Bokt.nl

Citaat:

Er lopen immers al zoveel kinderen op de wereld, en wie zijn wij om er nog meer aan toe te voegen?

Kitty schreef:

2,5 jaar geleden, toen ik net zwanger was van onze dochter (ik was toen 29), wilden vrienden van ons ook graag een kindje.
Ze zijn helaas nog steeds aan het proberen.
Wanneer je de keuze neemt graag een kindje te willen hoeft het helaas niet zo te zijn dat het ook allemaal lukt. En hoe ouder je wordt, des te moeilijker het wordt om zwanger te worden.

Isabella schreef:

Bedankt voor al jullie reacties.

Toch durf ik het onderwerp niet aan te kaarten thuis hoor. Ik zei gisteren toen we het over mijn verjaardag hadden(semi-grappig, wilde weten hoe vriend zou reageren): "Geef mij maar een baby cadeau!". Waarna hij reageerde: Eerst geld, dan babies". Een heel logische reactie aangezien mijn vriend nog studeert en niet zo gek veel verdient. Maar zijn studie duurt nog nog vijf jaar. Dan ben ik 31! Daarnaast verdien ik parttime nu zet zoveel als hij fulltime. Dus geld lijkt me geen groot probleem. Maar mijn vrees om het thuis serieus te bespreken is nu nog groter... dat "grapje" was niet zo'n goede zet van mijn kant denk ik.

Hoe hebben jullie het onderwerp ter sprake gebracht bij jullie partners?

Zilfstar schreef:

Isabella schreef:

Ze maken me stapel dol!

Sinds enkele jaren heb ik een enorm verlangen om moeder te worden. En het is haast onmogelijk dit gevoel te negeren! Mijn partner en ik zijn jong (26) en ik vind dat wij de ruimte moeten hebben om onszelf te ontplooien op persoonlijk vlak. Zonder dat de verantwoording voor kinderen ons hierbij in de weg staat. Later willen wij kinderen, ik zou zelfs graag een groot gezin willen. Maar ik ben ervan overtuigd dat wij onze kinderen een solide basis moeten kunnen bieden, en betwijfel of dit op onze leeftijd al kunnen bieden. Ik werk in de jeugdhulpverlening als orthopedagoge en kom ik de dagelijkse praktijk helaas veel kinderen tegen die dit helaas moeten missen... Daarnaast vind ik iemand die op haar 29ste haar eerste kindje krijgt ook nog een jonge moeder. Maar dit is allemaal vanuit mijn verstand beredeneerd en dit spreekt mijn gevoel helaas tegen. Het verlangen naar een kindje is reeds jaren sterk aanwezig... Eigenlijk sinds ik jaren terug een overtijdbehandeling heb ondergaan. Ik heb geen spijt van deze beslissing, maar sindsdien lijkt het moedergevoel steeds sterker te worden. Zou het daardoor komen denken jullie? Of is het gewoon de leeftijd en moet ik me er maar bij neerleggen en gewoon nog even geduld hebben..? Zoals waarschijnlijk heel veel andere vrouwen moeten hebben?

Ik durf dit trouwens niet zo goed met mijn partner te bespreken omdat ik mij nogal schaam voor dit gevoel. Er lopen immers al zoveel kinderen op de wereld, en wie zijn wij om er nog meer aan toe te voegen? Daarnaast pleit ik altijd voor persoonlijke ontwikkeling bla bla, en dit verlangen zou al mijn principes tegenspreken immers. Mijn partner is ook nog jong, hij ziet me aankomen!!

Materieel gezien zouden wij een kind voldoende kunnen bieden. We hebben een ruime woning, een gezellig leven en verdienen goed. En mijn gevoel lijkt me iedere dag wel toe te schreeuwen dat een paar trappelende kindervoetjes op de houten vloer het beeld alleen maar completer zullen maken... Sjeeezzz wat moet ik er toch mee?

Euh... als Dramatherapeute en Moeder zijnde zeg ik: Moeder worden is OOK persoonlijke ontwikkeling!
de hele verantwoordelijkheid die erbij komt kijken, die liefde voor je kind, het moeder zijn op zich, dat leven in je buik voelen. Moeder worden is GEEN stilstand of achteruitgang. Integendeel zelfs. Dat vooroordeel moet echt eens de wereld uit. Moederzijn is de zwaarste baan op aarde!

Ik ben zelf half gestopt met werken bij de eerste en volledig bij de tweede. Mijn man verdient genoeg en ik heb sinds een aantal jaar wel een eigen bedrijfje erbij. Wat in de avonduren kan. En ik vind het heerlijk. Als mijn kind ziek wordt hoef ik niet vrij te vragen! Ik ben gewoon thuis. De lunch is altijd thuis, even dat uurtje pauze breekt de schoolgang. Ik ben overal bij geweest, elk stapje, hapje, woordje.

Daarbij heb je een prachtige leeftijd hoor! Stel je voor: als jouw kind 14 is ben jij 40. Fit genoeg wrs om weet ik veel wat te doen. Als mijn oudste 14 is ben ik 43. Als jongste 14 is... 46! Als je wacht tot je 35ste is zwanger worden vaak moeilijker. En dan ben je bijna 50 (49 dus) als je kind 14 is! Dat scheelt 10 jaar hoor.

En daarbij ook met kind kan je carriere maken als je kiest voor dagopvang. Maar nogmaals: Het is GEEN schande om te kiezen voor het moederschap als je dat qua verdiensten van je partner aan kan.

Edit: oja... en je nooit never nooit schamen voor je ontluikende moedergevoelens!!

Citaat:

Daarnaast vind ik iemand die op haar 29ste haar eerste kindje krijgt ook nog een jonge moeder.

benangelique schreef:

moeilijk isabella. mijn partner is net zo. eerst moest het huis in orde, toen moest ik een baan in alphen hebben, toen moest de auto zijn afbetaald, toen....
er wordt steeds een andere reden bedacht waarom een baby 'nu' niet kan. ik word er helemaal gek van! hans denkt dat de rammelende eierstokken komen omdat iedereen in mijn omgeving zwanger is of juist net bevallen, maar dat is niet het geval. ik zie overal alleen maar dikke buiken en ben dan echt jaloers. k u t is dat.
van de vakantie heb ik het toch echt nog een keer opengegooid en er over gesproken. was heel heftig en emotioneel. hans is er helemaal nog niet over uit of hij wel of geen kinderen wil en wil eigenlijk geen 'nee' zeggen omdat hij dan bang is om mij te verliezen. heb hem een ultimatum gesteld: volgend jaar juli moet hij weten wat hij wil. als hij niet wil is het einde relatie, hoeveel pijn en verdriet dat ook doet.

Juul schreef:

Ik vind het nogal wat dat je roept dat je je vriend aan de kant zet als hij geen kinderen wil eigenlijk. Denken jullie 100% zeker dat je dat zou kunnen? Iemand die je door en door kent aan de kant zetten voor iets dat je helemaal nog niet kent? Alles wat je opgebouwd hebt weggooien omdat je graag een kindje wil? Pff lijkt me heel moeilijk. Dan zet je je vriend aan de kant en ga je eigk op zoek naar iemand die wel een kind met je wil.. Kan ook verkeerd uitpakken. Of je vind niemand meer, of watdanook. Ik zou ook niet weten wat te doen als mijn vriend geen kinderen zou willen hoor.. Maar toch.