Bokt.nl

**Geplaatst**: 03-03-09 11:10

Geplaatst: 03-03-09 11:10

Jesser, misschien gaat het nu goed met mijn zus dat weet ik niet. Uit de klauwen is ze wel, maar de nasleep van alles is nog het ergst. Ze is ontzettend dwars geworden, heeft in meerdere instellingen gebivakkeerd (zelfs een jeugdgevangenis omdat ze geen andere opvangcentra hadden, toen me pa daar kwam wilde hij haar het liefst weer mee naar huis nemen). Uiteindelijk kwam ze in het platteland terecht en eindelijk ging het goed met haar. Maarja als het goed gaat mogen ze weer terug naar hun oude omgeving en dat is de meest stomme zet van het hele Jeugdzorg.

Nu heb ik haar al 4 jaar niet gesproken (ook geen behoefte aan). Ze is gewoon weggelopen, heeft niets van zich laten horen, belde wel leuk met familie, maar onze smeekbedes om terug te komen negeerde ze. Tot ons laatste bericht, die vermeldde dat we geen contact meer met haar wensen, wat ze ons allemaal wel niet heeft aangedaan en dat het klaar is nu. Ze zoekt het maar uit.

Dus zelfs een klein beetje contact met een loverboy kan een hele nasleep hebben.

Ook voor mij, ik ben argwanend naar voornamelijk jongens toe, houd niet van verwennerij (zeker niet in een beginstadia) en bijt ontzettend van me af.

**Geplaatst**: 03-03-09 12:32

Geplaatst: 03-03-09 12:32

verography schreef:
Jesser, misschien gaat het nu goed met mijn zus dat weet ik niet. Uit de klauwen is ze wel, maar de nasleep van alles is nog het ergst. Ze is ontzettend dwars geworden, heeft in meerdere instellingen gebivakkeerd (zelfs een jeugdgevangenis omdat ze geen andere opvangcentra hadden, toen me pa daar kwam wilde hij haar het liefst weer mee naar huis nemen). Uiteindelijk kwam ze in het platteland terecht en eindelijk ging het goed met haar. Maarja als het goed gaat mogen ze weer terug naar hun oude omgeving en dat is de meest stomme zet van het hele Jeugdzorg.

Nu heb ik haar al 4 jaar niet gesproken (ook geen behoefte aan). Ze is gewoon weggelopen, heeft niets van zich laten horen, belde wel leuk met familie, maar onze smeekbedes om terug te komen negeerde ze. Tot ons laatste bericht, die vermeldde dat we geen contact meer met haar wensen, wat ze ons allemaal wel niet heeft aangedaan en dat het klaar is nu. Ze zoekt het maar uit.

Dus zelfs een klein beetje contact met een loverboy kan een hele nasleep hebben.

Ook voor mij, ik ben argwanend naar voornamelijk jongens toe, houd niet van verwennerij (zeker niet in een beginstadia) en bijt ontzettend van me af.

Sorry voor de impertinente vraag, maar wat doet een vrouw (of als ik het goed begrijp gaat het hier om een meisje) die het slachtoffer wordt van een loverboy haar familie dan aan?

**Geplaatst**: 03-03-09 12:45

Re: Loverboy

Geplaatst: 03-03-09 12:45

Veelal worden die meisje gedwongen om drug e.d. in te nemen, worden ze verslaafd, heeft de pooier nog meer reden om ze aan het werk te houden.

We wonen vlak bij de Rentray, zo'n instelling die meisjes opvangt die slachtoffer zijn geworden van die jongens.. regelmatig zie je gozertjes in het gebied zwermen als aasgieren in de hoop op een kans voor een ontmoeting met zo'n meisje.

We zijn hiervan in de buurt op de hoogte, en moeten direkt met de Rentray contact opnemen als we ze zien staan.

**Geplaatst**: 03-03-09 12:47

Geplaatst: 03-03-09 12:47

Verdriet, angst, schuldgevoelens, gevoelens van onbekwaamheid, en zoveel meer. Heb zelf niet meegemaakt maar kan die dingen toch voorstellen.

**Geplaatst**: 03-03-09 12:52

Geplaatst: 03-03-09 12:52

katiavl schreef:
Verdriet, angst, schuldgevoelens, gevoelens van onbekwaamheid, en zoveel meer. Heb zelf niet meegemaakt maar kan die dingen toch voorstellen.

Ja, dat kan ik me allemaal voorstellen, maar is dat iets wat zo'n meisje haar familie aandoet? Wat denk je verder dat een familie voor een extra druk kan uitoefenen, door haar continu het gevoel te geven dat ze fout bezig is en haar te beschuldigen van alles wat zij de familie "heeft aangedaan". Ik kan me meer dan levendig voorstellen dat zo'n meisje zich op een afstand houdt van haar familie. De familie is mede-slachtoffer, maar het meisje is beslist géén dader. Jammer dat het meisje zo nog verder in haar isolement gedrukt wordt.

**Geplaatst**: 03-03-09 12:53

Geplaatst: 03-03-09 12:53

wat een verhaal zeg!!!
gelukkig neem je afstand van die jongen en reageer er maar niet meer op succes

**Geplaatst**: 03-03-09 14:52

Geplaatst: 03-03-09 14:52

Macusa schreef:
Sorry voor de impertinente vraag, maar wat doet een vrouw (of als ik het goed begrijp gaat het hier om een meisje) die het slachtoffer wordt van een loverboy haar familie dan aan?

Ik ga deze vraag zo duidelijk mogelijk proberen te beantwoorden, maar dit is erg lastig om onder woorden te brengen (niet dat het me nog raakt, maar hoe leg je aan een dove de melodie van vogelgezang uit. Zo moeilijk is dat dus).

Toen de hele ellende begon wisten wij nog van niets. Mijn zus was vaak naar Rotterdam (het begon op haar 15e ong). Wij komen oorspronkelijk uit Rotterdam dus dat was geen probleem, haar oude vrienden bleven daar namelijk. Overigens is mijn zus het zwakke type meisje die dit niet onder ogen komt en denkt dat ze de hele wereld aan kan. Ze begon zich wel steeds agressiever te gedragen, voornamelijk naar mij toe. Als ik ruzie heb moet ik even 15 min. met rust gelaten worden en dan is het over. Mijn zus gaf me dat nooit. Die moest en zou perse in 1 ruimte met mij zijn. Mijn ouders wisten nog van niets.

Ook mijn zus en moeder lijken vreselijk op elkaar (behalve dan het feit dat mijn moeder assertief is) en dat botste steeds vaker. Ook ik kreeg steeds vaker ruzie met haar en ze bemoederde mij steeds (dit lijkt nu allemaal niet zo erg, maar probeer een plaatje te maken in je hoofd van 2 tieners die de hele dag aan het schreeuwen en krijsen zijn tegen elkaar). En dit alleen maar omdat ze me telkens op de huid zat, alles van me wilde weten en ik op mijn tenen moest lopen omdat madam anders kwaad werd.

Dit werd steeds erger. Ik heb nog nooit iemand geslagen, behalve mijn zus. En echt geslagen met een volle vuist op het gezicht. Ik ben er niet trots op, maar dan kun je je een beetje een beeld schetsen bij wat voor persoon ik ben en hoe erg de situatie was. Het escaleerde volledig.

De daarop volgende jaren konden we elke maand ong. wel een bezoek aan het ziekenhuis brengen aangezien mijn vader op de IC lag door alle stress van thuis. Mijn ouders stonden op het punt om te gaan scheiden omdat ze het niet meer aankonden (herinnert zich de lieve woorden, dat ik door mijn positiviteit het huwelijk bij elkaar hield. Ik was het zonnetje in huis).

Mijn zus haar slaapkamer deur lag bijna uit de scharnieren vanwege het continue gooien met die deur. Op een moment escaleerde het, mijn zus was mij in de ochtend voor het naar school gaan weer aan het terroriseren toen ik haar de klap gaf. Mijn vader moest later beginnen met werken en hoorde het. In een vlaag van woede en bescherming van mij heeft hij haar weggeduwd (en daarbij een aantal ribben gekneusd). Nog geen 10 seconden later was hij aangekleed en heeft hij zichzelf aangegeven bij de politie. Samen met mijn moeder hebben mijn ouders besloten dat dit niet meer gaat, mijn vaders hart zou nog eens bezwijken of mijn zus zou bezwijken (pas na dit meegemaakt te hebben, kan ik me inleven in de mensen die hun familie vermoorden, dit is zo cru en uiteraard wil ik hier niet mee zeggen dat het goed gepraat kan worden, als volwassenen heb je jezelf maar in e hand te houden, maar wij hebben deze woede echt meegemaakt. Het bloed dat onder je nagels gehaald word en de drang om haar ogen uit te krabben).

Jeugdzorg is toen ingeschakeld en ze werd in een tehuis geplaatst in Rotterdam (de meest slechte plek voor

, maar daar heb je dan niets over te zeggen). Op dat moment hield ik dus nog van haar, want het is mijn zus. Door nare omstandigheden is ze naar Groningen verhuisd, naar een jeugdgevangenis aka Jurrasic Park. Toen wij daar waren vonden we het verschrikkelijk dat ze daar zat, ze is geen crimineel dus hier hoort ze niet. Wij probeerde elke week langs te komen, wat ook je leven gaat beheersen want het is een hele reis van Rotterdam naar Groningen.

Uiteindelijk kwam er een plek vrij in een boeren gehucht iets dichterbij en kreeg ze meer vrijheid. Wij waren blij met deze vooruitgang en eens in de twee weken mocht ze een weekendje blijven slapen. Geloof me, deze weekeindes waren een hel voor mij. Mijn zus was verbeterd, aardiger geworden, maar ik was me aan het verwijderen van haar. Ik mocht haar niet meer, haatte haar zelfs en wilde totaal geen tijd met haar doorbrengen. Dit omdat zij zoveel negativiteit uitstraalde en ik zo ontzettend op mijn tenen moest lopen. Ik was namelijk creatiever dan haar en ondernemender. Als zij iets kon binnen drie maanden lukte mij dat diezelfde dag al.

Als zij wilde zwemmen ging ik liever naar de bioscoop, 3 redenen, dan is het donker, hoef ik niet met haar te praten en na 1.5 uur is het weer over. Erg banketstaaf van mij, maar dat heb je als je geterroriseerd bent voor lange tijd. Met mijn pa ging het ietsje beter, hij had iets meer rust.

Daarna mocht ze naar Spijkenisse toe, het gaat ten slotte goed met haar. En daar gingen ze weer de fout in. Mijn zus ontmoette een man ver boven haar leeftijd en erg opschepperig. Zo zou hij haar ontzettend veel geven, kwam ze telkens thuis met kijk dit heb ik gehad en waardeerde ze ons niet meer. Mijn ouders hebben haar hele huisinrichting zowat betaald. Bij mijn vader gingen alle alarmbellen af en probeerde haar langzaam aan over te halen te breken met deze man (die overigens ook 3 kinderen bij verschillende vrouwen had en tja, mijn zus had een kinderwens).

Helaas is dit niet gelukt, na eerst te hebben gezegd dat ze niet meer met hem ging is ze met hem er vandoor gegaan. Geen bericht niets. Overigens is ze eerder weggelopen, 1 keer terwijl wij in Kroatie zaten (fijn he zo'n kind die je vakantie verziekt) en toen was ze na een week pas terecht.

Kun je je al een voorstelling maken wat ze ons heeft aangedaan. Ook in een gesprek met de buren heeft de buurvrouw huilend verteld dat als ze ons hoorde schreeuwen ze zo graag mij weg had gehaald en bij haar in huis ad genomen tot mijn ouders thuis waren. Mijn ouders waren hier erg boos om dat ze dat niet gedaan hadden, want die hele tijd dat mijn zus thuis woonde, daar wisten mijn ouders niets vanaf. Ik zei niets omdat het mijn zuster was en als ik afgekoeld ben vind ik het er niet meer toe doen. Daarnaast zou mijn zus straf krijgen en dat wilde ik niet.

Nu 4 jaar verder zonder enig contact heeft mijn pa geen ene keer meer op de IC gelegen, zijn wij weer een gelukkig gezin met zijn ups en downs en kan ik weer helemaal mijzelf zijn incl. creatieve uitspattingen.

Wat ik al zei, dit is zo lastig uit te leggen, misschien dat je nu een beeld hebt van wat zo'n "slachtoffer" met anderen doet nadat het loverboy gebeuren over was.

Overigens is er nooit aangifte gedaan omdat ze geen namen zei en ook niet gedwongen is verder (tuurlijk zal ze geestelijk gedwongen zijn). Ik heb haar nog 1 keer gezien (kwam der toevallig tegen en heb geen woord tegen haar gezegd) en ze is geen spat verandert. Ik heb er nooit moeite mee gehad dat ze weg was, ik had er wel moeite mee wat het mijn ouders aan verdriet heeft opgeleverd.

Mijn vader kan er eindelijk na 3 jaar normaal over praten. Hij heeft een rouwperiode gehad en in zijn geest is ze dus overleden. Idg het kindje wat ze vroeger was. Voor hem is het extra zuur want mijn zus was zijn oogappeltje.

**Geplaatst**: 03-03-09 15:02

Geplaatst: 03-03-09 15:02

Macusa schreef:
katiavl schreef:
Verdriet, angst, schuldgevoelens, gevoelens van onbekwaamheid, en zoveel meer. Heb zelf niet meegemaakt maar kan die dingen toch voorstellen.

Ja, dat kan ik me allemaal voorstellen, maar is dat iets wat zo'n meisje haar familie aandoet? Wat denk je verder dat een familie voor een extra druk kan uitoefenen, door haar continu het gevoel te geven dat ze fout bezig is en haar te beschuldigen van alles wat zij de familie "heeft aangedaan". Ik kan me meer dan levendig voorstellen dat zo'n meisje zich op een afstand houdt van haar familie. De familie is mede-slachtoffer, maar het meisje is beslist géén dader. Jammer dat het meisje zo nog verder in haar isolement gedrukt wordt.

Hierop dan nog een antwoord. Van begin af aan hebben wij haar gesteund en telkens geprobeerd haar de juiste richting op te krijgen, wat lukte. Ook nadat ze weggelopen was met die man hebben wij haar nog honderden smsjes gestuurd met kom terug, we houden van je. En ook zoveel voicemail berichten achter gelaten.

Weet je hoe zuur het is als je kind wegloopt, geen woord met jou praat, maar wel leuk bij familie langs gaat

? Wij noemen dat iemand in de rug steken. Wij hebben zoveel voor haar gedaan, zoveel voor haar opgegeven en dan dit? Ik persoonlijk noem dit zelfs verraad! Dit heeft een maand lang geduurd, een maand lang die onzekerheid waar je kind is, een maand lang geaccepteerd dat ze totaal geen contact opneemt met je en je maar van je familie moet horen hoe het met der gaat, een maand lang vol stress. En toen was het klaar. Wij hebben er een punt achter gezet. Zoveel gedaan om haar te helpen en ze is te egoïstisch om uit haar ogen te kijken en te weten wat ze ons aandoet met die onwetendheid. Mijn vader kon het niet verdragen dat hij zo'n slechte vader was. Hoe vaak ik hem wel niet heb moeten vertellen dat hij géén slechte vader was.

En mijn zus is heel goed in de slachtoffer spelen. Wij hadden het laatste smsje verstuurd dat we het zat zijn en geen contact meer willen. En ze zat meteen huilend aan de stoep bij mijn opa en oma. Ook een hele familieruzie gehad dat ze blind zijn voor de tiran dat mijn zus was en of ze werkelijk zo dom zijn te geloven dat we haar niet terug wilden. En dat ze mijn zus maar eens een weekje in huis moeten nemen en zelf moeten bezwijken aan de stress.

Uiteindelijk begon de familie het te snappen dat wij het ook heel zwaar hiermee hadden, dat we zoveel gedaan hebben haar terug te krijgen en zij alleen maar dat laatste smsje ziet i.p.v. alle goede smsjes om haar terug te krijgen.

Persoonlijk mag ze van mij door de put zakken, het kan me echt niets meer schelen. Wat ik al zei, mijn ouders hebben het er heel moeilijk mee gehad en hebben haar nooit op haar fouten gewezen (mijn pa heeft zelf faalangst) terwijl zij ons wel telkens op onze fouten wees.

Dit verhaal toont aan, dat ondanks alle goede bedoelingen en zelfs goede ouders, het zo mis kan lopen door externe omstandigheden en het karakter van het kind zelf.

edit: Overigens haat ik mijn zus niet, want haat staat gelijk aan liefde. Ik voel niets meer voor mijn zus voor mij is het een vreemde. Wel vind ik het heel erg wat ze mijn vader aangedaan heeft, hij is bijna bezweken van verdriet en is een hele lange tijd depri geweest (is bijna alcoholist erdoor geworden, mijn moeder heeft dit gelukkig weten voorkomen). Vroeger was het een heel lief kind, daar ben ik eerlijk over, maar nu is het een hele grote egoïst en het enige wat in haar wereldje bestaat is zijzelf.

**Geplaatst**: 03-03-09 15:09

Re: Loverboy

Geplaatst: 03-03-09 15:09

Zwaar.. een ander woord heb ik even niet.. Wel fijn dat jullie tenminste jullie leven weer in orde hebben.

**Geplaatst**: 03-03-09 15:34

Geplaatst: 03-03-09 15:34

Juist ja, zwaar en ik begrijp hoe jij je voelt. Als je zelf al het gevoel hebt dat je haar ogen uit wilt krabben en andere agressieve gevoelens, kun je nagaan hoe je je zou voelen als je misbruikt, verkracht of geprostitueerd bent. Helaas is zulke agressie moeilijk te beheersen of te sturen, wordt een algeheel van onbehagen, en is meestal de eerste de beste in de nabije omgeving de pineut. Jouw zusje heeft duidelijk professionele hulp nodig en ik hoop dat ze die ook krijgt en accepteert.

**Geplaatst**: 03-03-09 15:54

Geplaatst: 03-03-09 15:54

Het is mijn zus, dus ouder dan mij

. Daarnaast staat in het verhaal, dat ze alle mogelijke professionele hulp al gehad heeft en het dus nog misgelopen is. Ook hebben wij dus geen contact meer met haar

.

Daarnaast is niet perse zij slachtoffer alleen, alhoewel zij wel graag die rol draagt. Ik weet niet in hoeverre en dingen plaatsvonden in die periode en of ze dus verkracht is (prostitue idg niet) of dat ze gewoon vrijwillig alles deed wat die gasten zeiden. En om eerlijk te zijn boeit het me niet.

Veel mensen vinden de slachtoffers altijd mega zielig en hebben hun mening altijd klaar staan over de ouders e.d. en houden er nooit rekening mee dat ook de naasten/gezin het hier zwaar mee heeft.

Ik rep hier dus ook geen woord meer over, ik neem aan dat bovenstaande verhalen duidelijk hebben gemaakt wat zij ons aan heeft gedaan (misschien onbedoeld, maar de laatste gebeurtenis laat merken dat ik daar niet meer in geloof. Ze heeft ons onbewust en toch ook heel bewust gekwetst en rot laten voelen/emotioneel afgepeigerd).

Wat ik al zei, zo'n situatie incl. gevoelens uitleggen aan iemand die dit nooit heeft meegemaakt is net zo lastig als een dove uitleggen hoe de melodie van vogelgezang in elkaar zit.