Bokt.nl

**Geplaatst**: 14-12-24 22:52

Re: Autisme en je leven leiden, hoe dan?

Geplaatst: 14-12-24 22:52

Vuurvleugels: wat een goed en mooi stuk!
Ik heb geen diagnose in de ADHD of autisme 'hoek' maar ben wel erg gevoelig voor depressies en herken daardoor toch ook behoorlijk wat in jouw stuk. En (mede) daarom denk ik ook dat je boodschap dat er veel meer mensen zebra zijn dan je denkt, een goede is. Het lijkt alsof er veel paarden zijn, maar daar zitten stiekem best wat zebra's tussen.

**Geplaatst**: 14-12-24 23:05

Geplaatst: 14-12-24 23:05

Ik heb via de gemeente een jobcoach gekregen. Die heeft een loonwaarde meting laten doen en daardoor ben ik in het doelgroepregister gekomen. Ik wordt nu goed geholpen met werk. Baas krijgt ook subsidie om mij aan het werk te houden. Zou zoiets Joy niet helpen? Er wordt gekeken wat passend is.

**Geplaatst**: 14-12-24 23:10

Geplaatst: 14-12-24 23:10

Tiggs schreef:
Vuurvleugels: wat een goed en mooi stuk!
Ik heb geen diagnose in de ADHD of autisme 'hoek' maar ben wel erg gevoelig voor depressies en herken daardoor toch ook behoorlijk wat in jouw stuk. En (mede) daarom denk ik ook dat je boodschap dat er veel meer mensen zebra zijn dan je denkt, een goede is. Het lijkt alsof er veel paarden zijn, maar daar zitten stiekem best wat zebra's tussen.

Hier dan wel een neurodiverse, maar echt hulde voor je post Vuurvleugels $_/-\o_$
En inderdaad tiggs, er lopen nog heel wat zebra’s rond die goed in de modder hebben liggen rollen om hopelijk bruin genoeg te zijn omdat er van ze verwacht wordt dat ze gewoon het zoveelste 13-in-een-dozijn bruine paard zijn. En hopelijk kunnen ook die een keertje door de wasstraat om weer schoon te worden en gewoon zebra mogen zijn.

TS, probeer je wat te omringen met mensen die je snappen, of in ieder geval dat willen proberen. Echt, het helpt. En tsja, ook TikTok of insta filmpjes van vrouwen met ass (of in mijn geval ADHD), kan enorme herkenbaarheid geven. En dat geeft je ook rust om jezelf te accepteren, zeker na de zoveelste ‘oja!’. Ten slotte, het heeft gewoon tijd nodig om jezelf te accepteren en van jezelf te houden. Er is niks mis met je, je bedrading is inderdaad gewoon wat anders aangelegd. En hele wereld met alleen maar bruine paarden is eigenlijk ook maar saai toch, wij zebra’s zijn gewoon nodig. Net zo hard als al die andere.

**Geplaatst**: 14-12-24 23:39

Geplaatst: 14-12-24 23:39

Dank jullie wel voor de reacties, fijn dat mijn stukje hyperfocus goed terecht is gekomen :):)

Goede tip ontherun, ik heb ook veel geleerd door Instagram! Het barst ondertussen van de neurodiverse contentmakers, merendeel vrouwen ook. Ik volg myfavouritejo en adhd_love, maar er zijn er nog zooo veel meer. Soms volg ik iemand even, dan weer een tijdje niet, dan weer een tijdje wel. Maar net waar ik behoefte aan heb op mn feed. Maar er is echt veel te vinden dus! Alleen van die mensen die ik sporadisch volg weet ik de namen niet meer, maar er staat ook een lijstje in die link die ik deelde en hoe neurodiverser je algoritme wordt, hoe meer je krijgt :')

TS: wat leuk van die honden!! Ik spendeer ook veel te veel tijd aan uitzoeken welk ras ik wil, terwijl ik de komende jaren helaas nog helemaal niet in de positie ga zijn voor een hond :evaw:

(huurmarkt in de grote stad is moeilijk genoeg zonder huisdieren...

)

Wat betreft medicatie: ik heb ook jarenlang antidepressiva geslikt, bijna 15 jaar. Wil dat ook nooit meer! Medicatie is echt maatwerk en moet je ook nog eens starten op een bepaald moment in je cyclus (liefst na je menstruatie) omdat die medicatie allemaal gemaakt is voor jongetjes en het afhankelijk van het moment in je cyclus meer of minder goed werkt... En dan liefst dus een hele cyclus proberen, maar ja, zie dat maar eens vol te houden als je bijwerkingen hebt. Dus, absoluut goed om daar naar te kijken, maar ik zou het niet overhaast doen als ik jou was. Misschien eerst nog even iets meer 'to terms' komen met dingen zodat het iets stabieler is? Maar dat is een inschatting die alleen jij kan maken. Pro tip: veel psychiaters zijn bereid tot "medicatie-supervisie", zelfs als ze een wachtlijst hebben. Dan krijg je geen therapiesessies ofzo maar adviseren ze je huisarts. Dat kan heel waardevol zijn omdat de kennis van huisartsen vaak wel een beetje ophoud na Ritalin. Dus als je voor medicatie gaat, kijk dan eens rond in je woonplaats of er psychiaters zijn die aan medicatie supervisie doen!

ontherun schreef:
En inderdaad tiggs, er lopen nog heel wat zebra’s rond die goed in de modder hebben liggen rollen om hopelijk bruin genoeg te zijn omdat er van ze verwacht wordt dat ze gewoon het zoveelste 13-in-een-dozijn bruine paard zijn. En hopelijk kunnen ook die een keertje door de wasstraat om weer schoon te worden en gewoon zebra mogen zijn!

Mensen hebben geen idee... Zijn zo fel tegen autisme/neurodiversiteit maar realiseren zich totaal niet dat ze bijvoorbeeld al jarenlang heel fijn samenwerken met een autist of ADHD'er. Ik ken een hooggeplaatste kolonel, die man heeft meeega veel aanzien. Als die ervoor uit zou komen dat hij autisme heeft zou de halve Landmacht stijl achterover slaan. En een belangrijke schakel in het management van Schiphol, zelfde verhaal. Maar helaas blijven die "in de kast" vanwege het stigma. Ik baal daar dan zo van, want als die mensen ervoor uit zouden komen zou dat echt bij kunnen dragen aan de positieve beeldvorming. Want wat je ook zegt inderdaad, we hebben die variatie in hersenbedrading ook écht gewoon nodig in de samenleving. Maar het is hun goed recht om hun diagnose voor zich te houden natuurlijk. Dus verwijs ik maar weer naar Anthony Hopkins, Tim Burton, Emma Watson (ADHD) en Simone Biles (ADHD) etc. etc. Zó veel neurodiversiteit om ons heen!

Klein lichtpuntje: bij vrijwel élke autisme workshop die mijn afdeling geeft, is er bij het feedback rondje wel iemand die op dat moment uit de kast durft te komen. Dat maakt me zo trots

**Geplaatst**: 15-12-24 00:02

Geplaatst: 15-12-24 00:02

Eigenlijk wel vreemd toch hè… dat je het vaak maar beter niet kunt noemen, terwijl je als adhd-er of persoon met ass gewoon perfect in bepaalde beroepen/banen kunt passen. Hell, beter zelf dan een neurotypical soms. We zijn toch allemaal andere kleurtjes of rassen, met allemaal andere kwaliteiten. Een dressuurpaard wordt nooit een trekpaard, ik denk dat je voor op het land toch liever dat trekpaard hebt. Om maar even in paardentermen te blijven _O-

Maar ja echt, al die filmpjes. Hoe vaak ik geen aan mijn man laat zien: kijk, ik! Ik mag ook in mijn handen klappen dat die mijn adhd hoofd heeft willen leren begrijpen hoor, dat is echt goud waard.
En die acceptatie en zelfkennis, van hé, zo werkt mijn hoofd gewoon is zo ontzettend veel waard. En dat begint bij je bedrading ontwarren, het gaan snappen, en dan accepteren zo ben ik gewoon. Die tijdsblindheid heb ik bijvoorbeeld ook. Die hyperfocus. En al die herkenning levert ook op dat je jezelf veel meer liefhebt in plaats van ‘straft’.

Edit: mag ik vragen waar jij bij werkt/wat je doet? Mag ook in pb hoor. Ik zit ook in de zorg en ik vind dit ook zó interessant en belangrijk allemaal, dat niet iedere adhd-er dat drukke jongetje is en maar gewoon ritalin moet krijgen en dan ‘normaal’ kan doen. En niet iedere ‘autist’ die niet functionerende starre persoon is die ‘raar’ is en zich niet in kan leven in mensen. En zo kan ik wel even doorgaan nog.

**Geplaatst**: 15-12-24 00:11

Re: Autisme en je leven leiden, hoe dan?

Geplaatst: 15-12-24 00:11

Hier op mijn 23e de diagnose ASS, verpleegkundige én werkzaam als psychiatrisch verpleegkundige in de GGZ

.
Ik ben nu 26. In de GGZ begonnen op mijn 20e en ook ik merkte veel verheldering toen mijn diagnose er was. Idd het lag niet 100% aan mijn inzet wat ik mijzelf wel altijd vertelde.
Ik vind altijd wat lastig om zo hier wat neer te zetten wat eventueel jou kan helpen.

Maar als je wil mag je altijd via PB contact zoeken

Omdat onze situatie in iedergeval met ASS qua leeftijd en werkveld wel wat overeenkomsten heeft.

Wat betreft werken in de GGZ en balans. Het kan wel! maar het is vaak wel afdeling / doelgroep/ team / teamleider afhankelijk. En daar kan grote verschillen inzitten.
Ik heb 5 jaar op gesloten afdelingen gewerkt (nu denk ik echt hoe dan haha). Maar sinds februari werk ik op een open afdeling in een team waar met een basisrooster word gewerkt en ik heb daar veel meer balans dan op de andere afdelingen bijvoorbeeld.

**Geplaatst**: 15-12-24 00:20

Geplaatst: 15-12-24 00:20

ontherun schreef:
Edit: mag ik vragen waar jij bij werkt/wat je doet? Mag ook in pb hoor. Ik zit ook in de zorg en ik vind dit ook zó interessant en belangrijk allemaal, dat niet iedere adhd-er dat drukke jongetje is en maar gewoon ritalin moet krijgen en dan ‘normaal’ kan doen. En niet iedere ‘autist’ die niet functionerende starre persoon is die ‘raar’ is en zich niet in kan leven in mensen. En zo kan ik wel even doorgaan nog.

Vraag je dat aan mij of aan TS? Mocht het aan mij zijn: wil ik wel delen in PB hoor!

**Geplaatst**: 15-12-24 08:10

Geplaatst: 15-12-24 08:10

TS Vervelend voor je dat je tegen deze problemen aanloopt. Door mijn dyslectie loop ik ook regelmatig tegen problemen op de werkvloer aan. Recent ben ik toegevoegd aan een nieuw werkgroepje. Tijdens het voorstel rondje gooi ik het er altijd gelijk in. Ik ben dyslectisch, lach er om, maak me belachelijk, verbeter me. Maar hou er rekening mee dat stukken met meer dan 5 pagina’s minimaal een week van te voren bij mij binnen moeten zijn, als je er een serieuze reactie op wil. Op deze manier is dit voor de mensen om mij heen redelijk duidelijk. Tuurlijk vergeet men het ook nog wel eens.

Wat wil ik je hier in meegeven? Blijf jezelf want dat kost het minste energie. Echter is het voor jou al een hele tour om te begrijpen hoe en wat handig is. Voor je collega’s is dat helemaal niet te bevatten. En dat maakt het soms lastig samenwerken. Geef aan wat voor jou wel en niet werkt en probeer daar samen een modus in te vinden. je zult merken dat je collega’s ook allemaal hun voorkeuren op de werkplek hebben.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-12-24 08:45

Geplaatst door de TopicStarter : 15-12-24 08:45

Nogmaals bedankt voor de vele reacties! Het doet me ‘goed’ om te lezen dat ik niet alleen ben.

Gisteren had ik eigenlijk moeten werken maar heb ik mij ziekgemeld, ik liep helemaal over. Vandaag stond ik weer op de planning en met vol goede moed de auto in gestapt. Eenmaal op het werk direct in tranen, het is gewoon veel te veel. Zo verstikkend. Ik ben vandaag dus ook ‘uit de kast’ gekomen bij de collega’s. Een collega heeft mij zojuist thuis gebracht omdat het zo niet gaat.

Dus nu zit ik op de bank, in tranen. Weer gefaald. Weer ziek gemeld, wat al zo vaak gebeurd is bij andere werkgevers. Mijn reputatie wordt er zo niet beter op.
Deze maatschappij is zo lastig, ik wil wel een ‘bruin paard’ zijn als zebra maar het lukt me niet. En dat is ergens ook oké, dat weet ik ergens ook.. maar ik moet toch een manier vinden om als zebra tussen de bruine paarden te paraderen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-12-24 08:46

Geplaatst door de TopicStarter : 15-12-24 08:46

Eloya schreef:
Hier op mijn 23e de diagnose ASS, verpleegkundige én werkzaam als psychiatrisch verpleegkundige in de GGZ .
Ik ben nu 26. In de GGZ begonnen op mijn 20e en ook ik merkte veel verheldering toen mijn diagnose er was. Idd het lag niet 100% aan mijn inzet wat ik mijzelf wel altijd vertelde.
Ik vind altijd wat lastig om zo hier wat neer te zetten wat eventueel jou kan helpen.

Maar als je wil mag je altijd via PB contact zoeken Omdat onze situatie in iedergeval met ASS qua leeftijd en werkveld wel wat overeenkomsten heeft.

Wat betreft werken in de GGZ en balans. Het kan wel! maar het is vaak wel afdeling / doelgroep/ team / teamleider afhankelijk. En daar kan grote verschillen inzitten.
Ik heb 5 jaar op gesloten afdelingen gewerkt (nu denk ik echt hoe dan haha). Maar sinds februari werk ik op een open afdeling in een team waar met een basisrooster word gewerkt en ik heb daar veel meer balans dan op de andere afdelingen bijvoorbeeld.

Wel heel toevallig! Veel gelijkenissen.
En wat fijn zo’n basis rooster! Merk je dat dat meer rust geeft?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-12-24 08:56

Geplaatst door de TopicStarter : 15-12-24 08:56

ontherun schreef:
Eigenlijk wel vreemd toch hè… dat je het vaak maar beter niet kunt noemen, terwijl je als adhd-er of persoon met ass gewoon perfect in bepaalde beroepen/banen kunt passen. Hell, beter zelf dan een neurotypical soms. We zijn toch allemaal andere kleurtjes of rassen, met allemaal andere kwaliteiten. Een dressuurpaard wordt nooit een trekpaard, ik denk dat je voor op het land toch liever dat trekpaard hebt. Om maar even in paardentermen te blijven

Maar ja echt, al die filmpjes. Hoe vaak ik geen aan mijn man laat zien: kijk, ik! Ik mag ook in mijn handen klappen dat die mijn adhd hoofd heeft willen leren begrijpen hoor, dat is echt goud waard.
En die acceptatie en zelfkennis, van hé, zo werkt mijn hoofd gewoon is zo ontzettend veel waard. En dat begint bij je bedrading ontwarren, het gaan snappen, en dan accepteren zo ben ik gewoon. Die tijdsblindheid heb ik bijvoorbeeld ook. Die hyperfocus. En al die herkenning levert ook op dat je jezelf veel meer liefhebt in plaats van ‘straft’.

Edit: mag ik vragen waar jij bij werkt/wat je doet? Mag ook in pb hoor. Ik zit ook in de zorg en ik vind dit ook zó interessant en belangrijk allemaal, dat niet iedere adhd-er dat drukke jongetje is en maar gewoon ritalin moet krijgen en dan ‘normaal’ kan doen. En niet iedere ‘autist’ die niet functionerende starre persoon is die ‘raar’ is en zich niet in kan leven in mensen. En zo kan ik wel even doorgaan nog.

Die TikTok’s herken ik wel! Toen ik de diagnose kreeg viel er ook ineens veel op zijn plaats. Zoals alle labeltjes uit kleding knippen omdat altijd alles prikte….

En het leren accepteren komt hopelijk ook wel met wat hulp her en der.

Betreft het werk, ik werk op een ggz afdeling met een epa doelgroep (ernstige psychiatrische aandoeningen). Ik werk als IG’er en ga 1 dag in de week naar school omdat ik nu verder aan het leren ben voor verpleegkundige. Ik heb voor de ggz gekozen, vanwege mijzelf. Ik ben pas laat gediagnosticeerd en heb daarvoor heel veel verschillende andere, onjuiste, diagnoses en therapieën gehad. Ook werd ik van het kastje naar de muur gestuurd.
Ik heb mij zo ontzettend lang alleen gevoeld, onbegrepen. Heel ongelukkig. Wetende dat er iets ‘mis’ was maar niet weten wat. Tot dat mijn diagnose kwam. Er werd een hoop duidelijk en er viel ook veel van mijn schouders. Nu struggle ik nog steeds… maar ik weet nu wel wat er is. Nu is het vooral gaan leren navigeren wat werkt.
Ik hoop dat ik door mijn werk als verpleegkundige in de ggz andere mensen kan helpen, dat ze niet steeds van het kastje naar de muur gestuurd worden. Dat ze wel snel de juiste hulp krijgen.
Dat gevoel wat ik toen had.. dat gun ik echt niemand. Ik hoop dat ik dat iemand kan besparen met mijn werk. Al is het maar 1 iemand!

Al moet ik nu eerst mijn eigen weg gaan leren.. en vooral leren om inderdaad een beetje liever te zijn voor mijzelf

**Geplaatst**: 15-12-24 09:20

Geplaatst: 15-12-24 09:20

Allereerst een virtuele knuffel, wat onwijs vervelend hoe het nu (niet) gaat! :knuffel:

Dingle_s schreef:
En love de hyperfocus! Zo heb ik vandaag onderzoek gedaan naar een hondenras wat ik graag wil. Inmiddels weet ik alle erfelijke ziektes en hoe je deze herkent en opspoort, welke dierenartsen deze onderzoeken doen, weet ik alle fokkers in Nederland en België te vinden en weet ik hoeveel er in Nederland zijn

Om dit stukje moet ik dan toch even hardop lachen, die hyperfocus is inderdaad zó handig! (*kijkt naar de hond op de bank, gevonden dankzij de hyperfocus*). Die zou ik dus echt niet kunnen/willen missen in mijn leven.

Verder herken ik veel dingen, ik kreeg de diagnose op mijn 20ste ongeveer en heb daarna jaren geworsteld tegen mezelf en de wereld, hoewel mijn omgeving daar weinig van heeft meegekregen (ben heel goed geworden in maskeren naar buiten toe). Ik werk al 10 jaar voor dezelfde werkgever (ben inmiddels 35) en dat is echt mijn redding. Daar ben ik (pas) sinds een paar jaar ook gewoon eerlijk over wat ik mankeer en kan ik het zelfs inzetten op een goede manier. Het heeft dus wel jaren geduurd voor ik op dat punt was en nog steeds kost mijn werk me véél, mijn hele privéleven is erop afgestemd. Voor nu is dat prima en verder probeer ik niet te ver vooruit te denken. Ik gebruik trouwens wel medicatie ter ondersteuning, zonder blijf ik niet overeind. Dus... met vallen en opstaan door het leven!

**Geplaatst**: 15-12-24 10:07

Geplaatst: 15-12-24 10:07

Dingle_s schreef:
ontherun schreef:
Eigenlijk wel vreemd toch hè… dat je het vaak maar beter niet kunt noemen, terwijl je als adhd-er of persoon met ass gewoon perfect in bepaalde beroepen/banen kunt passen. Hell, beter zelf dan een neurotypical soms. We zijn toch allemaal andere kleurtjes of rassen, met allemaal andere kwaliteiten. Een dressuurpaard wordt nooit een trekpaard, ik denk dat je voor op het land toch liever dat trekpaard hebt. Om maar even in paardentermen te blijven

Maar ja echt, al die filmpjes. Hoe vaak ik geen aan mijn man laat zien: kijk, ik! Ik mag ook in mijn handen klappen dat die mijn adhd hoofd heeft willen leren begrijpen hoor, dat is echt goud waard.
En die acceptatie en zelfkennis, van hé, zo werkt mijn hoofd gewoon is zo ontzettend veel waard. En dat begint bij je bedrading ontwarren, het gaan snappen, en dan accepteren zo ben ik gewoon. Die tijdsblindheid heb ik bijvoorbeeld ook. Die hyperfocus. En al die herkenning levert ook op dat je jezelf veel meer liefhebt in plaats van ‘straft’.

Edit: mag ik vragen waar jij bij werkt/wat je doet? Mag ook in pb hoor. Ik zit ook in de zorg en ik vind dit ook zó interessant en belangrijk allemaal, dat niet iedere adhd-er dat drukke jongetje is en maar gewoon ritalin moet krijgen en dan ‘normaal’ kan doen. En niet iedere ‘autist’ die niet functionerende starre persoon is die ‘raar’ is en zich niet in kan leven in mensen. En zo kan ik wel even doorgaan nog.

Die TikTok’s herken ik wel! Toen ik de diagnose kreeg viel er ook ineens veel op zijn plaats. Zoals alle labeltjes uit kleding knippen omdat altijd alles prikte….

En het leren accepteren komt hopelijk ook wel met wat hulp her en der.

Betreft het werk, ik werk op een ggz afdeling met een epa doelgroep (ernstige psychiatrische aandoeningen). Ik werk als IG’er en ga 1 dag in de week naar school omdat ik nu verder aan het leren ben voor verpleegkundige. Ik heb voor de ggz gekozen, vanwege mijzelf. Ik ben pas laat gediagnosticeerd en heb daarvoor heel veel verschillende andere, onjuiste, diagnoses en therapieën gehad. Ook werd ik van het kastje naar de muur gestuurd.
Ik heb mij zo ontzettend lang alleen gevoeld, onbegrepen. Heel ongelukkig. Wetende dat er iets ‘mis’ was maar niet weten wat. Tot dat mijn diagnose kwam. Er werd een hoop duidelijk en er viel ook veel van mijn schouders. Nu struggle ik nog steeds… maar ik weet nu wel wat er is. Nu is het vooral gaan leren navigeren wat werkt.
Ik hoop dat ik door mijn werk als verpleegkundige in de ggz andere mensen kan helpen, dat ze niet steeds van het kastje naar de muur gestuurd worden. Dat ze wel snel de juiste hulp krijgen.
Dat gevoel wat ik toen had.. dat gun ik echt niemand. Ik hoop dat ik dat iemand kan besparen met mijn werk. Al is het maar 1 iemand!

Al moet ik nu eerst mijn eigen weg gaan leren.. en vooral leren om inderdaad een beetje liever te zijn voor mijzelf

Geef het ook de tijd. Het is niet zo dat je nu plotsklaps in 1 keer ‘functioneert’. Je hebt een hele geschiedenis en je weet nu waarom jij je niet bruin voelde en het ook niet lukte om een bruin dressuurpaard te zijn. Oké, ik heb geen autisme maar adhd, maar het heeft mij ook echt meerdere jaren gekost om het niet alleen te accepteren, maar ook te integreren. Jezelf snappen, dan herkennen, en dan ernaar handelen. Je hoeft je niet voor te doen als een bruin dressuurpaard. Want dat ben je simpelweg niet. En ik denk dat ik ook pas nadat ik wist hoe ik was, me realiseerde en herkende om mij heen dat er niet alleen bruine paarden, maar toch ook allemaal verschillende kleurtjes en type paarden rondliepen. Iedereen is anders en heeft andere kwaliteiten. En die dikke huid die moet je inderdaad kweken, soms denk je dat je hem hebt en soms raakt je ineens toch iets.

Het is zo’n taboe, maar, en dat herken ik als zorgverlener, als je eenmaal zelf weet en snapt hoe je in elkaar zit, kun je alleen maar beter anderen helpen die ongeveer hetzelfde hebben (of hebben meegemaakt).

Kun je niet een weekje of een paar dagen vrij nemen? Even alles op een rijtje zetten, ademhalen, en vooral even rust krijgen in je hoofd. Doordenderen omdat dat hoort werkt op de lange termijn voor niemand.

**Geplaatst**: 15-12-24 10:17

Re: Autisme en je leven leiden, hoe dan?

Geplaatst: 15-12-24 10:17

Ik was 32 toen het label adhd er aan gehangen werd. Opgegroeid in een adhd gezin (broers) was ik toch echt heel anders. Mijn struggles en gevoeligheden zijn anders. Nu 3 jaar later en tig Instagram filmpjes en berichten verder snap ik zo veel meer van mezelf. Zelf werk ik zoals vele al jaren in de ggz. Goed in het helpen van anderen, minder goed in het zorgen voor mezelf maar door mijzelf beter te leren snappen is het zo veel makkelijker geworden. Ik ben niet niet dat bruine dressuurpaard ik ben een faking unicorn met rainbow gedachten een rock and roll attitude die soms doet alsof ik een zwart springpaard ben. Maskeren doe je toch af en toe. Sommige weten het, sommige niet. Het hangt niet aan de grote klok maar het is zeker geen geheim. Maar ik ben vooral zoals ik ben. Met mijn sterke en mindere kanten net als ieder ander.

In het juiste team, waar ik nu zit voel ik mij heel waardevol, krijg dat ook terug en gezien, gehoord en daardoor kan ik ook veel beter mezelf zijn.

En door het er met collega’s waar ik een klik mee heb over te hebben weet ik dat ik heel veel collega’s heb die geen bruin dressuurpaard zijn. Veel meer dan ik voorheen kon denken.

Dus als het je op de ene plek niet lukt is dat misschien niet jouw plek.

**Geplaatst**: 15-12-24 11:21

Geplaatst: 15-12-24 11:21

Je titel zegt het zelf al: je leven leiden. Joúw leven leiden.

Wat past bij jou, wat maakt je blij?
Welke baan, welke mensen? Welke hobby's? Welke dagstructuur?

Zo te lezen past je huidige baan niet helemaal bij je. Dan heb je 2 opties: vechten tot het wel past (wat wellicht niet gaat gebeuren) of uitkijken naar een betere, meer gestructureerde optie die wel past.

Als twintiger is het mogelijk confronterend om je verwachtingen van het leven wat bij te moeten stellen. Maar hoe eerder je je aan jezelf aanpast, hoe eerder je rust zal vinden, en ironisch genoeg: weer sterker in het leven kan staan.