Ik heb bijna 5 jaar een relatie gehad, met iemand die ik als heel betrouwbaar zag.
Hij was mn baas geweest, al jaaaaaren werkte hij voor hetzelfde bedrijf, eigenlijk niets slechts gedaan, gewoon een brave burger zegmaar
Tot ik erachterkwam dat hij al 9 maanden lang zwaar aan het gokken was, inmiddels was ik wel op de hoogte van zn 10 jaar eerdere gokverslaving, therapie daarvoor, opnieuw verslaagd en toen hij mij leerde kennen was ie er al zo'n 8 jaar volledig vanaf
Maargoed meneer was gaan gokken, ik zag hem zitten, belde hem en hij ontkende glashard, hoorde ook niets raars aan hem
Als ik hem op dat moment niet had gezien had ik er nooit achter gekomen en daardoor is heel mn vertrouwen weg.
Is nu zo'n 2 jaar geleden, maar ik merk dat ik mensen veel minder goed vertrouw.
Heb ook 2 jaar alleen maar gescharrelt, scharrels hoef je niet te kunnen vertrouwen en t was wel makkelijk

Omverwachts Mr. Perfect leren kennen, wat geweldig goed gaat maar toch knaagt er soms iets aan me... mn ex kwam nml ook zo betrouwbaar over en kon me ook 9 maanden zwaar belazeren terwijl we samenwoonden nogwel!!
Dan kan een bijdehandte militair die voorheen net zo'n player was als ikzelf dat ook moeiteloos lijkt me...
Heb mn vriend alles uitgelegd(moest hem zelfs tegenhouden mn ex nix aan te doen omdat ex mn hond af heeft gepakt...) en hij begrijpt waarom ik soms zoiets heb van láát maar je hoeft niet te vertellen waar je was/met wie etc omdat ik je toch niet geloof

Het is niet dat ik hem niet wíl geloven en expres aan alles twijfel maar als hij bv verteld hoe zijn zaterdagavond/weekend zonder mij was denk ik in mn acherhoofd ja jongen je kan me toch alles vertellen wat je wil want ik was er niet bij en zal het nooit kunnen controleren...
Het is niet zo dat ik hem niet geloof of niet vertrouw, hebben ook nooit ruzie ofzo maar dat stemmetje in mn achvterhoofd is erg irritant!!
En ja militairen staan al niet zo erg als betrouwbaar bekend
en ik weet hoe ik zelf mensen voor kan liegen, of ja liegen, playen is het meer, uit mn scharrelperiodeEn hij woont 130 km bij me vandaan...
Maargoed nog 70 dagen en hij woont&werkt vlakbij me, hij is helemaal enthousiast over zijn nieuwe begin hier, telt de dagen echt af en heeft het er alleen maar over hoe geweldig het is dat in t weekend dat we een halfjaar samen zijn hij dichtbij komt wonen en werken en dat we elkaar dan aaaaaaaltijd kunnen zien, niet meer hoeven te plannen en spontaan langs kunnen komen als errassing etc(en naja als iemand je spontaan langs durft te laten komen heeft ie ook nix te verbergen lijkt me
)ook laat hij van zn mail en hyves etc zn wachtwoordne opgeslagen op mn pc, ik kan dus overal bij als ik wil
zn telefoon mag ik altijd zien etc, hij heeft zelfs uitgelegd hoe hij werkt

Dus nee, mn vriendje is echt 100% te vertrouwen, en da stemmetje in mn achterhoofd draai ik nog wel eens zn nek om.
Merk wel dat het nu al veel beter gaat dan in het eerste halfjaar nadat ik ex bertrapt had, dus het heeft gewoon tijd nodig, veel tijd.
En ik haat mn ex er voor dat hij me dit aan heeft gedaan, maar gelukkig lijdt mn nieuwe relatie er niet onder!! anders had ik ex zelf alsnog wat aangedaan of mn vriendje niet tegengehouden

Vriendinnen vertrouw ik inmiddels ook weer 100%, maar dat zat eigenlijk al snel wel goed, maar nieuwe mensen vertrouwen dat kost nu meer tijd dan vroeger.
Komt denk ik omdat ik alles behalve naief ben, ben behoorlijk bijdehand en zelf ook niet de moeilijkste als het om iets achterhouden gaat, en dantoch zelf zó belazerd worden door een burgerlijke sul waar je et niet van verwacht, sindsdien weet ik dus bij mezelf dat íedereen belazerd kan worden, zelfs door de allergrootste goedaardige sukkel!
En dat is een naar idee!


en is voor hem ook niet leuk
