@Quellian: heb ik op het strand ook gedaan....liep eerst vlak langs het water, maar was zo'n herrie voor m'n gevoel dan, dat ik tegen de duinrand ben gaan zitten...was heel stil, en heb alleen maar gekeken ja.... Maar helaas kan je piekeren en denken niet uitzetten.....
Stallen uitmesten helpt mij ook nog weleens...en als ik me dan zo voel, dan ga ik toch snel met mesten
Ik ken het heel goed, zelf ook bijna 4 jaar in een diep dal gezeten, sinds 7 maanden staat alles weer op een rijtje, bij mij is het met opname gelukt! Heel veel sterkte met alles en mijn PM box staat open.
Schrijven doe ik al veel, lucht soms wel op. De rust neem ik zeker, heb gisteren een vriendin moeten uitleggen dat ik geen behoefte heb aan mensen om me heen, constant. Volgens haar moet dat juist wel, om me op te vrolijken. Was het maar alleen een kwestie van opvrolijken. Maar het is meer dan dat. Vervelende dingen een plekje geven, leren om dingen niet weg te stoppen en problemen te ontlopen.
Maar ik kom er wel, ooit, op een dag. Maar voel dat het nu belangrijk is het op mijn manier te doen, in mijn tempo. Heb ik tot een paar weken geleden altijd anders gedaan.....deed het voor anderen zeg maar. Soms vraag ik een lieve goede vriendin om een schop onder me kont, een knuffel , een schouder. Een vriendin die me na aan het hart staat en als een grote zus voor me is. Dat scheelt al een beetje
Ja lieve Nektosha,je verwoord het precies zoals ik het voel.Ook jij komt er wel,maar wel zoals je schrijft op je eigen manier!!Het is (nog)niet makkelijk om alles een plekje in je leven te geven meid,maar eens komt er een dag....!!Ik begrijp je maar al te goed,dat je verlangt naar die dag.Ach meid je hoeft je niet steeds te verantwoorden tegenover derden,denk aan jezelf nu!! Onbegrip vindt je vaker als begrip,voor velen moet je niet te lang zeuren?!?Ik zet voor derden ook vaak een gemaakt vrolijk gezicht op,niet iedereen hoeft ons leed te zien he??Ook ik heb 1 enorme goede vriendin die mijn verdriet wel heel goed begrijpt,en op haar ben ik dan ook zeer zuinig.Wees dankbaar met zo'n begripvolle vriendin.Nogmaals heel heel veel sterkte,wij komen er heus eens wel he??Denk maar als je heel diep zit,dat je niet alleen bent hoor.Een dikke en zeer oprechte knuffel van mij,kop op meid!!!
Eej, snap je wel een beetje. Zit momenteel ook met 1001 dingen in me maag. Sommige terecht, anderen zouden andere mensen niet eens over nadenken om zich daar rot over te voelen. Heb zelf ook afstand genomen van vriendinnen, heb er 3 waar ik momenteel veel contact mee heb, maar dat is vooral via internet / sms. Ik moet dingen nu even op MIJN manier verwerken, daar kan een ander je niet altijd bij helpen.
Voor ons schijnt ook de zon ergens! En hoe k u t de periode ook is waar je nu in zit, uiteindelijk kom je er echt sterker uit!!
Ik ken het gevoel ook heel goed, rust willen hebben in je hoofd en in je leven en deze niet kunnen vinden. Stress die steeds erger wordt gepaard gaande met een depressief gevoel. Steeds niet optimaal kunnen slapen, dus ook nog veel last van vermoeidheid. Proberen rust te vinden en daar een en ander in mijn leven voor veranderd en dan toch nog overspannen geraakt een klein jaar geleden. Tijdje thuis geweest en toen langzaamaan weer aan het werk met het gevoel er nog niet te zijn. Een tijd lang nog steeds bang en onzeker in de auto geweest (had eerder twee maal een paniekaanval gehad in de auto). Ben laatst twee weken op vakantie geweest en dat heeft gelukkig een beetje geholpen. We hadden een behoorlijk relaxte vakantie en sinds ik terug ben, gaat het autorijden beter. Eindelijk heb ik het gevoel dat ik na jaren weer een beetje op het goede spoor zit en de dingen eens een beetje mee zitten. Blijkt toch dat er na regen zonneschijn mogelijk is. Maar als je in zo’n periode zit dat alles tegen lijkt te zitten en je je suf piekert en stresst dan is dat heel akelig ja. Als ik in bad ging liggen om te ontspannen dan werd het gepieker en gestress alleen maar erger. Het leek wel een eigen leven te leiden. Maar sinds mijn vakantie lijkt de pijn op mijn borst, het verkrampte gevoel in mijn lijf en het benauwde gevoel eindelijk te zijn verdwenen. Soms moet je drastische stappen ondernemen (knopen doorhakken) om zelf op de langere termijn op de been te blijven, hoe moeilijk dat knopen doorhakken op dat moment ook is. Op de langere termijn zal je er de vruchten van plukken echter en meer plezier en rust in je leven hebben. Ik heb natuurlijk geen idee wat er precies allemaal speelt, maar in mijn geval heeft dit geholpen om uit de stress en problemen te geraken. Heel veel sterkte!!
Allereerst bedankt weer voor alle reacties! Doet me goed, ook alle steun en lieve woorden van jullie. Ook sterkte voor diegene die het ook zo hard nodig hebben!!
Zit nu aan de warme chocolademelk met slagroom en boterkoek, mijn omgekeerde Sonja Bakker dieet Gewoon te zitten, beetje op de pc te rommelen, soms tv te kijken, van alles en nog wat. Ondertussen spookt het zachtjes door. Had vanmiddag nog een bui van ik-zie-het-niet-zitten-help-paniek....en nu een bui vol goede moed. Dagen vliegen voorbij en voor mijn gevoel kom ik geen steek verder.... ergens fluistert een stemmetje dat dat ook niet hoeft, dat ik nu eerst ZELF aan de beurt ben. Dat ik het voor mezelf goed moet doen, niet voor anderen. En in mijn eigen tempo en op mijn eigen manier. Heb 2 hele lieve vangnetten, en misschien wel meer, maar deze 2 weet ik zeker.....daarop durf ik te vertrouwen naar mijn weg naar 'beter'.
Beste Himyar,jij geeft de juiste woorden...klinkt zo bekend!!Ik lees in je verhaal ook zo veel raak vlakken,en zo zie je maar dat elk huisje zijn kruisje dragen moet.Het beste advies wat ik van je lees is het stuk wat je schrijft over "soms moet je drastische stappen ondernemen".....dat is toch zo waar!!En ja dan zal niet iedereen je dat in dank afnemen,toch komt er inderdaad de tijd dat je echt voor jezelf op moet komen,en voor jezelf moet kiezen!!Bedankt voor je wijze woorden,helaas moest jij ook veel ondergaan om tot deze conclusie te komen.Veel sterkte aan iedereen in een zware tijd.. .
Kom op Nektosha...NIET OPGEVEN!!!!!Wij leven allemaal heel erg met je mee meid,dus niet je hoofdje helemaal laten hangen.NIET DOEN,denk nu eens aan je dieren die je zo nodig hebben.Meid het is nu heel erg donker,maar het lichtpuntje komt heus!!Ik moet ook kei en keihard vechten,nou kom op en vecht met mij mee joh.Verwen jezelf weer met wat lekkers,lees een fijn boek,ga even flink uitwaaien en probeer daarna even wat te slapen.Dus maak jezelf even heel moe,en dan met wat lekkers je proberen te ontspannen.Het duurt lang...ik weet het,maar je staat er echt niet alleen voor!!Van mij krijg je weer een hele dikke opbeur knuffel..
Ik weet niet wat het is dat je zo verdrietig maakt, maar, je komt er doorheen..het klinkt cliche maar tijd kan echt veel helen. Op een dag sta je op en merk je ineens dat je wel weer zin hebt in een nieuwe dag, zonder dat je wakker wordt en je meteen weer terugkeert naar dat rotgevoel. Je mag me altijd pb'en als je wil, ik heb zelf ook niet zo'n fijne periode nu (al denk ik dat jij ergens anders verdrietig om bent.)
Heel veel sterkte toegewenst en laat jezelf en het heelproces van je verdriet nu voorop staan