Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
tengeltje11 schreef:Leuk! Puur uit interesse, hoe werkt het in nl dan?
En hoe lang zijn jullie al ouders van de jongens? Op welke leeftijd kwamen ze bij jullie? Hoe lang tussen aanmelden en thuis? En uit welk land?(vind het telkens zo interessant om alle verhalen te horen van mensen die ons voorgingen)
Wopkebrok schreef:tengeltje11 schreef:Leuk! Puur uit interesse, hoe werkt het in nl dan?
En hoe lang zijn jullie al ouders van de jongens? Op welke leeftijd kwamen ze bij jullie? Hoe lang tussen aanmelden en thuis? En uit welk land?(vind het telkens zo interessant om alle verhalen te horen van mensen die ons voorgingen)
In Nederland volg je eerst een verplichte voorlichting van 6 dagdelen waarin eigenlijk alle facetten van adoptie voorbij komen, daarna heb je 3 gesprekken met de raad voor de kinderbescherming waarin er uitgebreid word gesproken over je relatie samen, je netwerk, je wensen en grenzen aangaande special needs en het land van je keuze.
Wanneer de raad voor de kinderbescherming je geschikt acht dan krijg je je beginseltoestemming en daarmee kun je je inschrijven bij 1 van de adoptieorganisaties.
Wij hebben ons in 2005 aangemeld, onze oudste zoon kwam thuis in 2009, hij was toen 12 maanden. Een jaar later zijn we de tweede procedure gestart en in 2014 is onze jongste zoon van toen 21 maanden thuisgekomen.
Onze jongens komen allebei uit Taiwan en sinds de oudste thuis is ben ik vrijwilliger bij de stichting. Ik ben verantwoordelijk voor de rootsvragen van gezinnen met kinderen uit Taiwan en ik reis zelf ook 1 of 2 keer per jaar naar Taiwan om gezinnen te begeleiden die hun kindje mogen ophalen.
Heel erg dankbaar en bijzonder werk
DiantaM schreef:Wopkebrok schreef:
Leuk! Puur uit interesse, hoe werkt het in nl dan?
En hoe lang zijn jullie al ouders van de jongens? Op welke leeftijd kwamen ze bij jullie? Hoe lang tussen aanmelden en thuis? En uit welk land?(vind het telkens zo interessant om alle verhalen te horen van mensen die ons voorgingen)
In Nederland volg je eerst een verplichte voorlichting van 6 dagdelen waarin eigenlijk alle facetten van adoptie voorbij komen, daarna heb je 3 gesprekken met de raad voor de kinderbescherming waarin er uitgebreid word gesproken over je relatie samen, je netwerk, je wensen en grenzen aangaande special needs en het land van je keuze.
Wanneer de raad voor de kinderbescherming je geschikt acht dan krijg je je beginseltoestemming en daarmee kun je je inschrijven bij 1 van de adoptieorganisaties.
Wij hebben ons in 2005 aangemeld, onze oudste zoon kwam thuis in 2009, hij was toen 12 maanden. Een jaar later zijn we de tweede procedure gestart en in 2014 is onze jongste zoon van toen 21 maanden thuisgekomen.
Onze jongens komen allebei uit Taiwan en sinds de oudste thuis is ben ik vrijwilliger bij de stichting. Ik ben verantwoordelijk voor de rootsvragen van gezinnen met kinderen uit Taiwan en ik reis zelf ook 1 of 2 keer per jaar naar Taiwan om gezinnen te begeleiden die hun kindje mogen ophalen.
Heel erg dankbaar en bijzonder werk
Sizzle schreef:Spannend zeg!
Maar dit kan dus met wat pech een topic van 10 jaar worden?![]()
Wat heftig dat die tijden zo lang zijn. Zijn er dan gewoon zo weinig adoptiekinderen of is dat puur de traagheid van het systeem?
In hoeverre mag je zelf een aangeboden kind (klinkt nogal oneerbiedig trouwens) afwijzen? Stel dat je alleen echte probleemgevallen aangeboden krijgt, moet je dan uiteindelijk toch kiezen om op de lijst te blijven bijvoorbeeld?
Zelf zou ik ook bang zijn voor verkapte kinderhandel, maar dat is via de officiele buro‘s goed onder controle neem ik aan.
Of het goed of slecht uitpakt weet je uiteraard nooit, ook niet met een biologisch eigen kind.
Een voormalig collega heeft een adoptiebroer met foetaal alcohol syndroom, dat is wel echt heel heftig (erg aggressief). Maar dat zijn inderdaad ook enkel gevallen waar je toevallig van hoort. Ik heb ook een geadopteerde huisgenoot gehad die een heel normaal stabiel leven had en ook geen behoefte had om naar familie te zoeken.
En jeetje, wat verschrikkelijk veel miskramen heb jij voor je kiezen gehad, enorm verdrietig zeg