Bokt.nl

Maureen95 schreef:

Als eerste wil ik wel benoemen dat jeugdzorg een groot begrip is. Mijn verhaal omschrijft niet 1 jeugdzorg, maar een tak van jeugdzorg. In dit geval gaat het om een uithuisplaatsing.

Ik ben toen ik 9 was weggehaald bij mijn moeder. Mijn vader is op mijn 8ste overleden aan kanker. Mijn moeder is helaas psychisch niet in orde en haar alcoholverslaving verergerde de situatie. Gelukkig heeft zij mij toen vrijwillig afgestaan waardoor ze wel de voogdij bleef houden. Na mijn uithuisplaatsing heeft ze het licht gezien en heeft ze de juiste hulp gekregen om te stoppen met haar alcoholverslaving. Tot op de dag van vandaag heeft ze geen druppel meer gedronken. Psychisch is helaas een ander verhaal maar we hebben nog wel contact.

Ik ben blij dat jeugdzorg toen ingegrepen heeft omdat er in dat jaar heel wat dingen zijn gebeurd, die een kind van 8 niet hoeft te zien of mee te maken. Ik ben toen geplaatst bij een heel lief pleeggezin waar ik een aantal jaar gewoond heb. Zij hadden geen eigen kinderen en ik heb toch altijd het idee gehad dat ik daarvoor in de plaats was. Ik heb zelf ook een rugzakje en ben absoluut geen probleemkind geweest of wat dan ook (ja daar ga ik mij weer verantwoorden omdat ik niet als een apart geval gezien wil worden ), maar ik ben daar na een aantal jaar weggehaald omdat mijn pleegouders verwachtingen van mij hadden die ik niet waar kon maken. Dat wil niet zeggen dat ik daar een aantal fijne onbezorgde jaren gehad heb. Het zijn hele lieve mensen maar ik was uiteindelijk niet het (pleeg)kind voor hun. Ik ben toen bij mijn pleegouders weggehaald en heb 2 maanden in een tijdelijk pleeggezin gezeten. Dit heette toen ook wel een crisisopvang.

Ik ben toen ik 13 was naar een ander pleeggezin overgeplaatst. Ik vond het vervelendste dat ik naar een andere middelbare school moest. De fout die jeugdzorg toen wel gemaakt heeft, is door mij in een christelijk pleeggezin te plaatsen. Ik heb absoluut niets tegen het christendom en ik respecteer iedereen zijn geloof waar hij of zij voor staat. Maar de manier van opvoeden, bijlbelschool en elke zondag naar de kerk was ik niet gewend en ik stond er ook niet achter. Ik moest bij dit pleeggezin ook wijde kleding aan en werd erg gepest op school. Hierdoor heb ik een leerachterstand opgelopen en moest ik uiteindelijk een niveau lager gaan doen. Dit had echt voorkomen kunnen worden... Doordat ik er anders uitzag (wijde kleding) dan mijn klasgenoten, ben ik erg gepest. Dit resulteerde uiteindelijk dat ik mij zowel thuis als op school afzonderde. Ik kwam mijn kamer niet meer uit en voelde mij absoluut een buitenbeentje. Ik vergeet nooit het gesprek die ik op school met de decaan en mijn pleegouders gehad heb. Ja Maureen, je moet gewoon wat beter je best doen in vriendinnen maken. Dat lukt als je wat meer je best doet...

Gelukkig zal mijn jeugdzorgwerker, die ik om de twee weken sprak, dat ik niet goed zat bij dit gezin. Jeugdzorg (Ik zat toen bij instantie de Hoenderloo Groep) heeft toen opnieuw ingegrepen en mij weggehaald bij dit gezin. Ik weet nog het moment dat ik werd gebeld door mijn begeleider. Dat was een van de fantastische momenten uit mijn leven. "Maureen, je gaat naar een ander gezin".

Ik moest nog een maand wachten, maar het was het waard. Ik zou terug gaan naar de plaats waar ik grotendeels opgegroeid was, waar ik mijn vrienden had en waar ik weer terug zou kunnen naar de middelbare school waar ik eerst op zat. Ware het wel dat ik een niveau lager moest starten. Ik kwam in een gezinshuis terecht.

Naast pleeggezinnen bestaan er ook gezinshuizen. Mensen denken vaak dat hier de meest zware gevallen (ja kinderen dus) komen. Maar dat is deels waar. Ik ben zelf geen zwaar geval geweest alleen dit gezinshuis was in mijn oude plaats en omdat ze therapie met paarden deden was het voor mij een geweldige plek. Het verschil tussen een pleeggezin en een gezinshuis is dat gezinshuisouders full time zorgen voor de kinderen die er wonen. Vaak hebben deze "ouders" ook meer ervaring in het opvangen van beschadigde kinderen.

Mijn gezinshuisouders (ik noem ze voor het makkelijke altijd pleegouders, gezinshuisouders vraagt veel vragen op ), die voor mij als mijn ouders voelen, hebben mij echt fantastische handvaten meegegeven voor het volwassen leven. Ik heb bij hen mijn diploma gehaald, een schouder om te huilen gehad, veel vitamine P gehad, mijn eigen paard kunnen hebben (eigendom van pleegouders) mijn eigen paard kunnen kopen, terug kunnen vallen op een slaapplek toen het uitging met mijn ex en nog veel meer om op te noemen.

Mijn pleegouders hebben een gezinshuis met paarden (toen 30 nu 20 gok ik) waarmee ze therapie doen met kinderen, zo ook ik. Een eigen paard om voor te zorgen, verantwoordelijkheid nemen en een ritme in je leven brengen. Ja, je paard moet ook elke dag verzorgd, geknuffeld en getraind worden Ik heb bij hun zoveel geleerd over het leven dat ik op mijn 16de al zelfstandig kon gaan wonen en tot mijn 18de onder begeleiding van hun gebleven ben. Ik spreek ze nog regelmatig en probeer vaak langs te gaan. Ik wil ook altijd mijn oude Fjord Orin even gedag zeggen die nu lekker van haar pensioen staat te genieten.


Het is een lang verhaal geworden Ik ben er heel open over omdat ik dit niet altijd geweest ben. Ik mag er ook zijn. Mensen hebben vaak toch een vooroordeel en negatief beeld als je een pleegkind bent. "Deze kinderen hebben een rugzakje, zijn lastig en maken alleen maar problemen". Maar een kind wordt niet zomaar uit zijn gezinssituatie gehaald. De reden dat een kind uit huis geplaatst wordt is 80% van de tijd de "schuld" van de ouders. En vaak kunnen zij er ook niks aan doen. Ik ben blij met wie ik ben en ik vertel ook altijd waar ik vandaan kom. Mijn baas op mijn vorige werkt heeft ooit een keer tegen mij gezegd dat ze niet verwachtte dat ik het lang bij hun vol zou houden omdat ik een zware jeugd gehad heb en ik niet thuis opgegroeid ben. Toch weer een vooroordeel

Als jeugdzorg er niet voor mij geweest was, weet ik niet hoe ik opgegroeid zou zijn. Gelukkig gaat het momenteel met mij goed (mentaal iets minder maar dat komt wel weer). Ik heb mijn woning, een lieve vriend op wie ik altijd kan terugvallen en fantastisch werk. Ik kom er wel!

pateeke schreef:

Menino, ik kan het wel beamen dat dergelijke communicatie vaak niet geschikt is, te moeilijk verwoord enz. Ik ben wel hoog opgeleid, ken de zorg (zowel als client als professioneel), maar ik kan aan bepaalde communicatie van bepaalde instanties ook kop nog staart krijgen. Dan ga je ermee naar iemand die echt opgeleid is voor die specifieke materie en merk je dat die er evenmin iets van begrijpt. Hoe moeten mensen die laaggeschoold zijn of een verstandelijke beperking, anderstalig zijn etc er dan iets van begrijpen?

Zulke brieven sturen vanuit de naam van een persoon, ben ik eigenlijk niet mee eens dat dat een betere optie is. Bij grensoverschrijdend gedrag is het over het algemeen beter om net niet vanuit 1 persoon te spreken maar vanuit "wij". Anders is het veel makkelijker om het naast je neer te leggen en/of mensen tegen elkaar uit te spelen. Als je spreekt vanuit de "wij"-vorm, een "groep" aan hetzelfde zeel trekt, creëer je bovendien duidelijkheid: regel x geldt en de hele groep hanteert diezelfde regel. Dat geeft aan cliënten duidelijkheid want je weet dat regel x van toepassing is bij iedereen.
Ik heb ooit een incompany training gevolgd mbt agressie in hulpverlening en dat was echt één van de dingen die sterk naar voren kwam (en is tevens ook mijn persoonlijke ervaring dat dat beter werkt).
Of het vanuit justitie moet komen is dan weer een andere vraag. Ik denk dat dit geval per geval kan verschillen wat het beste is. In elk geval moet communicatie wel goed doordacht gebeuren, want indien dat niet voldoende doordacht is, kan de situatie voor het kind net gevaarlijker worden.

spoekie schreef:

Op welke bron baseer je jouw uitspraken? En over welk gedeelte van jeugdzorg spreek je dan?

Citaat:

Ik ga niet ontkennen dat er dingen mis gaan, maar het is ook zeker waar dat de goede verhalen niet of nauwelijks gedeeld worden. Simpelweg omdat ouders en kinderen van een goed verhaal minder de behoefte voelen om dat te delen, terwijl ouders die tekort gedaan zijn (of zich zo voelen…) dit sneller zullen doen.

Citaat:

Jeugdzorg mag zich niet uiten, dus doen nooit hun kant van het verhaal. Dat mag je ook niet vergeten.

Citaat:

Je komt aan iemands kind dus als je iets doet wat de ouder niet fijn vindt, dan doe je het altijd verkeerd. De ouders zijn ook vaak niet de mensen met het meeste reflectieve vermogen.

Citaat:

Hadden ze dat wel, dan zou het al nooit zo ver zijn gekomen of zouden ze zelf verzoeken om een uithuisplaatsing.

pateeke schreef:

Menino, ik kan het wel beamen dat dergelijke communicatie vaak niet geschikt is, te moeilijk verwoord enz. Ik ben wel hoog opgeleid, ken de zorg (zowel als client als professioneel), maar ik kan aan bepaalde communicatie van bepaalde instanties ook kop nog staart krijgen.

Citaat:

Zulke brieven sturen vanuit de naam van een persoon, ben ik eigenlijk niet mee eens dat dat een betere optie is. Bij grensoverschrijdend gedrag is het over het algemeen beter om net niet vanuit 1 persoon te spreken maar vanuit "wij".

Citaat:

Anders is het veel makkelijker om het naast je neer te leggen en/of mensen tegen elkaar uit te spelen. Als je spreekt vanuit de "wij"-vorm, een "groep" aan hetzelfde zeel trekt, creëer je bovendien duidelijkheid: regel x geldt en de hele groep hanteert diezelfde regel. Dat geeft aan cliënten duidelijkheid want je weet dat regel x van toepassing is bij iedereen.

Evamarie schreef:

Al zou dit topic direct vol gelopen zijn,dan had ik dit idd overwogen. Maar gezien de hoeveelheid aan reacties kunnen we het onderwerp wel zo laten als iedereen het daarmee eens is.

secricible schreef:

Evamarie schreef:

Al zou dit topic direct vol gelopen zijn,dan had ik dit idd overwogen. Maar gezien de hoeveelheid aan reacties kunnen we het onderwerp wel zo laten als iedereen het daarmee eens is.

In dat geval heb ik zeer goede ervaringen.
In 2021 eerst een PND en voor ik goed hersteld was overleed mijn man ineens.
Na de diagnose PND ben ik geweldig opgevangen vanuit de gemeente qua hulp. Er zijn allerlei mensen ingeschakeld om de veiligheid te waarborgen van mij en mijn dochter, maar altijd met alle respect voor ons en ik heb altijd het gevoel gehad dat ik regie hield.
Waar de huisarts focuste op kind bij me weg halen (buurtgezinnen, familie die haar moest opvangen ed) is vanuit de hulp in de gemeente altijd de focus geweest om juist aan onze relatie te werken en ons bij elkaar te houden met hulpverleners die me thuis begeleidde in de omgang.
Toen mijn man overleed was hulp net aan het afbouwen en ik voelde heel sterk dat met 1 telefoontje het hele netwerk weer om me heen stond en opnieuw keek wat ik nodig had. Zonder enige druk en zolang ik wilde. Ruim een jaar na zijn overlijden heb ik alleen nog een orthopedagoog die met me meekijkt.

Ik weet overigens dat mijn gemeente volgens mijn hulpverleners ontzettend goed is op dit vlak en dat heb ik ook echt zo ervaren.

pateeke schreef:

Het is niet omdat je vanuit de wij-vorm spreekt ipv vanuit de ik-vorm dat het per definitie machtsvertoon of niet menselijk is. Je kan respectvol en verbindend communiceren op die manier, maar zonder verdeeldheid te zaaien.

Citaat:

Dat er zieken zijn en afspraken daardoor niet kunnen doorgaan heeft imo niets te maken met of je spreekt vanuit een groep of vanuit de ik persoon:m. Ik heb het niet zozeer over afspraken die al dan niet kunnen doorgaan, maar over meer algemene regels en manier van werken / handelen die gelijk blijft over de verschillende teamleden.

Citaat:

(Denk bv aan de regel hoe laat de kinderopvang open gaat; sommigen deden al eens wat vroeger open als er al kinderen waren; anderen weigerden dat): die cliënten wisten na verloop van tijd dus niet meer wat de regels waren en speelden de begeleiders ook tegen elkaar uit.

Citaat:

Ouders die in aanraking komen met jeugdzorg hebben vaak zelf ook geen goede jeugd gehad (en/of een beperking of psychische aandoening). Duidelijkheid is echt gewoon belangrijk: weten wat je kan verwachten, mensen die zeggen wat ze doen en doen wat ze zeggen, afstemming tussen de verschillende begeleiders… dat geeft gewoon houvast.
Dat geldt gewoon voor heel veel mensen.

Shadow0 schreef:

pateeke schreef:

Het is niet omdat je vanuit de wij-vorm spreekt ipv vanuit de ik-vorm dat het per definitie machtsvertoon of niet menselijk is. Je kan respectvol en verbindend communiceren op die manier, maar zonder verdeeldheid te zaaien.

Ja, maar je kunt ook respectvol en verbindend communiceren vanuit de ik-vorm zonder verdeeldheid te zaaien.

Citaat:

Dat er zieken zijn en afspraken daardoor niet kunnen doorgaan heeft imo niets te maken met of je spreekt vanuit een groep of vanuit de ik persoon:m. Ik heb het niet zozeer over afspraken die al dan niet kunnen doorgaan, maar over meer algemene regels en manier van werken / handelen die gelijk blijft over de verschillende teamleden.

Het gaat er meer om dat er aan de ene kant vaak een rigiditeit ontstaat ('dat doen wij niet, dat zijn de regels, zo is het nou eenmaal, dat doen we altijd zo') en dat kan dus zelfs ontstaan over dingen als je vraagt of een afspraak verzet kan worden. Er zijn plekken waar je al bij aanmelding een dreigbrief krijgt over het te laat afmelden, inclusief een forse boete. Wat de omstandigheden ook zijn. Vind ik al niet nodig, maar goed. Maar vervolgens gelden die regels wel maar 1 kant op.

Dan weet je als client je plek wel.

Citaat:

(Denk bv aan de regel hoe laat de kinderopvang open gaat; sommigen deden al eens wat vroeger open als er al kinderen waren; anderen weigerden dat): die cliënten wisten na verloop van tijd dus niet meer wat de regels waren en speelden de begeleiders ook tegen elkaar uit.

Ik zie vooral niet hoe je daar mensen tegen elkaar uit zou spelen. De communicatie 'de vaste openingstijden zijn x en als een begeleider eerder open wil doen mag dat maar dit is niet verplicht' is ook een prima regel. Die m.i. meer recht doet aan de professionele autonomie van degene die op dat moment op de groep staat, en hopelijk voldoende zeggenschap heeft om dit soort inschattingen zelf te maken.

Alles eenduidig en anoniem maken lijkt makkelijk, is het ook op korte termijn, maar je verliest ook dingen.

Citaat:

Ouders die in aanraking komen met jeugdzorg hebben vaak zelf ook geen goede jeugd gehad (en/of een beperking of psychische aandoening). Duidelijkheid is echt gewoon belangrijk: weten wat je kan verwachten, mensen die zeggen wat ze doen en doen wat ze zeggen, afstemming tussen de verschillende begeleiders… dat geeft gewoon houvast.
Dat geldt gewoon voor heel veel mensen.

Dat kan ook door eens te beginnen met niet allerlei dingen te doen of te zeggen, maar eerst eens te luisteren. Soms wordt die stap helemaal overgeslagen.

pateeke schreef:

Voor mensen die wel onder zware druk staan, niet in veiligheid zijn opgegroeid, niet veerkrachtig zijn enz, ervaren zo'n regel vaak als niet duidelijk (genoeg). Ze weten niet waar ze aan toe zijn, hoe laat de opvang van hun kind dan open gaat enz. Het is niet moeilijk om (al dan niet bewust) mensen tegen elkaar te gaan uitspelen bij zo'n regels.

Citaat:

Een beetje vergelijkbaar met de opvoeding van een (jong) kind. Ik ken een situatie waarin ouders methode a gebruiken voor zindelijkheidstraining, kinderopvang hanteert methode b, grootouderpaar hanteert methode c en ander grootouderpaar hanteert methode d. Tja, niet moeilijk dat het lang(er) duurt eer dat kind zindelijk is...

Citaat:

Dat is echt om gek van te worden. Je weet totaal niet wat je dan moet doen, waar je aan toe bent enz. En je komt zo ook tussen hulpverleners in te staan en in plaats van je gehoord voelen, krijg je de idee dat je er alleen voor staat en jij ervoor moet zorgen dat hulpverleners dezelfde richting uit gaan.

Citaat:

Edit: als HV ook zo'n situatie meegemaakt. Ouder en school trekken aan de alarmbel. GGZ zegt: wij doen pas iets nadat jeugdzorg actie ondernomen heeft. Jeugdzorg zegt: niet voor ons, GGZ moet opstarten. Dat is als HV, voor de school én de ouder erg frustrerend. Hoe moet die ouder het nog weten als professionals naar elkaar wijzen en het niet eens zijn?

Shadow0 schreef:

spoekie schreef:

Op welke bron baseer je jouw uitspraken? En over welk gedeelte van jeugdzorg spreek je dan?

Er zijn een aantal commissies geweest die hier onderzoek naar hebben gedaan. Commissie De Winter is volgens mij een van de belangrijkste, maar er zijn echt veel meer onderzoeken geweest. Het gaat dan vooral om jeugdzorg vanaf OTS en zwaarder.

Citaat:

Ik ga niet ontkennen dat er dingen mis gaan, maar het is ook zeker waar dat de goede verhalen niet of nauwelijks gedeeld worden. Simpelweg omdat ouders en kinderen van een goed verhaal minder de behoefte voelen om dat te delen, terwijl ouders die tekort gedaan zijn (of zich zo voelen…) dit sneller zullen doen.

Vind ik een bijzondere aanname eigenlijk. Heb je daar een onderbouwing van, dat mensen goede verhalen minder delen? Want ik herken het niet zomaar. Zeker ook niet uit de context van ouders die hulp zoeken of jongeren die om advies vragen, volgens mij zouden heel veel van hen het wel delen als het goed loopt. Zie hier in het topic ook: men deelt wel degelijk de goede ervaringen.

Citaat:

Jeugdzorg mag zich niet uiten, dus doen nooit hun kant van het verhaal. Dat mag je ook niet vergeten.

Niet in individuele casussen. Jeugdzorg kan natuurlijk wel op veel andere manieren meer openheid van zaken geven. En ze kunnen er zeker ook voor kiezen om bij individuele casussen hun zaken in elk geval naar de ouders en de rechtbank op orde te hebben. Dat is zeker niet automatisch het geval.

Citaat:

Je komt aan iemands kind dus als je iets doet wat de ouder niet fijn vindt, dan doe je het altijd verkeerd. De ouders zijn ook vaak niet de mensen met het meeste reflectieve vermogen.

Dit is een manier van redeneren die juist zo makkelijk tot fouten kan leiden. Het doet er helemaal niet toe of ouders reflectief vermogen hebben... het probleem is dat de Jeugdzorg dit niet heeft. "Jamaarhunnie" is geen excuus dat je als professional kunt gebruiken. En het is zeker niet zo dat iedere ouder die ontevreden is zomaar geloofd wordt. De situaties die in de media komen hebben echt meer dan genoeg dingen waarvan je kunt vaststellen dat ze problematisch zijn zonder de ouders op hun woord te hoeven geloven.

Maar ik zou daaraan toe willen voegen: ik heb eigenlijk meer de verhalen van de kinderen in mijn hoofd. Jason bijvoorbeeld (zie ook zijn documentaire), die zich vrij duidelijk heeft uitgesproken.

Citaat:

Hadden ze dat wel, dan zou het al nooit zo ver zijn gekomen of zouden ze zelf verzoeken om een uithuisplaatsing.

Dat is een cirkelredenering, en het is schadelijk en professionals zouden moeten weten dat je dit nooit op deze manier kunt concluderen. Er zijn in elk geval genoeg individuele situaties uitgezocht om te weten dat er wel degelijk kinderen onterecht uit huis geplaatst worden, op basis van slechte en onzorgvuldige dossiers, vooroordelen, subjectieve conclusies die als waar worden aangenomen doordat men ze van elkaar overschrijft. Dat is in individuele gevallen bewezen en er is naar aanleiding daarvan ook onderzoek gedaan naar de kwaliteit van dossiers en besluitvorming, en daaruit kwam dat er veel problemen waren.

De conclusie dat het 'dus' nooit zo ver was gekomen is echt niet waar.

Shadow0 schreef:

Citaat:

Dat is echt om gek van te worden. Je weet totaal niet wat je dan moet doen, waar je aan toe bent enz. En je komt zo ook tussen hulpverleners in te staan en in plaats van je gehoord voelen, krijg je de idee dat je er alleen voor staat en jij ervoor moet zorgen dat hulpverleners dezelfde richting uit gaan.

Dit is heel frustrerend, maar tegelijkertijd is dat meestal een moment om het grotere team als geheel bij elkaar te roepen zodat iedereen daar als zichzelf kan zitten. Jij neemt de samenhang als uitgangspunt. Maar de 'wij'-vorm heeft ook vaak tot gevolg dat niemand zich specifiek verantwoordelijk voelt, en dat je dus ook met niemand in gesprek kan. De beslissing is gevallen, 'wij' staan er allemaal achter, iedereen houdt zich aan de afspraak om het niet te bespreken, en waarom dat dan zo is besloten is totaal niet duidelijk. (En vraag je dan door dan krijg je bv 'ik breng alleen de boodschap over' of 'daar heb ik niet alleen over besloten' en dan is het dus van niemand. Dat zijn ook de momenten dat fouten bijna niet meer hersteld kunnen worden zonder het te escaleren. Want er is geen gesprek meer. Vervolgens is de organisatie boos dat mensen 'meteen' klachten indienen, maar als alle communicatieroutes zorgvuldig zijn dichtgemetseld om 'uitspelen' te voorkomen, dan hou je niet zoveel anders over.)

pateeke schreef:

Dit is het enige waar ik wel nog op wil ingaan. "Dat is het moment om het gehele team bij elkaar te roepen zodat iedereen daar als zichzelf kan zitten". Eerlijk? Ten eerste was het, zoals in mijn vorige post gezegd, niet aan mij als cliënt om het team bij elkaar en tot de orde te roepen.

Citaat:

Ten tweede, had ik daar ook echt niet meer de energie en durf voor (je moet toch al stevig in je schoenen staan eer je dergelijke dingen aankaart). En ten derde, sommige hulpverleners waren / zijn niet bereid tot overleg met de andere hulpverleners.

Citaat:

Dat er geen gesprek meer is als de neuzen in dezelfde richting staan, men het eens is over de behandeling / aanpak, niemand verantwoordelijkheid opneemt voor fouten enz, is een aanname van jou die ik niet deel.

Citaat:

Is contact aangaan met mensen belangrijk in de hulpverlening? Ja, daar ben ik het mee eens. Maar dat kan evenzeer als hulpverleners het eens zijn over de te bewandelen weg.