Bokt.nl

**Geplaatst**: 11-01-22 14:09

Geplaatst: 11-01-22 14:09

Jeetje, wat naar. Natuurlijk kan het een geval van stress of burnout zijn, maar ik denk inderdaad dat het goed is om wel de medische kant uit te sluiten. Goed dat je bloed hebt laten prikken.

Is er iets veranderd in je anticonceptie wellicht? Veel vrouwen hebben toch ook wel dergelijke klachten naar aanleiding van de pil en zelfs een spiraaltje kan angstklachten veroorzaken.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-01-22 14:07

Re: Even de weg kwijt, angst en gebrek aan toekomstperspectief?

Geplaatst door de TopicStarter : 12-01-22 14:07

Ik heb mijn bloedresultaten terug gehad, lichte bloedarmoede maar vooral heel veel B12 te kort. Ijzer was ok. Heb daar afgelopen zomer ook al supplementen voor genomen, nu dus weer en moet binnen 6 weken terug mijn bloed laten trekken om te controleren of mijn lichaam het ook wel opneemt, maar het heeft volgens de dokter ook niet echt iets te maken met mijn gemoedstoestand. Mijn klachten zijn over het algemeen ook vooral stress gerelateerd... Voel me nu wel even heel slecht.

**Geplaatst**: 12-01-22 18:40

Re: Even de weg kwijt, angst en gebrek aan toekomstperspectief?

Geplaatst: 12-01-22 18:40

Nou dat vind ik niet heel raar eigenlijk. Stress en burnout worden ook heel vaak als factor gezien bij een B12 tekort. Maar aan het laatste kun je in ieder geval iets doen. Dan voel je je misschien ook ietsje beter.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-01-22 19:44

Re: Even de weg kwijt, angst en gebrek aan toekomstperspectief?

Geplaatst door de TopicStarter : 12-01-22 19:44

Nee, het is nu vooral ook de vraag of mijn lichaam dit überhaupt wel opneemt want ik heb dus al supplementen recent genomen, ben terug vlees gaan eten omdat het zo erg was, maar blijkbaar is mijn B12 nog steeds heel laag. Daarom willen ze over 6 weken nog een keer prikken.

**Geplaatst**: 12-01-22 19:51

Geplaatst: 12-01-22 19:51

CalipsoLover schreef:
Nee, het is nu vooral ook de vraag of mijn lichaam dit überhaupt wel opneemt want ik heb dus al supplementen recent genomen, ben terug vlees gaan eten omdat het zo erg was, maar blijkbaar is mijn B12 nog steeds heel laag. Daarom willen ze over 6 weken nog een keer prikken.

Verstandig!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-01-22 11:14

Re: Even de weg kwijt, angst en gebrek aan toekomstperspectief?

Geplaatst door de TopicStarter : 18-01-22 11:14

Nou, hier gaat het alles behalve goed... De afgelopen dagen ben ik echt een beetje ingestort. Ik weet dat er niet veel mensen reageren of meelezen maar ik merk dat het ook wel even helpt om van me af te schrijven.

Afgelopen weekend had ik een probleem met mijn fiets waardoor ik moest rond bellen bij vrienden/familie om me even uit de nood te helpen. Ik kreeg van (gewoon een) vriend de deksel op de neus en had het gevoel dat mijn eigen vriend/partner eigenlijk geen zin had om mij te helpen. Op de een of andere manier heeft dat mij echt genekt. Ik slaap de laatste tijd ook heel slecht waardoor ik gigantisch moe en prikkelbaar ben. Van slecht slapen heb ik helaas wel vaker last maar het begint nu weer een regelmatig iets te worden. Ik ben weer even in een vicieuze cirkel van piekeren en paniek terecht gekomen, ondanks dat ik hier de laatste tijd juist beter mee omging naar mijn gevoel. Het klinkt misschien overdreven, maar ik kan nu al 2 dagen niet stoppen met huilen. Ik heb zo meteen een 'crisisafspraak' met mijn psycholoog. Ik ben gisteren naar een nieuw appartement gaan kijken met nog 4 andere meisjes, ondanks dat het echt een heel leuk huis was ben ik ook bang dat dat geen oplossing gaat zijn voor mijn probleem, heb hier ook met een vriendin over gepraat maar zij zegt ook dat ik mezelf nu misschien beter ook niet bind aan een nieuw huurcontract. Ik heb mijn vader op de hoogte gesteld van alles en hij stelde voor om even zijn richting uit te komen, dus ik heb gisterenavond ook een vliegticket geboekt en vertrek meteen na mijn examens even twee weken naar daar.

Ik loop nu ook enorm te piekeren of het nog een slim idee is om mijn relatie verder te zetten of niet. Ik merk dat het voor mij bijna onmogelijk is om open te communiceren naar hem toe en ik mijn gevoelens ook enorm wegcijfer. Ondanks het feit dat ik eindelijk nog eens echt verliefd ben op iemand en het eigenlijk ook gewoon wel echt goed gaat tussen ons. Ik merk dat dit zoveel van mijn energie opslurpt dat ik er eigenlijk niet aan wil geven. Ik heb hem ook nog geen kans gegeven om er meer voor mij te zijn want ik communiceer miniem over hoe ik me voel, maar ik merk dat dat dus ook gewoon super moeilijk is voor mij om daarover te communiceren (en ik dat liever ook gewoon niet doe/niet weet hoe). Maar deze hele situatie is gewoon niet gezond voor mij, ik heb dat misschien deels aan mezelf te danken en dit is sowieso ook deels mijn bindingsangst: 'er moet wel iets mis zijn want dit kan niet allemaal goed zijn'. Maar mijn energie is gewoon op, ik heb geen zin om nog eens in de steek gelaten te worden door hem, het voelt alsof ik dit gewoon even niet meer kan dragen en ik nu gewoon even met mezelf bezig moet zijn.

**Geplaatst**: 19-01-22 11:10

Geplaatst: 19-01-22 11:10

CalipsoLover schreef:
Ik loop nu ook enorm te piekeren of het nog een slim idee is om mijn relatie verder te zetten of niet. Ik merk dat het voor mij bijna onmogelijk is om open te communiceren naar hem toe en ik mijn gevoelens ook enorm wegcijfer. Ondanks het feit dat ik eindelijk nog eens echt verliefd ben op iemand en het eigenlijk ook gewoon wel echt goed gaat tussen ons. Ik merk dat dit zoveel van mijn energie opslurpt dat ik er eigenlijk niet aan wil geven. Ik heb hem ook nog geen kans gegeven om er meer voor mij te zijn want ik communiceer miniem over hoe ik me voel, maar ik merk dat dat dus ook gewoon super moeilijk is voor mij om daarover te communiceren (en ik dat liever ook gewoon niet doe/niet weet hoe). Maar deze hele situatie is gewoon niet gezond voor mij, ik heb dat misschien deels aan mezelf te danken en dit is sowieso ook deels mijn bindingsangst: 'er moet wel iets mis zijn want dit kan niet allemaal goed zijn'. Maar mijn energie is gewoon op, ik heb geen zin om nog eens in de steek gelaten te worden door hem, het voelt alsof ik dit gewoon even niet meer kan dragen en ik nu gewoon even met mezelf bezig moet zijn.

Het is vast een dooddoener, maar focussen op je eigen herstel is zo enorm belangrijk. En daar horen mensen bij die jou vooruit willen helpen. Door toch proberen te communiceren zou jou partner een heel sterke rol kunnen spelen in jou herstel. Maar die kwetsbaarheid te durven tonen is ook heel moeilijk.

Ik herken veel in jouw verhaal. Ook het niet goed kunnen eten. Maar alles lijkt zijn oorsprong te hebben uit jou algehele en mentale gezondheid. Je kunt niet alle ballen blijven hooghouden als je lichaam en geest het niet kunnen. Simpelweg, omdat ze uitgeput zijn. Deze zijn altijd met elkaar verbonden. Als je lichamelijk fit bent, heb je mentaal ook meer veerkracht. Ben je ook beter in staat om wel overwogen beslissingen te nemen. (Ik herken dit als ikzelf ongemerkt tegen ondergewicht aan zit, het lijkt of je dan emotioneel ook af vlak)

Keuzes maken is zo verschrikkelijk moeilijk. En dit kan niemand voor jou doen, al zou je willen dat je het allemaal even uit handen kan geven.
Heel goed dat je weer contact hebt gezond met je psycholoog. Misschien kun je met een diëtist samen gaan kijken naar een voedingspatroon met producten die bij jou en jou lichaamsbehoeften passen?

En ook met mij is het wel eens beter gegaan dan hoe het op dit moment gaat. Ik weet als geen ander dat het o zo moeilijk is om te gaan focussen op jezelf. En dat dit zo makkelijke klinkt. Zeker als het op momenten echt uitzichtloos lijkt. Achteraf weet je dat je hier enorm van zal leren, maar op het moment zelf is het verschrikkelijk moeilijk.

Heel veel sterkte :(:)

en durf jezelf op nummer 1 te zetten.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-01-22 18:13

Re: Even de weg kwijt, angst en gebrek aan toekomstperspectief?

Geplaatst door de TopicStarter : 28-01-22 18:13

Had even besloten om te wachten met antwoorden tot na mijn examens. Vandaag mijn laatste examen gehad, ik hoop dat ik er op de helft door ben. De laatste twee waren moeilijk dus ik reken erop dat ik die sowieso ga moeten herkansen. Ik vertrek dan maandag naar mijn vader in Azië voor twee weken. Kijk er enorm naar uit om even ver weg te zijn van alles, ook al weet ik niet goed wat ik er allemaal van moet verwachten. Ik neem sowieso even fysiek en mentaal afstand van alles op die manier.

Hoewel mijn geest weer wat tot rust gekomen is sinds mijn laatste post is mijn lichaam dat zeker nog niet. Ik neem nog steeds de vitamine B12 bij, maar slaap dus echt verschrikkelijk slecht. Ik denk dat ik de afgelopen 3 dagen nog geen 5 uur slaap gehad heb per nacht. Eten gaat niet top, maar deze week wel weer beter dan vorige week. Mijn moeder is zelf diëtist, helaas gaat dat volgens mij niks opbrengen. Mijn moeder weet ook dat 'dwingen' niet lukt, als ik dan even een paar dagen thuis ben probeert ze wel zoveel mogelijk lekkere dingen te koken en in huis te halen maar van zodra ik terug alleen ben ga ik weer maaltijden skippen. Ik doe dat ook niet express, het is bij mij echt een kwestie van überhaupt geen honger hebben. Ik lust ook vrijwel alles. Ik heb daar nu toch ook al een paar jaar 'last' van en heb gemerkt dat het enige dat dan helpt sociale controle is. M'n moeder belt me ook geregeld om even te checken of ik gegeten heb. Als ik het zo neerschrijf klinkt het wel allemaal veel heftiger dan het is of zo :')

Wat mijn vriend betreft, ik probeer het een beetje stapgewijs te doen. Heb zo deze week verteld dat ik nog steeds veel last heb van paniekaanvallen. Ik heb zelf ook aangevoeld dat het voor mij niet goed voelt om alles in 1 keer eruit te storten, dat is té kwetsbaar en té moeilijk. Het gesprek zal vroeg of laat wel een keer moeten plaatsvinden, maar ik ben daar op dit moment gewoon nog niet aan toe. Ik probeer wel wat meer afstand te bewaren nu, niet perse fysiek maar eerder mentaal en probeer alles ook wat meer los te laten.

**Geplaatst**: 19-02-22 17:26

Geplaatst: 19-02-22 17:26

Hoe gaat het met jou? Leuke 2 weken gehad en wat tot rust kunnen komen?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-02-22 18:40

Geplaatst door de TopicStarter : 19-02-22 18:40

Hey, fijn dat je even reageert!

Helaas niet echt, of toch maar half. Ik heb zeker in het begin van mijn reis even serieus in de knoop gezeten, tegen het einde toe voelde ik me wel een pak beter en ik had sowieso niet veel zin om terug te komen. Sinds ik terug ben is het eigenlijk een ramp. Mijn emoties zijn echt overal, ik heb woensdag onverwacht een punt achter mijn relatie gezet omdat ik ook echt merkte dat het mij niet blijer maakte en hij mij niet de steun en bevestiging kan geven die ik nodig heb. Ik heb hem misschien ook niet helemaal een eerlijke kans gegeven, maar hij wil dat ik er nog eens over nadenk en hij in die tussentijd ook nergens heen gaat. Op zich voelt het als een opluchting, anderzijds ben ik natuurlijk wel helemaal van de kaart. Ik weet dat ik waarschijnlijk wel de juiste beslissing gemaakt heb maar het doet ontzettend veel pijn.

Ik zit mentaal wel even op mijn dieptepunt. Ik probeer wel nog steeds dingen te ondernemen, ik ben sinds vorige week begonnen met zwemmen en yoga. Maar ik merk ook dat het moeilijker wordt om onder mensen te komen, ik krijg nu ook regelmatig berichtjes van vrienden waarom ik niks van me laat horen en ik vermijd ook wel veel mensen. Merk dat het gewoon allemaal even 'op' is. Ook kan ik het mentaal echt niet meer af om te werken, studeren, twee paarden te onderhouden en een huishouden. Ik denk er dus ook terug aan om een paard te verkopen, want het is gewoon echt te veel aan het worden maar ben heel bang dat ik daar spijt van ga krijgen na een tijd.

Psycholoog zie ik nu terug vaker. Vanaf morgen wel een leuker iets; ik ga morgen de kat ophalen van een vriendin die er door omstandigheden op dit moment niet goed meer voor kan zorgen. Ik heb twee katten die bij mijn moeder zitten en ik wou op mijn appartement echt super graag een huisdier zodat ik niet heel de tijd alleen zou zitten maar durfde die verantwoordelijkheid niet aan omdat ik niet weet wat de toekomst brengt (en een kat of ander huisdier neem je natuurlijk niet zomaar), maar ik ga dus (tijdelijk) even voor de kat zorgen van een vriendin en ik hoop ook dat dat mij wat rust en troost biedt.

**Geplaatst**: 20-02-22 00:55

Geplaatst: 20-02-22 00:55

Fijn dat je een kat in huis neemt TS! Mijn broer is wat lijkt een eeuwige single, en die heeft vrij onlangs van mij een kitten gekregen - hij is er zooo blij mee. Het huis is niet meer leeg als hij thuiskomt, vind hij echt heel fijn. En dieren zijn veel eerlijker en minder veeleisend dan mensen, het zal je vast goed doen!

Verder herken ik veel van mezelf in je verhaal, van toen ik een jaar of 17 was. Ik was nogal vroeg depressief/de weg even kwijt zullen we maar zeggen haha. Van de weg kwijt te raken kan je best depressief worden, heb ik ondervonden. Ik heb toen ook vriendschappen laten verwateren, had absoluut geen nood aan/zin in gezelschap, het was me allemaal te vermoeiend. Niet iedereen had daar begrip voor, maar daar heb ik om eerlijk te zijn nooit echt heel erg van wakker gelegen. Ik ben wel sowieso een loner hoor, alhoewel ik anderzijds vrij sociaal ben, heel tegenstrijdig haha. Ik ben iemand die goed met mensen overweg kan, maar die veel nood heeft aan me-time, heb ik ondervonden. Ik heb nog steeds (ik ben nu 33) niet altijd zin in gezelschap, en mijn voornemen voor dit jaar is vaker "nee" zeggen en meer aan mezelf denken, mezelf niet tekort schieten. Meer doen waar IK zin in heb - ook als dat betekent dat ik lekker niks doe.

Ik heb me toen 3 maanden thuis laten schrijven door mijn huisdokter. Ik ging nog naar school, maar zag daar de zin niet echt meer van in. Ik heb die 3 maanden gebruikt om tot mezelf en tot rust te komen, om eens na te denken over wat ik met mijn leven wilde. Ik woonde toen nog bij mijn vader, dus had gelukkig niet al te veel verplichtingen. De strijk en af en toe eens naar de winkel, dat was het zowat.

Ik herinner me dat ik heel vaak op onze zolder zat. In het donker. Ik was nogal emo haha. Maar die rust was wat ik nodig had, en gelukkig had ik de mogelijkheid dat mezelf te kunnen geven. Ik sliep toen echt een gat in de dag herinner ik me ook nog. Soms wou ik dat ik nog zo heerlijk lang kon uitslapen haha.
Het begin van die periode was moeilijk en voelde nogal doelloos. Ik had ook niet echt een doel, ik wist niet goed hoe je dat moest doen, "tot jezelf komen". Mijn lichaam reageerde eerder instinctief - ik wilde rust. En die rust deed echt goed. Ik ben na die 3 maanden gestopt met school, en gaan werken. Zonder diploma, maar dat heb ik 10 jaar later weer ingehaald. Niet dat ik toen perse wist wat ik met mijn leven wilde hoor. "Volwassen worden" vind ik nog steeds moeilijk - volgens mij komt dat neer op "elke dag iets anders bedenken om op tafel te zetten", ik vind dat echt moeilijk haha. Ik doe maar wat, heb nog steeds het gevoel dat ik niet weet wat ik doe. Ik gok maar wat. Ik weet nog dat ik mezelf als kind en jonge tiener afvroeg "hoe moet je later groot worden?" En dat gevoel heb ik nog steeds :')

Ik heb ermee leren leven haha.

Ik doe een aantal dingen omdat het moét - zoals werken :')

Want ja, ik heb rekeningen te betalen en wil mezelf ook wel eens wat gunnen. En ik doe een aantal dingen omdat ik ze wil doen, omdat die mij gelukkig maken. Zoals tijd doorbrengen met mijn familie, tijd doorbrengen in de natuur. Met mijn vriendinnen afspreken - maar niet te vaak hoor haha, echte vriendschap is niet gebaseerd op hoe vaak je elkaar ziet. Ik ben héél graag bij mijn paard - ik zie dat jij ook paarden hebt, dus je begrijpt vast wel waarom

Ik lees graag en veel, kom tot rust en verdwijn daardoor even in een andere wereld. En zo heel af en toe ontdek ik iets nieuws, iets anders wat ik graag doe - zo ben ik begin deze maand geslaagd voor mijn examen als gids in een Nationaal Fort, ik heb vandaag mijn eerste officiële rondleiding gegeven en man, wat doe ik dit graag! Was een hele openbaring hoor, ik had echt zo'n "dit wil ik met mijn leven doen-momentje". En die heb ik niet vaak :')

Ik heb deze avond nog figuurtjes in gips gegoten, een eend en een muffin-kat, ik kan soms echt heel kinds uit de hoek komen :')

Maar hey - ik word er blij van, en dat is wat telt.

Geniet van de kleine dingen. Van lekker zonnen in de tuin, van een goed boek, van een wandeling in het bos. Pas daarna kan je van grotere dingen gaan genieten.

Ik ben zo iemand die niet jaren vooruit kan plannen - zo ben ik gewoon. Anderen kunnen het vast wel, hebben dat misschien ook nodig om happy te zijn, maar voor mij werkt het niet - en dat is oké, heb ik geleerd en ondervonden. Ik ben al 100x van werk veranderd, weet ik veel wat ik wil doen. Als ik daarover nadenk, wil ik dingen doen waar ik geen diploma voor heb :')

Daar hou ik me dus niet mee bezig - ik doe een job waar ik voldoende betaalt word voor wat ik wil, waar ik mezelf niet te moe in moet maken en waarbij ik een heel fijne werk/privé balans heb. Het is wel duidelijk dat ik geen carrièrevrouw ben - maar dat moet ook niet, vind ik. Nogmaals: het gaat om waar ik gelukkig van word, en dat is van een job waarvoor ik niet te veel voor hoef te doen. Des te meer energie/tijd hou ik over voor dingen die ik wél leuk vind.

Neem tijd voor jezelf. Ik snap dat dat niet altijd even makkelijk/mogelijk is, maar probéér het. Probeer iets te vinden/doen waar jij gelukkig van wordt, en maak het jezelf daarin niet te moeilijk. Als je gelukkig wordt van een bad te nemen om onder de zonnebank te liggen - knock yourself out girl! Je bent het aan niemand verplicht tijd met hen te spenderen. Je moet in de allereerste plaats aan jezélf denken - niemand anders zal dat doen. Als jij het dan ook niet doet, doet helemaal niemand het.

Maak jezelf niet gek met denken over "wat wil ik later". Dan kan je nu nog niet weten, want het is nu, niet later. Ik had vroeger nooit kunnen denken/vermoeden dat ik gelukkig zou worden van scouts-leden rondleidingen te geven in een Fort van de 2de WO - en kijk mij nou, uitgerekend daar dolgelukkig van wordend! Wensen/dromen veranderen. Soms heb je een droom waarvan je niet eens weet dat die mogelijk bestaat, loop je daar heel per ongeluk tegenaan en is dat helemaal niet wat je voor jezelf bedacht/gepland had. En dat mag!

Natuurlijk mag je wel nadenken over de toekomst, maar probeer jezelf niet in een hokje te duwen. Het is niet omdat je iets nu wilt, dat je dat later ook nog wilt. En hey - dat mag gewoon!

En - begin even niét aan een relatie. Zolang jij in de knoop ligt mezelf, mag je dat jezelf én een ander niet aandoen. Dat is tegenover niemand eerlijk.

**Geplaatst**: 20-02-22 09:58

Geplaatst: 20-02-22 09:58

Ik lees je verhaal nu pas. In mijn twintiger jaren heb ik ook zo diep gezeten, mede getriggerd door hele vervelende omstandigheden toen. Dingen die ik als traumatisch ervaren had en ik zat tegen een angststoornis en paniekaanvallen aan. Toen ook 2 jaar hulp gehad van een psychologe. Wat ik me nogmaals herinneren is dat ze zei: Wees eens lief voor jezelf. Je bent zo hard voor jezelf.
En dat deed wel wat met me.
Mijn weg is er eentje geweest van mezelf leren kennen. Mezelf accepteren met al mijn goede en vele slechte kanten en het kunnen toelaten van mijn gevoelens bij dingen die ik had meegemaakt. En dat is heel confronterend. Want dat maakt jou jou. Pas als je antwoord kan geven op vragen zoals: wie ben ik eigenlijk? Waar word ik nou echt gelukkig van? Wat heb ik nodig om me fijn te voelen? Dan pas kan je jezelf in de spiegel aankijken en glimlachen, want dan krijgt niemand die glimlach meer van je gezicht af. Dan ben je ‘heel’ met al jouw goede en slechte kanten die je volledig kan accepteren.
Ik merk dat veel mensen hun leven op de automatische piloot leven totdat het niet meer gaat. Vaak heb je zoektocht echt nodig om een stap in je ontwikkeling verder te kunnen maken. Ik zou me voorlopig echt richten op jezelf en je herstel, een zoektocht naar jezelf.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-02-22 15:12

Re: Even de weg kwijt, angst en gebrek aan toekomstperspectief?

Geplaatst door de TopicStarter : 20-02-22 15:12

Nee, ik heb de afgelopen weken ook wel beseft dat ik helemaal nog niet hoef te weten wat ik binnen een X aantal jaren wil doen. Ik besef wel dat ik gewoon nu te veel hooi op mijn vork neem en dat niet meer lukt. Ik heb tijdens mijn reis ook wel beseft dat ik ook gewoon hartstikke depressief ben, dat is iets dat de meeste mensen in mijn omgeving al een tijdje zeiden maar ik zelf niet echt erkende. Ik denk dat dat misschien meer 'mijn' probleem is dan niet weten wat ik met mijn leven wil doen, want dat maakt er ook gewoon een onderdeel van uit.

Ik weet dat ik eerst lekker van mezelf moet leren houden. Ik had in mijn relatie ook vaak het gevoel dat ik daar helemaal geen energie voor had, los van het feit dat ik hem wel gewoon graag zie. Ik was ook totaal niet open over mijn gevoelens en ik denk dat dat mij nu ook wel de strop heeft omgedaan. We hebben vandaag voor het eerst terug contact gehad sinds woensdag en zijn gedrag tov mij was een verschil van dag op nacht. Ik had gevraagd of hij nog een keer wou babbelen maar daar zag hij het nut niet meer van in. Voor mij een slag in het gezicht, en pas nadat ik aangaf dat ik er echt wel vanaf zie en het mij écht wel iets kan schelen gaf hij aan dat hij wel nog wil praten. Ik heb tijdens ons gesprek woensdag ook geen kick gegeven en heb nu ook wel spijt dat ik niet meer open ben geweest over mijn gevoelens. We gaan donderdagavond nog een keer praten en ben dan ook wel van plan om gewoon open te zijn, al ben ik niet van mening veranderd en blijf ik ook bij mijn keuze.

Ik weet nu vooral niet hoe ik alles moet aanpakken om even een stapje terug te doen. Ik probeer dus echt wel gewoon dingen voor mezelf te doen; yoga, zwemmen, lezen... Ik vind mijn werk ook echt hartstikke leuk en probeer me inderdaad daaraan op te trekken. Ik vind de meeste lessen ook super interessant en geniet wel echt van mijn studies, maar anderzijds is het best veel en weet ik niet hoe ik alles gedaan ga krijgen. Voor mijn paarden heb ik dan een pak minder energie, net zoals familie en sommige vrienden. Daar heb ik allemaal veel minder zin in en merk ook dat ik meer dan ooit nood heb aan me-time. Ik voel me dan best ook wel schuldig tegenover een paar vrienden, want ik heb gewoon echt geen zin om sommige mensen te zien. Ik wil oplossingsgericht denken maar ik weet dus niet hoe. Ik ben vandaag weer voor de zoveelste keer afgeblaft door de ruiter van mijn paard dat ik te weinig tijd heb, daar ben ik ook wel klaar mee maar ik snap haar ook wel. Al weegt dat ook gewoon zwaar. Ik wil meer tijd hebben, maar dat gaat gewoon niet en nu kijk ik er al zeker helemaal tegenop. Het moet wel leuk blijven, en dat is het op dit moment niet meer...

**Geplaatst**: 20-02-22 16:44

Geplaatst: 20-02-22 16:44

Hallo ts,

Ik lees je verhaal en zou je graag even een hart onder de riem duwen.

Je schrijft dat je liever voor jezelf wilt zijn en meer tijd voor je eigen maakt.
Maar is dat zo, yoga en zwemmen zijn fantastisch natuurlijk. Maar je schuldig voelen tegenover je vrienden en de ruiter van je paard die zo tegen je spreekt. Denk dat je daar nog wat winst kunt behalen.

Gooi je emoties open naar deze mensen, zeg eerlijk tegen je vrienden dat je even een moeilijker moment hebt en even me time nodig hebt, en dat je moeite hebt met het overzicht te volgen van berichtjes en misschien WhatsApp groepen (dat heb ik namelijk wel, en dan sluit ik mij gewoon af voor een paar uur) maak duidelijke afspraken met je beste vrienden. Als ze echt iets nodig hebben van jou moeten ze bellen, berichtjes zijn niet noodzakelijke dingen en stuur je op terug wanneer jij wilt!

De ruiter van jouw paard, mag gerust die mening hebben dat je te weinig komt. Maar zeg dan eerlijk hoe jij je voelt.

Bovenal denk ik dat je ook te weinig grenzen trekt naar je vrienden.
Geen zin =geen zin. Wees eerlijk en open tegen je vrienden wat ze van jou kunnen verwachten en wat jij van hun verwacht. Je verliest misschien gaandeweg iemand, maar dat zijn de mensen die jou niet snappen en continue over je grenzen gaan, dus dat is niet erg.

Van je vrienden verdraag je meer dan van jezelf, je bent veel te hard voor jezelf. Je vult te veel in voor een andere : "Ja maar ik kom misschien zo over" of "ik liet te weinig emoties zien in de relatie". "En daarom reageerde iemand zo".
Laat mensen zelf reageren op wat
gebeurt. Je niet schuldig voelen op voorbaat dat je geen tijd of energie hebt. Mensen komen vanzelf met je babbelen wanneer er hun iets niet lekker zit.

Het belangrijkste wat ik heb geleerd (ik ben binnenvreter en denk te veel na) ik heb enkel controle over mij en mijn gevoelens, het heeft geen nut in te vullen voor een ander. Die persoon komt namelijk voor zijn eigen op, bewaak jezelf. Jij bent de enigste die weet wat er in je hoofd omgaat zorg dat jij opkomt voor jou eigen. Niemand doet dat immers, enkel jij kan dat doen.

Dat je geen energie hebt en moeite met mensen hebt (me-time wilt)is omdat jij continue voor hun denkt, wie denkt er over jou?

Ps ben misschien wat warrig met typen (de reden dat ik ook liever bel met mijn vrienden

)

**Geplaatst**: 20-02-22 16:51

Geplaatst: 20-02-22 16:51

CalipsoLover schreef:
Nee, ik heb de afgelopen weken ook wel beseft dat ik helemaal nog niet hoef te weten wat ik binnen een X aantal jaren wil doen. Ik besef wel dat ik gewoon nu te veel hooi op mijn vork neem en dat niet meer lukt. Ik heb tijdens mijn reis ook wel beseft dat ik ook gewoon hartstikke depressief ben, dat is iets dat de meeste mensen in mijn omgeving al een tijdje zeiden maar ik zelf niet echt erkende. Ik denk dat dat misschien meer 'mijn' probleem is dan niet weten wat ik met mijn leven wil doen, want dat maakt er ook gewoon een onderdeel van uit.

Ik weet dat ik eerst lekker van mezelf moet leren houden. Ik had in mijn relatie ook vaak het gevoel dat ik daar helemaal geen energie voor had, los van het feit dat ik hem wel gewoon graag zie. Ik was ook totaal niet open over mijn gevoelens en ik denk dat dat mij nu ook wel de strop heeft omgedaan. We hebben vandaag voor het eerst terug contact gehad sinds woensdag en zijn gedrag tov mij was een verschil van dag op nacht. Ik had gevraagd of hij nog een keer wou babbelen maar daar zag hij het nut niet meer van in. Voor mij een slag in het gezicht, en pas nadat ik aangaf dat ik er echt wel vanaf zie en het mij écht wel iets kan schelen gaf hij aan dat hij wel nog wil praten. Ik heb tijdens ons gesprek woensdag ook geen kick gegeven en heb nu ook wel spijt dat ik niet meer open ben geweest over mijn gevoelens. We gaan donderdagavond nog een keer praten en ben dan ook wel van plan om gewoon open te zijn, al ben ik niet van mening veranderd en blijf ik ook bij mijn keuze.

Ik weet nu vooral niet hoe ik alles moet aanpakken om even een stapje terug te doen. Ik probeer dus echt wel gewoon dingen voor mezelf te doen; yoga, zwemmen, lezen... Ik vind mijn werk ook echt hartstikke leuk en probeer me inderdaad daaraan op te trekken. Ik vind de meeste lessen ook super interessant en geniet wel echt van mijn studies, maar anderzijds is het best veel en weet ik niet hoe ik alles gedaan ga krijgen. Voor mijn paarden heb ik dan een pak minder energie, net zoals familie en sommige vrienden. Daar heb ik allemaal veel minder zin in en merk ook dat ik meer dan ooit nood heb aan me-time. Ik voel me dan best ook wel schuldig tegenover een paar vrienden, want ik heb gewoon echt geen zin om sommige mensen te zien. Ik wil oplossingsgericht denken maar ik weet dus niet hoe. Ik ben vandaag weer voor de zoveelste keer afgeblaft door de ruiter van mijn paard dat ik te weinig tijd heb, daar ben ik ook wel klaar mee maar ik snap haar ook wel. Al weegt dat ook gewoon zwaar. Ik wil meer tijd hebben, maar dat gaat gewoon niet en nu kijk ik er al zeker helemaal tegenop. Het moet wel leuk blijven, en dat is het op dit moment niet meer...

Je mag je miserabel en depressief voelen. Je mag lekker in hebben in een huilbui. Je mag down zijn. Dat mag allemaal, en daar hoef je je helemaal niet schuldig over of slecht bij te voelen.

Leer accepteren dat jij, en iedereen, zich rot mag voelen. Verdrietig mag zijn. Dat gaat wel over hoor, zo'n bui.
Eens je leert dat je daar best aan mag toegeven, wordt het makkelijker

**Geplaatst**: 20-02-22 17:54

Geplaatst: 20-02-22 17:54

Babootje schreef:
Ik ken je niet hoor CL maar als ik jouw verhaal lees, dan bekruipt me een soort van opgejaagd gevoel.
Studie succesvol afgerond, uit huis gegaan (best ingrijpend, ook al is het misschien heel leuk), een extra master, nieuw werk, nog een nieuwe studie, een relatie en dan ook nog je paarden. En nog wat persoonlijke issues. En je bent pas 22...

Het zou niet raar zijn als je een zware burn-out hebt. Angst en paniekaanvallen horen daar wel bij.
Ik denk dat het goed zou zijn om even flink terug te schakelen.

Ik ben het hier 100% mee eens. Het klinkt alsof je elk moment van je leven bezig bent geweest met rennen. Ik hoop dat je durft om stil te staan. Dat je durft om een keer in je kussen te huilen, een glas kapot te smijten als je jouw woede kwijt moet. Het niet weten is erg, net zoals twijfelen over je omgeving en relaties, maar alsjeblief TS houd het niet voor jezelf. Bespreek het met je naasten over een kopje thee. Het is raar, tegen natuur.. Wij Nederlanders zijn nou eenmaal vrij op ons zelf. Maar als je het eenmaal hebt gedeeld kan het zo ontzettend veel opluchten.

Ik gun je liefde, kracht, zekerheid en een pad. Je staat nu even voor een slagboom. Hij zal vanzelf opengaan.. Zodra de trein voorbij is

**Geplaatst**: 20-02-22 23:00

Re: Even de weg kwijt, angst en gebrek aan toekomstperspectief?

Geplaatst: 20-02-22 23:00

Ben je al wel een paar keer tegen gekomen in bepaalde topics, had gehoopt dat het wat beter zou gaan, maar het is soms niet evident om te reageren... Ik heb het gevoel dat je zoals je zelf zegt heel veel hooi op je vork neemt, maar ook dat je veel denkt of voelt vanuit de invulling die je zelf geeft aan het perspectief van de mensen om je heen. Waarmee ik niet wil zeggen dat je daarin fout zit of dat je dat anders zou moeten doen, laat staan hoe dan wel. Maar ergens denk ik dat je iets vaker aan jezelf mag denken, om te beginnen door toe te laten met te uiten hoe je je voelt, waar je nood aan hebt en wat je van anderen verwacht. In plaats van te proberen aan (misschien deels ook onuitgesproken) verwachtingen te voldoen. Als jij je ergens niet goed bij voelt, geen zin in hebt, geen tijd voor hebt dan is dat ok. Als je nu meer tijd voor jezelf wil is dat ok. Lijkt mij dat je ergens het gevoel hebt daar geen recht op te hebben, dat je aan verwachtingen moet voldoen, misschien leg je die ook vooral aan jezelf op? Ik vind het zo jammer, het is alsof je vooral zelf niet blij bent met jezelf, je gevoel niet wil aanvaarden en het daarom ook moeilijk kan uiten. Terwijl dat net heel belangrijk is. In een relatie of niet, als jij je slecht voelt is dat zo en is het belangrijk om daar uiting aan te geven aan de mensen rond jou die belangrijk zijn voor jou, eender wat de aanleiding is. Als de reden is dat je zelf je gevoel niet accepteert is dat heel lastig, het is niet allen iets dat in een liefdesrelatie moeilijkheden geeft, maar blijkbaar ook tov vrienden, familie, ...
Ik zou zeggen geniet van de kat, geniet van je me-time en zorg heel goed voor jezelf, accepteer om te beginnen al dat je het moeilijk hebt en dat je daar geen verantwoording voor moet afleggen, dat dat gewoon kan en dat je ook dan iemand bent die het waard is om van te houden.

**Geplaatst**: 20-02-22 23:28

Re: Even de weg kwijt, angst en gebrek aan toekomstperspectief?

Geplaatst: 20-02-22 23:28

Vitamine B12 tekort kan ook leiden tot geestelijke klachten. Wilde ik toch even gemeld hebben.
Verder wens ik je heel veel sterkte.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-02-22 00:09

Geplaatst door de TopicStarter : 21-02-22 00:09

Ik denk niet dat ik dit ga afschrijven als iets dat puur komt door vitamine B12 te kort :')

Denk dat mijn tekort door de pillen die ik genomen heb intussen ook wel redelijk is bijgevuld. Ik moet voor de zekerheid sowieso volgende week een afspraak maken om nog eens bloed te laten trekken.

Bedankt voor jullie reacties allemaal. Het geeft mij echt wel steun, heb alles even laten bezinken. Ik weet dat ik beter moet leren om kwetsbaar te zijn, en dat daar ook niks mis mee is. Ik denk dat ik mezelf daarin graag wil beschermen (Trots? Ego?) en dat is iets waar ik het ook al vaak met mijn psycholoog over gehad heb. Net als dat ik vaak te veel bezig ben met wat andere verwachten, hoe ik mezelf profileer en ik niet weet of ik dan nog dingen doe voor mezelf of eerder omdat andere mensen iets verwachten van mij. (Best gek hoe jullie veel dingen vermelden die mijn psycholoog ook al vermeld heeft) Zo kom ik dus ook meer en meer op het besef dat paardrijden voor mij nu gebeurt in functie van andere, omdat mijn moeder niet wil dat ik stop, omdat de druk/verwachtingen van buitenaf groot zijn, omdat mijn ruiter meer tijd eist, maar niet omdat ik daar nog iets uithaal. Ik vind het nog steeds super fijn om met paarden bezig te zijn, maar ik vind het niet meer fijn om de verplichting te hebben van minstens 4x in de week paraat te staan, te moeten nadenken over wedstrijden en hoevaak ik minstens moet gaan werken om de eindjes aan elkaar te knopen. Ik vind het alleen heel jammer dat mijn paard daar de dupe van moet worden, want dat verdient ze niet. Ik heb na het lezen van jullie reacties ook even een berichtje gestuurd naar een paar vrienden om mezelf wel wat te verantwoorden, maar ook om onze plannen momenteel even allemaal te cancelen. Ik ben ook van plan om een berichtje te sturen naar mijn ruiter om inderdaad even bepaalde grenzen aan te geven, want ik doe dat inderdaad te weinig. Ik heb wel echt een paar goede vrienden waar ik goed mee kan praten en waarbij ik ook open ben over mijn gevoelens, maar soms voelt het wat alsof ik hen dan opzadel met dingen waar zij geen behoefte aan hebben. Zo zijn er een paar vrienden die al lang zeiden dat ik mijn relatie moest stopzetten en mij daar ook op hebben afgerekend toen ik dat niet deed. Die breuk is om eerlijk te zijn nu ook wel gewoon even de druppel geweest.

Mijn moeder is deze middag langs geweest en ik heb een mail gestuurd naar de trajectbegeleiding van mijn faculteit om een herziening te doen van mijn studiepunten en vakken. Voor mij is die stap echt heel moeilijk, want ik wil heel graag de perfecte student zijn maar ik besef nu ook wel dat het misschien tijd is om serieus een stapje terug te nemen en het misschien toch beter is om wat vakken te schrappen. Op dit moment heb ik iets van een 62 studiepunten opgenomen (dus net iets meer dan een full-time studie) maar ik heb zoveel taken en groepswerken dit semester dat ik ook echt iedere week verplicht aanwezig moet zijn. Ik hoop dat een afspraak met de studiebegeleiding mij kan helpen om daar wat meer ruimte in te creëren zonder te zware gevolgen.

**Geplaatst**: 21-02-22 06:05

Geplaatst: 21-02-22 06:05

Goed om te lezen dat je wel de zaken nog kunt aanpakken en dat je toch nog overzicht hebt. Dat maakt het wel wat makkelijker.

Even wat rust is echt niet slecht. Je bent pas 22 he, heel veel 22 jarig doen nog niet eens de helft dat jij doet in een week. Een beetje logisch dat je jezelf dan wat harder tegen komt, alhoewel dat ook niet slecht is.
Het voelt misschien als een rottijd nu, maar je brein en lichaam geven duidelijk signalen af dat het tijd wordt om grenzen te trekken en om op te komen voor je eigen belang.
Dit zijn waardevolle dingen die je nu leert, en zie dit als een grote zelfreflectie les.
Je mag inderdaad je slecht voelen, en je hoeft helemaal niets. Zolang jij gelukkig bent en je rekeningen kunt betalen ben je goed bezig. Meer hoef je niet te doen. (En zelfs dan nog, ik ben 30 jaar en heb soms nog moeite met volwassen te zijn :')

)

Je paard vindt het vast niet erg dat je minder rijdt. Die denkt niet na over wedstrijden en scores. Zo lang dat de je paard naar buiten kan en zijn natje en droog heeft, zijn paarden gelukkig hoor.

Door je perfectie en altijd het hoogste willen halen, voelt dit misschien als een gigantische tegenslag.
Zie het meer als dat je nu een nieuw project krijgt, jezelf leren kennen is heel leuk eigenlijk. En na een tijd begin je echt van jezelf te houden en wordt tijd in jezelf duwen vanzelf een beloning op zich.

Kop op je komt er wel! Je hebt immers al bewezen dat je veel aan kunt.

**Geplaatst**: 21-02-22 12:40

Geplaatst: 21-02-22 12:40

CalipsoLover schreef:
Net als dat ik vaak te veel bezig ben met wat andere verwachten, hoe ik mezelf profileer en ik niet weet of ik dan nog dingen doe voor mezelf of eerder omdat andere mensen iets verwachten van mij. (Best gek hoe jullie veel dingen vermelden die mijn psycholoog ook al vermeld heeft) Zo kom ik dus ook meer en meer op het besef dat paardrijden voor mij nu gebeurt in functie van andere, omdat mijn moeder niet wil dat ik stop, omdat de druk/verwachtingen van buitenaf groot zijn, omdat mijn ruiter meer tijd eist, maar niet omdat ik daar nog iets uithaal.

Ik heb wel echt een paar goede vrienden waar ik goed mee kan praten en waarbij ik ook open ben over mijn gevoelens, maar soms voelt het wat alsof ik hen dan opzadel met dingen waar zij geen behoefte aan hebben. Zo zijn er een paar vrienden die al lang zeiden dat ik mijn relatie moest stopzetten en mij daar ook op hebben afgerekend toen ik dat niet deed. Die breuk is om eerlijk te zijn nu ook wel gewoon even de druppel geweest.

ik wil heel graag de perfecte student zijn maar ik besef nu ook wel dat het misschien tijd is om serieus een stapje terug te nemen en het misschien toch beter is om wat vakken te schrappen. Op dit moment heb ik iets van een 62 studiepunten opgenomen (dus net iets meer dan een full-time studie) maar ik heb zoveel taken en groepswerken dit semester dat ik ook echt iedere week verplicht aanwezig moet zijn. Ik hoop dat een afspraak met de studiebegeleiding mij kan helpen om daar wat meer ruimte in te creëren zonder te zware gevolgen.

Beetje geknipt in je bericht en enerzijds is er voldoen aan verwachtingen van anderen en anderzijds jezelf ergens als een last zien als je over je gevoel praat. Niemand is perfect, perfectie bestaat misschien ook niet want iedereen heeft andere verlangens, noden, doelen, ... Je hoeft echt nergens aan te voldoen, je mag echt wel opkomen voor jezelf en jouw verlangens, noden, doelen centraal stellen. Eerst en vooral dus uitzoeken wat jij, voor jezelf, nodig hebt om gelukkig te zijn, je goed te voelen. Zoals je nu ziet ivm paarden en rijden, misschien kan je dat op andere vlakken ook nog verder uitkristalliseren. Het is helemaal niet verkeerd dat zo'n dingen veranderen doorheen de tijd, in combinatie met de rest van je leven. Als je zoveel dingen doet omdat je daarmee aan anderen hun verwachtingen wil voldoen, geen wonder dat je dan jezelf tegenkomt en het niet meer trekt, zelfs superman kan niet op 7 plaatsen tegelijk de wereld redden :-)

. Eens je het voor jezelf duidelijk hebt en je eigen keuzes accepteert en daar achter staat zal je dat ook veel makkelijker ten opzichte van anderen kunnen uiten. Dan ga je ook niet meer het gevoel hebben je vrienden tot last te zijn, je partner niet alles te kunnen vertellen, ... Je voelt het alsof je anderen opzadelt met dingen waar ze geen behoefte aan hebben maar eigenlijk ben je continu jezelf aan het afmeten tov de verwachtingen die je denkt die anderen van jou hebben. Misschien is er ergens ook wel een issue met verwachtingen/druk die op jou gelegd wordt, dan kan het ook wel nodig zijn om daar wat afstand van te nemen, meer zelf het stuur te nemen en daarin je grenzen aan te geven en bewaken. Maar je bent objectief gezien sowieso echt wel een straffe madam met werken, studeren, zorgen voor paarden, ... Een keer de koers wat bijstellen om te zorgen dat het allemaal draaglijk is verandert daar niks aan.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-02-22 19:16

Re: Even de weg kwijt, angst en gebrek aan toekomstperspectief?

Geplaatst door de TopicStarter : 21-02-22 19:16

@craiester: ik wil gewoon ook wel echt graag dat het beter wordt, dus ik blijf proberen om oplossingsgericht te denken. En dat ik nu op mijn dieptepunt zit zet mij misschien ook eindelijk aan om de keuzes te maken die ik eerst niet durfde maken. Ik heb ook een berichtje gestuurd naar mijn ruiter deze ochtend om even een lijn te trekken dat ik op dit moment gewoon geen extra tijd kan maken en ze mij dat ook niet persoonlijk mag nemen, ik kreeg tegen mijn verwachtingen in een heel positief berichtje terug. Dat had ik zonder de reacties hier nooit gedaan en ik ben nu heel blij dat ik dat gedaan heb.

@Callisto: Ik kwam gisteren inderdaad op het idee om dan bijvoorbeeld wel mijn ander paard terug naar stal te brengen als ik Marie zou verkopen. Dat kost mij net iets meer dan waar hij nu staat, maar op dit moment staat hij bij een vriendin redelijk ver van mij vandaan en kan ik daar bijna nooit naartoe. Als ik hem terug op stal zet geeft dat mij wel de mogelijkheid om terug wat met hem te rijden (hij kan enkel nog licht werk en wandelen ivm artrose) maar zit ik anderzijds niet vast aan een routine en hoef ik me ook niet schuldig te voelen als ik er dan maar 1x per week geraak. Ik denk dat dat een beetje de gulden middenweg is. Ik denk dat ik vooral inderdaad heel bang ben om van koers te veranderen, grotendeels omdat ik geen vertrouwen heb in mezelf en angst heb om en of ik de juiste keuzes kan maken.

Met de kat is het helaas een ramp, ze komen hem morgen al weer halen. $:\$ Ik ben een gigantisch kattenmens en altijd katten gehad, maar dit is toch een speciaal karakter. Hier doet dus hetzelfde probleem voor als bij mijn vriendin, alles kapot maken, overal plassen en heb geen minuut rust. Dit is duidelijk geen kat voor op een appartement. Heb dus ook na een dag al gevraagd of ze hem toch niet wil komen halen want ik kan hem nog geen twee uur alleen laten of heel mijn appartement is afgebroken...

**Geplaatst**: 22-02-22 00:09

Re: Even de weg kwijt, angst en gebrek aan toekomstperspectief?

Geplaatst: 22-02-22 00:09

Dat met je paarden is misschien inderdaad een gulden middenweg en geeft je meer vrijheid, minder druk.

Die angst voor foute keuzes siert je wel, zeker ook ivm dieren en mensen en de impact ervan. Maar jij bent ook belangrijk, je moet er ook plezier uithalen. Kiezen is altijd een beetje verliezen en iedereen maakt ooit keuzes die achteraf mss niet de beste blijken. Maar eerlijk zijn met jezelf, achter je keuzes kunnen staan zonder dat die gemaakt worden voor de goedkeuring van anderen is wel belangrijk. Dan heb je in eer en geweten gekozen en kan het ook weer helpen in de toekomst. Het leven is een opeenvolging van keuzes, zolang je dicht bij jezelf blijft en jouw noden ook genoeg ruimte geeft valt alles wel in de juiste plooi. Dan weet je waarom je iets al dan niet deed, dan kan je wel spijt hebben maar weet je voor jezelf dat het op dat moment, met wat je toen wist de beste optie was. Wat later komt en gebeurt is altijd een beetje open en heb je geen controle over. Maar zolang je er zelf achter staat gaat dat jou enkel sterker maken, heb vertrouwen in jezelf zou ik zeggen.

**Geplaatst**: 22-02-22 00:16

Geplaatst: 22-02-22 00:16

Goof schreef:
Waarom wil je persé nu weten wat je wil doen met je leven? Ik ben 42 en heb nog geen idee wat ik later, als ik groot ben, wil worden
Waarom is het zo belangrijk voor je om dat pad al uitgestippeld te hebben?

Je zegt dat als je deze studie stopt, je je kansen beperkt. Als je nu je studie zou stoppen zegt dat toch helemaal niets over waar je over 2 jaar bent? Een studie kun je altijd starten (mijn man is dit jaar op zijn 35e zijn allereerste HBO studie gestart!). En ook zonder studie kan je groeien en ontwikkelen. Durf je dat stukje los te laten?

Ik ben ook 42 inmiddels en ben van chemicus naar wetenschappelijk onderzoek, even bedrijfsleven (kantoor was net gevangenis), naar het onderwijs als docent natuurkunde, naar paardentandarts en deels werkzaam op een zorgboerderij met kinderen die buiten het onderwijs vallen. 3 HBO diploma's en nu bezig met een evc traject voor SKJ.

Je moet t leven een beetje over je heen laten komen. Het loopt altijd anders dan je denkt.

Ik had een klein huisje gekocht met een fiets you hypotheek, lage woonlasten zodat ik altijd fiets you tegen een vervelende werkgever kon zeggen. Inmiddels verhuisd en woon samen. M'n man was natuurkundig ingenieur en werd docent wiskunde, ging met 40 deeltijd werken en zei met 55 fiets you tegen z'n baas.

Z'n vrouw is tien jaar geleden overleden en hij dacht dat ie nooit meer een relatie zou hebben en heeft nu nog een fijne derde helft. (En dat dankzij bokt, omdat ik z'n cap vond en iemand van bokt dat aan hem meldde)

Kortom, vergeet die carriere, werk genoeg voor een beetje leuk leven en de rest zoveel mogelijk vrije tijd.

Ik wist wel heel jong dat een rijtjeshuis en kinderen niks voor mij zouden zijn .

Paniekaanvallen ken ik ook, burnout gehad, maar als je inziet dat ze altijd weer voorbij gaan en dat je moet stoppen met 10001 scenario's over de toekomst uitwerken, wordt t beter.

En paardrijden? M'n man bleek ook nooit aan dressuur te doen, zadel erop en gas. Hij reed endurance, maar is gestopt met wedstrijden. We doen alleen nog ruiter weekenden van de NVVR en zelf weekendjes weg met de paarden. Kamperen en paardjes mee. Heerlijk relaxt.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-02-22 20:52

Re: Even de weg kwijt, angst en gebrek aan toekomstperspectief?

Geplaatst door de TopicStarter : 23-02-22 20:52

Ik denk dat een rijhuisje en kindjes ook niks voor mij zijn

Nee het gaat mij veel minder over wat ik binnen een X aantal jaren wil doen. Ik hoef dat inderdaad helemaal nog niet te weten en dat was ook niet perse de insteek van mijn topic, ik zit eerder in de twijfel over wat ik nu wil, dus eerder in de nabijere toekomst. Ik weet ondertussen dat ik mijn studies wel gewoon verder wil zetten, ik heb nu veel interessantere vakken die mij meer interesseren en fulltime werken wil ik echt nog niet (ik weet dat een paar mensen dat in het topic ook hadden voorgesteld, maar dat was voor mij altijd al een no-go :')

) Maar ik weet dat dat op dit moment niet gaat op de manier dat ik het wil doen. Als ik iets doe wil ik het wel goed kunnen doen, en niet half. Helaas blijft het cirkeltje wel rond; ik kan geen extra tijd maken voor mezelf of mijn studies omdat ik moet werken en ik kan niet minder werken vanwege de paarden. Als ik minder wil werken en meer tijd wil voor mijn studies moet ik een paard verkopen en een paard verkopen doe je ook niet van vandaag op morgen.

Ik krijg helaas ook geen gehoor van mijn studiebegeleider, ik heb vrijdag wel een afspraak maar ik had al een paar keren gemaild om eerder een afspraak te krijgen maar ik krijg ze niet te pakken. Ik kan mijn studiepunten ook maar tot 28 februari terug krijgen wat heel last minute is als ik pas vrijdag een afspraak heb, manueel kan ik zelf niks aanpassen en ik wil natuurlijk ook advies van een studiebegeleider. Ergens wringt het ook voor mij enorm om een vak of twee te laten vallen. Al weet ik ook dat het voor mij op deze manier niet meer haalbaar is, en zoals ik zei, als ik iets doe wil ik het wel goed kunnen doen.