Bokt.nl

**Geplaatst**: 20-04-21 07:06

Re: Nog meer mensen die hun kind verloren hebben?

Geplaatst: 20-04-21 07:06

Wat een verschrikkelijk verlies. Ik kan (gelukkig) niet met je meepraten omdat ik zelf geen kindje ben verloren, maar wat zal dat ongelooflijk moeilijk zijn en een gemis elke dag weer. Heel veel sterkte in alles, hopelijk krijg je snel hulp waarin je je begrepen voelt. :(:)

**Geplaatst**: 20-04-21 07:38

Re: Nog meer mensen die hun kind verloren hebben?

Geplaatst: 20-04-21 07:38

Wat een mooie foto ts en goed om te horen dat je terecht kan

Doe rustig aan op werk, laat je vooral niet opjagen of over je grens gaan

**Geplaatst**: 20-04-21 08:12

Geplaatst: 20-04-21 08:12

Wij hebben helaas wel ervaring met het verlies van een kind.
Alleen was Kylie al bijna 2 jaar en is ze overleden aan kanker.

Goed dat je hulp zoekt. Iedereen verwerkt het op zijn eigen manier.

**Geplaatst**: 20-04-21 08:26

Re: Nog meer mensen die hun kind verloren hebben?

Geplaatst: 20-04-21 08:26

Lang geleden verongelukten er 2 kinderen van kennisen van ons, sinds dien is die vrouw is een afspiegeling van wat ze ooit was. zelf was ik toen kind die jongens 17 en 20waren vrienden van mijn broer en ik kon me niet voorstellen hoe dat was. inmiddels zelf moeder en ik hoop echt dat ons dat bespaard blijft ,ik zou mezelf verliezen alleen al bij de gedachte. De moeder in kwestie heeft daar nu na 37 jaar nog last van hun kamers staan nog altijd te wachten tot ze weer thuiskomen zelfs het huiswerk en de schoolboeken liggen nog open. Het geeft juist heel veel troost om herinneringen op te halen en vaak stuur ik op de dag van het ongeluk een bloemetje of kaartje. Zelf zecht ze ze wonen nog steeds in mijn hart!, en hun vader vind het moeilijk om het er over te hebben en verwerkt het heel anders.
Dus vecht voor je recht op passende hulp, alleen jij kunt dat bepalen wat en hoelang dat is .....
Ik zal voor je bidden dat er passende hulp komt en een kaarsje voor jou en je zoontje branden!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-04-21 08:34

Geplaatst door de TopicStarter : 20-04-21 08:34

Bedankt voor jullie steun en verhalen.

Heftig ook voor jullie maitestar23.

Ja dat snap ik heel goed van hun kwita. Het is moeilijk om het te accepteren dat ze nooit meer thuis komen. Ik heb wel direct alle baby inboedel verkocht want hij heeft er nooit ingelegen. Maar verder de baby boek en zijn spulletjes niet meer aangeraakt.. ik heb ook een herrineringsboek gekocht maar ook dat is een drempel om daar tekst en foto's in te zetten..

**Geplaatst**: 20-04-21 09:19

Geplaatst: 20-04-21 09:19

Wat verschrikkelijk om door te moeten maken, ts. En anderen. Sterkte Y;(

Sinds ik moeder ben, probeer ik me het weleens voor te stellen hoe het moet zijn: je kind, je alles sinds het in je groeide en geboren werd, verliezen. Ik kan het in de verste verte niet. Gelukkig maar, want het lijkt me een onmenselijk verdriet. Hoe in godsnaam verder?!

Ik heb zo'n immens verdriet van dichtbij meegemaakt toen het zoontje van mijn broer verongelukte. Twee jaar was mijn neefje. Een heerlijk, levenslustig kereltje. Het eerste en enige kleinkind binnen onze familie. Het oogappeltje van mijn moeder, trotse oma.

Mijn neefje rende plots voor een optrekkend busje toen hij een wandelingetje door de buurt maakte met zijn opa. Opa, die aan het oppassen was, wees de chauffeur van het busje de weg. Opa had mijn neefje vast aan de hand, maar mijn neefje wist zich opeens los te trekken.

Mijn broer en zijn vrouw, die op dat moment in verwachting was van de tweede, hebben het niet gered als koppel. Ook zij verwerkten het verdriet beiden op een andere manier, begrepen elkaar daar op een gegeven moment niet meer in. Ze dreven uit elkaar en zijn na een paar jaar gescheiden.

Mijn broer vluchtte (al snel tot zijn grote schaamte) weg in een andere relatie. Er volgden er veel meer, maar hij heeft eigenlijk nooit meer rust in een relatie gevonden. Hij dacht en leek zijn verdriet eerder te hebben verwerkt, maar volgens mij is juist het tegenovergestelde waar. Hij heeft zijn leven nooit meer helemaal goed op de rit gekregen zoals voor het ongeluk.

Mijn ex-schoonzus is uiteindelijk wel weer (een soort van?) gelukkig geworden , is samen met een andere man en heeft met hem nog een kind gekregen. Haar vader, opa, heeft het erg moeilijk gehad met schuldgevoelens.

Mijn broer dacht het allemaal wel zelf te kunnen oplossen: je moet door, het ging wel weer. Mijn schoonzus had lange tijd nodig en heeft die ook tijd genomen. Ze heeft daarbij professionele hulp gehad. Destijds begrepen ze juist dat niet van elkaar.

Achteraf bleek dat de verschillen in hoe omgaan met verwerking grote gevolgen hadden voor de rest van hun levens.

**Geplaatst**: 20-04-21 10:11

Geplaatst: 20-04-21 10:11

Ik heb er zelf geen ervaring mee gelukkig.
Helaas wel heel dicht bij geweest, mijn dochter is met 3.5 maand levensbedreigend ziek geworden en heeft een lange tijd in het ziekenhuis gelegen. Voor ons was het een onzekere tijd en de vraag of zij haar eerste verjaardag zou halen.
Maar wonder boven wonder is zij er bovenop gekomen gelukkig.

Heb wel eens gedacht wat als. . . . bij ons was het ook iets wat waarheid kon worden. . . . . die pijn die je dan voelt is onbegrijpelijk.

Ik hoop oprecht dat je snel ergens te recht kunt waar zij jouw de juiste hulp aan kunnen bieden.
Zo te lezen zit je in een behoorlijke neerwaartse negatieve spiraal.

Je hebt nog twee dochters, probeer je daaraan op te trekken, zij verdienen ook hun moeder, hun hebben ook verdriet dat hun broertjes er niet meer is.
Probeer de dingen die vroeger zijn gebeurd een plekje te geven en accepteer dat het zo is gegaan zoals het is gegaan en dan heb ik het niet over het verlies van je zoontje, want dat heeft gewoon heel veel tijd nodig.

Maar geef niet teveel aandacht aan al het negatieve wat er is gebeurd in je verleden, dat kost zoveel negatieve energie.
Focus je opnieuw en probeer elke dag te kijken wat er vandaag voor positiefs is gebeurd, richt je daarop. Dat kunnen hele kleine dingen zijn. Een glimlach of een lach horen van een van je dochters, een wandeling in de natuur in de zon een lekkere maaltijd, gewoon hele kleine dingen.

Het verleden zoals huiselijk geweld, gepest, dat is verschrikkelijk. Voor nu kan je het verleden niet veranderen. Maar je kan voor nu wel zorgen dat jezelf sterker wordt en zorgt dat zulke dingen je niet meer overkomen of dat het laat gebeuren in de toekomst!

Veel sterkte!

**Geplaatst**: 20-04-21 10:33

Geplaatst: 20-04-21 10:33

Ik heb (gelukkig) geen ervaring met het verlies van een kindje maar het lijkt me het vreselijkste wat je mee kan maken :(:)

Ik hoop dat je de goede hulp mag krijgen en je toch weer kunt gaan genieten Y;(

**Geplaatst**: 20-04-21 10:39

Geplaatst: 20-04-21 10:39

Allereerst wil ik je heel veel sterkte wensen. Wat goed dat je hier lotgenoten zoekt. Dat helpt bij het verwerken van het verlies.

Ik heb zelf heel veel hulp gehad bij de gesprekken van een maatschappelijk werkster en later psycholoog gespecialiseerd in verlies bij kinderen in het ziekenhuis. Manlief ging af en toe ook mee, zodat hij zijn verhaal ook kwijt kon.

Hier gaat er geen dag voorbij dat ik er niet aan moet denken. Op 27-04-2011, volgende week alweer 10 jaar geleden afscheid moeten nemen van onze zoon.

Het verhaal vind je hier [MWS] 20 wkn echo van vreugde naar intens verdriet......
Wel een iets andere situatie, maar ons heeft het geholpen om het niet te verzwijgen....

In 2017 en 2019 een miskraam gehad en de kinderwens bij mij is nog steeds heel groot....het is heel moeilijk om het een plekje te geven....

**Geplaatst**: 20-04-21 11:25

Re: Nog meer mensen die hun kind verloren hebben?

Geplaatst: 20-04-21 11:25

Het niet in een herinneringen boek schrijven herken ik wel. Heb hier nog steeds geen foto’s durven laten afdrukken. Ook al is het bijna 5 jaar geleden.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-04-21 19:25

Geplaatst door de TopicStarter : 20-04-21 19:25

Bedankt voor jullie steun!

Wat een heftige verhaal boras. Iedereen gaat er inderdaad anders mee. Ik snap dat de opa zich nog steeds schuldig voelt, bah wat naar voor hem maar hij moet zich daar ook overheen zetten hoe moeilijk dat ook is.
Daarom zoek ik ook professionele hulp.

Toverbal ik zit inderdaad in een negatieve spiraal en leef nog voor mijn dochters.. het is voor mij erg moeilijk om het positieve eruit te halen.

Kaatje77 pff ook heftig.. het gemis blijft altijd en het is inderdaad erg moeilijk om het een plekje te geven.

Sjaslique dit is inderdaad echt een dingetje maar ook bang om herinneringen te vergeten.. het is zo dubbel en zo moeilijk

**Geplaatst**: 20-04-21 20:03

Re: Nog meer mensen die hun kind verloren hebben?

Geplaatst: 20-04-21 20:03

Mijn verhaal lijkt op dat van kaatje77,na een slechte uitslag op de 20 weken echo moesten wij de beslissing nemen om de zwangerschap af te breken. Uiteindelijk ben ik 15 januari 2021 met 22+1 bevallen van onze zoon Mason.

Wat mij nu heel erg helpt is er over praten met mensen, af en toe zijn foto boek (die ik meteen de dag na zijn geboorte gemaakt heb) bekijken en verder eigenlijk het gewone leven weer oppakken. Dat bleek nog wat lastig, omdat mijn moeder slechter ging en 6 weken na mijn bevalling overleed. Die periode zijn we echt geleefd. Inmiddels heb ik hulp van een psycholoog en is het redelijk gelukt het normale leven weer op te pakken.

Mijn man heeft juist geen behoefte aan veel praten. Hij vind het niet erg om er over te praten, maar zoekt het ook niet op. We zijn er verder wel heel open over. mijn man is nu bezig als project om Masons voetjes in brons te gieten. De basis daarvoor is nu klaar, ze moetenalleen het daadwerkelijke gieten nog inplannen bij de oven. Dit project helpt hem enorm in zn verwerking.

Ik hoop dat je hulp vindt, zodat er ook voor jou wat rust komt en je verder komt in je verwerking.

**Geplaatst**: 20-04-21 20:23

Geplaatst: 20-04-21 20:23

In 1998 is na 4 maanden mijn zusje overleden aan SMA. Het slijt maar ik merk dat met sommige dingen mijn ouders het nog moeilijk vinden. Als net dat ene liedje op de radio is, op de geboorte en sterfdag, maar mijn moeder barste laatst ook ineens in tranen uit... er blijkt na ruim 20 jaar een medicijn gevonden te zijn voor baby's met SMA. Voor mijn zusje te laat, maar voor alle andere baby's natuurlijk prachtig!

Hopelijk kan je het in de toekomst een plekje geven :knuffel:

het zijn dingen die geen enkele ouders mee zou mogen maken :knuffel:

**Geplaatst**: 20-04-21 21:29

Geplaatst: 20-04-21 21:29

Wpaard schreef:
Bedankt voor jullie steun

Wat een heftig verhaal van je vriendin nikass maar ook zo herkenbaar..!

Mijn zusje heeft het helaas ook mee gemaakt. Haar zoontje is toen hij acht maanden oud was ineens in coma geraakt. Hij heeft nog tien maanden in coma gelegen en is toen overleden.
Mijn zus heeft het wel een plekje gegeven. Ze heeft nadien nog een kind gekregen en leidt nu een gelukkig leven.
Het overleden zoontje is wel altijd in haar gedachten en staat op elk kaartje, elke groet, ook genoemd, met een * bij zijn naam.

**Geplaatst**: 20-04-21 22:43

Re: Nog meer mensen die hun kind verloren hebben?

Geplaatst: 20-04-21 22:43

Wat erg TS, gecondoleerd. Ik heb het zelf niet meegemaakt, maar het is wel veel in mijn familie voorgekomen. Ze hebben daar geen professionele hulp bij gehad, maar het vooral met hun naasten kunnen verwerken. Maar als jij daar wel behoefte aan hebt dan moet er toch wel wat te vinden zijn. Iemand die gespecialiseerd is in rouwverwerking bijvoorbeeld.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-04-21 14:28

Geplaatst door de TopicStarter : 21-04-21 14:28

Wenk wij konden er ook voor kiezen om de zwangerschap af te laten breken tijdens de 20 weken echo maar dat was op 31 december 2019..vreselijke dag en we hebben het niet konden doen. We moesten hem een kans geven. Hij had diverse hartafwijkingen door de 22q11deletie syndroom. Hij heeft 2 operaties door staan en de 3e is nooit gekomen door de lange wachttijd door het stomme ziekenhuis..toen krijg hij de klaplong.

Oohbah dat is naar zeg dropneus95.. ik snap dat je moeder dan in tranen uitbarst.. maar het brengt inderdaad wel hoop voor de toekomstige kindjes.

Dat snap ik Nikass. Mijn zoontje zijn naam staat ook op mijn huis nummer bord met een * erbij.

Dankjewel voor jullie steun.

**Geplaatst**: 21-04-21 14:32

Geplaatst: 21-04-21 14:32

Ik wil je heel veel sterkte wensen

Zelf 1 levende dochter en mijn tweede dochter is in 2012 overleden.

Moeilijk te lezen dat je hulp en vooral ondersteuning moet missen.
Hier was een speciaal traject rouwverwerking vanuit het ziekenhuis waar wij ondersteuning hebben gekregen.

**Geplaatst**: 21-04-21 14:44

Re: Nog meer mensen die hun kind verloren hebben?

Geplaatst: 21-04-21 14:44

Heel veel sterkte! Hopelijk vind je de juiste hulp!
Hier tijdens de zwangerschap een kindje verloren en mijn jongste dochter ook haast verloren, toen ze 2 dagen oud was stopte ze steeds met ademen. Gelukkig waren we erbij toen dit gebeurde en zijn direct naar het ziekenhuis gegaan (ze heeft daar nog een tijd aan de volledige beademing op de NICU gelegen) maar als ze dit snachts had gehad was ze er ook niet meer geweest.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-04-21 17:15

Geplaatst door de TopicStarter : 22-04-21 17:15

Bedankt.

Vanmiddag een gesprek met de berkenhof gehad samen met mijn hulpverleenster. Nou pff dat ging ff hard tegen hard. Ze wouden zelfs mijn hulpverleenster alleen spreken omdat we allebei zo boos waren. Ze zei nee dat doe ik niet , zeg maar hier wat je wil zeggen..
Maar goed het komt erop neer dat je een iq hoger dan 80 moet hebben anders wordt je niet toegelaten..

En ik had 76..

**Geplaatst**: 22-04-21 18:39

Geplaatst: 22-04-21 18:39

Oh nou ja dat kàn, maar volgens mij zijn ze wel verplicht om je dan door te verwijzen naar de instelling die jou wèl kan helpen.
Hebben ze dat gedaan?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-04-21 18:49

Geplaatst door de TopicStarter : 22-04-21 18:49

Nikass schreef:
Oh nou ja dat kàn, maar volgens mij zijn ze wel verplicht om je dan door te verwijzen naar de instelling die jou wèl kan helpen.
Hebben ze dat gedaan?

Nee. Ze zeggen bespreek met je psycholoog voor andere mogelijkheden en anders zelf maar even Googlen

**Geplaatst**: 22-04-21 19:06

Geplaatst: 22-04-21 19:06

Wpaard schreef:
Bedankt.

Vanmiddag een gesprek met de berkenhof gehad samen met mijn hulpverleenster. Nou pff dat ging ff hard tegen hard. Ze wouden zelfs mijn hulpverleenster alleen spreken omdat we allebei zo boos waren. Ze zei nee dat doe ik niet , zeg maar hier wat je wil zeggen..
Maar goed het komt erop neer dat je een iq hoger dan 80 moet hebben anders wordt je niet toegelaten..

En ik had 76..

Maar woon je ook begeleid? Of gewoon zelfstandig in huur of koophuis? Met je kinderen?
De zaken om voogdij is dat om jou uit de ouderlijke macht te zetten of iets anders? Want dat wordt nooit zonder reden gedaan.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-04-21 19:46

Geplaatst door de TopicStarter : 22-04-21 19:46

Ik woon zelfstandig met de kinderen. We zijn uit elkaar gegaan door huiselijk geweld. Mijn ex heeft mij mishandeld en heeft borderline en zijn wil is wet. Hij wil nog steeds alles van mij afpakken..

**Geplaatst**: 22-04-21 20:53

Re: Nog meer mensen die hun kind verloren hebben?

Geplaatst: 22-04-21 20:53

Pfoe te wat vervelend voor je.

Wist je dat je een dergelijk IQ had?

**Geplaatst**: 22-04-21 21:58

Geplaatst: 22-04-21 21:58

Wpaard schreef:
Nikass schreef:
Oh nou ja dat kàn, maar volgens mij zijn ze wel verplicht om je dan door te verwijzen naar de instelling die jou wèl kan helpen.
Hebben ze dat gedaan?

Nee. Ze zeggen bespreek met je psycholoog voor andere mogelijkheden en anders zelf maar even Googlen

Jeetje... is het zo slecht gesteld met de GGZ

Als je dat zelf kon regelen had je het al wel gedaan hè... wat ontzettend naar dat je zo aan je lot wordt overgelaten.

Heb je eigenlijk begeleiding/ambulante zorg of woon je begeleid?