Bokt.nl

_Mar3 schreef:

Ook single hier, al ben ik wel wat jonger. Het valt me op dat sommigen in dit topic op zoek zijn naar verklaringen en oplossingen voor 'het probleem' van TS. Zijn dat vooral de mensen die zelf wel een relatie hebben? Want ik herken mezelf wel in wat TS omschrijft, en zit zelf absoluut niet op adviezen te wachten. Wel om begrip. Niemand hoeft het single zijn van mij 'op te lossen'. Begrip doet al wonderen.

En ja, ik herken de struggle. Het alleen zijn bij 'grote' gebeurtenissen zoals een bruiloft of een begrafenis. Ik zie anderen dansen met hun partner en zelf dans ik vooral alleen. Ik ben flexibel als een vriendin eens hoog zit en hulp/een belletje/een bezoekje nodig heeft oid. De vriendinnen met een partner zijn hierin een stuk minder flexibel.
Ook die keren dat een goede vriendin een relatie kreeg en ik 'minder belangrijk' werd, waren pijnlijk. Ik begrijp mijn vriendinnen - als ik een relatie zou krijgen zou mijn partner ook op 1 staan -, maar mis soms dat wederzijdse begrip (zonder dat er een oplossing hoeft te komen).

MyWishMax schreef:

Ik herken een hoop van wat je zegt. Nu heb ik 2 langere relaties gehad, waarvan de laatste ook getrouwd geweest en dus gescheiden. (Wat ik trouwens haat, waarom moet er dan als burgerlijk staat altijd gescheiden blijven staan) En alweer 6 jaar single. En het is soms enorm eenzaam, ja. En vermoeiend om alles alleen te doen. Ik mis soms een maatje en de genegenheid.
En ja, ik wil wel een relatie,maar wel met iemand die wat toevoegt aan mijn leven. Ik ben liever alleen dan samen met iemand die geen toevoeging is. Die relatie zelf is niet het einddoel of hoe wil je het noemen. Dus nee, het slaat helemaal nergens op dat mensen niet snappen dat je 'kieskeurig' bent, omdat je alleen bent want je wil toch niet meer alleen zijn. Zo werkt het niet.

Nu moet ik ook eerlijk zeggen dat ik de datingapps al lang niet meer aangeraakt heb, gewoon de energie niet voor en behoefte niet aan op dit moment.

Helaas wel een kinderwens die nu definitief wel klaar is en dat zorgt ook voor wat verdriet wel. Ik vind mezelf te oud en vanwege mijn ziekte vind ik het geen optie meer. Maar door die ziekte dus ook nog enorm veel onzekerheid over hoe het moet als ik wel ooit weer iemand tegenkom. Ik heb nu een huurwoning, sociale huur, en een uitkering. Ik ben afhankelijk geweest van ex en dat was verschrikkelijk.
Ik heb enorm veel geleerd van die breuk, vooral dat ik mezelf compleet weggecijferd heb in beide relaties en dat mijn valkuil is dat ik me volledig aan pas aan de ander. En dat maakt me, samen met die problemen door gezondheid en daardoor lastig zelfredzaam blijven, ook terughoudend met mensen. Naast mijn karakter waarbij ik sowieso meer de kat uit de boom kijk als ik iemand leer kennen. Het duurt voor mij altijd langer voordat ik echt mezelf kan zijn.

Het grootste gedeelte van de tijd heb ik geen probleem met alleen zijn en waardeer ik mijn leven zo echt. Maar toch mis ik het ook, vooral de kleinere dingen en het gevoel van niet alles alleen hoeven te doen en de veiligheid, de liefde en het samen sterk. Lastig te verwoorden

Shiloh schreef:

Also ik de afgelopen jaren 1 ding geleerd heb is dat ik prima gelukkig kan zijn zonder te voldoen aan de norm van wat “normaal” is.

Ik heb in mijn leven 1 relatie gehad van 2,5 jaar toen ik 18/20 was. Sindsdien best wel gedate en hele korte relaties gehad. Nooit langer dan een maand of 3.

Ze waren ‘het’ gewoon nooit. Als het fysiek serieus werd, dan begon ik terug te krabbelen. Ik word ook gewoon helemaal niet verliefd. Krijg snel het gevoel dat er van alles van me verwacht wordt en die persoon te snel te enthousiast over mij was. En dan ging ik weer rennen. Kwam door de vele jaren heen tot de conclusie dat ik eigenlijk helemaal geen behoefte had aan fysiek contact met een partner. Ik heb het met mezelf leuk genoeg zeg maar.

Toch bleef ik me druk maken om een relatie. Waarom? Heel eerlijk? Omdat ik eenzaam was. Omdat ik het zat was elke avond alleen thuis te zijn. Niemand om mijn verhaal aan te vertellen etc. Niet omdat ik nou zo nodig verliefd wilde zijn en al het andere dat bij een relatie kijken komt.

Tijdens de corona kwam mijn zus bij me wonen, zij was ook alleen, en de lockdown in je uppie is wel écht heel erg alleen. Dat is ons beide zo goed bevallen, dat we inmiddels alweer 2,5 jaar geleden samen een huis hebben gekocht.

Sindsdien ben ik niet meer eenzaam. En sindsdien ben ik ook helemaal niet meer bezig met een relatie. Heb er totaal geen behoefte aan. Ik ben nu 38 en heb het prima naar mijn zin zo.

Is het standaard? Nee. Vinden mensen het soms raar? Definitely. Do I care? Absolutely not.

Mocht ik ooit iemand tegen het lijf lopen die mijn hard op hol doet slaan dan zien we het dan wel weer. Zal dan sowieso LATten worden. Moet er niet aan denken op mijn 40ste te leren samenleven met een wildvreemde. Maar als mijn zus en ik over 25 jaar als een stel ouwe spinsters nog steeds samenwonend met pensioen gaan ben ik ook prima gelukkig.



Advies heb ik niet voor je, anders dan, leef je eigen leven. Mijn vraag aan jou is vooral, zoek je een relatie omdat je vind dat het zo hoort, of omdat je het zelf wilt. Probeer los te laten wat de wereld vind. Maar yes. Eenzaam zijn sucks ass. Nooit iemand die het eerste aan jou denkt. Vaak je het 5de wiel aan de wagen voelen. Niemand die eens aan jou vraagt “hoe was jou dag”. Etc.

En ja. Mensen om je heen die wel hun relaties voor elkaar hebben, die kunnen het irritante van allemaal zijn. “Het komt vanzelf als je niet meer zoekt” en dat soort nutteloze opmerkingen had ik na de 30ste keer echt een broertje dood aan.

LvdO schreef:

*knip*

Maar laat je alsjeblieft geen complex aanpraten, omdat mensen vinden dat het zo hoort op onze leeftijd, want een relatie is niet af te dwingen en als je nog geen match bent tegengekomen.
*knip*
Ik wens je toe dat je vindt wat je zoekt en dat je daarin heel gelukkig gaat worden

Anastasia24 schreef:

Ik herken het niet ts, laat ik daarmee beginnen, maar wat als je het plaatje van ''normaal'' loslaat? Waarom ben je single niet gelukkig? Ik heb geleerd dat een bepaald gevoel van eenzaamheid niet opgelost word door mensen, geen relatie, geen vrienden. Dat er een stuk ''mist''. Er is een theorie dat onze ziel uit elkaar getrokken zou zijn. En zo voelt het soms wel eens. Alsof er een wederhelft mist. Maar ikzelf(!) zou dat nooit vinden bij een mens. En ik betwijfel of veel mensen dat wel vinden, op sommige na.
Als het zo zwaar op je rust, de apps, waarom verwijder je die niet? En misschien zeg ik iets dood ongewoons, maar laat je het los? Ga lekker doen waar jij blij van word met je vrienden, of ga eens alleen uit, zo ontmoet je heel wat mensen(spreek uit ervaring).

Het ligt er een beetje aan van kún je leven met jezelf compleet maken, of wil je persé die relatie? Want zo wel, dan word het inderdaad zoeken tot je iemand vind die past. En dat kan lang duren, al wel geen leven lang. Misschien ontmoet je ''jouw'' persoon pas over 10 jaar, kan he, aan jou de keus of je dan iedere 10 minuten van de komende 10 jaar gaat swipen of bijv in die 10 minuten even gaat genieten van wat je hier en nu hebt, daarin zit ook een groot deel van je geluk, blijf niet hopen op meer of iets anders want dan word je nooit gelukkig.

Janine1990 schreef:

In oktober zat ik zó obsessief te swipen op de apps, dat ik er doodongelukkig van werd. Elke tien minuten die vrij waren (en ik ben een vrij bezig bijtje) zat ik op de apps. Heel resoluut heb ik alles verwijderd.

Farjen schreef:

Ik kan me voorstellen hoe je je voelt. Ik was 30/31, ik was toen 8 jaar ofzo single, had een goede baan, eigen woning, had een lieve hond, ... Ik had het "voor elkaar" maar enkel die avonden alleen op de bank waren eenzaam. Ik was overdag nooit thuis, was altijd ergens naartoe en onder andere mensen. Ik was wel gelukkig met mijn vrijheid maar dat thuiskomen in een leeg huis steeds.. Af en toe ging ik wel eens op "tinderdate" maar er kwam nooit wat serieus van. Ik had ook nog nooit langer dan een jaar een relatie gehad. Waaraan het lag? Ik zou het nog steeds niet weten, ik legde de schuld ook steeds bij mezelf. Als in te onervaren qua relaties, mijn uiterlijk, ...

Toevallig begon ik te praten met een oude vriend die ik al jaren niet meer had gezien, ondertussen zijn we bijna 8 jaar, een huwelijk en kind later
Als je als vrijgezel je leven goed voor elkaar hebt, dan moet een relatie een meerwaarde zijn. Voor mij moet een relatie/samenwonen vanzelf en gemakkelijk gaan.

Deeks93 schreef:

Ik herken mezelf in veel berichten hier en in TS.
Ben zelf 31, uit enige nood heb ik samen met mijn moeder 5 jaar geleden een huis gekocht en woon ik samen met haar (de situatie voelt anders dan ‘thuis wonen’). Ik ben inmiddels bijna 11 jaar vrijgezel.
Ik heb een superleuke hond, rijd al 10 jaar een heel leuk paard, heb sinds 4 jaar een hele leuke baan.
Over het algemeen heb ik een druk leven met fulltime werken, paardrijden, hondjes, sporten etc en als ik thuis kom kan ik tegen m’n moeder aanlullen. Maar ik ben wel altijd degene die een weekend weg is met moeders, die gaat winkelen met moeders, die troost zoekt bij moeders etc.
Volgende maand gaan we met collega’s uit eten omdat we allemaal een dinerbon hebben gekregen van de baas voor 2 personen, iedereen neemt zijn partner mee, ik m’n moeder….

Ik wil een partner waar ik mee kan sparren, waar ik m’n hond mee uit kan laten omdat dat leuker is samen, waar ik een weekend mee weg kan, die me helpt met zaken als mijn lijf niet mee werkt, waar ik bij kan uithuilen als er iets ernstigs is gebeurd, waar ik mee kan lachen en noem maar op.
Ik weet dat ik kieskeurig ben, veeleisend kan zijn en zelf niet de makkelijkste ben. Maar mijn leven nu is ook heel leuk! Waarom zou ik dan met minder genoegen nemen? Het moet de moeite waard zijn om een training voor over te slaan bij wijze van spreken.

Ik weet niet of ik kids wil, trouwen hecht ik geen meerwaarde aan.

En ik heb totaal geen boodschap aan het sociale gewenste plaatje maar wordt wel zo moe van mensen die ‘je probleem’ op willen lossen, IK HEB GEEN PROBLEEM!
Of de standaard vragen waarom je vrijgezel bent want je bent zo’n leuke meid of waarom ik geen kinderen heb…
1x zo’n vraag is prima en iemand die ik goed genoeg ken wil ik er echt wel verder op in gaan maar de meeste die zulke vragen stellen denk ik alleen maar ;’Nee Gerda, dit gaat je geen reet aan! Misschien wil ik dit juist wel’.

Heerlijk om deze frustratie er even uit te gooien.
TS, dank voor dit topic!

Farjen schreef:

Trouwens, een kennis van me heeft dezelfde leeftijd van jou TS. Ze is ook nog single en heeft een kinderwens. Zij is nu bezig met een traject om haar eicellen te laten invriezen. Misschien is dat iets wat voor jou ook kan helpen?

Siamsmeesje schreef:

Daar heb ik uiteindelijk dus voor bedankt, daar kon ik niet mee leven. Op zijn vraag of ik dan liever ongelukkig was, heb ik geantwoord dat ik hoogstens minder gelukkig ben dan maximaal mogelijk is