Ik wilde na het VWO graag psychologie studeren omdat ik me sterk aangetrokken voelde tot werken met jongeren met psychische problematiek. Omdat er destijds (inmiddels bijna 20 jaar geleden) geen baan te krijgen was in die sector, ben ik op aanraden van mijn ouders de PABO gaan doen, want "dan werk je ook met jongeren en heb je zekerheid van werk".
Ik wist de eerste week dat ik mijn eerste eigen klas had dat dit niet mijn beroep voor altijd zou zijn. In de 15 jaar die daarop volgden probeerde ik van alles: ik deed een master speciaal onderwijs en werkte als gedragsspecialist, intern begeleider, en adjunct-directeur. Toen emigreerde ik naar Canada omdat ik dichter bij de natuur wilde zijn, iets wat in mijn twintiger jaren veel belangrijker werd, maar waar ik nooit een opleiding voor gekozen zou hebben.
Hier in Canada kon ik mijn draai ook niet vinden in het onderwijs, en ben ik mijn master tot klinisch psychotherapeut gaan doen. Inmiddels werk ik 2 dagen op een hogeschool als psychotherapeut (toch nog die connectie met onderwijs

), heb ik mijn eigen praktijk gespecialiseerd in nature-based therapy en vertrek ik later dit jaar naar Antarctica om als ecotherapeut aan boord van een expeditieschip te werken.
Alle omzwervingen die ik de afgelopen bijna 20 jaar heb gemaakt hebben me op dit punt in mijn leven gebracht waar mijn passie en talenten samenkomen, en ik heb geluk dat ik mijn boterham verdien met wat het allerbest in mijzelf naar boven haalt. Er zijn echt wel momenten geweest dat ik dacht: waarom kan ik nu niet gewoon tevreden zijn met de baan die ik heb? Maar wat ben ik nu blij dat ik doorgezet heb en uiteindelijk heb gevonden waar mijn hart ligt
