Bokt.nl

**Geplaatst**: 11-01-22 14:47

Geplaatst: 11-01-22 14:47

Er alleen zijn en niet oordelen, niet adviseren, niet overnemen.
Ook niet over dat jullie vinden dat het niet goed gaat. Dat is, hoe logisch de reactie ook is, ook oordelen (no offense).

Professioneel ontmoet ik regelmatig mensen die in dit stramien zitten, zowel degene die volgens de ander geholpen moet worden en de ander die stelstelmatig hulp weigert (of in zijn/haar ogen dat niet nodig heeft, niet op die manier, niet door die persoon, niet... dus niet. niet met een punt erachter. ).

Het is heel heel moeilijk op deze manier (loslaten, acceptatie) met iemand om te gaan maar het is vaak de enige manier om op de langere termijn een relatie te bewaren en op de langere termijn wellicht (maar dat moet niet je doel zijn!) iets in de richting van jullie oplossing te bewegen.

Heel heel veel sterkte. Hou in je gedachten: loslaten betekent niet geen contact meer maar acceptatie van wat is.

**Geplaatst**: 11-01-22 14:55

Geplaatst: 11-01-22 14:55

Hoi TS,

Wat een moeilijk situatie zeg. Het is niet te doen om een geliefde zo te zien en eigenlijk machteloos te zijn. Wat mensen hier zeggen, dat iemand het soms zelf echt eerst moet voelen, dat klopt in essentie ook wel en in veel gevallen moet iemand zelf willen. Er zijn echter ook situaties waarbij er wel bepaalde druk/dwang ingezet kan worden. Uit jouw verhaal lijkt het dat het nog niet zo ver is, maar misschien wel zo ver zou kunnen komen. Ik geloof dat je in dezelfde gemeente woont als je familielid? Dan zou je eens contact op kunnen nemen met de gemeente om te kijken wat er nodig en mogelijk is in deze situatie. Het kan zijn dat het voor jullie als familie al eens fijn is om te praten met bijvoorbeeld een maatschappelijk werker die mee een oogje in het zeil houdt en jullie in deze situatie kan steunen. En wanneer het echt erger wordt kan bijvoorbeeld bemoeizorg worden ingezet.

Sterkte!

**Geplaatst**: 11-01-22 15:00

Geplaatst: 11-01-22 15:00

verootjoo schreef:
Als de nood hoog genoeg is zoekt hij vanzelf hulp.

Dit is een aanname die vaak niet klopt. Veel mensen zoeken geen hulp. En anderen zoeken wel hulp, of hebben hulp gezocht, en daarbij alleen maar meer pijn opgelopen.

Het idee dat je mensen aan hun lot moet overlaten om ze zo te confronteren met hun falen, werkt heel vaak niet. Mensen kunnen zichzelf helemaal vastdraaien, hoe meer stress (en zeker ook schaamte), hoe lastiger het wordt om daar uit te komen, en niemand wordt daar beter van. Het scheelt juist vaak ontzettend veel als kleine of grote stressdingen opgelost worden.

Zeker bij het voorbeeld van de hond: de betrokken persoon had al een oplossing gevonden: hond op het balkon. Dat is om allerlei redenen geen geweldige oplossing - maar voor zijn dilemma wel (de hond moet z'n behoefte doen maar hij durft de deur niet uit.)
De TS heeft het uitlaten van de hond opgepakt (en fijn voor de hond!) maar daarmee is dat niet de gemakkelijke uitweg voor de eigenaar, en na een tijdje is hij het toch weer zelf gaan doen. (En daarvoor kunnen allerlei redenen zijn. De rust die het bracht gaf genoeg verlaging van de stress om het wel te doen. Of misschien was er iets gebeurt met de hond en het uitlaten waardoor die overgang lastig was, en zien dat de hond makkelijk mee naar buiten ging gaf ietsjes meer zelfvertrouwen, of hij vindt het vervelend dat TS ziet dat het niet goed gaat en gaat daarom naar buiten... er zijn vast meer redenen, maar het punt is: de betrokken hulp op zo'n moment kan ook veel in gang zetten richting verandering dat niet gebeurt als je de hond op het balkon laat.)

De reden dat TS wel of niet dingen aangaat met de persoon moet zijn hoe zij er zelf in staat. Maar ik vind het expres niet helpen alleen om iemand te confronteren met z'n eigen falen niet de juiste weg - en het werkt meestal niet. Juist bij complexe situaties werkt dat bijna alleen maar averechts.

Er is een hele tak aan zorg, de bemoeizorg, die zich richt op mensen die zorg mijden. Dat begint altijd met een tamelijk onvoorwaardelijke vorm van contact: geen eisen stellen, niet beginnen met allemaal situaties waarin de ander kan falen, of af kan wijzen (of afgewezen worden), gewoon betrouwbaar aanwezig zijn. Dat doen ze omdat dat beter werkt dan mensen aan hun lot overlaten en ze 'zelf laten ervaren' wat er gebeurt.

TS is geen professional en hoeft ook niets op zich te nemen wat ze niet kan of wil, maar dat is omdat het haar grenzen zijn, niet omdat het beter voor de ander is.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-01-22 15:22

Geplaatst door de TopicStarter : 11-01-22 15:22

@Shadow0: Bedankt voor je reactie. Ik ben tot nu toe altijd het lieve zusje geweest die hem steunde door te luisteren en ja en amen te zeggen. Dit heb ik afgelopen week geprobeerd, dat 'smeken', en hij vat dat op als bezorgdheid en vindt dat heel lief, maar dan krijg ik een betoog van een half uur dat ik me geen zorgen moet maken omdat hij precies weet waar het aan ligt. Ik ben geen arts maar daar ligt het niet aan. Dat weet ik 100% zeker.

@Brainless: Je hebt hier helemaal gelijk in. Alleen mijn ouders hebben hem elke week over de vloer gehad (inclusief kind, want anders kon hij hem niet hebben want hij kan hem de trap niet op tillen bij hem thuis) en dit keer had hij weer zo'n huilbui en leek hij ontvankelijker voor dit soort dingen. Dus hebben ze het geprobeerd maar dit is volledig geëscaleerd.

Ik begrijp ook niet dat de fysio dit heeft gezegd (tegen mijn moeder) maar hij gaf aan zich ook zorgen te maken en dat het helemaal niet goed ging. Ik ben niet blij om dat te horen maar wel blij dat ik het weet zegmaar.

Hij weet hier overigens niks vanaf, en daar voel ik me ook erg schuldig over.

Het is niet dat hij er niet aan wil werken, hij werkt er juist obsessief aan, maar volgens ons op de verkeerde manier. Dus dan is het makkelijk om te zeggen van, ik help je wel, want je werkt er heel hard aan. Alleen kunnen we hem niet duidelijk maken dat dit niet de goede manier is.

Verder heb ik alle reacties goed gelezen maar het is teveel om overal op te reageren. Ontzettend lief van jullie en ik heb er heel veel aan

**Geplaatst**: 11-01-22 15:28

Re: Hoe help je iemand die zegt dat het goed gaat..

Geplaatst: 11-01-22 15:28

Jullie hoeven hem ook niet duidelijk te maken dat dit niet de goede manier is. Dat is iets dat hij zelf moet ervaren, pas dan kan hij het aanpakken.

**Geplaatst**: 11-01-22 15:37

Geplaatst: 11-01-22 15:37

Wat shadow zegt!!!!!!

Je kan hem nergens toe dwingen (ik heb een vergelijkbare situatie als jij, gelukkig zonder ex partner of kind )

Een evenwicht vinden in , beetje bemoeien, niet teveel ( want risico op contact verberken ), er wel voor hem zijn, en vooral contact blijven houden werkt bij mij het beste.
Accepteren wie hij is, af en toe een klein vriendelijk prikje , je hoeft het niet alleen te doen, kan ik je helpen, wil je dat ik met je meedenk, en als het echt erg is : zoals met de hond bv even doorpakken met de hulp.

Je doet het dus volgens mij best goed. Maar verdrietig is het wel

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-02-22 13:21

Geplaatst door de TopicStarter : 03-02-22 13:21

Hoi! Even een kleine 'update'.

Wat betreft de situatie is er helaas nog niks veranderd, maar ik ben er zelf wel rustiger onder geworden.

Jullie adviezen hebben mij echt goed geholpen en ik kan het nu wat meer loslaten allemaal en dat geeft zoveel rust! Daar wilde ik jullie nog even voor bedanken

**Geplaatst**: 03-02-22 13:21

Re: Hoe help je iemand die zegt dat het goed gaat..

Geplaatst: 03-02-22 13:21

Wat goed van je. hoe moeilijk ook, fijn dat je er zelf wat meer rust in hebt gekregen!

**Geplaatst**: 03-02-22 13:28

Geplaatst: 03-02-22 13:28

Ken je de term: trekken aan een dood paard?
Deze is dan nog niet dood maar wil overal rechts af waar jullie hem linksaf begeleiden.
Hij is wilsbekwaam, dus heeft zelfbeschikking over zijn leven en mag alles zelf beslissen.
Ik zat te denken dat er wellicht eens iemand langs moest gaan onverwachts (huisarts) ofzo. Maar wellicht speelt ie dan mooi weet en kan de HA ook niks met bv gedwongen opname. Ik weet niet hoe dat laatste werkt.
Soms denken we bij mensen: jij zou zo ver kunnen komen met de juiste hulp maar als ze geen hulp willen houdt het op.

**Geplaatst**: 03-02-22 13:42

Re: Hoe help je iemand die zegt dat het goed gaat..

Geplaatst: 03-02-22 13:42

Je kan hem eens een brief schrijven en eerst met hem in gesprek gaan en hem zeggen dat als hij tijd en zin heeft de brief maar moet lezen.. en deze in dichtgeplakt envelop op zichtbare plek leggen maar niet in de weg ( midden op tafel of zo).
Deel in de brief je zorgen laat merken dat je er bent en best wilt helpen maar hij zelf moet willen eventueel met een foto er bij van jullie zo als eerder.
Verder niet de volgende keer terug komen op de brief maar eerst hem de kans geven .. je ziet vanzelf als hij opgeruimd is / van die plek weg is..
Succes met dit moeilijke geval

**Geplaatst**: 03-02-22 13:43

Geplaatst: 03-02-22 13:43

Los laten en verder gaan met je eigen leven, ik heb 6 jaar in zo.n situatie gezeten. Zou ik nooit meer doen.

**Geplaatst**: 03-02-22 14:21

Geplaatst: 03-02-22 14:21

PoelieWoelie schreef:
Wat betreft de situatie is er helaas nog niks veranderd, maar ik ben er zelf wel rustiger onder geworden.

Jullie adviezen hebben mij echt goed geholpen en ik kan het nu wat meer loslaten allemaal en dat geeft zoveel rust! Daar wilde ik jullie nog even voor bedanken

Wat fijn om te lezen. Het is helemaal niet gek om voor deze situatie zélf hulp te zoeken. Iemand die je kan helpen om deze situatie om te gaan. Bokt heeft dat nu gedaan maar misschien is het fijn om eens met bv je ha te praten over hoe jij deze situatie ervaart. En om handvatten te krijgen over hoe je hier het beste mee om kunt gaan (in relatie tot je zelf maar in relatie tot je familie/schoonzusje/etc).

**Geplaatst**: 03-02-22 14:59

Re: Hoe help je iemand die zegt dat het goed gaat..

Geplaatst: 03-02-22 14:59

Voelt hij zich schuldig dat zijn kind geboren is met zulke problemen?