevol mijn haar. Ik denk dat dit mijn moeder is.

annedv schreef:

Lieve mama,

Vrijdag 6 februari was de dag dat het nieuws kwam.
Het voelde alsof de wereld even op zijn kop stond..
Hoe kon dit zo zijn? Ja, je was de afgelopen weken elke week wel een dag ziek, maar van de zomer zijn we nog met het hele gezin naar Thailand geweest zonder dat je ergens last van had.

Ik ben niet zo'n prater en dat weet je. Daarom zeg ik het misschien wel niet tegen jou maar ik vind dat je er super sterk onder blijft en zelfs nog voor andere klaar staat. Elke vrijdag krijg je weer een deel van het gif maar toch ga je 3/4 dagen later weer een stukje fietsen of wandelen. En klagen dat je ergens last van hebt is er niet bij. Ik heb echt bewondering voor je hoe goed je je er doorheen knokt.

Ik ben twee jaar geleden erg vervelend geweest thuis, constant zocht ik de ruzies op. Ik was zo gefrustreerd dat niks liep, op school niet, handbal en paardrijden niet, dat ik het thuis maar op jullie af reageerden. Vooral jouw heb ik het erg moeilijk gemaakt. Ik ben zo blij dat onze band nu zo erg verbeterd is, want mama wat moet ik ook zonder jou? Dat kan ik, voor mijn gevoel, nu nog helemaal niet. Ik wil dat je over tien jaar mijn kinderen nog ziet geboren worden en ziet opgroeien. Door dit ben ik het veel meer gaan realiseren hoe belangrijk je voor mij bent.

Hoe raar dit ook is, jij aan het strijden voor je leven en ik voor mijn eindexamen. Heb je toch beloofd dat je er hoe dan ook bij mijn diploma uitreiking erbij zal zijn. Misschien is dit een onmogelijk doel maar ik ga er alles aan doen zodat je er bij kan zijn.

Ik sta achter je en we geven niet op voordat je deze strijd wint.