Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly
Voordeel voor jou is dat er meestal geen wachttijd is (bij een psycholoog nu soms tot een half jaar), dat het je niets kost (valt onder de huisartsenzorg) en dat je heel op en af afspraken kunt maken. Een traject bij een psycholoog is meestal een sessie of 10 en dan moet je zelf verder, met een POH-GGZ kun je bijv. een aantal weken afspreken en als het dan een tijdje goed gaat, over een half jaar nog eens een paar afspraken maken. Veel meer on demand, zeg maar.
lovelucydan schreef:Gelijk een therapeut lijkt me ook zo wat.. is dit niet iets waar iedereen last van heeft die jong is geweest?
Selina schreef:Leuk dat jullie zeggen ‘dat TS aan zichzelf moet werken’ maar hoe dan? Dat is niet even een knop die je indrukt. Dus dan is hulp van een psycholoog of praktijkondersteuner juist handig zodat je concrete tips krijgt.
Kan je je vriend geen brief schrijven als je het moeilijk vindt om hardop te zeggen? Dan kan je er even rustig over nadenken.
scrabbel schreef:Je geeft aan dat je erg bang bent dat het uit gaat. Hoewel we liever iemand niet kwijt raken waar we om geven, wil ik je toch eens vragen er nuchter naar te kijken. Stel het gaat uit wat dan? Je kunt zonder hem (dat heb je 19 jaar lang gedaan). Je behoud verder alles waarvoor je in het leven gewerkt heb. Komt niet met 10 kinderen op straat te staan. Hoewel de angst voor jouw terecht voelt, kun je dit soms ook ombuigen door te proberen van een afstandje te kijken. Dus help misschien vind hij mij niet meer leuk. Oke stel dat is zo, wat dan...
Zakagenda schreef:Iets meer dan een jaar nu kreeg ik mijn eerste relatie (ik ben zelf ergens in de 20).
Harstikke leuk natuurlijk.
Echter kom ik mezelf enorm tegen hierin. Het blijkt dat ik enorm onzeker ben over mezelf. Ben ik wel goed genoeg, leuk genoeg, doe ik wel genoeg/niet te veel?
En daarna opschrijven 'hoe wie waar wat' kan ook zin hebben. Citaat:Daarnaast heb ik last van verlatingsangst, ik ben dus enorm bang de relatie uit zal gaan terwijl hier tot nu toe nog geen enkele aanleiding toe is.
Citaat:Er zijn dagen dat ik bij hem en er zijn dagen dat ik nog bij mijn ouders ben.
Als ik hij hun ben dan appen we veel samen. Maar als hij dan even niet reageert op mijn appjes of als hij korter of anders reageert in mijn ogen schiet ik al helemaal in de stress, wat als hij mij niet meer wil?
Wat dat betreft wordt is een soort van geobsedeerd. Niet goed dat weet ik.
Voorbeeld, we hebben net een gesprek gehad via Whatsapp deels over dit onderwerp (alleen weet hij niet dat onze relatie deels aanstichter is van mijn ongemakken) nu heb ik wat geschreven en daar reageert hij niet op. Dan schiet ik helemaal in de stress want ik zit er al door heen op het moment en dan nu ook dat nog.
daniquexx schreef:Even een toevoeging van mij, ik zij tegen mijn psycholoog, vind je mijn dingen zo ernstig? Omdat hij zij als je het goed vind starten we volgende week met EMDR. Waarop hij antwoordde, voor de een is een relatie breakup een trauma en voor de andere het verlies van een dierbare, als jij gevoelige hersenen hebt kan je dit dus als heel heftig ervaren terwijl anderen kunnen denken, nou dit gebeurt iedereen en is niet zo heftig. Gewoon je gevoel volgen en ik denk dat het nooit kwaad kan met een psycholoog te praten, dit kan immers ook voor ‘kleine’ dingetjes. Als de psycholoog vind dat het iets te complex is of ziet dat er meer speelt dan kan die je altijd nog doorsturen naar een gespecialiseerde psycholoog
Soms moet je jezelf dat ook even inprenten. Janneke2 schreef:Zakagenda schreef:Iets meer dan een jaar nu kreeg ik mijn eerste relatie (ik ben zelf ergens in de 20).
Harstikke leuk natuurlijk.
Echter kom ik mezelf enorm tegen hierin. Het blijkt dat ik enorm onzeker ben over mezelf. Ben ik wel goed genoeg, leuk genoeg, doe ik wel genoeg/niet te veel?
Het kan zin hebben om dit soort gedachten te 'arresteren'.
'Hee, hier ga ik weer, HALT!'En daarna opschrijven 'hoe wie waar wat' kan ook zin hebben.
En een oude, gedegen raad: geef nooit antwoord op de verkeerde vraag.
Een relatie draait om jou. En je partner.
Om wie jij bent en wie hij of zij is. Punt.
'Je best doen', je uitsloven, beste beentje voor, interessant zijn - NIET doen.
Makkelijker gezegd dan gedaan, maar zo ligt het wel.
En het kan heel leerzaam zijn om te 'turven' wat de momenten zijn dat je het gevoel krijgt dat je 'je best moet doen'.Citaat:Daarnaast heb ik last van verlatingsangst, ik ben dus enorm bang de relatie uit zal gaan terwijl hier tot nu toe nog geen enkele aanleiding toe is.
Citaat:Er zijn dagen dat ik bij hem en er zijn dagen dat ik nog bij mijn ouders ben.
Als ik hij hun ben dan appen we veel samen. Maar als hij dan even niet reageert op mijn appjes of als hij korter of anders reageert in mijn ogen schiet ik al helemaal in de stress, wat als hij mij niet meer wil?
Wat dat betreft wordt is een soort van geobsedeerd. Niet goed dat weet ik.
Voorbeeld, we hebben net een gesprek gehad via Whatsapp deels over dit onderwerp (alleen weet hij niet dat onze relatie deels aanstichter is van mijn ongemakken) nu heb ik wat geschreven en daar reageert hij niet op. Dan schiet ik helemaal in de stress want ik zit er al door heen op het moment en dan nu ook dat nog.
(... en bedenk, het is een man. Eindeloos praten over emoties ligt de meeste mannen niet zo.)
anjali schreef:scrabbel schreef:Je geeft aan dat je erg bang bent dat het uit gaat. Hoewel we liever iemand niet kwijt raken waar we om geven, wil ik je toch eens vragen er nuchter naar te kijken. Stel het gaat uit wat dan? Je kunt zonder hem (dat heb je 19 jaar lang gedaan). Je behoud verder alles waarvoor je in het leven gewerkt heb. Komt niet met 10 kinderen op straat te staan. Hoewel de angst voor jouw terecht voelt, kun je dit soms ook ombuigen door te proberen van een afstandje te kijken. Dus help misschien vind hij mij niet meer leuk. Oke stel dat is zo, wat dan...
vind ik ook! Het is graag of niet en als hij je niet meer wil,dan ben je weer vrij en hebt de keuze uit miljoenen andere vrije mannen. Maar ja,als je verliefd bent dan denk je niet zo.
scrabbel schreef:Je geeft aan dat je erg bang bent dat het uit gaat. Hoewel we liever iemand niet kwijt raken waar we om geven, wil ik je toch eens vragen er nuchter naar te kijken. Stel het gaat uit wat dan? Je kunt zonder hem (dat heb je 19 jaar lang gedaan). Je behoud verder alles waarvoor je in het leven gewerkt heb. Komt niet met 10 kinderen op straat te staan. Hoewel de angst voor jouw terecht voelt, kun je dit soms ook ombuigen door te proberen van een afstandje te kijken. Dus help misschien vind hij mij niet meer leuk. Oke stel dat is zo, wat dan...