Marigold schreef:hoi, wat een vreselijk verhaal..
ik schrok wel toen je schreef dat het kindje overleden is..
dat het beter is zo, dat is te bezien hoor.
ja oke ik begreep dat dit kindje hele stukken hersenen miste, het zal daardoor waarsch niet levensvatbaar zijn geweest denk ik?
ik ken genoeg gehandicapte kinderen, en dus ook ouders die toevallig zo'n kindje kregen..
heb zelf ook een gehandicapt kindje, niet zo erg als wat jij omschreef, maar toch wel vrij zwaar verstandelijk beperkt, vandaar dat ik via de dagopvang meerdere kids en ouders ken.
je houd toch echt wel van je kindje hoor!
zo'n kindje kan bij leven als je dat wilt al snel naar een dag opvang ect, met hulp hoeft je leven er ook niet zo heel erg van op de kop komen te staan..
op zich niet erger dan bij een gewoon kind, want daar moet je ook erg veel rekening mee houden, ja toch..
ik hoop voor de vrouw dat ze de klap ooit te boven komt, en in staat zal zijn op de 1 of andere manier haar leven weer op te pakken, temidden van de grote leegte die het kindje heeft achter gelaten..
Net zoals jij schreef, die ouders houden van het kindje okal is het zo zwaar gehandicapt.
Mijn ouders kregen zo ook een zwaar gehandicapt kind.
Hun alles eerste kindje, blij dat ze waren.
Me moeder maakte ook foto's van haar buik enz enz.
De laatste week kreeg me moeder bloed verlies. ZE belde de docter of hij wou komen.
Maar hij zie dat het vruchtwater was, me moeder was er zeker van.
Het was bloed.
Een dag daarna begonnen de weeën me moeder beviel thuis.
Me broer werd geboren, hij huilde niet.
Me moeder kreeg het kind niet te zien, ze hebben van alles gedaan.
Toen iets bleek te helpen zijn ze snel naar het ziekenhuis gegaan.
Wat bleek? Door het bloed verlies had het kindje te weinig zuurstof gehad.
Me broer was zwaar gehandicapt, en me moeder lag op de rand van de dood.
24 uur na de bevalling belde de doctoren naar huis, hij was dood.
Mijn enige eerste broer had dit leven niet overleeft.
Mijn moeder lag nog steeds op het randje dus me vader begroef me broer met 2 andere familie leden. Mijn moeder heeft me broer pieter nooit leven gezien.
En was niet bij zijn begarvenis.
We hebben het er nog vaak over, een broer wel niet gezond maar wat zouden wij veel van hem gehouden hebben.
En het deed ons vooral pijn toen me ouders vertelde dat Pieter niet zomaar om het leven kwam. Maar het een fout was van doctoren, en toen Pieter een aanval kreeg hebben ze hem niet geholpen. Zodat hij overleed het leek hun het beste.
Maar dat was het niet, dit kind had recht op leven
Ik werk nu met gehandicapten, en kijk eens hoe ze genieten van het leven.
En dan hoor ik mensen dit wens je elkaar niet toe. Nee oke, maar een gehandicapt kind lijkt erger dan het is. Ze zitten vol liefde, misschien kun je beter een gehandicapt kind hebben als een perfect kind.
Ik heb me broer nooit mee gemaakt, en als hij had geleeft misschien was ik er dan wel niet.
Ik ben de jongste, mijn ouders hadden nooit 1 zwaar gehandicapt kind genomen en daar naast nog eens 4 kinderen.
Ik wens je sterkte en je lerares ook, met het verliezen van zo’n mooi kind.
Dat kindje is nu zeker wel beter af, het heeft geen pijn meer.
Maar een gehandicapt kind is NIET zielig.
Ze zijn Geweldig!!