Bokt.nl

Sannens schreef:

Ik ben ook kind van een samengesteld gezin. Ik ben de oudste, heb 1 biologisch broertje en twee stief broertjes. Wij woonden eigenlijk bijna altijd samen (met vier dus), behalve als m’n broertje en ik naar mijn moeder gingen.

Laat ik beginnen met dat ik jouw struggles enorm goed snap. Het zijn niet jouw kinderen, die al jaren met een andere opvoed stijl dan de jouwe zijn opgevoed. Dat samen voegen is ook gewoon heel moeilijk.
Ik wil daarin graag belichten hoe mijn broertje het ervaren heeft. Hij had het OOK heel moeilijk. Hij was het strakke regime van mijn vader gewend, mijn stiefmoeder was veel losser, waardoor er drie situaties qua regels ontstonden.
1. De regels van mijn vader
2. De regels van hun samen
3. De regels van mijn stiefmoeder

Als mijn vader er niet was gold de derde situatie bijvoorbeeld. Als ze beide er waren was het een combinatie van situatie 1 en 2. Mijn broertje vond dit enorm verwarrend en heeft het daar ook heel moeilijk mee gehad, omdat mijn stief broertjes vanwege situatie 3 altijd meer voor elkaar kregen en hij zich dus ‘achtergesteld’ voelde.

In de weekenden bij mijn moeder was de situatie heel anders. Ook daar heb ik een stiefbroer en zus, maar die waren ouder en minder vaak aanwezig.
Mijn stiefvader bemoeide zich niet met onze opvoeding, dat was de afspraak met mijn moeder. Natuurlijk mocht hij vragen of we even wilden helpen met iets opruimen oid. Maar hij mocht van mijn moeder niets zeggen over dat mijn slaapkamer een rotzooi was. Als hij zich daaraan stoorde zou hij dit bij mijn moeder melden en zij zou ons er op aanspreken.

Ik wil je dat laatste adviseren, maar je partner moet daar ook voor open staan. Want dat betekent dat hij wel z’n taak moet doen als we voor jou iets is waar je mee zit.

Bespreek met je partner dat het ook jouw huis is, en dat zijn kinderen in jouw huis ook betekent dat jullie daar samen goede afspraken over moeten maken. Wat is jouw rol daarin is een belangrijk onderdeel van het gesprek.
Maak hier samen goede afspraken over, zodat het ook voor jou werkt en jij jouw ei ook kwijt kan bij hem.

WenK schreef:

Sannens schreef:

Ik ben ook kind van een samengesteld gezin. Ik ben de oudste, heb 1 biologisch broertje en twee stief broertjes. Wij woonden eigenlijk bijna altijd samen (met vier dus), behalve als m’n broertje en ik naar mijn moeder gingen.

Laat ik beginnen met dat ik jouw struggles enorm goed snap. Het zijn niet jouw kinderen, die al jaren met een andere opvoed stijl dan de jouwe zijn opgevoed. Dat samen voegen is ook gewoon heel moeilijk.
Ik wil daarin graag belichten hoe mijn broertje het ervaren heeft. Hij had het OOK heel moeilijk. Hij was het strakke regime van mijn vader gewend, mijn stiefmoeder was veel losser, waardoor er drie situaties qua regels ontstonden.
1. De regels van mijn vader
2. De regels van hun samen
3. De regels van mijn stiefmoeder

Als mijn vader er niet was gold de derde situatie bijvoorbeeld. Als ze beide er waren was het een combinatie van situatie 1 en 2. Mijn broertje vond dit enorm verwarrend en heeft het daar ook heel moeilijk mee gehad, omdat mijn stief broertjes vanwege situatie 3 altijd meer voor elkaar kregen en hij zich dus ‘achtergesteld’ voelde.

In de weekenden bij mijn moeder was de situatie heel anders. Ook daar heb ik een stiefbroer en zus, maar die waren ouder en minder vaak aanwezig.
Mijn stiefvader bemoeide zich niet met onze opvoeding, dat was de afspraak met mijn moeder. Natuurlijk mocht hij vragen of we even wilden helpen met iets opruimen oid. Maar hij mocht van mijn moeder niets zeggen over dat mijn slaapkamer een rotzooi was. Als hij zich daaraan stoorde zou hij dit bij mijn moeder melden en zij zou ons er op aanspreken.

Ik wil je dat laatste adviseren, maar je partner moet daar ook voor open staan. Want dat betekent dat hij wel z’n taak moet doen als we voor jou iets is waar je mee zit.

Bespreek met je partner dat het ook jouw huis is, en dat zijn kinderen in jouw huis ook betekent dat jullie daar samen goede afspraken over moeten maken. Wat is jouw rol daarin is een belangrijk onderdeel van het gesprek.
Maak hier samen goede afspraken over, zodat het ook voor jou werkt en jij jouw ei ook kwijt kan bij hem.

In aanvulling hierop... Je kunt ook, met de kinderen erbij,afspreken dat er opvoedregels en huishoudregels zijn. Op de huishoudregels (vaat in de vaatwasser zetten bijv) mogen ze door iedereen aangesproken worden, op de opvoedregels (je moet zo en zo laat thuis zijn bijv) alleen door de ouder. Hun kamer was hun kamer, als ik me ergens aan stoorde trok ik de deur dicht en besprak het met mijn man. Regelmatig hadden ze stress omdat kleding niet gewassen was, maar dat was ook meteen heel makkelijk; afspraak was dat ik niet op hun kamer rommelde, dus ik waste alleen wat in de wasmand lag. Overigens zijn die regels wel door mijn man gecommuniceerd.

PercyLeen schreef:

Wauw wat veel reacties en wat fijn die herkenbaarheid! De kinderen van mijn vriend zijn 9 en 12 en verschrikkelijke plakkers aan papa. Kunnen zichzelf geen dag vermaken en mijn vriend vindt het ook heerlijk om de hele dag met de kinderen in de weer te zijn. Dit resulteert er in dat wanneer het even niet om hun draait dat ze de aandacht wel opeisen. Als het moet van s ochtends vroeg tot s avonds laat. Mijn vriend doet niks anders dan de hele tijd herhalen of het af en toe wat minder mag. Vooral die van 9 heeft hier geen enkele boodschap aan en lacht zijn vader gewoon uit. Ik vreet me helemaal op. En gisteren ben ik dus gebarsten en uitgevallen en heb ik tegen de jongste gezegd dat ik wilde dat hij zijn mond dicht hield tot dat we thuis waren (20min) dan heb ik dus mijn vriend recht tegenover me staan. Volgens hem moet ik de dialoog aan gaan. Ik heb zelf geen kinderen maar als er de hele dag door wel 30x wordt gevraagd of je ergens mee op wil houden en je dat gewoon weg lacht dan stopt toch ergens een keer de dialoog? Of zie ik het dan echt helemaal verkeerd?

Mavelle schreef:

PercyLeen schreef:

Wauw wat veel reacties en wat fijn die herkenbaarheid! De kinderen van mijn vriend zijn 9 en 12 en verschrikkelijke plakkers aan papa. Kunnen zichzelf geen dag vermaken en mijn vriend vindt het ook heerlijk om de hele dag met de kinderen in de weer te zijn. Dit resulteert er in dat wanneer het even niet om hun draait dat ze de aandacht wel opeisen. Als het moet van s ochtends vroeg tot s avonds laat. Mijn vriend doet niks anders dan de hele tijd herhalen of het af en toe wat minder mag. Vooral die van 9 heeft hier geen enkele boodschap aan en lacht zijn vader gewoon uit. Ik vreet me helemaal op. En gisteren ben ik dus gebarsten en uitgevallen en heb ik tegen de jongste gezegd dat ik wilde dat hij zijn mond dicht hield tot dat we thuis waren (20min) dan heb ik dus mijn vriend recht tegenover me staan. Volgens hem moet ik de dialoog aan gaan. Ik heb zelf geen kinderen maar als er de hele dag door wel 30x wordt gevraagd of je ergens mee op wil houden en je dat gewoon weg lacht dan stopt toch ergens een keer de dialoog? Of zie ik het dan echt helemaal verkeerd?

Nee joh, dat kan je echt niet maken. Dat je aangeeft dat je er zelf wel een beetje genoeg van hebt is prima maar het is echt niet aan jou om de 9-jarige te bevelen z’n mond te houden. Daar heb je in mijn ogen ook echt een grens overschreden.

Ik ben nu zelf bijna 7 jaar stiefmoeder (ze zijn nu 20&18) en sinds vorig jaar gaat het eigenlijk pas goed. Ik heb wel eens gelezen dat het 7 jaar duurt voordat een samengesteld gezin echt aan elkaar gewend is en op elkaar ingespeeld en ik denk dat dat wel klopt. Eerste jaren waren echt enorm moeizaam en de andere ouder had daarin ook een grote rol. Vorig jaar heeft de oudste besloten bij ons te komen wonen en met de jongste wordt het contact ook eindelijk beter. Als stiefmoeder is het heel lang vooral heel veel geven en assisteren en weinig (eigenlijk niks) terug krijgen. Nou ja, nu na al die jaren heb ik wel een hele goede band met de oudste en daar ben ik wel enorm blij mee.

Mavelle schreef:

Je kan best je eigen grenzen aangeven, dat doe ik ook. Zeker in m’n eigen huis. Voordat ik ze naar XYZ breng verwacht ik ook zeker wel dat ze m’n huis fatsoenlijk achter laat. Schone wasbak, geen servies of afval meer op de kamer. Dat zijn gewoon huisregels. Maar mocht ze er bijvoorbeeld wel tussenuit piepen zonder dat dat op orde is dan is het aan mijn man om daar wat van te zeggen. In mijn ogen is het bijvoorbeeld niet aan een stiefouder om te zeggen “je mag niet naar vriendin X”, “zo en zo laat thuis zijn”, “ga voor straf maar naar je kamer”. Daarbij gezegd vind ik het bijvoorbeeld ook mijn plaats niet om straffen in stand te houden. Als mijn man vind dat ze voor straf een week lang elke avond de afwas moet doen moet hij zelf maar regelen dat ze dat doet.

Met terug krijgen bedoel ik dat ze dus uit zichzelf iets kopen voor m’n verjaardag of Moederdag , me meenemen naar de nagelsalon, of gewoon sowieso iets kopen als ze denken oh hee dat is net wat voor Mavelle.

Dat had misschien al wel eerder zo kunnen zijn, maar voor mijn stiefkinderen heeft het gewoon geduurd totdat ze wat volwassener waren en zelf zagen hoe de vork in de steel zat.

Edit. Nog even wat toegevoegd aan de eerste alinea