Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-06-22 19:21

Geplaatst door de TopicStarter : 20-06-22 19:21

Firefly289 schreef:
Jeetje, dit raakt me. Het raakt me, omdat ik het herken. In augustus start ik met therapie om de schade aan te pakken die mijn ouders hebben aangericht met hun emotionele onvolwassenheid. Ik mag in therapie, omdat hun dit nooit gedaan hebben. Genoeg mooie momenten, momenten waar ik dankbaar voor ben. Echter hebben hun gedrag tijdens mijn jeugd (en nu nog) ervoor gezorgd dat ik mij op emotioneel vlak ontzettend eenzaam, klein en gekwetst heb gevoeld. Paar jaar terug ben ik er voor het eerst open over geweest naar een vriendin toe. Dit startte het proces van realisatie, frustratie, woede en hopelijk binnenkort acceptatie. Acceptatie dat he tis zoals het is en ik van hun geen verandering kan verwachten.

Het is moeilijk om uit te leggen aan mensen die het niet zelf mee maken. De jaloezie die ik soms voel als anderen vertellen hoe veel begrip en geborgenheid hun ouders bieden.

Een dappere stap, afscheid nemen van je ouders. Heel knap om echt voor jezelf te kiezen Hopelijk geeft het je wat je zoekt.

Het is zeker moeilijk uitleggen, en ook een heel moeilijk proces. Ik ben er al 9 jaar mee bezig, op en af. Heb tussendoor wel een studie gehaald en gewerkt, maar ik viel constant terug. Ik hoop dat ik het nu daadwerkelijk grotendeels kan afronden, al zal er altijd restschade blijven. De jaloezie is bij mij eerder verdriet.
En mooi gezegd dat wij in therapie moeten omdat onze ouders dat niet deden. Mijn vader heeft dat overigens wel gedaan, maar ik denk dat hij al te ver heen was, want hij is na therapie eventjes de lieve vader geweest die hij had moeten zijn, maar hij verviel al heel snel terug in zijn oude gedrag.

Bedankt voor de knuffels en lieve woorden Suzanne, Doubtless, Manumol en Tarico, dat doet me goed

**Geplaatst**: 20-06-22 19:29

Geplaatst: 20-06-22 19:29

tita schreef:
Ik heb geen idee wat er gebeurd is, maar als moeder zijnde kan ik dit helemaal niet bevatten.
Kind opgroeien zonder liefde en geborgenheid is de grootste angst van een kind

En toch gebeurd het vaker dan je denkt helaas.

TS, wat een dapper besluit, en zeker geen makkelijke.
Ik heb zelf al 15 jaar geen contact meer met mijn 'moeder'.
'Moeder' zet ik tussen haakjes aangezien ze voor mij dat al heel lang niet meer is.
Het is niet altijd even makkelijk geweest maar uit eindelijk wel de beste keuze, en een keuze waar ik geen dag spijt van heb gehad.
Ik hoop dat jij er uiteindelijk ook geen spijt van gaat krijgen.

**Geplaatst**: 20-06-22 20:10

Geplaatst: 20-06-22 20:10

Ik wil je alleen even een hele dikke knuffel geven!
Neem die maar van mij aan, als je die nooit van je ouders gehad hebt

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-06-22 20:45

Geplaatst door de TopicStarter : 20-06-22 20:45

Jolliegirl schreef:
Ik wil je alleen even een hele dikke knuffel geven!
Neem die maar van mij aan, als je die nooit van je ouders gehad hebt

Lief, dank je wel

**Geplaatst**: 22-06-22 09:19

Re: Met zonder ouders

Geplaatst: 22-06-22 09:19

Ja tuurlijk gaat dit tegen je oer instinct in, als kind voel je de verplichting om loyaal te blijven naar je ouders. Dit is biologisch zo geregeld want in het wild zou het beter zijn om je familie dichtbij te hebben ivm overlevingskansen. Maar we leven niet meer in het wild en als ouders meer schade brengen dan helen dan gaat er iets goed mis! En dan vind ik het heel knap dat een kind er voor kiest om emotioneel en sociaal afstand te nemen. Zelfstandig de wereld verkennen is ook best eng namelijk maar in mijn geval het beste wat ik ooit heb kunnen doen voor mezelf! Het enige wat bij mij nu nog wringt is dat ik zelf moeder ben geworden en daardoor is mijn boosheid naar m'n ouders alleen maar groter geworden _-:(

ik kan gewoon echt niet begrijpen dat je zo met je eigen vlees en bloed omgaat. >;)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-06-22 13:36

Re: Met zonder ouders

Geplaatst door de TopicStarter : 22-06-22 13:36

Dat lijkt me idd frustrerend Boompje

Ik kan het me ook niet voorstellen, ook al heb ik geen kinderen.

Ik heb net voor het eerst mijn eigen tekst terug gelezen. Eerder lukte het niet, maar het komt nog niet binnen, want ik ga in dissociatie als ik het lees. Ik ben ook de hele week heel gestrest en gespannen. Emotie die vast zit en mijn lijf die ze nog niet aan durft te gaan. Maar dat komt wel, dat vind vanzelf zijn uitgang.

**Geplaatst**: 23-06-22 07:21

Re: Met zonder ouders

Geplaatst: 23-06-22 07:21

Wat ben jij een ijzersterk mens :(:)

Rouwen doet pijn. Ook als je rationeel weet dat dit het beste is voor jou als persoon. Grote knuffel van mij, en ik hoop dat jij nu stap voor stap je geluk kunt vinden!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-07-22 10:12

Geplaatst door de TopicStarter : 08-07-22 10:12

Inmiddels zijn we even verder. Ik heb een heel groot trauma getackeld met EMDR, daarna voelde ik me ook echt leger. Op een goede manier dan. Maar ik bleef net zo moe, net zo depressief. Ik was aan het verwerken, maar iets klopte er niet. Zat er nog meer van binnen?
Dus ik ben deze week eens gaan hangen in die depressieve gevoelens, niet meer dissociëren, maar constant voelen, voelen, voelen. En gisteren ineens kwam 'ie aan de oppervlakte.

Afwijzing van mijn emoties heb ik dus net gehad, maar nu kwam algemene afwijzing, of meer afkeuring, vanuit een 'ouderlijke stem'. Je bent toch niet goed genoeg, je gaat het toch niet halen, doe eens wat met je luie reet, wat je doet heeft toch geen zin. Etc etc. En met dat besef komt de knoop in mn maag terug, alsof ik de hele tijd spierpijn in mn buik heb. En misselijk, ik wil het uitkotsen, en ik ben echt boos en verdrietig, en bang. Dat het echt waar is, dat ik het echt niet kan, dat het me echt niet lukt...
Maar tegelijkertijd ben ik ook apetrots dat me dit is gelukt. Dat ik dit ben aangegaan, dat ik dit zelf heb gedaan. Dus daarmee ga ik direct hard in tegen deze 'ouderlijke stemmetjes'.
En hier kan ik weer wat mee, en ik voel hoe dit weer in mijn hele lichaam resoneert. Maar dit kan ik, hier kan mee werken. Maar het wordt wel zwaar, alweer. Maar misschien als ik deze stemmen uit mijn hoofd krijg, dat ik eindelijk rust krijg...

**Geplaatst**: 08-07-22 10:47

Geplaatst: 08-07-22 10:47

Dit topic maakt dat ik me wat minder alleen voel. Ook ik heb het contact met mijn ouders verbroken en zit midden in het rouwproces. Het voelt eenzaam, niemand die onvoorwaardelijk achter je staat, niemand waar je altijd naar terug kunt wat er ook is. Niet even je vader kunnen vragen of hij een lamp op wil hangen. Niet een bosje bloemen voor je moeder kunnen kopen. Ze hebben mij niet alleen vader en moeder afgenomen, maar ook het dochter-zijn.
Eigenlijk ben je wees met je ouders binnen handbereik, maar onbereikbaar.

**Geplaatst**: 08-07-22 11:05

Geplaatst: 08-07-22 11:05

Earth schreef:
Inmiddels zijn we even verder. Ik heb een heel groot trauma getackeld met EMDR, daarna voelde ik me ook echt leger. Op een goede manier dan. Maar ik bleef net zo moe, net zo depressief. Ik was aan het verwerken, maar iets klopte er niet. Zat er nog meer van binnen?
Dus ik ben deze week eens gaan hangen in die depressieve gevoelens, niet meer dissociëren, maar constant voelen, voelen, voelen. En gisteren ineens kwam 'ie aan de oppervlakte.

Het is hard werken, maar het is ook zo hoopvol...!
Alsof het eerst alleen maar 1 grote zwarte wolk is. Of 1 groot stuk zwart graniet.
En nu er barsten in komen, krijg je er greep op en kun je gericht slopen.
Fijn...!!!

Citaat:
Afwijzing van mijn emoties heb ik dus net gehad, maar nu kwam algemene afwijzing, of meer afkeuring, vanuit een 'ouderlijke stem'. Je bent toch niet goed genoeg, je gaat het toch niet halen, doe eens wat met je luie reet, wat je doet heeft toch geen zin. Etc etc.

Brrr.
Herkenning!
Nare stemmen! (In Transactionele Analyse heten ze 'boe ouders'. Een variant op boeman. En het devies is niet luisteren, tong tegen uitsteken en slopen.)

Citaat:
En met dat besef komt de knoop in mn maag terug, alsof ik de hele tijd spierpijn in mn buik heb. En misselijk, ik wil het uitkotsen, en ik ben echt boos en verdrietig, en bang. Dat het echt waar is, dat ik het echt niet kan, dat het me echt niet lukt...

Citaat:
Maar tegelijkertijd ben ik ook apetrots dat me dit is gelukt. Dat ik dit ben aangegaan, dat ik dit zelf heb gedaan. Dus daarmee ga ik direct hard in tegen deze 'ouderlijke stemmetjes'.
En hier kan ik weer wat mee, en ik voel hoe dit weer in mijn hele lichaam resoneert. Maar dit kan ik, hier kan mee werken. Maar het wordt wel zwaar, alweer. Maar misschien als ik deze stemmen uit mijn hoofd krijg, dat ik eindelijk rust krijg...

Goed gedaan...! $*\o/*$
En als gezegd: ook nu al, voor je het met emdr aangaat, kun je vieren dat je dit inzicht hebt.
En besluiten je leven niet door 'de boe ouders' te laten 'leven' /vergallen.
En 'just for fun' kijken hoe goed het lukt om nu al te ontspannen.

**Geplaatst**: 08-07-22 13:02

Geplaatst: 08-07-22 13:02

Erg knap dat je dit plaatst TS.

Ook ik heb afstand genomen van mijn ouders. Er is zo veel gebeurd. Nooit enige moeite gedaan om ook maar iets goed te maken.

Daarnet was het afsluiting van het sportkamp van mijn dochter. Er was een optreden voor de ouders. Terwijl ik daar stond stuurde ik naar mijn man: Mijn moeder is nooit komen kijken naar zo iets. Zij zei dat dat niet interessant genoeg was. Hoe kun je zoiets van jou eigen kind niet interessant genoeg vinden?

Dat stukje dat ik naar mijn man stuurde zegt al heel veel over hoe mijn ouders naar ons keken. Een last.

Ik herken het ongelofelijk en geen enkel kind zou dit mogen ervaren.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-07-22 23:02

Geplaatst door de TopicStarter : 09-07-22 23:02

Amber, dikke knuffel :(:)

Alleen voelen is verschrikkelijk, ik hoop dat je wat verlichting kan voelen, wetende dat je neit alleen bent.
Janneke bedankt voor je toelichting

Moestuin dat is inderdaad zo sneu om te horen, je hebt een kind toch om trots op te zien? Om van te genieten? Maar blijkbaar zijn er veel mensen die niet zo denken...

Ik heb weer wat geschreven, dat deel ik graag met jullie. Mijn bijnaam was vroeger Tuut, omdat ik tot mn 6e met een speen liep (nu snap ik ook dat weer, speen geeft een geborgen gevoel, dat kreeg ik van mn ouders niet).

Papa, ik wil graag paardrijden papa. En mama wil me helpen.
Ja tuut, dat kun je wel willen, maar het leven is niet alleen maar leuk. En tenslotte ben je geen Anky he.
Papa, kom je bij me kijken? Ik moet paardrijden.
Nee tuut, mama komt al kijken. En het is geen Olympische spelen he.
Papa, ik heb gewonnen, kijk!
Nou tuut, wat een lelijke beker.
Papa, ik ben vandaag gevallen, maar daarna heb ik wel gereden.
Ja vallen hoort erbij, kom we gaan schaatsen kijken.
Papa, ik ga morgen optreden, kom je kijken?
Nee, daar heb ik geen zin in. En moet je trouwens niet werken aan je school?
Papa, de mensen waren heel enthousiast, het ging best wel goed.
Ja dat zal, ga nou maar aan je schoolwerk.
Papa ik heb een modellenopdracht!
Moet dat?
Papa kijk, mijn foto’s.
Kon je deze arm niet beter zo doen? Dit ziet er stom uit.
Pap ik heb hier opgeruimd, alleen die kast nog niet.
Waarom die kast nog niet? Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Wanneer ga je dat doen?
Pap ik heb het hele schoonmaaklijstje afgewerkt.
Maar je hebt de ramen niet gelapt, waarom niet?
Maar papa, het regende dus dat kon niet.
Dat maakt me niet uit, je bent lui!
Pap ik ga studeren, ik heb er onwijs zin in.
Hbo, dat is niks voor jou, dat red je niet.
Maar pap, ik wil ook naar de universiteit…
Tuut, overdrijf nou niet zo. Dat slaat nergens op.

Kijk pap, ik heb mijn studie gehaald. Ik heb er wat langer over gedaan, omdat jouw pijnlijke woorden me zo beschadigd hebben, dat ik mezelf steeds tegen kwam tijdens mijn studie. Maar dat was goed, want ik heb mezelf leren kennen, mezelf leren helen en mezelf kunnen ontwikkelen tot een evenwichtig mens. Dat ik dat zonder jou heb gedaan is niet zo erg, want jij had toch nooit verwacht dat ik het ging halen. Misschien had je wel negatief gebleven, waardoor ik het niet had gered. Jouw woorden waren nu brandstof om het wel te halen, om toch te laten zien, ‘zie je wel, ik kan het wel’. En toen docenten tegen mij zeiden dat ik prima naar de universiteit zou kunnen, voelde ik me blij, maar ook trots. Iets wat jij nooit leekt te zijn, op mij. En ik was blij dat mensen mij wel zagen, dat ze mijn talenten en kwaliteiten zagen. Alles wat jij niet in mij zag, alles wat jij nooit benoemde. Mama zag dat ook niet, die wilde alleen maar dat ik wel zou slagen, omdat zij dat niet kon. Maar beiden hebben jullie nooit mijn kwaliteiten gezien, nooit hebben jullie gezien wat ik te bieden had. Dat kon ook niet zo goed, want door jullie was mijn ware ik ook ondergesneeuwd. Ik wist zelf ook niet helemaal waar ik goed in was, want jullie leerde mij dat niet. Jullie maakte me kapot met wat ik volgens jullie niet kon, ook al kon ik dat eigenlijk wel. Maar het was nooit goed, het was nooit goed genoeg. Ik kon 99 dingen doen, maar op dat ene ding zou je me nog pakken. De chronische teleurgesteldheid van jou papa was zo allesvernietigend. Ik voel nu weer hoe ik me toen voelde, zo kapot van binnen. Van pijn, van angst, van verdriet, maar ook van boosheid. Want waarom heb je me nooit gezien, waarom kon je niet kijken naar wat er wel was? Naar wie ik wel was? Zelf ben ik altijd positief gebleven, dat is een wonder want het was altijd negatief, alles was slecht, fout, verkeerd, of dom. Ik was vooral ook lui, ik deed niks, want het was nooit goed. Dus deed ik ook maar niks meer, want het was toch niet goed. Ik werd gevoelloos, checkte uit want ik kon het niet meer verdragen. Die pijn en dat verdriet was gewoon teveel. En wanneer je je als dochter teveel voelt voor je familie, dan voel je je zo alleen, dat is niet te beschrijven. Die pijn is allesverslindend, ik implodeerde bijna. Maar ik heb het overleefd, en daarmee de beweringen tegen me gebruikt. Want het was niet zo wat jij zei papa, het is niet zoals je me laat voelen mama.

**Geplaatst**: 09-07-22 23:33

Re: Met zonder ouders

Geplaatst: 09-07-22 23:33

Oeh dat laatste had een conversatie kunnen zijn tussen mij en mijn vader. Best pijnlijk om te zien, die woorden galmen nu ruim 10 jaar later nog steeds door mijn hoofd. Ik kan oprecht niet snappen waarom ouders dit doen richting hun kinderen. Mijn moeder noemde het altijd de broodnodige schop onder mijn hol.

Vind het knap dat je hier zo over kunt schrijven en jezelf er zo mee kunt confronteren, valt mij nog erg zwaar. Ben nu 26 maar voel me vaak nog alsof ik stil ben blijven staan ergens rond de 10.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-07-22 00:03

Re: Met zonder ouders

Geplaatst door de TopicStarter : 10-07-22 00:03

Het is ook zwaar en ik was 26 toen ik met dit proces begon. En ik ben nu 10 jaar verder en nog steeds bezig. Het is een proces, een ui die je langzaam afpelt, waarbij laag voor laag de herinneringen, trauma's, woorden en gevoel naar boven borrelen. Dus geef het ook de tijd.

**Geplaatst**: 10-07-22 02:07

Geplaatst: 10-07-22 02:07

Het is een verdriet dat moeilijk te helen valt. Zeker omdat er ook vanuit de omgeving vaak weinig begrip is. Mensen kunnen eigenlijk niet bevatten dat er ouders zijn die zo doen en zijn tegen hun kinderen. Maar het zijn toch jou ouders? Ja rot op. Ik ben ook hun dochter en daar hebben zij zich nooit naar gedragen.

Ik merk, nu ik zelf moeder ben sinds 4 jaar, dat het verwerken veel makkelijker gaat. De loyaliteit is flink afgenomen. Ik kijk naar mijn dochter en kan nu al zo makkelijk gevoelens bij gebeurtenissen plaatsen waarbij wat ik voel haaks staat op wat mijn ouders deden. Bv dat optreden dus. Of bij de schoolfotograaf koop ik elk jaar een a4 foto, een klasfoto en een sleutelhanger. Er hangen foto’s in huis van mijn dochter. Je ziet direct dat wij een gezin van drie zijn. Bij mij thuis stonden er in een hoekje 2 foto’s weggestoken (3 dochters dus er miste er al 1) en niets wees erop dat er kinderen aanwezig waren. Dat werd weggestoken.

Mijn moeder heeft uiteindelijk de diagnose persoonlijkheidsstoornissen gekregen. Een zware vorm. Ik kan hier wel de beschrijving gaan plaatsen van haar type, maar de meest makkelijke beschrijving is: Alles wat positief is wordt negatief gezien. Alles wat wordt gezegd voelt voor de persoon als een aanval.

Ik heb moeten horen, jaren aan een stuk, dagen achter elkaar, dat ik nooit geboren had mogen worden. Dat mijn geboorte mijn moeder haar leven heeft verpest. Kind nummer 3 was eindelijk een beetje wat ze wou. Ik ben geslaan geweest. Zonder eten gezet. Uit huis geplaatst door beiden want ik was een last. Niet naar om gekeken want ik ging het toch niet halen in deze wereld.

En toen keerden mijn andere 2 zussen hun de rug toe. Ik was de minst geliefde als oudste. De middelste hadden ze al wat liever en de jongste was en is hun god. Mijn dochter werd geboren en opeens was ik een held voor mijn moeder. Mijn man werd zelfstandige, we kochten ons huis en op mijn 25ste zei ze opeens: I love you. Na 25 jaar! Want nu had ik mij bewezen en betekende ik iets. Ik heb heel mondjesmaat contact met mijn moeder. Ze is uiteindelijk een dik jaar opgenomen geweest rond mijn 20ste en zit nu nog steeds dik onder de medicatie. Ondertussen zijn ze ook gescheiden. Ik probeer de persoon onder de stoornis te zien maar het is aardsmoeilijk. Zeker omdat ik van de 3 kinderen de enigste ben die nog moeite doet/deed. Ik bel af en toe. Ga af en toe op bezoek. Maar enkele maanden terug heeft ze mij weer zo hard gekwetst. De lievelingszus weigerde jaren bijna alle contact. Toen we enkele maanden terug hadden afgesproken belde lievelingszus opeens dat ze oppas nodig had voor haar dochter want haar relatie was gedaan. Alles heeft mijn moeder laten vallen, ook ons, om naar mijn zus te gaan. We zaten met eten, een dansoptreden van ons dochter en ze was weg. Sindsdien heb ik haar niet meer gehoord of gezien en is ze onbereikbaar. Ze zit nu om de 2 weken een weekend op te passen bij mijn zus. Er is weer geen ruimte voor mij nu lievelingszus contact wil. Dat is wel binnen gekomen en was weer een neus op de feiten voorval. Ik ga het gewoon nooit zijn. Ik ga nooit zijn wat zij wil. Zij heeft maar energie voor 1 kind en ze gaat nooit inzien dat de meest consistente in haar leven, diegene die ook zelf langs komt, haar verjaardag komt vieren, haar uitnodigt met de feestdagen, voor haar zorgt etc, ik ben. Zodra 1 van de andere 2 opduikt laat ze mij vallen als een baksteen en ben ik weer lucht…

Met mijn vader heb ik totaal geen contact meer en die man is zelf het vermelden niet waard. Het beste voorval om hem te omschrijven is: Ik was nog erg jong toen het graspop was. Mijn moeder weigerde eten in huis te halen en het eten was ook gewoon op. Ik heb mijn vader gebeld op dag 2 van de 4 dat mijn zussen en ik honger hadden en er niets in huis was. Zijn antwoord: Ik zal mama eens bellen. Hij heeft mama gebeld hoor. Mama is boos geworden en heeft gezegd dat als zij geen eten nodig had wij dat ook niet nodig hadden. (Ze had wel kilo’s aan snoep en koeken in haar ‘geheime schuilplaats’) Elke vader met wat gevoel komt naar zijn huis als zijn vrouw zegt actief eten te onthouden. Hij niet. Hij nam gewoon niet meer op en feestte de komende dagen rustig verder.

Wij kregen best veel therapie want mijn moeder zocht ook actief hulp voor ons. Maar de hulp die wij nodig hadden is nooit gekomen. Zij zocht altijd hulp voor ons. Het moment dat hulpverleners naar haar gingen kijken van: Dit klopt niet. Sloot ze alles af. Pas rond mijn 20ste kwam er iemand die echt keihard aan de bel heeft getrokken. Wat onder meer tot mijn moeders opname heeft geleid.

Nu, ondertussen voel ik mij zelf best ok. Ik ben een totaal andere persoon aan het worden. Ik herontdek mij zelf en ik ben verbaasd wat voor iemand ik eigenlijk echt ben. Het nerveuze, de constante stress, het niet mogen zijn gevoel is zoveel geminderd. Ik ben eindelijk wat aan het ontplooien tot een stabiel iemand.

**Geplaatst**: 10-07-22 02:48

Geplaatst: 10-07-22 02:48

Wat heftig om jouw verhaal en de verhalen van anderen te lezen. Ik ben gelukkig gezegend met een stel hele lieve ouders, maar weet door mijn werk of situaties die spelen bij vriendinnen wel dat dit geen vanzelfsprekendheid is terwijl dat het wel zou moeten zijn. Ik kan je niet helpen met tips of ervaringsverhalen, maar ik wil je (en de anderen in het topic met soortgelijke ervaringen) wel graag een dikke knuffel toesturen en wens je heel veel sterkte met dit loodzware proces. :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-07-22 17:35

Geplaatst door de TopicStarter : 20-07-22 17:35

Ik blijf schrijven. Dit deel wat ik schrijf lijkt niet over mijn ouders te gaan, maar zij hebben er wel voor gezorgd dat ik zo ben geworden. Ik voel me momenteel erg zwart, ontzettend depressief, maar daar ga ik in liggen om tot de kern te komen.

Wanneer je ziel vertroebelt van zwart aanvoelt, is er geen basis. Het is er donker, zonder vaste massa. De zwarte troebele massa spoelt rond als een wasmachine, en laat zo al het zwart door het hele lichaam gieren. Het sijpelt overal tussen, in elke spier, tussen ieder bot. Het brein wat hard werkt om het hoofd vrij te houden van zwart, maar het gevecht is oneerlijk. Als zwemmen tegen de stroming in, als water hozen met de kraan open. Mijn brein blijft vervuild van zwarte gedachtes, van rommel die het brein vertroebelen. Zwarte stemmen slopen de ziel, iedere dag weer. Vechten lijkt zinloos, het laten gebeuren ook. Soms gaat het lijf uit, dan is het zwart niet zichtbaar, maar wel aanwezig. Blind voor de pijn, blind voor de schade die het iedere dag weer aanricht. De wasmachine gaat gevoelloos door, spreid het zwart door het lichaam, spoelt alle energie weg. Dan maar weer aan, maar voelen is bijna niet te doen, het zwart is allesoverheersend. Maakt kapot wat goed is. En ondertussen kijk ik toe, probeer ik te begrijpen. De kern van dit alles, de oorsprong van de rivier. Om te vullen met talloze stenen met van allerlei emoties om de rivier van zwart te stoppen en er vaste grond van te maken. Zodat het wordt zoals het hoort. Het zwart weg, de ziel schoon. Gedachtes zoals ze horen, in eerlijkheid en realiteit. Alsof ik de batterijen uit een klok haal en daarmee de tijd stop. Die van verdriet, pijn en zwart. Daarmee start ik een nieuwe klok, die alleen vrolijk tikt. En bij ieder uur de tijd viert zonder zwart, in een nieuw zonlicht. Met kleur, dansend in de regen. Dat ik mijn ogen open doe, en lach. En niks meer dan dat.